Enkele Nanjing-impressies

door Kees Sluys

Op een WK indoor verwacht je minimaal een paar wereldprestaties, maar dat viel in Nanjing behoorlijk tegen. De hele ambiance leek (vanaf de tv te zien) weinig vreugdevol en stak ongunstig af bij het feest in Apeldoorn twee weken geleden. Dat had zeker ook te maken met de matige bezetting op veel nummers. Ja, Duplantis (winst met 6.15) weet altijd wel geestdrift op te wekken. En ook de 17.80 bij het hinkstapspringen mocht er zijn. Maar een winnende 2.31 hoog van Koreaan Woo sprak niet echt tot de verbeelding. Dat deed wel bronzen medaillewinnaar Raymond Richards. Niet door zijn 2.28, maar wel vanwege zijn opmerkelijke techniek. Met links afzettend en het rechterbeen gestrekt omhoog naar de lat.
Echte toppers ontbraken op de 60 meter die nu, net als in Apeldoorn, een prooi werd voor Jeremiah Azu (6.49). Al scheelde het niks met Lachlan Kennedy (6.50), de 21-jarige Australiër die dit seizoen hopelijk op de 100 meter gaat doorbreken.
Bij de vrouwen hetzelfde beeld: geen vertegenwoordigers uit de VS of Jamaica. Zodat we een herhaling kregen van het podium in Apeldoorn, zij het dat nu niet Dosso maar Kambundji aan het langste eind trok.
Ook bij de meerkamp manifesteerde Europa zich uitdrukkelijk, met iets mindere prestaties dan in Apeldoorn. Niettemin mochten Vanninens 4821 en de 6475 respectievelijk 6437 punten van Skotheim en Erm er zijn.
Goed bezet waren de hordenummers. Vanzelfsprekend liep Grant Holloway, in 7.42, naar de overwinning. Spectaculair was de finale bij de vrouwen waar zes atletes praktisch op één lijn over de finish kwamen. Daaronder Nadine Visser, die met haar zesde plaats niet blij was - maar zichzelf, dunkt ons, weinig te verwijten had.
Verder deed Nederland het met zilver voor Schilder en vierde plaatsen voor Chapple en Vloon helemaal niet slecht.

Nu op naar het buitenseizoen!

Whittaker (49.24) ook niet in Nanjing

door Kees Sluys

mmv Jan Lips

Het scheelde niet veel of Femke Bols indoorwereldrecord op de 400 meter ging er afgelopen weekend aan. Bij de NCAA-kampioenschappen in Virginia Bach liep de net 23 jaar geworden Isabella Whittaker triomfantelijk naar de overwinning in 49.24 en eindigde daarmee ruim voor Aaliyah Butler, die met 49.97 eveneens sterk voor de dag kwam. Whittaker, die ook een goede 200 meter (vorig jaar 23.18) en een goede 800 meter (dit jaar indoor 2.02.68) in de benen heeft, bleef maar 0.07 achter bij Bol die vorig jaar in Glasgow met een wereldrecord de WK-indoortitel pakte.

Een tikkeltje opmerkelijk ogen de startlijsten bij de meerkampers. Nauwelijks twee weken na de EK in Apeldoorn gaan bij de WK ook nu weer Saga Vanninen, Kate O’Connor, Paulina Ligarska en Célia Perron van start. Bij de mannen eenzelfde beeld. Niet minder dan zeven EK-gangers (Skotheim, Steinforth, Erm, Strásky, Roosleth, Lillemets en Nowak) treden aan in een veld met onder meer drie behoorlijk sterke Amerikanen: Devon Williams, Harrison Williams en Heath Baldwin. Simon Ehammer, de nummer twee van Apeldoorn, richt zijn pijlen op het verspringen.

vrijdag, BBC 2, 11.15-14.45 uur

zaterdag, BBC 2, 11.30-14.45 uur

zondag, BBC 2, 12.00-14.45 uur

Geen Bol en Klaver bij WK indooratletiek in Nanjing

door Bert Vreeswijk

EK Apeldoorn-notities

 door Kees Sluys

Veel goud wat er blonk...

- Wat een fantastisch succes, dit EK indoor in eigen land!

Zeven maal goud en nog diverse andere ereplaatsen. Overwinningen van kogelstootster Jessica Schilder (superieur met 20.69), Lieke Klaver (400), Samuel Chapple (800), Menno Vloon (polsstokhoog) en de drie 4x400 meter estafetteteams.

- Het zelfs door onze koning bezochte atletiekfestijn had plaats in Omnisport, die prachtige multifunctionele hal in de buitengebieden van Apeldoorn. Wel jammer dat daar in de wijde omtrek, op de Burger King in het winkelcentrum na, nauwelijks iets van horeca is te bespeuren. Al was het pannenkoekenrestaurant op zo’n kilometer afstand beslist de moeite waard om tussen ochtend- en avondsessie te bezoeken. Gezelliger was het in het centrum van Apeldoorn, op het Raadhuisplein (zo’n half uur gaans) waar het ‘s middags op de terrassen bomvol zat met zonneminnende gasten.

- Wat te denken van het wedstrijdprogramma? Dat werd minutieus afgewerkt en verried een perfectie organisatie. Zelfs de paar valse starts (nimmer met diskwalificatie als gevolg) konden het tijdschema niet aan het wankelen brengen. Vreemd was dat bij sommige series gebruik werd gemaakt van ‘wavelight’-technologie. Met de muziek zat het wel goed. We noemen slechts Aretha Franklins ‘Respect’, en de menigmaal ingezette beginklanken van ‘Start me up’ (Stones) en van ‘Whatever you want’ (Status Quo).

- Het was goed toeven op de ruime wandelgangen tussen eerste en tweede ring. Bijvoorbeeld om het schouwspel vanuit een andere hoek te bekijken, om een consumptie te halen, of om even de rug te strekken en een gesprekje met een van de vele vrijwilligers aan te knopen. Dat gaf geen enkel probleem – tot zaterdagavond toen een in het zwart gestoken beveiliger met zo’n oortje mij opdroeg om svp niet te blijven hangen, maar weer naar mijn plaats terug te keren. Dit vanwege ‘de veiligheid’. Inwendig protesterend gaf ik gehoor aan dit verzoek. Vreemd genoeg bleek de aanpak zondagavond gelukkig ineens weer veel losser.

- Vanaf station ‘Apeldoorn De Maten’ is het minder dan tien minuten lopen naar Omnisport. Bij het uitchecken ging er iets mis bij een mevrouw voor me. We raakten in gesprek. Ze bleek de moeder van de zusjes Kambundji te zijn. Mujinga werd tweede op de 60 meter, Ditaji versloeg onze Nadine Visser op 60 meter horden, tot grote geestdrift van de groepjes Zwitserse supporters die de koebel duchtig lieten klinken.

- Lopend op weg naar Apeldoorns centrum haalde ik een groepje wandelaars in. Jazeker, zij waren hier ook voor de atletiek. Een van hen bleek de vader van Nadine Visser; ik bespeurde enige gelijkenis. Ze is natuurlijk al 30 en heeft soms last van kwetsuurtjes, maar, begreep ik uit zijn woorden, soms denkt ze toch al voorzichtig aan de Olympische Spelen van 2028 in Los Angeles.

...maar niet alles

- De Nederlandse afvaardiging omvatte maar liefst 50 atleten en atletes. Te veel natuurlijk. Dat bleek met name bij diverse langere loopnummers, waarop zelfs door olympische finalisten Niels Laros en Stefan Nillessen zeer zwak werd gepresteerd. Nee, dan Samuel Chapple, die met Ryan Clarke de finale van de 800 meter bereikte. Wat een schitterend eindschot en wat een fraaie tijd: 1.44.88!

- Bij de korte loopnummers ging het trouwens helemaal niet slecht. Minke Bisschops met 7.17 in de halve finale, prima. En twee mannen in de finale van de 60 meter; wie had dat verwacht? En dan nog bijna (op 6 duizendste na) brons voor Elvis Afrifa. Nu op naar een 10.00 in de buitenlucht. Want outdoor (zijn pr staat op 10.18), daar draait het natuurlijk pas echt om.

- Ook over de hordenummers mocht het vaderland tevreden zijn. De tweede plaats van Nadine Visser in een nieuw Nederlands record van 7.72 was zonder meer fraai. En ook de vijfde plaats van Job Geerds was prima.

- Wisselvalligheid bij de springnummers. Na haar prachtige 6.70 in de kwalificatie werd al voorzichtig gespeculeerd over een medaille voor Pauline Hondema, maar in de finale bleef het slechts bij 6.50. Ook Britt Weerman kon niet imponeren, ze kwam niet door de kwalificatie. Zo ook regerend EK-titelhouder hoogspringen Douwe Amels, die (net als bij het NK) niet hoger kwam dan 2.13. Gaat hij nog door, vroegen we hem, toen hij zich op de wandelgang in onze nabijheid bevond. ‘Ik weet het nog niet, misschien...’

- En dan hadden we nog het fascinerende duel bij polsstokhoog. Eigenlijk moeten we heel blij zijn dat ‘Mondo’ Duplantis niet van de partij was. Wat een heerlijke strijd werd het nu tussen Guttormsen, Karalis en Vloon. Een pokergevecht met hoogtes en pogingen overslaan, alles zat er in. Gedeeld goud met 5.90 voor de Griek en Menno Vloon. Prachtig.  

De meerkampen

- Onder de aandachtige toeschouwers van de zevenkamp bevond zich ook Eelco Sintnicolaas, houder van het ‘baanrecord’ met 6341 punten uit 2013. Het werd een zinderende strijd tussen Sander Skotheim en Simon Ehammer. De Zwitser maakte weer veel indruk bij verspringen (8.20) en was daarmee beter dan de winnaar van de verspringcompetitie. Bulgaar Bozhidar Saraboyukov sprong 8.13 – exact de afstand van Jesse Owens’ wereldrecord uit 1936.    

- Skotheim zegevierde met een nieuw Europees record (6558 punten), voor Ehammer (6506) en de 22-jarige Till Steinforth die met 6388 punten een nieuws Duits record vestigde en Johannes Erm acht punten voorbleef.    

Skotheims reeks: 60m: 6.93 / ver: 7.95 / kogel: 14.39 / hoog: 2.19 / 60 h: 8.04 / polshoog: 5.10 / 1000m: 2.32.72.

Ehammer: 6.81 / 8.20 / 15.15 / 1.98 / 7.68 / 5.10 / 2.41.76.

Steinforth: 6.80 / 7.89 / 14.95 / 1.98 / 7.90 / 5.00 / 2.36.69.

- Nederlands vertegenwoordiger Jeff Tesselaar ontpopte zich als publiekslieveling en verbeterde zijn pr ruimschoots tot 5948 punten: 6.98 / 7.56 / 13.95 /1.89 / 8.11 / 4.60 / 2.34.55. Hij kreeg veel gelegenheid om zich te laten bejubelen, want moest bij hoog en polsstokhoog – zwakke onderdelen – als enige op zeer bescheiden hoogtes beginnen.

- Met haar tweede plaats bij de vijfkamp (4826) kwam Sofie Dokter net te kort om het nationale record van Nadine Broersen (4830) over te nemen. Maar wat een prachtig resultaat. Vooral de 6.61 ver was imponerend. Haar reeks ging als volgt: 60h: 8.26 / hoog: 1.84 / kogel: 13.86 / ver: 6.61 / 800m: 2.14.53.

- Ruim 100 punten bedroeg het verschil met de door Erki Nool getrainde winnares Saga Vanninen. Met 8.19, 1.81, 15.56, 6.52 en 2.12.20 verzamelde de jonge Finse 4922 punten. Prima voor de dag kwamen ook Ierse Kate O’Connor (4781) en Britse Jade O’Dowda (4751). Emma Oosterwegel (4400) en Marijke Esselink (4181) konden weinig indruk maken.

- In Apeldoorn troffen we ook twee vertegenwoordigers van de Hypomeeting Götzis. Het is de bedoeling dat er tijdens de jubileumeditie (het evenement bestaat 50 jaar) 30 mannen en 30 vrouwen acte de présence geven, waaronder diverse Amerikaanse atleten. En als alles volgens plan verloopt reist er ook een grote Nederlandse delegatie naar Oostenrijk af. Drie of vier vrouwen, en mogelijk zelfs vijf mannen. Anno maart staan op de rol: Rik Taam, Sven Roosen, Jeff Tesselaar, Melchior Treffers en Sven Jansons. Die laatste, ook op de tribunes aanwezig, vertelde pijn- en blessurevrij te zijn. Mits 100 procent fit staat hij te trappelen om in Götzis aan de start te verschijnen.

Mooie meerkampstrijd in Apeldoorn?

door Kees Sluys

Hoewel niet weinige meerkampers zowel op de tienkamp als op de zevenkamp zeer goed uit de voeten kunnen, bestaat er een wezenlijk verschil tussen beide disciplines. Discuswerpen en speerwerpen staan in de zaal immers niet op het programma. En dan ontbreekt er nóg een essentieel, gevreesd onderdeel. Zo liet Eelco Sintnicolaas zich na zijn afscheid in 2022, gevraagd naar het verschil tussen beide disciplines, ontvallen: ‘De tienkamp is absoluut heroïscher.’ Immers: ‘Bij de zevenkamp mag je na het hoogspringen, onderdeel vier, naar je hotel. Bij de tienkamp volgt dan nog de 400 meter. Voor wie nog nooit een 400 meter heeft gelopen; dat is zo hard lopen als je kan totdat je denkt dat je niet meer kan – en dan ben je halverwege ongeveer.’

Sint Nicolaas had overigens een goede 400 meter in de benen (pr 47.88) en kon in zijn beste dagen zowel op de tienkamp (zilver bij het EK 2010, twee keer vijfde bij een WK) als op de zevenkamp (goud bij het EK indoor in 2013, vóór de toen 21-jarige Kevin Mayer) goed overweg. Met zijn winnende totaal van 6372 punten staat Sintnicolaas op de vaderlandse indoorranglijst nog steeds op eenzame hoogte. Kijkend naar de pb’s van de deelnemers in Apeldoorn zou hij dit weekend zeker nog tot de kanshebbers behoren.

Met zes atleten boven de 6000 punten dit seizoen oogt het veld in de breedte niet zeer sterk. Maar een fascinerend duel om de medailles (en met een hoge score) mogen we zeker verwachten. Als topfavoriet geldt Sander Skotheim, die onlangs het Europese record van Kevin Mayer bracht op 6484 punten. Zijn grootste uitdager wordt ongetwijfeld Simon Ehammer die dit jaar nog niet verder kwam dan 6205 punten, maar die wel een pr van 6418 punten (2024) meebrengt. Hij scoorde dat een jaar geleden bij de WK indoor in Glasgow waar hij Skotheim (6407) nipt voorbleef.

Het brons was daar voor Johannes Erm met 6340 punten. De man uit Estland heeft dit jaar nog geen zevenkamp afgemaakt, maar hij lijkt afgaand op diverse resultaten (60 horden in 7.99, 2.00 meter hoog en 5.27 polshoog) aardig in vorm.

6000 punten?

Na de mooie zevende plaats vorig jaar van Sven Jansons bij de WK indoor met 6076 punten (‘Ik ben een betere zevenkamper dan tienkamper, discus en speer zijn niet zo goed’) mag nu in Apeldoorn Jeff Tesselaar de oranjekleuren verdedigen. Tijdens het NK onlangs werd hij tweede met 5786 punten. Daarbij een onbegrijpelijk-schamele 1.79 hoog. Vijftien centimeter erbij (zijn pr is 1.97) brengt hem met 130 punten extra al in de 5900-regionen. En dan ligt de begeerde 6000-puntengrens mogelijk binnen bereik – al begint het serieuze werk daarna pas echt.

De vrouwen

Bij de vrouwen kunnen we het veld der vijfkampsters noch in de top noch in de breedte spectaculair noemen. Zo ontbreken grote meerkampnamen als van Nafi Thiam (wr 5055 uit 2023), Noor Vidts (pr 4929 uit 2022), Katharina Johnson-Thompson (pr 5000 uit 2015), Adrianna Sulek (pr 5014 uit 2023) en Anouk Vetter – die zich sowieso zelden aan de vijfkamp waagt.

De seizoenranglijst wordt met 4843 punten aangevoerd door Finse Saga Vanninen. Grootste concurrentie is te verwachten van Ierse Kate O’Connor (4683) en Paulina Ligarska (4615). En natuurlijk van Sofie Dokter (4603), vorig jaar de verrassende nummer drie bij het WK, die zich voor het thuispubliek van haar beste kant wil laten zien. Net als Marijke Esselink en Emma Oosterwegel.

EK medaillekandidaten moeten het nog wel waarmaken

door Kees Sluys

Een van de beste prestaties tijdens de NK indoor afgelopen weekend, in een niet helemaal gevuld Omnisport, werd geleverd door Menno Vloon die 5.83 sprong. De 6.00 meter bewaart hij naar eigen zeggen voor de EK in eigen huis (6 t/m 9 maart in diezelfde hal). Dus gerede kans op eremetaal, of zelfs goud voor Vloon, nu Armand Duplantis heeft afgezegd? Nou, Griekse collega Emmanouil Karalis met zijn karakteristieke kapsel (derde bij de Spelen in Parijs) sprong onlangs 6.01 meter, dus niet te vroeg juichen. En in polsstok-traditierijk Frankrijk zitten ze ook niet stil. Thibaut Collet werd kampioen met 5.82, voor de oude Lavillenie (5.78) en nog twee 5.70- en twee 5.60-springers. Wat een breedte. Bij ons ging nummer twee, meerkamper Lucas van Klaveren, over 5.20.  

Dan hadden we Lieke Klaver en Cathelijn Peeters die in de 400 meterfinale respectievelijk 51.11 en 51.56 liepen. Klaver droomde bij afwezigheid van Femke Bol al van Europees goud, maar bleek na afloop van de NK realistisch: het moet sneller. Kijk bijvoorbeeld naar de pas 21-jarige Henriette Jeager, de Noorse die in 2021 nog in Götzis actief was als meerkampster waar ze 6154 punten scoorde. Half februari klokte Jaeger 50.44, beter dan de beste seizoenprestatie (50.76) van onze 26-jarige landgenote. Ook hier is het Wilhelmus dus nog lang niet zeker.

Het was prachtig en imponerend om te zien hoe Nadine Visser (30) in haar halve finale na twee horden al een straatlengte voorsprong op de concurrentie had genomen, en 7.84 liep. In de finale ging het met 7.90 minder, en tevreden was ze niet. Het zal ook lastig worden met concurrentie van Ditaji Kambundji (7.80) en Pia Skrzyszowska (7.87), maar wie weet. Vissers pr van 7.77 dateert al weer van 2021.    

Superieur kwam Jessica Schilder voor de dag. Met 20.19 stelde ze nogmaals haar kandidatuur voor de Europese titel. Wie kan haar stoppen? Misschien toch de Duitse Yemisi Ogunleye die afgelopen weekend met 20.27 uithaalde?

Succes lijkt voor titelverdediger (met 2.31) Douwe Amels ver buiten bereik – als hij al wordt toegelaten bij de EK. Zondag kwam de 33-jarige veteraan niet hoger dan een schamele 2.13, net als zijn twee jeugdige concurrenten Ridzerd Punt en Jin van der Lee.

Zoals bij de vrouwen (alle zes finalistes doken onder de 53.00) was ook de mannenfinale 400 meter sterk bezet. Maar met slechts twee lopers onder de 47.00 viel het niveau zwaar tegen, al mocht de 46.23 van winnaar Isaya Klein Ikkink er wel zijn. Een week eerder ging het stukken beter toen drie atleten onder de 46.00 seconden doken: Jonas Phijffers 45.90, Eugene Omalla 45.93, Klein Ikkink 45.96. Met Nick Smidt (46.17 in de serie) op papier toch een veelbelovend kwartet voor de EK-estafette.

Wat de vrouwen betreft: ook met Femke Bol (hoe is haar vorm?) in de ploeg zou zware concurrentie wel eens kunnen komen niet alleen van Groot-Brittannië en Polen, maar ook van… Spanje. Op de wereldseizoenranglijst prijken maar liefst vier namen bij de snelste 22: Paula Sevilla 51.20, Blanca Hervas 51.44, Eva Santidrián 51.46 en Daniela Fra 51.64. Allemaal gelopen bij de Spaanse kampioenschappen afgelopen weekend in Madrid.     

Meer indoorrecords

door Kees Sluys

Het kan niet anders of de EK en WK indoor volgende maand worden geweldige spektakels; her en der blijven records omvallen. Paulien Hondema kwam in Berlijn (waar ook weer met een afzetvak werd geëxperimenteerd) tot 6.70. Een nieuwe verbetering van haar verspringrecord van vorige week: 6.65.

Hard gelopen werd er in Liévin. Stefan Nillessen verbeterde het nationale record op mijl tot 3.52.70, maar moest winnaar Jakob Ingebrigtsen ruim voor laten gaan. De Noor verbeterde het wereldrecord tot 3.45.15 en liep en passant een wereldrecord op de 1500 meter: 3.29.63.

Niels Laros liet in Liévin voor het eerst dit seizoen van zich horen met een klapper op de 3000 meter. Zijn overwinning werd behaald in 7.29.49, waarmee hij dus 8 seconden (!) afsnoepte van het record dat Nillessen (7.37.10) vorige week nog vestigde. Al zit het 19-jarige supertalent dan nog steeds aanzienlijk boven het record (7.22.91) dat Grant Fisher vorige week in New York liep.  

Dat de Amerikaan in supervorm is etaleerde hij vrijdag 14 februari nog eens door bij de BU Valentine Invite in Boston het wereldrecord 5000 meter te brengen op 12.44.09. Waarmee hij het 21 jaar oude record van Keniaans fenomeen Kenenisa Bekele met ruim 5 seconden verbeterde. Fransman Jimmy Gressier vestigde met 12.54.92 een nieuw Europees record en stelde daarmee zijn kandidatuur voor een podiumplaats in Apeldoorn. Het Nederlands record staat met 13.08.60 op naam van Mike Foppen, vorig jaar eveneens in Boston gelopen.

Volgens Fisher is de recordregen in gang gezet door Ingebrigtsen. ‘Jakob heeft de nieuwe standaard gezet en de anderen volgen. Een paar jaar lang kon hij ver voor de anderen blijven, speciaal op de 1500 meter. Maar nu kunnen andere atleten met hem mee. Dat gebeurt wanneer iemand grenzen verlegt.’

Esselink en Van Baast maken er een thriller van

door Michel van Eijkelenburg

Nieuwe beloften

Geen enkele meerkamper (m/v) voldeed bij deze NK aan de puntennorm die geldt voor deelname aan de EK indoor volgende maand. Maar het is toch werkelijk te hopen dat Nederland daar in de startlijsten vertegenwoordigd zal zijn.

Indoorzaken

door Kees Sluys

‘Je vraagt je af, hoe zou Stefan Nillessen hiernaar hebben gekeken,’ zei Ivo van Haaren in zijn commentaar op Ziggo Sport 3. Zulks nadat Grant Fisher bij de befaamde Millrose Games (New York) zaterdag 8 februari in een fascinerend gevecht met olympisch 1500 meterkampioen Cole Hocker het wereldrecord indoor op de 3000 meter tot 7.22.91 had teruggebracht.

Goeie opmerking. Want Nillessen had een dag eerder in Karlsruhe het Nederlands record verbeterd tot 7.37.10. Het was een fraaie overwinning van de 1.95 meter lange man uit Groesbeek, die vorig seizoen zo geweldig doorbrak met een olympische finaleplaats op de 1500 meter – achter dat andere grote Nederlandse talent Niels Laros. Ja, het gaat goed met de middenafstand; denk ook aan de recente mooie nationale indoorrecords op 800 (1.45.46) en 1500 meter (3.35.61) van Samuel Chapple. Dat belooft wel wat voor de EK indoor in Apeldoorn. Niettemin, ruim 14 seconden verschil op de 3000 meter zegt iets over een zeker niveauverschil.

Verspringexperiment

Een ander Nederlands indoorrecord werd zondag 9 februari bij de ISTAF in Düsseldorf gevestigd. Eindelijk ging het verspringrecord van Edine van Heezik er aan. Dat stond op 6.63 uit 1987. Zo lang geleden? Hoe goed moet Van Heezik dan wel niet zijn geweest, vraagt men zich af. Nou, behoorlijk goed. Een internationale medaille zat er nooit in, wel werd ze met haar recordsprong vierde bij het EK indoor in Liévin, oa achter winnares Heike Drechsler met 7.12 meter.

Nieuwe recordhoudster Pauline Hondema won de strijd met 6.65 en bleef Malaika Mihambo (die in Karslruhe nog 7.07 had gesprongen) ruim voor. De Duitse kwam niet verder dan 6.39 – haar enige geldige sprong.

Althans...

Er werd in Düsseldorf voor het eerst in een grote wedstrijd geëxperimenteerd met een afzetvak, de ‘take off zone’. Mihambo had al eerder te kennen gegeven dat een goed idee te vinden (in tegenstelling tot de meeste top-verspringers, zoals Larissa Iapichino die zich om deze reden terugtrok), en profiteerde dan ook in hoge mate van het 40 centimeter lange afzetvak. Met 6.87 eindigde ze officieus voor Hondema die 6.68 sprong. Maar voor de officiële uitslagen golden slechts die sprongen waarbij in de eerste 20 centimeter van het vak werd afgezet.

Een van de redenen die World Athletics aanvoert voor deze flink bekritiseerde innovatie is om het doorgaans grote aantal foutsprongen te reduceren. In dat opzicht bleek het experiment geslaagd. Minder goed ging het nog wat betreft de snelheid waarmee de resultaten bekend werden gemaakt.

Lange afstandhoop

En dan was er ook nog mooi nieuws uit de buitenlucht. Diane van Es (25), de vrouw die vorig jaar bij de EK in Rome zo verraste met haar fraaie zilver op de 10.000 meter, verbeterde in Monaco het Europese record op de 5 kilometer dat sinds 2019 in handen was van Sifan Hassan. Ze was vijf seconden sneller en kwam in 14.39 over de finish. Een supertijd is het nog niet (het wereldrecord staat op 13.54), toch zijn we heel benieuwd naar Van Es’ prestaties dit seizoen op de baan.

Skotheim verdringt Mayer

door Kees Sluys

Terwijl Finse Saga Vanninen op de vijfkamp een fraai totaal scoorde van 4843 punten (met pr’s op ver: 6.48 en op de 800 meter: 2.11.70) ging bij het jaarlijkse indoor-meerkampgala in Tallinn (1/2 februari) de meeste aandacht uit naar Sander Skotheim. De 22-jarige Noor, die bij de Olympische Spelen in Parijs zijn medaillekansen verprutste door een ‘no height’ te scoren bij polsstokhoog, liet zien dat hij het onderdeel wel degelijk zeer goed beheerst: 5.25! Nog beter presteerde hij bij het verspringen met een Simon Ehammer-achtige afstand van 8.19 meter! Geen Nederlandse verspringer die hem dat ook maar in de verste verte nadoet. Of het zou Jeff Tesselaar moeten zijn, de jonge tienkamper die vorig jaar doorbrak en zijn zinnen serieus heeft gezet op een 8.00 metersprong.

Skotheims nieuwe Europees record van 6484 punten kwam als volgt tot stand: 60 m: 7.04/ ver: 8.19 / kogel: 15.00 / hoog: 2.06 / 60 h: 8.04 / polsstokhoog: 5.25 / 1000 m: 2.37.85. Daarmee kwam hij 5 punten hoger uit dan Kevin Mayer die in 2017 bij het EK in Belgrado 6479 punten verzamelde. Met achtereenvolgens: 6.95 / 7.54 / 15.66 / 2.10 / 7.88 / 5.40 / 2.41.08.

Hoe is het eigenlijk met Mayer? De wereldrecordhouder tienkamp, die ook twee maal wereldkampioen werd en twee keer winnaar van olympisch zilver, heeft na zijn teleurstellende niet-deelname in Parijs wel geroepen dat hij doorgaat, maar wordt ook een stukje ouder. Volgende week, 11 februari, bereikt hij de 33-jarige leeftijd. Op de indoorranglijsten van dit nog jonge seizoen ontbreekt voorals zijn naam.

En Emmanuel?  

Er zijn meer namen die onze nieuwsgierigheid wekken. Neem landgenoot Gabriel Emmanuel, de inmiddels 21-jarige atleet die zo verraste met zijn U20-wereldtitel in 2022 (7860 punten). Hij verkaste naar de VS en presteerde daar vorig jaar nogal wisselvallig en buiten de publiciteit. Een score van 5600 punten op de zevenkamp, daar worden we nog niet bijster enthousiast van. Maar binnen die zevenkamp sprong hij wel 2.07 hoog en liep hij de 60 meter horden in 7.99. En uitstekend was natuurlijk zijn discusworp van 48.12 een paar maanden later in de buitenlucht. Onlangs scoorde hij bij een zevenkamp in Fayettteville 7.91 op de 60 meter horden, sprong 2.10 hoog en stootte twee weken later de kogel naar 14.91. Met eerder behaalde pr’s als 10.68 op de 100 meter, 7.30 verspringen en 58.38 speerwerpen moet er dit jaar toch een dikke 8000-score in zitten, zou je zeggen. Maar… dan moet er ook wat gebeuren met zijn pr’s op polsstokhoog (4.30) en op de 1500 meter (4.53.99).

Verwacht wordt dat er op dezelfde baan ook vele persoonlijke records zullen sneuvelen tijdens de nationale indoorkampioenschappen senioren, die op 22 en 23 februari zullen worden verwerkt. Datzelfde geldt voor de Jeugd U18 en  U20, die op 15 en 16 februari de strijd met elkaar aangaan.

Om een overzicht te geven van de stand van zaken wat betreft de Nederlandse senioren indoor-ranglijstaanvoerders (mannen en vrouwen) van het afgelopen seizoen 2023-2024 hebben we ze voor u op een rijtje gezet. Daarnaast hebben we in het rood de huidige Nederlandse recordhouders op de diverse indooronderdelen vermeld.

       Ranglijstaanvoerders (mannen) Indoorseizoen 2023–2024

                                                   Loopnummers

         Ranglijstaanvoerders (mannen) Indoorseizoen 2023–2024

                                              Technische nummers

         Ranglijstaanvoerders (vrouwen) indoorseizoen 2023–2024

                                             Loopnummers

               Ranglijstaanvoerders (vrouwen) Indoorseizoen 2023 – 2024

                                         Technische nummers

Officieuze ranglijsten samengesteld door Bert Vreeswijk 25-12-2024

Voor de complete indoorranglijsten 2023-2024 en de ranglijsten allertijden voor alle categorieën, verwijzen we u graag naar de site van: www.atletieknu.nl

EK indooratletiek in Nederland: Ahoy’, bonbonnière, Omnisport

Indooratletiek in Nederland. Dat gebeurde heel lang in een ijskoude, naar de dagelijkse werkzaamheden stinkende vee- of veilinghal. En voor Amsterdammers was er de Oude RAI. Wat een kabaal gaf het als er op die houten vloer werd hardgelopen. Ik herinner me een winterse zondagavond toen Pietje Tamminga van De Trekvogels er de 60 meter in 6,6 seconden afraffelde. Handgeklokt natuurlijk, het was bar snel.

Het is nog maar de derde keer dat de Europese kampioenschappen indooratletiek in Nederland worden gehouden. Van 6 tot en met 9 maart, Omnisport Apeldoorn. Liefhebbers die oud genoeg zijn kunnen zich de vorige edities herinneren:  Ahoy’ Rotterdam in 1973 en Houtrust Den Haag in 1989.  

In Ahoy’ (toen nog met apostrof) was Tamminga er al niet meer bij. Sammy Monsels werd vijfde op de 60 meter. Die klassering bereikte Haico Scharn op de 1500 meter ook. Nederlands atleten bleven buiten de prijzen. Egbert Nijstad, vierde op de 3000 meter, kwam nog dichtbij. De ploeg op de 4 x 800 meter (!) eindigde eveneens als vierde (van vier deelnemende landen).

Bonbonnière

Houtrust staat me nog goed bij. Dat op de plek van de Hokij-ijsbaan een indoor atletiekaccommodatie was verrezen (kosten 18,5 miljoen gulden) was een surprise. Het zag er allemaal mooi en nieuw uit. Dat nog geen vierduizend toeschouwers de wedstrijden konden volgen, zorgde voor een bepaalde intimiteit. Het Franse sportdagblad L’Équipe schreef niet voor niets welwillend over een ‘bonbonnière’.

De ambiance inspireerde tot Elly van Hulst, Nelli Cooman en Emiel  Mellaard tot continentale titels. Vooral de sprongen van Mellaard (winnende 8,14 meter) spraken tot de verbeelding. Hij groeide uit tot de publiekslieveling van het weekeinde. Het was spannend. De Spanjaard Antonio Corgos eindigde als tweede met 8,12, derde werd Frans Maas met 8,11. Even dacht ik dat zich in Nederland zoiets als een atletiekcultuur zou ontwikkelen.

Sloop

Voor een verslaggever was dat EK aangenaam werken. Van een beperkende een mixed-zone kan ik me niets herinneren. Iedereen was onmiddellijk te spreken. Perschef Herman van Bergem, een gepensioneerde sportjournalist die in Den Haag vooral een reputatie had als bokskenner, bood optimale vrijheid. En de verbindingen klopten. Vandaar waarschijnlijk die aangename herinnering.

Maar dat sentiment zakte snel weg. De herbouw van Houtrust was slordig aangepakt. Al snel bleek het gebouw te lekken. Jarenlang was Houtrust nog de nationale indooratletiekaccommodatie, maar de interesse om er daadwerkelijk te trainen was gering. Bij de bouw was nog overwogen dat de hal als trainingsaccommodatie zou kunnen dienen mochten de Olympische Spelen van 1992 aan Amsterdam worden toegekend. Dat was allemaal luchtfietserij.

In 2000 werd besloten tot sloop. In de dakconstructie was betonrot geconstateerd. Op de plek waar de Haagse ijshockeyers (sinds 1937) speelden, Sjoukje Dijkstra en Joan Haanappel hun prille sprongen maakten, de Rolling Stones optraden* en de atletieksterren dat februari-weekeinde in 1989 schitterden, staan nu prijzige appartementsgebouwen.

*Echt waar. De Rolling Stones traden op 15 april 1967 op in Houtrust. De band was niet meer welkom in het deftige Kurhaus, waar een optreden (op 8 augustus 1964) tot chaos en vernieling had geleid.

In Memoriam Henk Stouwdam

door Kees Sluys

Foto: Eric Roeske

Mijn eerste contact met Henk Stouwdam dateert van twintig jaar geleden. In zijn krant NRC/Handelsblad schreef hij over de lancering van een gloednieuw atletiektijdschrift. Ik was blij verrast. Tijdens loze uurtjes op de VPRO Gids had ik zelf al wel eens mijn gedachten laten gaan over zo’n project, en voor mezelf wat op papier gezet. Maar nu kwam het trio Rolf Bos (die ik kende van zijn stukken in de Volkskrant), Jac. Toes en hoofdredacteur Kees Kooman (die me bekend was van zijn lekkere, lange stukken over olympische sporten als zwemmen en atletiek in Sport International) daadwerkelijk met een tijdschrift-in-boekvorm. Titel: 42. Ondertitel: Literair hardlooptijdschrift.   

Al lezende in Stouwdams stuk raakte ik toch teleurgesteld. Het zou vooral over hardlopen gaan, en maar bar weinig over baanatletiek. Abdelkader Benali, Dolf Jansen, John Jansen van Galen – typisch schrijvers die het waarschijnlijk vooral, zo vermoedde ik, gingen hebben over de beleving van het lopen en aanverwants. Om te laten zien dat het mij ernst was deed ik en passant een aantal baanatletieksuggesties aan de hand. In zijn antwoord liet Stouwdam weten dat dergelijke verhalen ook welkom waren, ‘mits het een mooi of dramatisch onderwerp is dat goed wordt opgeschreven. Volg je gevoel en benader hem, zou ik zeggen.’ Waarna hij Koomans telefoonnummer en emailadres doorgaf.

Ik las Henks stukken in de krant, kwam hem tegen bij atletiekwedstrijden, correspondeerde met hem over de meerkamptelling, en zag zijn naam iedere zomer weer verschijnen als een van de deelnemers aan de befaamde La Chouffe Tourpool, mede georganiseerd door gemeenschappelijke vriend Jochum.

Toen ik in 2020 al flink gevorderd was met mijn boek over de geschiedenis van de sprint leek de datum van 21 juni een uitgelezen moment om alvast wat reclame te maken. Die dag was het immers 60 jaar geleden dat Armin Hary als eerste atleet ooit de 100 meter in die magische 10.0 aflegde. Misschien iets voor Henk om daar in de krant aandacht aan te besteden? Na aanvankelijk nul op het rekest (geen ruimte of zoiets) meldde hij zich een paar dagen later alsnog en verzocht om wat extra informatie. Kort daarop verscheen een prachtig stuk in de krant over de legendarische, eigenzinnige Duitse sprinter.

Eind 2021 maakte ik ook, eindelijk, in levende lijve kennis met Rolf Bos, de oud-atletiekverslaggever met wie ik bij tijd en wijle mails uitwisselde over de belangrijkste olympische sport. In een etablissement in Weesp smeedden wij met uitgever Jonathan Ursem van Vesper Publishing de eerste plannen om, in navolging van de succesvolle Canon van het Nederlandse voetbal, te komen met een Canon van de Nederlandse atletiek. Nadat ook atletiekkenners Eric Roeske (ex-Atletiekunie/Telegraaf), Rob Velthuis (ex-Trouw) en Henk zich gaarne bereid verklaarden mee te werken, werd de zaak beklonken.

November 2022 werd het boek feestelijk gepresenteerd in de Utrechtse boekhandel Broese. Henk had fraaie verhalen afgeleverd – zoals over Louwe Huizinga, Fanny Blankers-Koen, Femke Bol en Sifan Hassan. En natuurlijk zijn relaas over het wonderbaarlijke wedervaren van een Somalische vluchteling, die als tiener op de Veluwe terechtkomt en daar bij toeval zijn talent voor hardlopen ontdekt: Abdi Nageeye, de zilveren medaillewinnaar op de olympische marathon van 2021. Abdi uit Oldebroek. 

Sindsdien kwam dit gezelschap om het half jaar tijd ergens in een Amersfoortse locatie bij elkaar om ontspannen te kletsen over atletiek, sport überhaupt, muziek en politiek. Henk was een goedmoedig man, maar niet als het over politiek ging. Zo plaagde ik hem wel eens door te spreken over ‘zijn vriend’ Tom de Nooijer, immers ook afkomstig uit Oldebroek. ‘Dat is mijn vriend niet!’ reageerde Henk dan gepikeerd. Nee. Dit voormalig jongste gemeenteraadslid voor de SGP en sinds enige tijd presentator van het televisieprogramma ‘Ongehoord Nieuws’, was ook wel onrustbarend rechts.

Onze recentste bijeenkomst dateert van 25 oktober (zie foto). Niks aan de hand, zo te zien. Twee maanden later kwamen vier van ons naar Oldebroek om in aanwezigheid van zo’n 300 andere belangstellenden Henk de laatste eer te bewijzen.

Atletiekhistorie in ‘De apenrots’

door Kees Sluys

Er komt een béétje atletiek voor in De Apenrots, het zeer leesbare boek dat Menno de Galan schreef over ‘hoe het misging op de redactie van NOS Sport’. Op pagina 37 is verslaggever Henk Terlingen ter plekke als vijfkampster Marianne Ackermans-Thomas ‘op het grasveld van het olympisch dorp de rug insmeert van tienkamper Ed de Noorlander. Ackermans in bikini, De Noorlander in zwembroek; gekir alom, heerlijk ongedwongen.’

Allemaal heel gezellig, maar Terlingen is er niet alleen voor de lol. Hoe reageerde men in het Nederlandse kamp op de protesten van Tommie Smith en John Carlos, vraagt hij. De Noorlander: ‘Ik vond het wel indrukwekkend eigenlijk, wat die jongens lieten zien. Er is veel moed voor nodig om op zo’n platform te staan. Met je hand omhoog en je hoofd naar beneden, ten aanschouwen van de hele wereld.’

We zitten dus in Mexico, Olympische Spelen in het ‘revolutiejaar’ 1968.

Terlingen, het grote talent van wat toen nog NTS Sport heette, kreeg ook een paar buitenlandse grootheden voor de camera. Zoals kersverse hoogspringwinnaar Dick Fosbury die zijn revolutionaire techniek nog eens demonstreert. En Ralph Boston, drievoudig olympisch medaillewinnaar (goud in 1960, zilver in 1964 en brons in 1968), die zich uitlaat over Bob Beamons ongelooflijke 8.90 en over het protest van Smith en Carlos.

Het prachtmateriaal staat allemaal op film en werd voor De Galan uit de archieven opgediept. Maar de beelden zijn om allerlei praktische redenen nooit op de vaderlandse televisie vertoond. Dat moet natuurlijk toch een keer gebeuren. Ligt hier niet een schone taak weggelegd voor Andere Tijden Sport?

Brandje in Belgische atletiek

door Guus Mater

Het zal de meeste atletiekliefhebbers waarschijnlijk niet zijn ontgaan, maar op deze plaats toch nog een kort stukje naar aanleiding van een in België woedend brandje. Onmiddellijk na de met goud, zilver en brons succesvol verlopen Olympische Spelen, sloeg de vlam in de pan.

Het was topsportcoördinator Rutger Smith van de Vlaamse Atletiek Liga die bekendmaakte dat de Nederlander Bram Peters (32) als bondscoach verantwoordelijk wordt voor sprint en horden alsmede  de estafetteploegen. En dat Gent de Belgische pendant van Papendal wordt. Daar wil hij alle topsportactiviteiten centraliseren. Peters was op Papendal assistent van de Zwitser Laurent Meuwly en begeleidde Femke Bol.

De vurigste reactie kwam van Jacques Borlée. Die sprak van ‘Nederlandse dictatuur’. Hij was ziedend dat hij niet was geraadpleegd over de benoeming van Peters. In zijn spoor volgde een groot aantal elitetrainers, die hun positie bedreigd zagen. ‘Peters mist ervaring om nu al een mondiaal estafetteteam te leiden,’ luidt de kritiek.  

Borlée (67) is natuurlijk niet de eerste de beste. Hij is de man die aan de wieg stond van de Belgische estafetteploeg van de 4 x 400 meter: hij was de trainer, zijn zonen de lopers. Sinds 2008 wonnen de Belgian Tornado’s heel veel en bepaalden ze goeddeels het gezicht van atletiek bij de zuiderburen. ‘In twintig jaar hebben we 35 finales en twintig medailles gewonnen,’ liet de coach niet na te melden. ‘Waarom is er dan geen respect voor de Vlaamse of Belgische coaches?’

Met pensioen

Na ‘Parijs’ ging Borlée met pensioen. Hij stelde zich kandidaat voor het voorzitterschap van de Franstalige atletiekliga, waarmee hij vaak in de clinch had gelegen. (België is een ingewikkeld land, er is ook  nog een atletiekfederatie die twee liga’s overkoepelt). Dat hij die verkiezing verloor (van Jessica Mayon) moet hem al nijdig hebben gemaakt.

Smith is niet van plan de benoeming van Peters ongedaan te maken   en verklaarde in Vlaamse media dat hij niemand gaat verplichten in Gent te gaan trainen. ‘We hebben als federatie gekozen om ons toe te spitsen op een trainingslocatie, ook door de indoorcapaciteit daar. We gaan meer middelen gebruiken in Gent voor een sterke omkadering, ook medisch. En willen zo efficiënter met de topsportgelden omspringen.’

Spanningen zijn nodig

Een VRT-serie The Final Lap biedt ondertussen de komende maanden een inzicht in het leven en werken van Borlée, de trainer van zijn zonen (en dochter Olivia). ‘De relatie met mijn zonen loopt niet altijd even vlot,’ erkent hij in de documentaire. ‘Maar ik denk dat familie ervoor zorgt dat er toch liefde regeert tussen ons.’

De zonen hebben hun bedenkingen. ‘Misschien heeft hij de stap gemist om ons niet meer als achttienjarigen te zien,’ oppert Jonathan, met tweelingbroer Kevin de oudste. ‘Spanningen zijn nodig,’ citeert Jacques zijn eigen vader. ‘Het belangrijkste is dat je ermee kunt omgaan.’

Nafi Thiam, de winnares van goud op de zevenkamp in Parijs, heeft zich nog niet over de toestand in haar land uitgesproken. Voor de zilveren Bashir Abdi van de marathon maakt de locatie Gent niet veel uit. Hij woont daar en traint verder overal waar hem dat goed dunkt. Noor Vidts, de bronzen zevenkampster, relativeert de onrust. ‘De meerkampers trainen al enige jaren in Gent. Dat heeft mij geholpen een medaille op de Spelen te halen,’ zei ze bij Sporza. Ze vindt het ‘een beetje jammer dat de betrokkenen in een negatief daglicht komen te staan.’ Vidts denkt al aan LA 2028. ‘Ik zal dan 32 jaar zijn, een mooie leeftijd om nog door te gaan. Ik kijk ernaar uit.’  

Bezoek aan het Atletiekgala 2024

door Kees Sluys

Er was een mail van de Atletiekunie binnengekomen met een uitnodiging om me aan te melden voor het Atletiekgala 2024. Weet je wat, dacht ik in een onbewaakt moment: waarom niet? Ik was er nooit eerder geweest. Braaf maakte ik 28 euro over terwijl ik me afvroeg: wat krijg je eigenlijk voor dat geld? Dat je überhaupt aanwezig mag zijn – of zit er misschien ook nog een consumptie in verdisconteerd?

Informatie bij een bevriende atletiekliefhebber, die het evenement ooit had bezocht, maakte niet vrolijk. ‘Wij zijn daar een keer geweest. Slechte interviews, onderbroekenlol en harde muziek. Het ergste, mannen die graag gezien willen worden. Nooit meer.’

O ja, en dan was er ook nog een dresscode: Chic en Feestelijk. Moet een keer kunnen. Dus hees ik me in een kostuum, knoopte de stropdas en vertrok vrijdag 15 november zeer op tijd, want je weet maar nooit met dat treinverkeer. Locatie was de Rijtuigenloods in Amersfoort, die ik maar net op tijd wist te bereiken; inderdaad vanwege wegvallend treinverkeer tussen Baarn en Amersfoort.

Iets na 19.30 arriveerde ik er nogal gehaast, opgelucht constaterend dat men soepel met de aanvangstijd omging.

Ik nestelde me achteraan in de rechterrij van de zaal waar naar ruwe schatting zo’n 300 belangstellenden hadden plaatsgenomen. Jong, oud, en middelbaar. Menigeen had zich aan de dresscode gehouden.    

Onder hen, op het eerste oog, de nodige atleten en atletes, zoals Lieke Klaver, Terrence Agard, Churandy Martina en de zusjes Myke en Anne van de Wiel. Maar ook ontwaarden we oud-sprinter Patrick van Balkom. En later, bij de vrolijke nazit, ook nog Eric van der Burg, oud-staatssecretaris en oud-voorzitter van de Atletiekunie.   

Er klonk (inderdaad) harde muziek, tot het moment van aanvang om 19.45 uur. Beelden van succesvolle atletiekmomenten het afgelopen jaar werden getoond, ondersteund door elektrische pianomuziek van dj Vice.

Intussen was links van het gangpad naast mij, nauwelijks op tijd, Niels Laros aangeschoven.  

Na het inleidende praatje van Atletiekunie-voorzitter Jan Markerink nam presentatrice Maddy Janssen de microfoon over. Een van de eerste zaken betrof de uitreiking van de Dafne Schippers Award voor het Talent van het Jaar, uit te reiken door Dafne zelf. De keus ging tussen Niels Laros en 400 metertalent Madelief van Leur. Natuurlijk ging de prijs naar Laros. Nadat hij met een bos bloemen in de hand weer naar zijn zetel was teruggekeerd, maakte hij zich snel uit de voeten. Had Dafne zelf nog wel eens behoefte om op de baan te staan, werd gevraagd. ‘Nee, ik heb het helemaal achter me gelaten. Ik ben nu ontzettend verslaafd aan padel.’

Ook Sven Roosen werd op het podium genodigd, samen met paralympisch olympisch kampioen verspringen Joël de Jong. De man van de fantastische vierde plaats bij de olympische tienkamp in Parijs had daar ‘vooral een een hartstikke leuke wedstrijd gehad. Dat is het belangrijkste.’

Waarna alle, voor zover aanwezige, medaillewinnende atleten en atletes het podium mochten bezetten en werden toegejuicht.

En toen: wie wordt Atleet van het Jaar?

Sifan Hassan, Femke Bol of Joël de Jong.

Sifan!

Jos Hermens nam de prijs in ontvangst.

Vervolgens had het programma nog een klapstuk in petto: het officiële afscheid van Churandy Martina! Onder bombastische muziek en zeer groot gejuich stond de hele zaal op om hem nog eenmaal eer te bewijzen. Mooi was het persoonlijke woord van Terrence Agard. En verrassend de videoboodschap van Shawn Crawford; de Amerikaanse sprinter die zijn zilveren medaille op de 200 meter in Bejing 2008 afstond aan Martina, na diens diskwalificatie wegens lijnoverschrijding.

Voorzitter Markerink nam tenslotte nogmaals het woord en mocht Martina meedelen dat hij benoemd werd tot ‘Lid van Verdienste’. En toen kwam een swingende Curacao-band de zaal in om de sfeer nog even te verhogen. En kon men (gratis – nou ja) aan de borrel en de hapjes gaan.

Tenslotte. Kan ik het negatieve oordeel van mijn bevriende atletiekliefhebber bevestigen? Nee. Alleen zie ik onze topatleten liever optreden in het stadion.

Tienkamper Ed(ward) de Noorlander overleden

door Kees Sluys

Lastig speerwerpen

Rotterdammer De Noorlander (1945) was de opvolger van Eef Kamerbeek die tien jaar nationaal had gedomineerd en die ook internationaal uitstekend presteerde (5e op de OS 1960, 4e bij de EK 1962). In 1965 werd De Noorlander voor het eerst nationaal kampioen en drie jaar later was hij van de partij bij de Olympische Spelen van Mexico. In de hitte, en omgeven door grootheden als Bill Toomey, Kurt Bendlin, Hans-Joachim Walde, Nikolai Avilov en Joachim Kirst, eindigde hij verdienstelijk als negende met 7554 punten (oude telling).

Hoog, 110 meter horden en de 1500 meter waren zijn beste onderdelen. Maar hij miste de echte basissnelheid. ‘Die was niet subliem.’ Lastigste onderdeel was speerwerpen. ‘Dat ging dat niet lekker. Een coördinatief-technische kwestie. Daar had ik op een of andere manier heel veel problemen mee. Ik zat altijd te klooien tussen de 50 en de 53 meter.’

In de verdachtenbank

Een jaar later was er die onverkwikkelijke dopingzaak. Bij de EK in Athene had hij met een zesde plaats en 7598 punten (oude telling) een prima tienkamp afgeleverd (met oa 2.01 hoog, 49.2 op de 400 meter en een winnende 4.20.5 op de 1500 meter) toen kort na afloop van de strijd een mededeling op het scorebord verscheen: ‘Correctie uitslag tienkamp: Atleet De Noorlander, startnummer 443, is wegens overtreding van regel 144, doping, geschrapt in de uitslag van de tienkamp.’

Een Nederlander als Eerste Atleet Ooit Ter Wereld in de dopingverdachtenbank! Amfetamine! De kranten stonden er vol van en zelfs werd al gespeculeerd over een levenslange schorsing. Zo ver kwam het niet. Per 1 juni 1970 werd de ban opgeheven, nadat duidelijk was geworden dat er blunders en onzorgvuldigheden waren begaan bij het onderzoek. Maar officiële excuses bleven uit.  

Anno 2007: ‘Wat moet ik ervan zeggen, ik heb een hoop gesodemieter gehad met dat dopinggedoe, er klopte niks van. Anders was ik zesde geworden. Voor mijn gevoel ben ik dat ook geworden. (…) Ja, ik was de alleerste op dit gebied, daar komt het wel op neer. Dat is het enige waarom ik bekend ben, internationaal. Hahaha. Ja, echt waar, volgens mij wel.’

Niet echt tevreden

Twee jaar later was De Noorlander gewoon weer van de partij bij het EK in Helsinki (elfde). Voor de Spelen van München wist hij zich niet te plaatsen. En een jaar later was het met zijn carrière gedaan. Tijdens een tienkamp Reykjavik kwam hij bij polsstokhoog ongelukkig tussen de kussen terecht en was het over.

Hij keek op mooie jaren terug, vertelde hij, maar helemaal tevreden was hij niet. Zo zat het hem achteraf wel dwars dat hij het tienkamprecord van Eef Kamerbeek uit 1962 (7724 oude telling; 7500 nieuwe telling, KS) niet heeft kunnen verbeteren. ‘In dat opzicht heb ik zeker gefaald. Dat record had ik… ja, daar ging het me al niet meer om bij wijze van spreken. Ik zat te denken: ik moet 7800 punten halen. Maar dat is er niet uitgekomen. Maar ja, het is allemaal achteraf.’

Zondag 3 november jl overleed De Noorlander in Portugal, na een week eerder door een hersenbloeding te zijn getroffen.  

100 meter-sprinters op tv

door Kees Sluys

Goed nieuws. Vanaf 13 november komt Netflix met de tweede reeks van de documentaire serie Sprint. Waarin wederom uitvoerig aandacht voor het wel en wee van een aantal van de grootste hedendaagse sprinters en sprintsters, zoals Noah Lyles, Lamont Marcell Jacobs, Fred Kerley, Sha’Carri Richardson, Shericka Jackson en Shelly-Ann Fraser-Pryce. In deel 1 maakte men zich op voor de WK in Budapest 2023 en Olympische Spelen in Parijs, deel 2 laat onder meer zien hoe het er in Parijs aan toeging. Met dus ook de 100 meterwinnaars Julien Alfred en, wederom, Noah Lyles (vooraf zelfverzekerd: ‘Iedereen krijgt de kans… (knipoog)… om tweede te worden.’), en 200 meterkampioenen Gabby Thomas en Letsile Tebogo.

Snelle benen

Dit gaat allemaal over het mooie heden. Maar ook over de historie van de sprint is nog steeds genoeg boeiends te vertellen en te zien. Zo kreeg de tv-kijker in de aanloop naar de Olympische Spelen fijne films voorgeschoteld met respectievelijk Tinus Osendarp (Andere Tijden Sport) en Linford Christie (BBC) als centrale figuur. Een andere documentaire – over de geschiedenis van de sprint, die in diezelfde periode op Arte werd uitgezonden – bleef door ons onbesproken, maar is ook zeer de moeite waard. Het gaat om de Franse productie Le plus vite du monde die in het Duits Die schnellsten Beine der Welt is getiteld (niet te verwarren met de gelijknamige docu over het Duitse vrouwenbaansprinttrio Pauline Grabosch, Emma Hinze en Lea Sophie Friedrich). De film (2023) werd gemaakt door Jean-Christophe Rosé en schrijver/sportjournalist Benoît Heimermann. Rosé is niet de eerste de beste. Hij promoveerde in de filosofie, maakte tal van films en documentaires voor de televisie (waaronder diverse over sport: Tour de France, Fausto Coppi, Pele & Garrincha).

In onderhavige, klein uur durende, film zien we een aantal grootheden van de 100 meter uit de geschiedenis de revue passeren – nadat we ter introductie nog eens beelden van de voorlopige voleinding van het koningsnummer krijgen te zien: Usain Bolts magische 9.58 tijdens de WK 2009 in Berlijn.

Zwarte dominantie

Die geschiedenis, met fraai archiefmateriaal, wordt via soms flinke intervallen verteld, want legt de nadruk op ‘kantelmomenten’. Te beginnen met Harold Abrahams, de Brit die op de Olympische Spelen van 1924 goud won en al min of meer wetenschappelijk werd getraind. Vervolgens zien we in de jaren ’30 de opkomst van de donkere sprinters (Eddy Tolan, Ralph Metcalfe, Jesse Owens). En is er aandacht voor de vrouwen in de persoon van Stella Walsh, de Pools-Amerikaanse atlete van wie naderhand bleek dat ze mannelijke kenmerken bezat. Mooi zijn ook de kleurenbeelden van Fanny Blankers-Koen in Londen 1948. Waarna men de focus richt op Rome 1960: met de gracieuze donkere gazelle Wilma Rudolph, en ‘Blonde Blitz’ Armin Hary, de eerste atleet die de destijds magische 10.0 liep.

Zwarte sprinters gaan in de loop van de jaren ’60 steeds meer domineren. In Tokio 1964 met als onbetwiste aanvoerder het ongepolijste krachtmens Bob Hayes (let vooral ook op diens legendarische slotstuk op de 4x100 meter). En in Mexico 1968 waar de finale voor het eerst geheel uit donkere atleten bestaat. Maar de zwarte overheersing krijgt soms toch nog een deukje: vier jaar later in München is het Sovjet-Rus (Oekraïner) Valerie Borzov die het goud pakt. Mede dankzij door trainer Valentin Petrovski nieuw ontwikkelde wetenschappelijke inzichten. En het moet gezegd, wie de ‘man uit het laboratorium’, cq de ‘Gagarin van de sprint’, naar de olympische winst ziet lopen, kan niet anders constateren: dit is een perfecte machine.

Vervolgens maken we een sprong naar de jaren ’80: het tijdperk van Carl Lewis en Ben Johnson. Maar ook van DDR-sprintsters als Renate Stecher en Marlies Göhr, en natuurlijk van het VS-fenomeen Florence Griffith-Joyner (nog steeds in bezit van het wereldrecord 10.49). Het tijdperk ook waarin veel over doping wordt gesproken. Volgt in een flitsende collage een reeks namen van grootheden die naast Johnson betrapt werden, zoals: Linford Christie, Tyson Gay, Asafa Powell en Christian Coleman

Zijsprongetje

Terecht wordt tenslotte nog eens benadrukt dat het overgrote deel van ’s werelds topsprinters oorspronkelijk afkomstig is uit West-Afrika. Zeker, er zijn inmiddels ook een paar blanke atleten die de 10.00 secondengrens hebben gepasseerd. Maar Rosé’s landgenoot Christophe Lemaitre, de man die dit kunststukje in 2010 als eerste flikte, blijft in de film ongenoemd. Niet vreemd want het was goedbeschouwd slechts een zijsprongetje in de ontwikkeling van de 100 meter.

Geen complete geschiedenis van het koningsnummer dus, maar wel een boeiend, bezienswaardig overzicht van belangrijke atleten, tijdperken, keerpunten en momenten.

De film is nog te zien. Op de Arte-website staat vermeld: ‘Verfügbar bis zum 21/02/2025’. Zie YouTube: ‘L’épreuve du 100 mètres’ / ARTE

De Dubbel Decathlon en Heptathlon

door Bert Vreeswijk

In het weekend van 21 en 22 september werd in Delft bij AV’40 een wel heel uitzonderlijke meerkampwedstrijd georganiseerd, namelijk de Twintigkamp. Deze ultra meerkamp, ook wel Dubbel Decathlon of Icosathlon* genaamd is een atletiekwedstrijd, waarin naast de reguliere atletiek-onderdelen van de tienkamp ook alle andere baanatletiek-onderdelen van de atletiek zijn toegevoegd. Uitgezonderd de estafette maar met de 200 meter hordeloop die, na de afschaffing van dit onderdeel in het verleden, nog is toegevoegd. Deze ultieme meerkampwedstrijdvorm is ontstaan in de jaren tachtig te Finland en daarna overgewaaid naar andere landen, zoals ook Nederland. Bij de vrouwen bestaat er ook een verkorte variant, namelijk de Veertienkamp of dubbel Heptathlon.

   *Icosathlon, analoog aan het woord Decathlon, afkomstig van het Griekse eikosi,  dat ‘twintig’ betekent. 

Fysieke uitputtingsslag

De Twintigkamp c.q. Veertienkamp is een tweedaagse fysieke uitputtingsslag wat betreft uithoudingsvermogen, snelheid, kracht, technisch- en tactisch vermogen en mentale weerbaarheid die zijn weerga niet kent. Het is een meerkamp die niet valt onder het World Athletics programma, maar waar een speciale organisatie voor is opgericht, de overkoepelende organisatie voor Ultra Multi Events (International Association for Ultra Multi Events). Ook vrouwen wagen zich wel eens aan deze Twintigkamp, maar nemen vaker deel aan een kortere variant, de Veertienkamp. Bijna alle gangbare reglementen, conform de door World Athletics opgestelde atletiekreglementen, zijn bij deze meerkampvorm van kracht, al worden er wel extra herstelmomenten tijdens de wedstrijd ingelast.

Op de foto alle deelnemers aan de dubbel Decathlon en Heptathlon op 21 en 22 september 2024. In het blauw Dinand Tukker winnaar bij de senioren.

De eerste dag   

De volgorde van de onderdelen bij de mannen in de twintigkamp is op dag 1: 100 meter, verspringen, 200 m. horden, kogelstoten, 5000 meter, (herstel van minimaal 90 minuten), 800 meter, hoogspringen, 400 meter, kogelslingeren, en tot slot de 3000 meter steeple-chase. Bij de vrouwen ziet dag 1 er in de veertienkamp als volgt uit: 100 m. horden, hoogspringen, 1500 m., (pauze van 70 minuten) ,400m., kogelstoten, en als afsluiting van dag 1 de 200 m.

De tweede dag

Op de tweede dag wordt de wedstrijd van de mannen in de vroege ochtend voortgezet met achtereenvolgens: 110 meter horden, discuswerpen, 200 meter, polsstokhoogspringen, 3000 meter, waarna er weer een extra herstel wordt ingelast van 90 min. Dan volgen de onderdelen: 400 meter horden, speerwerpen, 1500 meter, hinkstapspringen en als afsluiting de 10.000 meter! De veertienkamp van de vrouwen wordt op dag 2 voortgezet met achtereenvolgens: 100 m., verspringen, 400 m., speerwerpen en de 800 m., waarna een herstelpauze volgt van tenminste 70 minuten – waarna de wedstrijd wordt voortgezet met achtereenvolgens de 200m. horden, discuswerpen en de afsluitende 3000 meter. Naast de senioren staat deelname voor deze ultra meerkamp ook open voor alle masters van 35 plus.                                                                                                                          Opmerking: Vanwege organisatorische redenen blijft bij de korte hordenummers de afstand tussen de mannen horden (9,14 m.) en vrouwen (8,50 m), voor alle klassen ongewijzigd. Wel voldoet de hoogte van de horden aan de officiële wedstrijdregels. Tevens hebben bij het hoogspringen op dag 1 en het polsstokhoogspringen op dag 2 de deelnemers in totaal slechts 6 pogingen.

Succesformule

September 2002 werd in Nederland, bij AV’40 in Delft, voor het eerst deze ultra meerkamp georganiseerd en met succes. Later in 2003, 2006, 2007, 2008  volgden meerdere wedstrijden, terwijl in 2009 (Delft) en 2011 (Lisse) zelfs de wereldkampioenschappen hebben plaatsgevonden. Afgelopen september stonden in Delft weer 19 atleten aan de start om in de diverse categorieën de sportieve strijd met elkaar aan te gaan.

Na twee uitputtende dagen was het bij de mannensenioren Typhoon-atleet Dinand Tukker (zie foto) die met een totaal van 9558 punten met de eer ging strijken. Voor Tukker was het zelfs de eerste keer dat hij aan een twintigkamp deelnam! De tienkamper en 400 m. hordeloper gaf na afloop van de wedstrijd aan zich een beetje verkeken te hebben op de impact van de totale belasting en dat het moeilijk was om elk onderdeel gedoseerd aan te pakken. Ook waren er enkele onderdelen waar de omschakeling lastig bleek te zijn, zoals bijvoorbeeld het kogelslingeren na de 400 meter, en het hinkstapspringen na de 1500 meter. Toch sloeg hij zich er kranig door heen en was hij na afloop dan ook dik tevreden. Zijn reeks prestaties zag er als volgt uit: 100m 12.57 ver: 5.28 200 m.h.: 27.50 kogelstoten: 7.67 5000 m.: 19.54.67 800 m.: 2.18.12 hoogspringen: 1.75 400 m.: 58.00 kogelslingeren” 20.95 3000 m st.ch.: 11.51.78 110m.h.: 17.02 discuswerpen: 25.61 200 m.: 25.42 polsstokspringen: 2.80 3000 m.: 11.14.41 400 m. h.: 62.96 speerwerpen: 32.42 1500 m.: 5.06.67 hinkstapspringen: 11.31 10.000 m.: 42.28.24. Puntentotaal: 9558.                                                                                     De wedstrijdorganisatie van AV’40 kan door een uitstekende organisatie en mede door de prima weersomstandigheden terugkijken op een bijzonder geslaagd evenement, dat zeker navolging verdient!

Voor de overige uitslagen in alle categoriën zie: www.athletics.app                              20- en 14-kamp (double decathlon/heptathlon)  AV’40, Delft

Voor meer bijzondere informatie over meerkampen, zie op baan-atletiek.nl onder het item Artikelen: ‘Bijzondere meerkamp wetenswaardigheden’.

baan-atletiek.nl bestaat 5 jaar!

Vijf jaar geleden, op 23 september 2019, werd de atletiekwereld opeens verblijd met een gloednieuwe website over de mooiste sport op aarde: baan-atletiek.nl. De allereerste bijdrage betrof een voorbeschouwing op het WK in Qatar, getiteld ‘Hassan moet het doen’. Hassan deed het: goud op de 1500 meter en op de 10.000 meter. Dafne Schippers was nog actief en Femke Bol kwam net kijken. In dat stuk vroegen we ook attentie voor ‘de nog geen 20-jarige Zweedse polsstokhoogspringer Armand Duplantis, die het jaar daarvoor Europees kampioen was geworden met 6.05 en gedoodverfd opvolger van Sergei Bubka, toen nog wereldrecordhouder met 6.14.’ (Duplantis verloor in Doha van Sam Kendricks).

Inderdaad, dit is nog maar vijf jaar geleden. Sindsdien publiceerden we honderden nieuwsberichten, reportages, interviews, kritische beschouwingen, profielen, bespiegelingen, technische analyses, in memoriams en boekbesprekingen – waarbij speciale aandacht werd ingeruimd voor de meerkamp.

Onze bijdragen vonden hun weg naar talloze geïnteresseerde atletiekliefhebbers, naar NOS-commentatoren, en naar in de atletiek werkzame trainers, coaches, bestuursleden en vrijwilligers.

‘We’ – initiatiefnemers Michel van Eijkelenburg, Piet Mosch, Kees Sluys en Bert Vreeswijk, zie foto – mochten ons gelukkig prijzen dat diverse andere auteurs de website met meer of minder regelmatige bijdragen verrijkten en hopen dat zij de komende tijd bijdragen blijven leveren. We noemen: Hans van Kuijen, Rolf Bos, Kees Kuiper, Jan Lips en Guus Mater. Ook zeggen wij dank aan Bjorn Paree, die belangeloos foto’s uit zijn rijke archief ter beschikking stelde.  

Kogelstoter Barishnikov vond zijn draai in het kogelstoten

Door Bert Vreeswijk

Montreal twee maanden later, waar hij echter niet verder kwam dan de bronzen medaille met een afstand van 21.00 m., achter Udo Bayer (21.05 m., die later in 1978 in Zweden het wereldrecord van Barishnikov overnam met een stoot van 22,15 m.) en Yevgeni Mironov (21.03 m.). Als bijzonderheid valt nog te vermelden dat in de kwalificatieronde Barishnikov het olympisch record tackelde met een stoot van 21,32 m. Vier jaar later tijdens de Olympische Spelen van Moskou schoof de Sovjet-atleet een plaatsje op en behaalde hij zilver (21.08 m.), maar nu 2 centimeter voor Oost -Duitser Udo Beyer (21,06 m). Het goud ging naar zijn landgenoot Vladimir Kiselyov (21,35 m.).

Hoogste onderscheiding

Na Barishnikovs introductie van de draaitechniek zijn bijna alle topatleten de techniek gaan verder perfectioneren, waardoor het mondiale prestatieniveau enorm steeg. De Amerikaanse atleet Ryan Crouser (o.a. olympisch kampioen onlangs in Parijs) heeft momenteel het wereldrecord in handen met een magistrale stoot van 23,56 meter! Net als Dick Fosbury heeft Aleksandr Barishnikov met zijn innovatieve techniek en prestaties wereldwijd een omwenteling veroorzaakt die zijn weerga niet kent. De Sovjet-atleet is na zijn actieve carrière om die reden dan ook vereerd met één van de hoogste onderscheidingen die men in zijn land toekent: ‘De Orde van het Ereteken.’

Einde van een atletiekseizoen

door Kees Sluys

De finale van de Diamond League in september is in principe een hoogtepunt van het atletiekseizoen, maar na de Olympische Spelen in Parijs viel de tweedaagse op 13 en 14 september eerlijk gezegd toch een beetje tegen. Zo was er de luidruchtig aangekondigde deelname van superster Sydney McLaughlin-Levrone die (door eigen schuld) niet mocht meedingen in de eigenlijke ‘diamanten’ competitie. De speciaal voor haar ingelaste races over 200 en 400 meter won zij uiteraard met grote overmacht, maar haar 22.40 en 49.11 spraken niet echt tot de verbeelding van de veeleisende atletiekliefhebber.

Superprestaties werden er überhaupt niet geleverd. Nou ja, verrassend en zeer goed was wel dat Leonardo Fabbri met 22.98 voor Ryan Crouser eindigde. De 19.67 (voor Tebogo in 19.80) van Kenny Bednarek mocht er ook zijn, maar Kerley in 20.21 vierde, dat lijkt natuurlijk nergens op.

Wat de Nederlanders betreft. Femke Bol deed wat haar haar verwacht mocht worden; winnares in 52.45, ver voor zilveren olympische Anna Cockrell (53.71) en Shamier Little die in een belachelijk zwakke 55.26 als vierde eindigde. En Nadine Vissers 2e plaats met 12.54 was natuurlijk prima.

Over media-aandacht had het evenement trouwens geen klagen. Bij Canvas (uiteraard) en bij de BBC volop zendtijd. Alsmede op Ziggo Sport dat tot verrassing van menige atletiekliefhebber uitvoerig nabeschouwde met Noah Vahle in de rol van Jeroen Stekelenburg, en Hélène Hendriks als centrale presentator met (NOS)-deskundige Gregory Sedoc als sparring partner.

Talence

Ook het internationale meerkampseizoen werd dit weekend afgesloten – zoals altijd in het Franse Talence waar een bescheiden selectie van de echte toppers acte de présence gaf. Daaronder Emma Oosterwegel, die zich hier thuisvoelt en na twee eerdere overwinningen nu als tweede eindigde. Achter de prima opererende Martha Araujo uit Colombia die zegevierde met 6429 punten kwam ze tot een niet bijster imponerend totaal van 6273 punten.

Bij de mannen liet Europees kampioen Johannes Erm nogmaals zijn kwaliteiten zien. Na zijn onbegrijpelijk falen bij polsstokhoog in Parijs (4.60) sprong hij in Talence met 5.37 een prachtig pr, en werd ruimschoots eerste met een zeer aanvaardbaar totaal van 8589 punten. Sander Skotheim, wederom voor zijn doen zeer matig bij polsstokhoog, volgde met 8517. Derde plek was er via een redelijke score van 8293 voor Sven Roosen. Beste onderdeel weer zijn 400 meter in 46.72 na een hoogspringdieptepunt van 1.81. Een nieuwe 8000 puntenscore was voor Jeff Tesselaar (7987) net niet weggelegd. Maar zijn winnende 1500 meter in 4.14.87 was imponerend. Vermeldenswaard ook de vierde plaats van Jente Hauttekeete met 8268 punten.  

Oudwereldrecordhouder tienkamp Kurt Bendlin was een grote

door Kees Sluys

Toen ik in 2012 in Marburg aanwezig mocht zijn bij het gala 100 jaar olympische tienkamp keek ik mijn ogen uit. Ongeveer alle grote tienkampers van de laatste vijf, zes decennia (voorzover nog in leven) waren van her en der ingevlogen. Nou ja, Rafer Johnson, Dan O’Brien en Daley Thompson lieten verstek gaan, maar verder was het een fine fleur van jewelste. Daarvan getuigen ook de handtekeningen die ik als een enthousiaste fan in een exemplaar van mijn eigen boek over de geschiedenis van de tienkamp heb laten zetten. Ik noem: Milt Campbell, Willi Holdorf, Bill Toomey, Mykola Avilov, Bruce Jenner, Jürgen Hingsen, Chris Huffins, Frank Busemann, Trey Hardee en… Kurt Bendlin.
Bendlin behoorde tot de befaamde garde onder leiding van coach Friedel Schirmer die in de jaren zestig de Duitse tienkamp op de kaart zette en zich nagenoeg onoverwinnelijk toonde. Manfred Bock, Werner von Moltke, Willi Holdorf, Horst Beyer, Jörg Mattheis en Hans-Joachim Walde - zij allen behaalden in dat decennium eremetaal op Olympische Spelen dan wel bij de Europese kampioenschappen. Alsook Kurt Bendlin, die bij de Spelen van 1968 in Mexico brons veroverde achter de Amerikaanse winnaar Bill Toomey en Walde. Nadat hij al een weg aan blessures en operaties had afgelegd.
Eigenlijk was Bendlin voorbestemd om goud te winnen. Mei 1967 had hij in Heidelberg het wereldrecord van de ook al blessuregevoelige Amerikaan Russ Hodge (8230 in 1966) verbeterd tot 8319 punten. Een record dat in de huidige telling 8235 punten waard zou zijn en dat vooral dankzij een ‘Niklas Kaul-achtig‘ slotstuk tot stand kwam: 74.86 speerwerpen en 4.19.4 op de 1500 meter.
Hodge ontbrak in Mexico. Toomey, die in 1969 het wereldrecord met 8417 punten (8309) zou overnemen, zegevierde met 8193 en maakte vooral diepe indruk met zijn 45.6 op de 400 meter. Voor Bendlin restte het brons, na wederom prachtig speerwerpen met 75.42. De slotafstand bleek in het hooggelegen Mexico-stad echter een marteling. Toen Bendlin na 5.09.8 over de finish kwam had hij 8064 punten verzameld, genoeg voor de derde plaats. Waarbij aangetekend dat ook Toomey (4.57.1) en Walde (4.58.5) zich naar de eindstreep moesten slepen.
Het brons vormde allerminst een deceptie. Tijdens de voorbereiding in de VS had Bendlin weer eens een kwetsuur opgelopen waardoor hij zes weken lang nauwelijks aan trainen toekwam. ‘Wat ik in Mexico uit me zelf heb gehaald kan ik zelf nauwelijks geloven,’ zei hij daarover achteraf.
Nadat ik in Marburg zijn handtekening had bemachtigd wisselden we nog een paar woorden. Hij maakte een bijzonder sympathieke indruk.
Donderdag 29 augustus overleed Bendlin op 81-jarige leeftijd.

Brons voor Vriezen

door Kees Sluys

foto Ed Turk

Sterk voor de dag kwam ook nummer twee, de Pool Hubert Troscienka met 8230 punten. Vriezen die na dag één nog 11e stond, rukte na een prachtige tweede dag met diverse pr’s op naar het podium. Zijn reeks: 11.15 / 7.01 / 13.16 / 1.67 / 47.50 / 14.05 / 44.90 / 4.80 / 59.57 / 4.31.63.
Onze tweede vertegenwoordiger, Luuk Pelkmans, na dag één nog als achtste geklasseerd, eindigde met 7378 punten als elfde.

Truus Hennipman, als sprintster een scherpe bochtloopster, verdient best een naschrift

door Guus Mater

Oud-atlete Truus Hennipman is overleden. Dat vernam ik maandag via de tamtam van de sociale media.

In de jaren zestig was Hennipman, meisjesnaam Cruiming, een goede sprintster. Vier keer Nederlands kampioene 100 en 200 meter. Bij atletiekliefhebbers is ze natuurlijk bekend als lid van die estafetteploeg 4 x 100 meter van, ja … 56 jaar geleden.

Gezien de toegenomen aandacht voor atletiek, mocht je hopen dat ook aan het verscheiden van een topsprintster van weleer enige ruchtbaarheid wordt gegeven. Maar nee, de kranten zwegen. In de loop van dinsdag meldde de Atletiekunie het nieuws en was de tweet van sporthistoricus Jurryt van de Vooren op Instagram te zien.

Verder bleef het stil. Daarom stuurde ik die middag een sms naar mij bekende journalisten die zich met atletiek bezighouden: ANP, Trouw,  De Volkskrant en NOS. En om 17.09 uur een mail naar de redactie van het Leidsch Dagblad.

‘Beste redactie,

Ik zie niets in de krant. Zeker voor Leidsch Dagblad lijkt het volgende toch wel een bericht.

Oud-atlete Truus Hennipman (81) is zaterdag in Leiderdorp overleden. Hennipman maakte deel uit van de estafetteploeg 4 x 100 meter, die tijdens de Olympische Spelen in Mexico   City (1968) het wereldrecord evenaarde (43,44 seconden).

In de finale werd Hennipman met Wilma van den Berg, Mieke Sterk en Corrie Bakker in dezelfde tijd vierde. Het nationale record hield 44 jaar stand.

Hennipman was in haar actieve jaren lid van De Bataven in Leiden, voorganger van het huidige Leiden Atletiek.

Met vriendelijke groet.’

Om 18.00 uur verscheen een uitgebreid in memoriam op de site van het Leidsch Dagblad. ‘Truus Hennipman (1943–2024) won olympisch brons; de finishfoto besliste in Nederlands nadeel’, geschreven door Gertjan van Geen.

Die dag verscheen ook de annonce van de NVOD, de Nederlandse Vereniging van Olympische Deelnemers. Hennipman was in 1986 een van de oprichters van deze club en jarenlang penningmeester. Ze was sinds 1995 een van de vier ereleden.

Landelijke media bleven zwijgen. Als je het verhaal van Truus Hennipman en de olympische estafette kent is dat raar. Ze was beter op de 200 dan op de 100 meter; op dat onderdeel behaalde ze drie nationale titels. Geen wonder dat ze in de estafette als derde loopster werd ingezet. Scherpe bochtloopster. Van den Berg liep de eerste bocht. Die had de beste start en was de snelste van de vier.

Onmiddellijk na haar topjaar 1968 (dubbelkampioen) hield ze atletiek voor gezien. Ze had in Mexico op de individuele nummers afscheid genomen met persoonlijke toptijden 11,59 en 23,43 seconden. Niet goed genoeg voor finaleplaatsen, maar goed: andere tijden. Ze was 25, had haar beste tijden gelopen en stopte op het hoogtepunt. Op een recent-overledenen-lijst van Wikipedia staat ze nu netjes tussen Alain Delon (88) en Hans Eykenbroek (84). Binnenkort zal er vast wel in een rubriek posthuum eer aan haar worden betoond.

Prachtig olympisch atletiektoernooi

door Kees Sluys

Dag 2

- Dertien atleten op de 10.000 meter onder de 27.00,00 minuten. Winnaar Ugandees Joshua Cheptegei in 26.43,14.  

Dag 3

- Niet dat Ryan Crouser kampioen kogelstoten wordt met 22.90, maar de derde plaats van Jamaicaan Rajindra Campbell met 22.15 is bijzonder.

- Julian Alfred (Santa Lucia) laat Sha’Carri Richardson op de 100 meter ver achter zich: 10.72 om 10.87.  

Dag 4

- Jonge Noor Markus Rooth (22) wordt olympisch kampioen tienkamp met 8796 punten, voor gedoodverfde favoriet Leo Neugebauer: 8748. Unieke vierde plaats voor

Sven Roosen met 8607 (NR) punten.

- Noah Lyles houdt Kishane Thompson op de 100 meter van het goud af in 9.79. Het verschil bedraagt 5 duizendste.

- Nederland wint goud op de 4x400 meter mixed. Eugene Omalla, Lieke Klaver, Isaya Klein Ikkink en Femke Bol verslaan de VS en Groot-Brittannië.

Dag 5   

- Armand Duplantis verbetert zijn wereldrecord tot 6.25 meter. Dertig (!) centimeter hoger dan nummer twee Sam Kendricks.

- Op de 5000 meter eindigt Sifan Hassan achter twee Keniaanse atletes als derde, maar voor Europees kampioene Nadia Battocletti.

Dag 6

- Geen enkele Amerikaan in de finale verspringen. Goud is weer voor Tentoglou met slechts 8.48 meter.

- Sensationele finale bij de 1500 meter mannen. Jakob Ingebrigtsen die in moordend tempo lang aan kop gaat, wordt slechts vierde achter Cole Hocker, Josh Kerr en Yared Nuguse die alle drie in de 3.27 eindigen. Zes man onder de 3.30 onder wie Niels Laros (3.29.54). Stefan Nillesen ook geweldig met negende plaats in 3.30.75.

Dag 7

- Jamaicaan Roje Stona wint discuswerpen bij de mannen, met 70.00 meter exact. Alekna, Ceh en Stahl hebben het nakijken. Op plaats 9 en 10 overigens nog twee Jamaicanen.

- Heerlijke 400 meterfinale bij de mannen. Vijf man onder de 44.00 seconden. De 43.44 van Matthew Hudson-Smith (een groots nieuw Europees record) is 0.04 te weinig voor het goud dat Amerikaan Quincy Hall in de wacht sleept. Ongelooflijk dat 31-jarige Kirani James (Grenada), in 2012 al olympisch kampioen, op 31-jarige leeftijd in 43.87 nog vijfde wordt.  

Dag 8

- Europa heeft het nakijken bij finale speerwerpen mannen. Arshad Nadeem (Pakistan – 92.97), Neeraj Chopra (India) en oudgediende Anderson Peters (Grenada) worden 1, 2 en 3. Bij beste tien ook nog die andere oudgedienden Julius Yego (Kenia - vijfde) en Keshorn Walcott (Trinidad en Tobago – zevende).   

- Noah Lyles maakt reputatie op 200 meter niet waar. Hij wordt derde, achter Bednarek en winnaar Letsile Tebogo (19.47).

- Femke Bol redt het niet op de 400 meter horden. Ver achter McLaughlin-Levrone (WR 50.37) eindigt ze als derde in 52.15.

Dag 9

- Fantastische winnares op de 400 meter vrouwen. Goud voor Marileidy Paulino in 48.17. Alle acht finalistes onder de 50.00.

- Nafi Thiam wint voor derde achtereenvolgende maal goud op de zevenkamp. Nog nooit vertoond.

- Sifan Hassan wordt derde op de 10.000 meter, kort achter Beatrice Chebet en Nadia Battocletti.

Dag 10

- Supersnelle 800 meterfinale gewonnen door Emmanuel Wanyonyi in 1.41.19. Nog drie atleten onder de 1.42.00.

- Na uitstekende start eindigt Nadine Visser op 100 meter horden in 12.43 als vierde. Zevenhonderdste te kort voor brons.

- Letsile Tebogo (splittijd 43.03) kan Botswana op de 4x400 meter net niet voor de VS naar de finish brengen. Britse team in Europees record van 2.55.83 naar het brons. Tornados zonder Alexander Doom vierde in nationaal record: 2.57.75.   

- Vier seconden achter superteam van VS finisht Nederlandse 4x400 ploeg (Klaver, Peeters, De Witte en Bol) als tweede in Nederlands record: 3.19.50.  

Dag 11

Sifan Hassan wint de marathon.

Kijk op: https://youtu.be/9uYl3EPQNwQ

Unieke trilogie Thiam

door Kees Sluys

Allemaal leuk en aardig, die voorbeschouwingen over de clash tussen Hall en Thiam, maar het liep weer eens helemaal anders. Dat Nafi goed zou zijn, lag na het EK in Rome met die fraaie score van 6848 punten voor de hand. Dat Anna Hall super zou zijn iets minder. Al leek haar totaal van 6614, behaald bij de trials eind juni in Eugene, toch wat te beloven. Jammer, maar het kwam er niet helemaal uit.

Het werd nu een duel met wereldkampioene Katarina Johnson-Thompson, overigens spannend genoeg. Mooi dat de Britse, op haar 31ste, met 14.44 eindelijk eens een redelijke prestatie bij kogelstoten neerzette. Waarna ze met een winnende 200 meter in 23.44 op dag 1 de leiding pakte en stuivertje wisselde met Thiam, die een doorsnee 24.46 liep.

Stand:

1 KJT 4055

2 Thiam 4007

Nog niet ver daarachter met 3956 punten Anna Hall die met 13.36 en 23.89 demonstreerde dat de echte vorm ontbrak. Pal achter de Amerikaanse deed Noor Vidts bijzonder goede zaken in de strijd om brons: 3951 punten. Een gevecht waarin zich zelfs Sofie Dokter (1.86 hoog) even leek te mengen. Haar score: 3893 punten.

En dan was er nog Annik Kälin. De Zwitserse was furieus van start gegaan met een winnende 12.87 en stond na dag 1 op plek 6 met 3834 punten. Met ongetwijfeld zeer goed verspringen in het vooruitzicht. Bij dat eerste onderdeel van dag 2 hielden de topfavorieten elkaar perfect in evenwicht; Thiam 6.41, KJT 6.40. Kälin kwam met 6.59 als verwacht opzetten en stond nu als vierde geklasseerd, achter Vidts die zich met 6.40 voortreffelijk handhaafde. Hall zakte na een slechte 5.93 van 3 naar 6. En stond daarmee nu in het klassement achter Dokter, die een prima 6.26 had gesprongen.

KJT lag nog 45 punten voor op Thiam, maar wist dat met speerwerpen de klap ging komen. Toch was haar 45.92 vergeleken met de 54.04 lang niet slecht. Eerste nu Thiam met 5924 punten, tweede KJT met 5803.

Daarachter steeg Kälin na 48.14 naar de derde plaats.  

Vidts vierde, Hall vijfde na een pr van 45.99. Dokter zakte na een matige 42.46 weer terug naar plek 6.

Weinig reden tot juichen

Het ging er nu echt om spannen. KJT, de duidelijk betere 800 meterloopster, diende ruim 8 seconden voor te blijven op Thiam, die dit jaar duidelijke vooruitgang op de slotafstand had geboekt. Het werden er een kleine 6: 2.04.90 om 2.10.62.

Thiam voor de DERDE maal olympisch kampioene op de zevenkamp. Uniek wapenfeit.

Er werd sosiewo hard gelopen op de slotafstand. Vidts klom na een prachtige 2.06.38 naar brons en verwees Kälin (2.11.34) naar de vierde plaats.  Daarachter eindigde Hall, die liet zien dat ze op de 800 meter (2.04.39) nog steeds de snelste is. Ze bleef daarmee ruim voor op Dokter die na een niet  geweldige 2.13.52 als zesde bleef geklasseerd. En weer met een pr naar huis ging.

Prachtig natuurlijk. Verder viel er voor de Nederlandse atletiekliefhebber niet veel te juichen.

Anouk Vetter begon niet goed en niet slecht (13.49, 1.74, 15.07 en 24.36) waarmee ze dag 1 als negende afsloot met 3767 punten. En na matig verspringen (6.12) waarbij ze een blessure opliep, brak de 31-jarige atlete haar zevenkamp af. Volgend jaar hopelijk beter bij de WK in Tokio, waarvoor ze zich al heeft gekwalificeerd.

En Emma Oosterwegel? Na dag 1 (kogel 14.54) stond ze tiende. Maar van de traditionele opmars op dag twee kwam weinig terecht. Dramatisch verspringen (5.68) deed haar naar plek 14 tuimelen. Waarna goed speerwerpen en een voortreffelijke 800 meter (2.08.67) haar alsnog een (met Araujo en Krizsán gedeelde!) zevende plaats opleverde met 6386 punten. Geweldig was het allerminst.  

De uitslag:

1 Thaim 6880

2 KJT 6844

3 Vidts 6707

4 Kälin 6639

5 Hall 6615

6 Dokter 6452

7 (gedeeld) Oosterwegel 6386

Beter dan Joyner-Kersee?

Drie maal olympisch goud. Is Nafi dus groter dan Jackie Joyner-Kersee, die één maal zilver en twee maal goud won?

Nee. Het gaat niet alleen om klasseringen, maar soms ook om totalen. Een blik op de wereldranglijst van best geleverde zevenkampen ooit leert dat Nafi met haar 7013 punten (Götzis 2017) op de achtste plek staat. Boven haar uit torent Joyner-Kersee op de plaatsen 1 t/m 6. Achtereenvolgens, behaald tussen 1988 en 1992: 7291, 7215, 7158, 7148, 7128 en 7044 punten. Eenzame hoogte.

Duplantis beantwoordt Franse liefde voor polshoog

door Guus Mater

‘Unique’ was het eerste wat de redactie van het Franse sportdagblad L’Equipe maandagavond kon uitbrengen nadat polsstokhoogspringer Armand Duplantis een hoogte van 6.25 meter had bedwongen. Tachtigduizend toeschouwers in het Stade de France waren blijven  zitten toen alleen Duplantis nog in actie was.

Bij de derde poging op de recordhoogte bleef de lat liggen. Het was al de negende keer dat de 24-jarige Zweed het wereldrecord aanscherpte. En het was zeer passend dat hij dat in Frankrijk deed, want perche is een atletiekdiscpline, die Frans is als baguette, fromage et vin.

Als het om atletiek gaat hebben de Fransen hun hart verpand aan het polshoog zoals de Amerikanen vooral van de sprint houden en de Duitsers de meerkamp koesteren. Het record van Duplantis was zijn antwoord aan de geestdriftige olympische toeschouwers voor die liefde.

Duplantis, die zijn olympische titel prolongeerde, is de exponent van de 28 springers die tot op heden de zes meter hebben overmeesterd. Dat tot dat gezelschap naast Renaud Lavillenie, slechts één andere landgenoot (Jean Galfione, 1999) behoort doet geen recht aan de betekenis van dit nummer voor de Fransen.

Lavillenie, die zich niet voor de Spelen in Parijs plaatste, was als wereldrecordhouder de opvolger van Sergej Bubka, die al in 1985 over zes meter ging. Bubka had er een gewoonte van gemaakt het record telkens met één centimeter te verbeteren. Daarmee deed hij zeventien keer de kassa rinkelen. Uitgerekend in Donetsk in de Oekraïne maakte Lavillenie in 2014 een einde aan de hegemonie van Bubka, die 21 jaar had geduurd.

Franse school

Of de stok nu was van hout, bamboe, aluminium, carbon of glasvezel, de Fransen wisten ermee weg. Het verhaal begon bij Fernand Gonder, die op 26 juni 1904 in Parijs de eerste Franse wereldrecordhouder werd (3.69 meter). Van erkenning door een mondiaal omspannende federatie was nog geen sprake. Als eerste sprong de Amerikaan Mark Wright in 1912 met bamboe over vier meter (4.02) meter. Ruim een halve eeuw jaar later, in 1963, ging zijn landgenoot Brian Sternberg met een stok van kunststof over vijf meter.

Frankrijk kwam pas goed op gang met Thierry Vigneron, die op 1 juni 1980 in Colombes (ook Parijs) tot een hoogte van 5,75 meter kwam. Daarna volgden Philippe Houvion en Pierre Quinon. Vigneron was vervolgens de laatste recordhouder, voordat Bubka zijn reeks begon.

Dat Franse trio uit de jaren tachtig stond wel op de schouders van springers als Hervé d’Encausse en Maurice Houvion. Jean-Claude Perrin, nu 88, was de leraar-coach in de school van de perchisten. De zoon van d’Encausse, Philip, is nu coach van Lavillenie. Quinon (1984), Galfione (1996) en Lavillenie (2012) zijn de Frans olympische kampioenen. In Parijs kwalificeerden Thibaut Collet, Anthony Ammirate en Robin Emig zich niet voor de finale.

Het Nederlandse unieke moment in de polshooghistorie ligt nu negentien jaar achter ons. Op 11 augustus 2005 zorgde Rens Blom voor een daverende verrassing door in Helsinki wereldkampioen te worden. Blom, zoon van een sprinter, was een volstrekte outsider en werd de eerste Nederlandse wereldkampioen in de atletiek. Hij ging die regenachtige, winderige avond bij zijn eerste poging over 5.80 meter. De lat trilde lang na, maar bleef liggen. Het was een mooie aanleiding om een fles champagne te ontkurken.

Gerommel met deelnemersveld tienkamp

door Kees Sluys

Het blijft tot de laatste dag rommelen met de bezetting van de tienkamp die vrijdagochtend 2 augustus om 10.00 uur van start gaat. Na het wegvallen van medaillekandidaat Pierce Lepage zou men verwachten dat de nummer 25 in de ranking zijn plaats zou mogen innemen. Maar de hoop van zuiderbuur Jente Hauttekeete bleek ijdel. Om een of andere reden werd zijn komst naar Parijs niet gehonoreerd. Waarmee het deelnemersveld definitief tot 23 atleten beperkt leek te zijn.

Totdat dat dinsdag 30 juli bekend werd gemaakt dat Manuel Eitel, de derde Duitse deelnemer, positief op covid was getest en bijgevolg niet van start zou gaan. Kromp het deelnemersveld nu in tot 22? Nee. Want in zijn plaats mocht nu wél de vierde Duitser aantreden: Till Steinforth. Het zal ongetwijfeld volgens ‘de’ regels zijn gegaan (hij stond hoger in de ranking dan Hauttekeete), maar vreemd lijkt het. Overigens is de 22-jarige in de VS studerende atleet, een prima loper (10.41, 47.38) en springer (7.99, 5.22), die dit jaar in Ratingen een pr van 8287 vestigde.

Zo bestaat het veld weer uit 23 mannen. Maar voor hoe lang?

Tijdens een persconferentie dinsdag 30 juli temperde Kevin Mayer de verwachtingen rond zijn deelname. Hij schatte zijn kans in op 10%. We moeten dus helaas aannemen dat er vrijdag hoogstens 22 tienkampers aan de start staan. En dat Makenson Gletty de eer voor Frankrijk moet hooghouden.  

Athletics Weekly voorspelt

door Kees Sluys

Het gerenommeerde Britse atletiekperiodiek ‘Athletics Weekly’ publiceerde op 29 juli voorspellingen inzake de olympische tien- en zevenkamp. Niet alleen qua klasseringen maar ook qua totalen. Niet duidelijk wordt gemaakt waarop die scores precies zijn gebaseerd, maar het is leuk voor de liefhebber die zo’n min of meer redelijke slag in de lucht op waarde kan schatten.
Tienkamp:
1. Neugebauer 8865
2. Warner 8812
3. Erm 8756
Zevenkamp:
Hoewel men Anouk Vetter kansen toedicht, ziet men de top 3 toch als volgt.
1. Thiam 6956
2. Hall 6856
3. Johnson-Thompson 6687
Britten iets te chauvinistisch?

De onnavolgbare timing van de estafetteduif

door Guus Mater

Sinds 1988 is het geen gewoonte meer om duiven uit te nodigen voor de opening van de Olympische Spelen. De Franse organisatoren die alles anders wilden doen, zagen niets in een rentree van de duif. Misschien was dat geen goede zet. Want in tijden van geopolitieke spanningen komt een vredesduif als geroepen.

Een verhaal uit het verleden wil dat één van de bij een openingsceremonie losgelaten duiven in het stadion blijft hangen en het schouwspel twee weken gadeslaat. Met meewarige blik beziet de duif in de tweede week de atletiekwedstrijden. De aandacht gaat vooral naar de wissels in de estafettes. Dat doet de duif echt veel beter.

We rijden in de auto op een weg. Er zit een duif op de weg. We naderen, de duif zit bewegingsloos. Ons tempo ligt hoog. Tien meter,  vijf meter. Precies op tijd fladdert de duif weg om de botsing te voorkomen. Dat is estafette.

Atleten zijn vaak te vroeg of te laat. De duif niet. De timing van de duif is onnavolgbaar. Altijd goed. Wil Westphal, die dit vertelde, wist niet veel van duiven. Hij kon scherp observeren, had de sociale academie gedaan en een rijke fantasie.

Westphal was de coach van de estafetteploeg 4 x 100 meter die bij de Spelen van 1968 als vierde eindigde. Truus Hennipman, Wilma van den Berg, Mieke Sterk en Corrie Bakker liepen in de serie een wereldrecord (43.4) en noteerde in de finale dezelfde tijd. Daar wordt nog over geschreven. De vier waren geen wereldtoppers en moesten het dus van uitgekiende wissels hebben.

Deze coach had meer ongebruikelijke trainingsmethoden. Hij zette de atletes tegen elkaar op. Dan verlegde hij de merktekens die ze op de baan hadden geplaatst. De ene atlete moest de andere persé laten zien dat zij beter was. Dat leidde soms tot ruzie. Het is allemaal goed gekomen.

De moeder aller estafettes is natuurlijk die van 1948 in Londen toen Xenia Stad-de Jong, Gerda van der Kade-Koudijs, Nettie Witziers-Timmer en Fanny Blankers-Koen goud wonnen. Inderdaad, vier getrouwde vrouwen, op dat moment niet allemaal moeders.

Afgezien van Tokio 2021 (zilveren stunt op de 4 x 400 meter mannen) heeft Nederland in de aflossing na 1948 nooit in de prijzen gelopen. Daarvoor trouwens ook niet: in zeer kansrijke positie liet Nederland het stokje vallen (1936, mannen 4 x 100 meter). Diskwalificatie was het gevolg.  

In Parijs is Nederland in vier van de vijf estafettes vertegenwoordigd. Uitgerekend de 4 x 400 meter bij de mannen slaagde er niet in zich te kwalificeren. Tijdens het trainingskamp in Liévin trainen de mannen voor de 4 x 100 meter onder druk. ‘En als je het hier goed doet, dan  is de kans groot dat het dat het op de Spelen ook lukt,’ zegt startloper Elvis Afrifa in een filmpje van de Atletiek Unie. Toch benieuwd of er straks hoog op de tribune van het Olympisch Stadion nog een duif zit om die estafettes te bekijken.

Docu over Christie!!

door Kees Sluys

Na de fijne documentaire over Daley Thompson a.s. donderdag op de BBC wederom een lange docu over één van die andere grote Britse atleten uit de geschiedenis: Linford Christie.

Als jochie van Jamaica naar England, waar hij te maken kreeg met racisme, met de vaak irritante Britse pers en, laat in zijn carrière, met dopinggedoe. Intussen, wat was hij goed. Europees kampioen op de 100 meter in 1986, finalist in de beruchte olympische race van Ben Johnson in 1988, olympisch kampioen in 1992 op 32-jarige leeftijd. Ook aandacht voor door de pers gretig uitgeserveerde verwikkelingen, zoals die rond ‘Linford’s lunchbox’ (dixit The Sun).

Linford, donderdag 25 juli, BBC 1, 21.30-23.00 uur

Andere Tijden Sport over Tinus Osendarp 

door Kees Sluys

In de vierdelige AT Sport-reeks die vanaf maandag 22 juli dagelijks wordt uitgezonden is dinsdag de aflevering over Tinus Osendarp aan de beurt. Je zou bijna denken dat het verhaal over de fenomenale sprinter uit de jaren dertig die in de Tweede Wereldoorlog de verkeerde afslag nam en tot jarenlange dwangarbeid in de Limburgse mijnen werd veroordeeld inmiddels genoegzaam bekend is. Maar wie weet heeft men nog nieuwe feiten en wetenswaardigheden opgedolven. Eén van de figuren die aan het woord komen - zo meldt het persbericht - is oud-atleet Herman Timme. De in Maastricht woonachtige tienkamper, die bij de Olympische Spelen van 1960 als vijftiende eindigde, wilde in de aanloop naar Rome graag wat aan zijn snelheid doen. Toen hij vernam dat Osendarp, de grote sprinter van weleer, niet ver van hem vandaan zijn dagen sleet, aarzelde hij niet en klopte bij hem aan. Of hij hem kon helpen.

Andere Tijden Sport, dinsdag 23 juli, NPO 1, 22.25-23.00 uur

Sven Roosen verbetert weer 2 pr’s

door Michel van Eijkelenburg

In de aanloop naar zijn Olympisch debuut in Parijs op 2 en 3 augustus verkeert tienkamper Sven Roosen nog steeds in topvorm. Al twee maanden lang verbetert hij het ene na het andere persoonlijk record op de diverse onderdelen, en hij lijkt er echt een gewoonte van te maken. Bij de Track Meeting in Breda op 20 juli liep hij de 110m horden voor het eerst onder de 14 seconden (13.96) en verbeterde hij zich met de polsstok tot 4,85 meter. Die hoogte haalde hij zo ruim dat hij ook nog 5,05 probeerde. Dat mislukte echter jammerlijk: Roosen werd door zijn polsstok niet gelanceerd maar teruggeworpen richting aanloop. Met een doffe klap viel hij ruggelings op de grond nog vóór de kussens. Gelukkig kon hij gewoon weer opstaan en lijkt de schade mee te vallen. Hij liet in ieder geval zijn goede humeur er niet door bederven.

De bijna 23-jarige Roosen benaderde in mei in Götzis het Nederlands tienkamprecord van Eelco Sintnicolaas (8539 punten) tot op 22 punten, en als hij in Parijs nog niet doorstoot naar de wereldtop dan kan dat in de komende jaren wel gebeuren. Hij is een begenadigd loper en werper, en in het springen zit duidelijke progressie.

Op de 100 meter, waar Roosen met 10.63 redelijk dichtbij zijn pr kwam en Joris van Gool slechts 0.04 sneller was, snelde Maurice Afognon van Rotterdam Atletiek naar een tijd van 10.37 wat een nieuw Nederlands record U20 is. Een naam om te onthouden dus. Myrte van der Schoot won de 400 meter in 53.03, voor Anne van de Wiel en Andrea Bouma. En Ruben Rolvink kwam met zijn discus tot 60,57 meter.

Er waren in Breda nog meer Olympische meerkampers actief. Rik Taam wierp de discus naar 42,75 meter en kwam met de polsstok net als Roosen tot 4,85 meter. Emma Oosterwegel deed bij het speerwerpen slechts twee pogingen maar scoorde wel een “season’s best” van 52,91 meter. En Sofie Dokter ging in een rappe 13.64 over de horden.

Tussen de anonieme toeschouwers langs de baan ontwaarde ik een nogal bijzondere: niemand minder dan de Canadees Pierce LePage, de huidige wereldkampioen op de tienkamp. Hij heeft zich moeten afmelden voor Parijs omdat hij een ernstig probleem in zijn rug heeft, opgelopen bij een 5-pas-aanloop vertesprong in de training. Hij wordt waarschijnlijk binnenkort geopereerd, en hij hoopt volgend jaar in Götzis weer van de partij te zijn.

Beluister hier ook de korte interviews die ik na afloop van de wedstrijd had met onze Olympische meerkampers Emma, Sven en Rik.

Docu over Daley!!!

door Kees Sluys

Rik Taam naar Parijs!

door Kees Sluys

Het was heel, heel spannend, maar Rik Taam heeft zich geplaatst voor de Olympische Spelen. Lang bivakkeerde hij op de 24ste en laatste toegang gevende plaats van de World ranking, tot hij vorig weekend op de valreep alsnog werd gepasseerd: door José Fernando Ferreira Santana, die met 8063 punten Braziliaans kampioen werd en net genoeg bonuspunten verzamelde om onze landgenoot in de ranking voor te blijven. Slechts 1 punt was het verschil. Wat een doffe teleurstelling! Zeker ook in het licht van hun nogal uiteenlopende pr’s: Taam 8326 tegen Santana 8063.
Of kon er toch nog ergens hoop uit worden geput? De lijst bestuderend vroeg de oplettende tienkampliefhebber zich af wat Simon Ehammer ging doen. Tienkamp én verspringen? Of zou hij een keuze maken? Deelname aan beide onderdelen leek niet heel logisch. De tienkamp op vrijdag 2 en zaterdag 3 augustus - en dan op zondagmorgen 4 augustus al weer de kwalificatie verspringen. Nee, heel waarschijnlijk leek het niet. En de kansen op een mooi resultaat vergelijkend zou je zeggen dat Ehammers voorkeur natuurlijk naar het verspringen zou uitgaan.
Aardige bespiegelingen van de liefhebber, maar hoe keek Ehammer zelf tegen de ‘kwestie’ aan? Niemand die het wist, maar toen, vrijdag 5 juli, verscheen plotseling op X een tweet van Gabby Pieraccini’s ‘Decathletes of Europe’ waarin werd gemeld dat Ehammer voor het verspringen koos. ‘The decision was deliberately made now to give another athlete the chance to take my place in the decathlon.’
Zeer goed en zeer collegiaal om dit tijdig te melden. Al zou zoiets eigenlijk normaal moeten zijn. We herinneren ons nog die recente, kwalijke onachtzaamheid van de Franse atletiekbond (zie het stukje ‘Irritant geklungel Franse bond’ op deze website).
Intussen dreigt het olympische deelnemersveld alsnog tot 23 atleten te worden beperkt. Zondag jl bij de Diamond League-wedstrijden in Parijs blesseerde Kevin Mayer zich tijdens de kleine driekamp (kogel, ver en 110 meter horden) die hij met diverse tienkampcollega’s afwerkte. Een val bij de horden deed hem naar zijn linker hamstring grijpen. ‘Is het nog realistisch om zijn olympische droom na te streven?’ vroegen de Franse atletiekautoriteiten zich af. ‘Er begint een race tegen de klok voor de wereldrecordhouder.’
Kevin Mayer: neverending story.

Herinnering aan een zondag in Rome

door Guus Mater

Zondag 30 augustus 1987. Het Olympisch Stadion in Rome. Het was eigenlijk de middag van Ben Johnson en daardoor kreeg die sprong niet aandacht die ze verdiende.

Voor onze ogen verbeterde de Canadees Johnson het  wereldrecord op de 100 meter. Hij versloeg de Amerikaan Carl Lewis: 9,83 tegen 9,93. Twijfels waren er toen al; een jaar later werd Johnson tijdens de Olympische Spelen van Seoul als dopingzondaar ontmaskerd. De titel en het  record van Rome werden hem in september 1989 ontnomen.

Enige uren na die adembenemende sprint, ver op het linkerdeel van het veld, bedwong de Bulgaarse atlete Stefka Kostadinova een hoogte van twee meter en negen centimeter. Een wereldrecord dat pas 37 jaar later, zondag in Parijs, door Yaroslava Mahoetsjich uit de Oekraïne met een centimeter werd verbeterd.

Twee wereldrecords op een zonnige middag in Rome, het was een hoogtepunt in mijn loopbaan als verslaggever van het ANP. Een jaar eerder had ik bij de Europese kampioenschappen in Stuttgart meegemaakt dat de Britse Fatima Whitbread de speer naar 77,44 meter wierp. Dat was ook een wereldrecord, met twee meter. Gezien het vroege uur ('s ochtends tien voor half tien, kwalificatie) waren er maar weinig toeschouwers aanwezig in het Neckarstadion en ook de meeste verslaggevers waren nog niet present. Dan heb je als ANP-verslaggever een makkelijke wereldprimeur.

De omstandigheden in Rome waren goed. De temperatuur was aangenaam, er stond nauwelijks wind. Dat gold voor het hele toernooi. Afgezien van de tweede dag van de (door de DDR-atleet Torsten Voss gewonnen) tienkamp. Het toen nog geheel onoverdekte Stadio Olympico werd verrast door een plotselinge stortbui. Op de perstribune was geen mogelijkheid te schuilen. Collega Wim van Hemert, die negen onderdelen in zijn laptop had opgeslagen, was alles kwijt. ANP-wizard Ton Duvé van het hoofdkantoor in Den Haag slaagde er een uur later in de gegevens terug te halen.

Kostadinova was 22 jaar toen ze het wereldrecord verbeterde. Het jaar ervoor had ze als 2,07 gesprongen en 2,08. Ze stond aan het begin van haar carrière die haar twee wereldkampioenschappen (1987 en 1995), vijf mondiale indoortitels, olympisch zilver (Seoul) en olympisch goud (Atlanta, 1996) opleverde. Bijna tweehonderd keer (197) overmeesterde ze in een wedstrijd een hoogte van twee  meter.

Ze beëindigde haar loopbaan in 1999. In dat jaar scheidde ze van haar trainer Nikolay Petrov, met wie ze een zoon Nikolay (1995) had. Onmiddellijk nadat ze stopte werd ze vice voorzitter van de nationale atletiekbond. Ze schopte het tot voorzitter van het Bulgaarse Olympisch Comité.

Er waren meer Bulgaarse atletes die het hoogspringen aardig onder de knie hadden. Kostadinova nam het wereldrecord  over van landgenote Ljoemilla Andonova (2,07). Jordanka Blagojeva was in 1972 met 1,94 houdster van het wereldrecord.

En wat te denken van Milena Demireva, die een aantal jaren bij Ilion in Zoetermeer trainde. Daar werd ze begeleid door Rini van Leeuwen en Marlies Larsen, twee Nederlanders die in betrekkelijke anonimiteit aan haar progressie werkten. Bij de Spelen van Rio de Janeiro veroverde Demireva zilver. Haar beste prestatie is twee meter precies. Vorige maand eindigde ze op 34-jarige leeftijd bij de EK in Rome met 1,93 meter als vierde.

Demireva koos destijds voor Nederland omdat Bulgaarse  trainers haar dwongen te veel op kracht te trainen. Blessures waren het resultaat. Bij Van Leeuwen en Larsen stond de combinatie van kracht en techniek centraal.

Wat is het met het hoogspringen daar in Bulgarije? Demireva  moest desgevraagd het antwoord schuldig blijven. Blagojeva,  Andonova, Kostadinova, Demireva. Misschien is het een onderzoekje in Bulgarije waard.

FBK Games, Hengelo op 7 juli 2024

door Piet Mosch

De 43ste wedstrijd van de FBK Games vond plaats in koel weer met onderwijl enkele regenbuien. Vooraf werd Daphne Schippers door de toeschouwers in het vol bezette stadion enthousiast begroet. Zij reikte samen met de commissaris van de koning in Overijssel de prijzen uit aan de winnaars van de kids-runs.

Vooraf aan het hoofdprogramma werd Churandy Martina door de burgemeester van Hengelo koninklijk onderscheiden en tot officier in de orde van Oranje Nassau benoemd in het bijzijn van zijn familie. Churandy was tot vandaag een vaste deelnemer aan de deze spelen en het is nog onzeker of hij wordt geselecteerd voor de 4x100m in Parijs. Andy Houtkamp verzorgde het tv-commentaar voor de laatste keer.

De organisatie had op de meeste onderdelen voor een sterke bezetting gezorgd. Dat kan worden afgeleid uit een wereldrecord onder-20, drie Nederlandse records en drie meeting records.

De Nederlandse records werden bereikt door Nadine Visser. Zij liep op de 100m horden 12.46 en was daarmee 0.04 sneller dan haar oude recordtijd. Daarna Niels Laros op de incourante 1.000 meter. Hij liep met 2.14.37 een Nederlands record en tegelijkertijd een wereldrecord onder-20. Als derde stootte Jessica Schilder haar kogel in de laatste poging naar 20.33, wat twee cm verder was dan haar oude recordafstand.

De meeting records waren voor  Camacho-Quinn, met 12.39 net sneller dan Nadine Visser op de 100m horden, voor Hugues Zango met 17.57 op de driesprong en voor Femke Bol met 50.20 op de 400m.

De overige Nederlanders presteerden veelal naar behoren. Uitzondering wellicht voor Sifan Hassan die vijfde werd op de 1.500m, vlak achter Maureen Koster. In Parijs zullen alle ogen gericht zijn op Sifan. Welke onderdelen zal zij kiezen uit 1.500, 5.000, 10.000 en de marathon en vervolgens: hoe zal ze presteren?

Teleurstelling, lichtpuntjes en afscheid

door Kees Sluys

Zondag 30 juni was de laatste dag dat er nog voor de Olympische Spelen gekwalificeerd kon worden. Niet alleen in Nederland, maar ook in buurlanden als België, Duitsland en Engeland, vormden nationale kampioenschappen dé gelegenheid daartoe. Eén van de randgevallen hier te lande betreft Rik Taam, onze tienkamper die tot dit weekend als 24ste op de ranking voor Parijs stond geplaatst en die klassering minimaal zou moeten vasthouden.

Een week eerder was Taam (pr: 8326 punten) bij de belangrijke jaarlijkse meerkampmeeting in Ratingen goed op dreef om zijn ticket voor Parijs al veilig te stellen. De eerste dag sloot hij af met een prima score van 4246 punten, behaald met achtereenvolgens: 10.59, 7.26, 14.60, 1.89 en 47.24. Op dag twee leek hij na de 110 meter horden (14.61) af te stevenen op een score van 8300 punten – waarmee hij de eindoverwinning plus de nodige bonuspunten had kunnen bijschrijven en daarmee zijn ticket voor Parijs definitief had kunnen incasseren. Maar toen, bij het discuswerpen, ging hij drie maal in de fout. Weg mooie score, weg bonuspunten, weg Parijs. Hoewel? Nog steeds stond hij als 24ste geklasseerd.

Nog één week volgde waarin een tienkamper van elders hem mogelijk zou kunnen passeren op de ranglijst. Dus voor de zekerheid ging Taam afgelopen weekend al weer aan de bak, bij het NK in Hengelo. De eerste dag verliep naar wens, zij het ietsje minder dan in Ratingen. Maar met 10.66, 7.22, 14.30, 1.89 en 47.64 en een totaal van 4183 punten mocht hij zeker tevreden zijn. Dag twee begon uitstekend met een pr op de 110 meter horden in 14.41. Vervolgens het discuswerpen. Ging het nu wel goed? Met 38.60 in de eerste poging kon hij absoluut niet tevreden zijn. Maar toen: twee keer ongeldig. Tussenstand nu 5741 punten. Toch zat een score van 8100 punten er zeker nog in. Bijvoorbeeld via 4.80 polsstokhoog, 58.00 meter speerwerpen en 4.20.00 op de 1500 meter. Taam, de man met een prachtig pr van 5.15 begon op 4.65, een veilige hoogte zou je zeggen. En ging vervolgens drie keer in de fout. Weg kampioenschap, weg bonuspunten! Wat een sof. Voor de tweede keer in één week.

Hoe loopt dit af? Even wachten tot 7 juli. Dan worden de definitieve ranglijsten door World Athletics gepubliceerd.

Lichtpuntjes

Speerwerpen blijft een zwakke stee in de vaderlandse atletiek – zowel bij de mannen als bij de vrouwen. In De Canon van de Nederlandse Atletiek, het prachtige boek dat in 2022 werd uitgegeven door Vesper Publishing, is een heel hoofdstuk opgenomen over onderdelen die het in Nederland zelden of nooit goed doen. Zoals speerwerpen. Tom Egbers is de naam die valt wanneer het over veelbelovende talenten gaat: ‘Wordt hij dan de man die Nederland op de kaart gaat zetten?’ Het begint er nu een béétje op te lijken. Bij het NK werd Egbers eerste met 80.36 meter. Slechts twee Nederlandse andere atleten wierpen ooit iets verder.

Meer lichtpuntjes cq meevallers bij het NK. De 19.79 bij het kogelstoten van Jessica Schilder. De 64.17 en 63.54 bij discuswerpen van resp. Jorinde van Klinken en Alida van Daalen. Britt Weerman met 1.91 hoog, alsook de 1.85 van meerkampster Sofie Dokter. Matthew Sophia en Koen Smet met resp. 13.46 en 13.49 op de 100 meter horden. De 5.84 van Menno Vloon. De 45.61 en 45.75 van Isaya Klein Ikkink en Jonas Phijffers op de 400 meter, waarmee de laatste wel heel duidelijk zijn kandidatuur voor de 4x400 ploeg stelt.

Mooie resultaten ook op de afsluitende 200 meters. Onyema Adigida was zelfs een beetje teleurgesteld na zijn pr van 20.35 (want geen olympische limiet van 20.16). Daarachter toonde Bonevacia met 20.43 zijn prima vorm. Vier vrouwen (twee van de 4x100 en twee van de 4x400) onder de 23.00 seconden: ook niet slecht.

Wel jammer dat het evenement door slechts 1500 toeschouwers werd bezocht.

Een Duitser onder de 10.00

Grote vreugde bij de Duitse kampioenschappen in Braunschweig: eindelijk slaagde een sprinter er in om de 10.00-grens te doorbreken. Owen Ansah, de 23-jarige donkere atleet met een pr van 10.08 uit 2022, won de race om de titel in 9.99. Blijdschap natuurlijk ook bij de commentator van de ARD. Die liet tijdens zijn gsprek met Ansah de naam van een paar illustere voorgangers vallen, zoals die van legende Armin Hary – de atleet die in 1960 als eerste sprinter ooit 10.0 (handtijd) op de klokken bracht. Ansah kende hem niet.

Elders werd ook hard gesprint. Bij de VS-trials was er twee keer goud voor Noah Lyles met respectievelijk 9.83 en 19.53. Goed bezig was ook Kenny (‘haarband’) Bednarek met 9.87 en vooral zijn 19.59 op de 200 meter. Het National Stadium in Kingston bleek eveneens podium voor snelle tijden. Oblique Seville, die 9.82 scoorde, kenden we al langer. Maar winnaar op de 100 meter werd de 22-jarige Kishane Thompson met een supertijd van 9.77.

Bij het NK in Hengelo ging het allemaal wat langzamer. Winnaar op de 100 meter werd Elvis Afrifa in een pr van 10.18. Voor Taymir Burnet (10.26) en Nsikak Ekpo in 10.37. Ook Churandy Martina liep in de finale. Hij eindigde als zesde in 10.55. ‘Roemloos,’ aldus de NOS – alsof nog alles van hem werd verwacht.

Niet alleen Martina neemt dit jaar afscheid. Ook in Frankrijk heeft een grootheid zijn vertrekt aangekondigd: Christophe Lemaitre. De veelvuldige Europees kampioen en winnaar van olympisch brons op de 200 meter in Rio de Janeiro (éénhonderdste voor Martina) maakte ook en vooral furore door in 2010 met een tijd van 9.98 als eerste blanke sprinter onder de 10.00 seconden te duiken.

Het was al met al een prachtig en enerverend atletiekweekend, dat werd afgesloten met groot nieuws en goed nieuws. Bij de VS-trials verbeterde Sydney McLaughlin-Levrone haar eigen wereldrecord op de 400 meter horden tot 50.65. En de estafetteploeg van Trinidad en Tobago slaagde er niet in de 38.30 van het Nederlandse team te verbeteren, zoals werd gevreesd. Zodat onze 4x100 mannen zich toch, als zestiende, hebben geplaatst voor de Olympische Spelen.   

Upgrade van de meerkamp verrichtingen in Noord-Amerika

door Jan Lips

Resultaten van de 2024 NCAA Division One Atletiekkampioenschappen.

Decathlon

Leo Neugebauer, de in Texas studerende Duitser, won met overmacht de tienkamp in Eugene, Oregon op 5/6 juni met de indrukwekkende score van 8961 punten.
100m 10.64, ver 7.86m, kogel 17.46m, hoog 2.07m, 400m 48.03.
110mH 14.36, discus 57.70, polsstok 5.21, speer 56.64 en 1500m 4:44.61.
Kogel en discus zijn uitzonderlijk, speer en 1500m hebben nog werk nodig. Leo stelt hiermee zijn kandidatuur voor een top-drie klassering op de Olympische spelen in Parijs.

Het moet echter wel gezegd worden dat de Duitser een tegenvallend resultaat had op de wereldkampioenschappen van 2023 in Budapest. Na zijn score van 8836 punten in Austin, kwam hij niet verder dan een teleurstellende vijfde plaats met 8645 punten.

De op de tweede en derde plaats eindigende Paiton Bair (8131) en Edgar Campre (8042) hadden een meer bescheiden score, waarbij Bair's 100m tijd van 10.30 opviel.

De Nederlanders Lucas van Klaveren en Rafael Raap wisten beslag te leggen op de 5e en 6e plaats met scores van respectievelijk 7927 en 7842 punten, een persoonlijk record voor Raap.

Heptathlon

In de zevenkamp was Timara Chapman de winnares met 6339 punten: 13,40/1,81/13,72/24,18/6,32/42,53/2:15.92
2e plaats voor Jadin O'Brien met 6234 punten en derde werd Kristine Blazevica met 6126 punten.
Geen scores die erop wijzen dat een van hen hoge ogen kan gaan gooien op internationaal niveau.

Overig

Een update over Pierce LePage.

Het ziet er naar uit dat Pierce niet in Parijs aan de start zal verschijnen.
Het gerucht gaat dat hij geblesseerd is, maar er is een groot stilzwijgen over wat er precies aan de hand is.
Een bevriende atletiek coach e-mailde Pierce hierover, maar kreeg geen antwoord...

Het is zeker dat Pierce niet aan het Olympische kwalificatie toernooi  deelneemt dat volgende week in Montreal gehouden wordt.

Damian Warner

Damian Warner zal wel van de partij zijn in Montreal met 110m horden, 400m en verspringen.

Ander nieuws: Damian vertelde mij in Götzis dat hij en zijn partner Jen Cotten (een meerkampster in her own right met een beste score van 5793 punten in de heptathlon), een tweede kind verwachten.

Impressies van de EK Atletiek in Rome (deel 2)

door Kees Sluys

DAG 4

Het is vandaag iets koeler en dus minder vermoeiend in stad en stadion. Maar de geluidsinstallatie werkt nog steeds op volle toeren. Ter verhoging van de sfeer worden de toeschouwers op gezette tijden vergast op de klanken van de grote Italiaanse evergreen ‘Volare’ en wordt ook menigmaal ‘Azzurro’ van Adriano Celentano ter gehore gebracht.
Nick Smidt wordt in zijn halve finale op de 400 meter horden tweede en mag zich dus verheugen op de finale in gezelschap van het fenomeen Karsten Warholm.
Ook de vrouwen doen het op dit nummer als verwacht naar behoren. Femke Bol zweeft met groot gemak naar 54.16 en Cathelijne Peeters weet in 54.66 op het nippertje - ze moest soms te veel dribbelen - de finale te halen.
Verheugend, zij het pas in de derde poging op 5.60 behaald, de finaleplaats van Menno Vloon. Sterk voor de dag komt Tasa Jiya: na een prachtige inhaalrace in 22.70 tweede in haar halve finale.
Vandaag treden ook de tienkampers aan voor de eerste dag van hun zware strijd. Het meest kijken we uit naar het optreden van routinier Kevin Mayer en van debutant Jeff Tesselaar.
Hoe is het met de Fransman gesteld? Na een redelijke 10.72 en een matige 7.37 in de eerste poging zien we hem met rugzak om naar de catacomben vertrekken. Toch geen voortijdige opgave!?
Opluchting als hij bij kogelstoten weer gewoon van de partij blijkt te zijn. Zijn 15.31 is niet slecht. Landgenoot Mackenson Gletty steelt hier de show met een worp van 16.27. Tesselaar blijft met 13.53 een halve meter onder zijn pr, maar heeft op de 100 meter (10.85 na zeer moeizame eerste meters) en bij verspringen (7.76) goede zaken gedaan. Het niveau bij ver is trouwens opvallend hoog - winnaar Markus Rooth springt 8.01! - en men vraagt zich onwillekeurig af of het soms iets met die verhoogde aanloop te maken kan hebben.
De avondsessie begint met hoogspringen, vlak voor onze neus, en het eerste dat opvalt is dat Mayer met een bandage om het rechterbeen rondloopt. Zijn eerste poging op 1.90 slaagt. Op 1.99 moet hij zich gewonnen geven. Ook Tesselaar moet zich tevreden stellen met 1.96, maar hij is blij; slechts 1 centimeter onder zijn pr. Zo te zien heeft hij het goed naar zijn, tussen de sprongen door onderhoudt hij zich ontspannen met zijn beroemde en minder beroemde collega’s.
Grote man bij het hoogspringen is medaillefavoriet Sander Skotheim, die op een haar na de 2.20 mist maar wel een vele punten opleverende 2.17 op zijn conto kan bijschrijven. De Noor gaat na dag 1 dan ook aan de leiding met 4566 punten. Kort voor die andere favoriet Johannes Erm uit Estland en landgenoot Markus Rooth. Ruim daarachter, maar op een fraaie vijfde plaats, bivakkeert Tesselaar met 4281 punten. Ook dankzij zijn mooie pr op de 400 meter die hij in 47.77 heeft afgelegd.
Mayer doet het met 49.73 rustig aan. Bewust? Berekenend? Probeert hij met zo min mogelijk inspanning aan de olympische limiet van 8460 punten te voldoen? In principe kan hij rekenen op een zeer goede tweede dag.
‘s Avonds laat post hij een foto van zichzelf op X met de tekst: A demain.
Maar voordat we verder gaan met de tweede tienkampdag mag Nederland nog een paar successen bijschrijven: Leemarvin Bonevacia die in 44.88 derde wordt op de 400 meter, achter de ontketende Alexander Doom, die de 44.00-grens nadert en het rossige Britse talent Charlie Dobson. Supersterke tijden ook bij de vrouwen: 48.98 voor Kaszmarak en 49.07 voor gedoodverfde favoriete Adeleke. De twee zijn een klasse apart. Lieke Klaver moet zich na 50.08 met brons tevreden stellen.

DAG 5

Na het startschot van zijn serie 110 meter horden blijft Mackenson Gletty in het blok zitten… verheft zich dan en loopt een kansloze race die uitloopt op een tijd van 15.39. Daar gaan zijn medailleperspectieven. Maar zie daar, na protest mag hij nog eens over de baan. Resultaat: 13.88. Het brengt de donkere Fransman meteen aan de leiding van het klassement. Verder is er opvallend zwak gelopen. Niet één atleet onder de 14.00 - ook Mayer niet die slechts 14.29 scoort. Zo bezien valt de 14.61 van Tesselaar eigenlijk behoorlijk mee. En hij blijft in de flow. Na een goede 42.71 met discuswerpen verbetert hij zich tot 44.50 (pr) en doet er in de derde ronde juichend nog een schep bovenop: 46.13!!!
Intussen doen de estafetteploegen pogingen om zich voor de finales te kwalificeren. Het viertal Boers, Agard, Angela en Klein Ikkink wordt in 3.03.50 vierde en kan het vergeten. Bijna wordt ook het B-team van de vrouwen uitgeschakeld, maar een allerlaatste krachtsinspanning van slotloopster Lisanne de Witte voorkomt een debacle (en discussies over het risico van deze opstelling).
Uitstekend voor de dag komen de sprintkwartetten. De mannen zelfs met de beste tijd overall: 38.34. Aan een medaille durven we nog niet te denken. Die ligt misschien eerder voor de hand bij het vrouwenkwartet dat met 42.39 ook prima presteert.

Polsstokhoog neemt bij de tienkampers doorgaans vele uren in beslag. We verhuizen ervoor naar de andere bocht in het stadion, de Curva Nord. Daar waar Tesselaar in de zwakke groep op 4.20 begint en 4.30 overslaat. Maar 4.40 blijkt vandaag een onoverkomelijk probleem voor het 21-jarige talent dat op dit onderdeel nog heel veel moet leren. De tegenvaller lijkt opeens een nieuwe 8000 puntenscore in gevaar te brengen.
Mayer, met 47.77 discus redelijk op dreef, bezorgt zijn fans weer eens de nodige zenuwinzinkingen. Waarom per se pas op 5.00 meter beginnen? Poging 1 gaat mis, en ook bij poging 2 valt de lat. Nog een foutsprong en hij heeft zijn hele tienkamp verknald! Maar nee, opluchting bij zijn derde sprong. Er zijn nog een paar atleten over die naar 5.10 gaan. Zo niet Mayer, die overslaat. Hoe gaat het dan op 5.20? Vlekkeloos in de eerste poging. En ook Mayers eerste poging op 5.30 is raak. Hij vindt het voldoende zo.

Tijdens de avondsessie zitten we weer in ons vaste vak, in de finishbocht, de Curva Sud. Terwijl de tienkampers aan gene zijde met het speerwerpen bezig zijn, vullen zich onze tribunes met Italiaanse fans die eigenlijk maar voor één iemand gekomen zijn - de onmetelijk populaire Gianmarco Tamberi, die het publiek als een topdirigent bespeelt. Zelfs de Italiaanse president maakt deze avond zijn opwachting om het idool in actie te zien. Na de aankondiging van diens aanwezigheid klinken de eerste tonen van het aanstekelijke volkslied en zingt het hele stadion uitbundig mee. Tamberi wint uiteindelijk en doet er nog een extra schepje bovenop: 2.37. Daaraan kan Douwe Amels niet tippen. Na de aanvangshoogte van 2.17 blijkt 2.22 te veel gevraagd.
Prachtige successen wel bij onze vrouwen. Bol goud en Peeters brons op de 400 meter horden. En Diane van Es, mooi lopend, zelfs zilver op de 10.000 meter.
Terug naar de tienkamp. Niklas Kaul, tot nu toe niet zeer opvallend op dreef, haalt met 75.45 in de eerste poging ongenadig uit en stijgt een aantal plekken. Mayer doet het met 69.54 ook voortreffelijk en hoeft zich qua olympische eis (8460 punten) geen enkele zorgen meer te maken. Tesselaar, geen goede speerwerper, begint met een wel heel zwakke 46.63, gooit vervolgens 49.69 en is blij (want een pr) met zijn laatste worp: 51.05. Een 8000 puntenscore zit er nog in.
Voorafgaand aan het laatste onderdeel van de avond (Tasa Jiya eindigt als vijfde op de 200 meter) komen de tienkampers op de baan voor hun laatste onderdeel, de 1500 meter. Een zeer goed onderdeel van Tesselaar, maar je loopt niet iedere keer 4.16, zoals onlangs in Arona. Of toch wel? Met Kaul nestelt hij zich al gauw aan kop, blijft vooraan en versnelt met nog 300 meter te gaan. Hij wint met voorsprong en klokt een prachtige 4.16.77. Geweldig! Twaalfde in het klassement en met 8076 toch weer een mooi persoonlijk record.

Johannes Erm, de sterke Est, wordt eerste met 8764 punten. Voor Skotheim met 8635 en Gletty met 8606 punten.
En Mayer? Die bungelt al snel achteraan in het veld, maakt zich niet druk en weet dat de olympische limiet met een schamele 4.55.99 in de pocket zit. Resultaat: 8476 punten. Na afloop loopt hij blij rond.
Mooie totalen, maar niet spectaculair. Die kwalificatie gaat wel op voor het goud en zilver bij het hinkstapspringen voor de mannen. Daar, op het verhoogde platform en vrijwel buiten ons zicht, komt de Spaanse winnaar Diaz Fortun tot maar liefst 18.18. Gaat Jonathan Edwards’ wereldrecord er dit jaar dan eindelijk aan geloven ?

Veel supporters uit Estland bij de tienkamp.          Problemen bij polsstokhoog.                    Jeff Tesselaar is blij.                   Ereronde van de tienkampers.

                                                                              Jeff Tesselaar praat met zijn coach.     

Impressies van de EK Atletiek in Rome (deel 1)

door Kees Sluys

DAG 1

Het is broeierig warm in Rome. Zeer weinig publiek tijdens de ochtendsessie. De entourage rond het machtige Stadio Olimpico met die opmerkelijke Mussolini-obelisk op het voorplein ziet er ook niet bepaald feestelijk uit. Gebeurt hier überhaupt wel wat?
‘s Avonds is het een stuk drukker, al zit het stadion nog lang niet half vol. Maar op het buitenterrein is nu opeens veel meer reuring. Niet alleen qua merchandising en (slecht verzorgd) eten en drinken, maar ook omdat rondom het stadion het parcours van de 20 kilometer snelwandelen voor de vrouwen is uitgezet. De wedstrijd is aan het begin van het avondprogramma gepland en eindigt in het stadion. Euforie bij het thuispubliek wanneer twee landgenotes goud en zilver in de wacht slepen. Je zou bijna denken dat het onderdeel hier enorm populair is.
Bijzonder veel aandacht op de tribune in de finishbocht (waar wij zitten) voor hoogspringer Gianmarco Tamberi, nadat hij is gespot. Volwassenen, maar vooral veel jeugd drommen samen om een handtekening te bemachtigen. En onvermoeibaar blijft de olympisch kampioen zijn plicht vervullen.
De kwalificatie voor het hinkstapspringen vrouwen wordt aangekondigd. Allemaal leuk en aardig, maar - nu je het zegt - waar is in hemelsnaam de springbak? Niet, zoals gewoonlijk langs een van de rechte einden. Maar waar dan wel? O ja, ergens rechts in de verte zien we atleten bezig. Op een verhoogd platform. Prachtig voor de toeschouwers aan de lange zijde die van heel dichtbij van het spektakel kunnen genieten, maar niet voor ons. Wie verzint zoiets? Of heeft het er gewoon mee te maken dat dit in allereerste instantie een voetbalaccommodatie is?
Over de op dit platform behaalde resultaten kunnen we trouwens niet ontevreden zijn. Tienkamper Simon Ehammer wint de kwalificatie verspringen met 8.41 meter.

Hoe vergaat het onze landgenoten? Natuurlijk verloopt lang niet alles naar wens. Wat wil je ook met een delegatie van bijna 60 atleten? Van de dikke tegenvallers noemen we 65-meter discuswerper Ruben Rolvink, die niet eens aan 59 meter toekomt. En dan Niels Laros. Hij had aangekondigd dit EK van weinig belang te achten, maar zo’n slappe 800 meter had hij zelf ook niet verwacht. Moeizaam beginnen, lang achteraan blijven hangen en veel extra meters maken om alsnog aan te klampen - hetgeen niet lukt.
Prima loopt wel Maureen Koster op de 5000 meter. Even lijkt het er in de laatste ronde op dat ze los komt en brons binnen bereik ligt, maar dan toch nog die Spaanse spelbederfster.
Goud en zilver bij kogelstoten voor Jessica Schilder en Jorinde van Klinken is natuurlijk ongekend, al geven afstanden van onder de 19.00 meter (zo vindt de kniesoor) nog niet veel perspectief voor Parijs.
Niet slecht is de 4x400 mixed met een derde plaats, al werd daar al een beetje op goud gerekend. Het had ook gekund. Maar na een weinig gelukkige ronde van Bonevacia ging Lieke Klaver weer eens veel te gretig van start (we lazen ergens: eerste 200 meter rond 22.30!) om de achterstand zo snel mogelijk in te lopen. Niet verstandig want op het laatste rechte eind ging ze helemaal kapot. Isayah Klein Ikkink deed zijn best, maar kon Femke Bol bij lange na niet in gouden uitgangspositie positioneren. De achterstand, in vierde positie, was te groot. Lang leek een medaille uit zicht, maar in de allerlaatste meters wist Bol alsnog België van de derde plaats af te houden. Goud is voor Ierland, dat al vaker van zich had doen spreken op dit relatief nieuwe onderdeel. Grootste troef van dit collectief de pas 21-jarige Rhasidat Adeleke - favoriete ook voor de Europese 400 metertitel.

En dan hebben we nog de strijd om de zevenkamptitel. Die in het teken staat van het duel tussen wereldkampioene Katarina Johnson-Thompson en tweevoudig olympisch kampioene Nafi Thiam die hier (na veel blessuregedoe) een score van 6480 moet verwezenlijken om Parijs te halen. Spijtig dat de Britse na drie niet zeer sterke onderdelen (13.66, 1.83 en 12.44) er de brui aan geeft. Thiam is wel goed bezig en hoeft zich na dag 1 weinig zorgen meer te maken: een matige 13.74 op de horden wordt gevolgd door 1.95, 15.06 en 24.81.
Noor Vidts doet het ook voortreffelijk met 13.16, 1.80, 14.79 en 23.85. En Sofie Dokter bivakkeert op een uitstekende vierde plaats na 13.77, 1.80, 13.71 en 23.72. Achter de verrassende, zeer expressieve Française Auriana Lazraq-Khlass die pr’s aan elkaar rijgt.

Het Affiche                                         Schilder (r) en Van Klinken              Aandacht voor Tamberi                                    De verhoogde aanloop

DAG 2

Ook vandaag start het avondprogramma met de 20 kilometer snelwandelen. Nu voor de mannen, en ook daar is er krankzinnig luid bejubeld Italiaans succes.
Het stadion is al een stuk beter gevuld en dat heeft ongetwijfeld te maken met meer te verwachten Italiaanse triomfen. Het publiek wordt niet teleurgesteld. Favoriet Leonardo Fabbri laat er geen misverstand over bestaan dat hij met afstand de beste kogelstoter is. Gebrul wanneer Lorenzo Simonelli de 110 meter horden wint in een fraaie 13.05. Even later staan de finalisten voor de 100 meter mannen aan de start. Met daarin de zo uitbundig getatoeëerde olympisch kampioen Lamont Marcel Jacobs. Hij pakt de titel in een weinig opzienbarende 10.03 maar die tijd van onder de 10.00 komt nog wel, stelt hij het thuisfront gerust. Verrassender is de 2e plaats van zijn landgenoot Ali. Zoals ook het brons van de Brit Romell Glave ons enigszins verbaast. Wie is dat nu weer? Verbazing is niet helemaal terecht, want de 24-jarige liep vorig jaar al eens 10.02, zo blijkt.
Met 10.21 kon hier al de finale worden gehaald. Dat lukte onze Taymir Burnett niet: 10.33 in de halve finale.

Hoe vergaat het de andere Nederlanders? Denzel Comenentia blijft in de kwalificatie kogelslingeren zo’n zes meter onder zijn pr en kan de finale vergeten.
Nadine Visser dan? Netjes door in de halve finale maar in de finale toch weer niet goed genoeg: vijfde in 12.72.
Maar liefst 3 Nederlandse mannen in de 5000 meterfinale? Is dat niet wat veel? Aanvankelijk loop Mike Foppen (zonder witte haarband) redelijk voorin mee, maar in de laatste ronde is het helemaal op! Wat een deceptie. Zeker ook voor Tim Verbaandert die als laatste eindigt. Dan is de negende plaats voor Abdi Ali zo gek nog niet. Wel ver achter de wederom ongenaakbare winnaar Jacob Ingebrigtsen, die na afloop nog even een feestje viert met besnorde oudere broer Henrik, ook nog van de partij.
Prachtig is intussen de tweede plek die Jorinde van Klinken bij het discuswerpen in de wacht sleept. Achter nog zo’n ongenaakbaar fenomeen: Sandra Perkovic.

Na dag 1 had Nafi Thiam al eigenlijk geen zorgen meer over de overwinning in de zevenkamp noch over de vereiste olympische limiet van 6480 punten. Via 6.59 ver, een 53 meter-speerworp en een verrassend 2.11-pr op de 800 meter vergaart ze een prachtig totaal van 6848 punten. Ruim voor de grote Franse revelatie Auriana L-K met een super-pr van 6635 punten en Noor Vidts met 6596. Achter Annick Kälin, die bij verspringen met 6.84 weer eens uithaalt, eindigt Sofie Dokter - mede dankzij een ongedachte 47.17 met speer - heel mooi als vijfde met 6418 punten.

Noor Vidts, Sofie Dokter en Nafi Thiam                                     De moeder van Thiam kijkt toe

DAG 3

Zondag. Rustdag. We zijn niet in het stadion. Maar daar gebeurt natuurlijk wel van alles, hoewel niet alles even interessant. Gelukkig revancheren Bonevacia en Klaver zich voor hun teleurstellende estafette-optreden door met goede tijden 45.17 resp. 50.58 de finale op de 400 meter te halen, die morgen op het programma staat.
Geen Nederlandse in de finale van de 100 meter - überhaupt geen vaderlandse atlete op de sprint. Dina Asher-Smith wint in 10.99. En ja, ook Italië mag weer uit zijn dak gaan: Zaynab Dosso wordt derde in 11.01.

Grote deelname - maar veel medailles?

door Kees Sluys

Een EK atletiek in een olympisch jaar is nog steeds een beetje raar, want niet iedereen die er zou behoren te zijn is present. Neem de Britse 400 meterloper Matthew Hudson-Smith, die na zijn recente verbetering van het Europese record (44.07) kennelijk opeens heeft bedacht: waarom eigenlijk? Die aanval op de 44.00 secondengrens bewaar ik lekker voor Parijs.
En zo zijn er meer, sommigen met betere excuses. Zoals tienkamper Leo Neugebauer, die de voorkeur geeft aan de NCAA-kampioenschappen in de VS, waar hij start op tienkamp en discuswerpen. Maar wat hadden we hem graag hier in actie gezien tegen zijn landgenoot/titelverdediger Niklas Kaul, Kevin Mayer - en onze eigen Jeff Tesselaar, die als eennajongste van het veld een poging gaat doen om aansluiting te vinden bij de subtop.
De Nederlandse afvaardiging is zonder atleten als Hassan, Vetter, Oosterwegel en Roosen ook niet op volle sterkte, maar dat gemis wordt hopelijk enigszins gecompenseerd door nieuwe talenten uit de forse selectie die in Rome gaat aantreden. Zo zijn we nogal benieuwd naar het trio (!) 110 meter hordelopers Mark Heiden (13.35), Job Geerds (13.51) en Timme Koster (13.52) - allen nog maar 21 jaar. En naar de ook al jeugdige discuswerpers Ruben Rolvink en Shaquille Emanuelson, die dit seizoen met respectievelijk 65.56 en 64.22 voor de dag kwamen.
Medailles liggen in het verschiet voor Femke Bol, Lieke Klaver, de 4x400 en wie weet voor Maureen Koster die vorige week zo’n fraai pr van 8.26.30 op de 3000 meter liep en daarmee de Europese ranglijst aanvoert. En mogelijk ook - eindelijk - voor polsstokspringer Menno Vloon en kogelslingeraar Denzel Comenentia, die dit seizoen zo’n prachtig nationaal record van 79.09 scoorde.
En ja, gloort er na het nieuwe pr van Isayah Klein Ikkink (45.41) misschien toch nog enige hoop op een 2.59.00 (vereist voor olympische kwalificatie) voor de mannen 4x400 meter? Een zware dobber wordt het wel voor het team dat nu Eugene Omalla moet missen; ook hij is actief bij de NCAA in de VS.

Irritant geklungel Franse bond

door Kees Sluys

Ergernis in de meerkampwereld. Door onzorgvuldigheid van de Franse atletiekbond staan er volgende week geen 24, maar 22 zevenkampsters aan de start bij het EK in Rome. Dat men in Frankrijk kennelijk niet veel zag in deelname van twee via de ranking wel geplaatste atletes is hun zorg. En misschien ook wel terecht. Elise Pineau, 21ste in de ranking en met een pr van 6027 punten, scoorde dit jaar een niet geweldig totaal van 6020 punten. En de nummer 24, Esther Condé-Turpin, kan zich beroepen op een pr-score van 6230 uit 2018, maar presteerde dit jaar nog niet veel.
Allemaal tot daaraan toe, maar waarom wachtte men bij de bond zo lang met het terugtrekken van hun atletes? Nu werd de uiterste inschrijfdatum overschreden en kon de deelnemerslijst niet meer worden aangevuld. Op de nominatie stonden nummer 25, Oostenrijkse Isabel Posch (pr 6107) en de Zweedse nummer 26 Louisa Karlsson (pr 6104, goed op horden: 13.08 en ver: 6.55). Alle begrip voor hun boosheid.
Anderzijds zien we bij de mannen dat er in plaats van 24 opeens 25 tienkampers mogen meedingen naar de titel. Dankzij een plotselinge wildcard voor Kevin Mayer. Misschien geen eerlijke gang van zaken, maar voor de toeschouwer natuurlijk alleen maar prachtig.
Voor Nederland ook goed nieuws. Jeff Tesselaar, die zich na zijn fraaie optreden in Arona voorbereidde op Ratingen, mag eerder aan de bak. Bij het EK in Rome. Hij heeft er heel veel zin in.

Premature bespiegelingen na Götzis richting Rome (EK) en Parijs (OS)

door Kees Sluys

Nog even en het EK atletiek gaat van start. Zo'n toernooi in een olympisch jaar kan natuurlijk nooit het beste leveren, maar gelukkig zijn nogal wat grote namen op diverse onderdelen wel present.
Hoe zit het met de meerkamp? Zoals bekend wordt het sowieso spannend of (en met hoeveel marge) Nafi Thiam aan de kwalificatie-eis van 6480 punten gaat voldoen. Zo niet, dan kan ze Parijs vergeten en blijft, althans voorlopig, de 'wet' van kracht volgens welke zevenkampsters (idem geldig voor tienkampers) nooit meer dan twee maal olympisch goud kunnen verwerven. Zelfs het Amerikaanse fenomeen Jackie Joyner-Kersee was deze eer niet vergund (zilver in 1984, goud in 1988 en 1992). Komt Thiam wel in aanmerking voor Parijs (we hopen het van ganser harte), dan zal de concurrentie er niet om liegen.
Zijn er bij dit EK vrouwen die het een Thiam in goede doen moeilijk kunnen maken? Het lijkt er niet echt op. Geen Oosterwegel en Vetter, maar (met alle respect) Sofie Dokter en Marijke Esselink. Mogelijk komt de grootste concurrentie uit Zwitserland (Annick Kälin) of uit Duitsland, met Sophie Weissenberg. In Götzis kwam de laatste ten val op de horden en kon huilend een mooi totaal vergeten. Maar ze ging wel door en werkte alsnog een paar goede onderdelen af.

En dan de mannen. Zo fantastisch en adembenemend als twee jaar geleden in München kan het onmogelijk worden. Wie er bij was vergeet nooit meer hoe Niklas Kaul op de laatste twee nummers een achterstand van meer dan 500 punten goedmaakte op Simon Ehammer en hoe het volgepakte Olympia Stadion massaal zinderde en zong: 'Oh wie bist du schön!....'
In Rome gaat Kaul zijn titel proberen te verdedigen, ditmaal zonder concurrentie van Ehammer die de voorkeur aan het verspringen geeft. Wie gaan de strijd aan met de Duitser, van wie dezer dagen in samenwerking met journalist Achim Dreis het boek 'Die Magie des Zehnkampfs' verschijnt? Mannen uit Estland en Noorwegen wellicht?
Of komt er plots een onverwacht duel met Kevin Mayer? In Götzis zong diens naam, in tegenstelling tot wat wij eerder suggereerden, niet rond. Reden: vanwege slechte weersvoorspellingen zag hij toch af van deelname aan de Franse kampioenschappen in Oyonnax datzelfde weekend. Zo restten de wereldrecordhouder steeds minder mogelijkheden om zich voor de Spelen in eigen land te kwalificeren. Maar zie: opeens is daar de helpende hand van de Europese atletiekfederatie, die Mayer via een wildcard alsnog binnen wil loodsen! Grijpt de eigenzinnige atleet deze kans? Zo niet, dan biedt Ratingen op 22 en 23 juni mogelijk nog gelegenheid.
Het is dan al wel angstig dicht bij Parijs.

Roosen voegt zich bij 8500-club!

door Kees Sluys

Vetter superieur

Ook bij de vrouwen was het peil niet overal even hoog. Een winnende 1.80 bij hoogspringen is eigenlijk beschamend. Zeer goed daarentegen was de 6.70 van Zwitserse Annick Kälin, die in de eindrangschikking heel mooi als tweede eindigde met 6506 punten. Vóór de Amerikaanse Michelle Atherley, winnares van de 100 meter horden in een Meeting Record van 12.71 (Anna Halls 12.75 van vorig jaar uit de boeken) en op de 800 meter in 2.08.55. Zij eindigde met 6465 ruim voor Emma Oosterwegel die met 6337 redelijk voor de dag kwam.
Trotse winnares werd, zoals verwacht, Anouk Vetter. Zij maakte vooral bij ver (6.47) en speer (57.91) indruk. Haar totaal van 6642 punten biedt perspectief voor Parijs.

Nabeschouwingen Sven en Sven in Götzis

Door Michel van Eijkelenburg

Sven en Sven zijn klaar voor Götzis

 Door Michel van Eijkelenburg

Dit weekend is een groot deel van de internationale meerkamptop weer bijeen in het Oostenrijkse Götzis.

De twee Nederlandse tienkampers die morgen aan de start staan, zijn Sven Roosen en Sven Jansons. Luister naar een korte voorbeschouwing die ik met de beide Svennen had. 

Na de laatste training op vijdag moet Sven Roosen nog een etmaal wachten op het startschot van het eerste onderdeel: "Wat gaat de tijd toch langzaam als je er al klaar voor bent!"

Meerkampen in Arona (Tesselaar!) en Götzis (Vooruitblik)

 
door Kees Sluys

Wat een prachtige prestatie van Jeff Tesselaar bij de meerkampwedstrijden in Arona (Tenerife) afgelopen weekend! Hij scoorde er een nieuw pr van 8035 punten, na een voortreffelijke eerste dag (ver: 7.88!) die hij afsloot met een totaal van 4320 punten. Dag twee verliep moeizamer, en het zag er even naar uit dat de begeerde 8000 puntengrens onbereikbaar zou blijven. Toch vonkte na speerwerpen (pr. 50.55) nog een sprankje hoop. Maar dan was het zaak om heel dicht in de buurt te blijven van de 1500 metertijd die hij bij zijn pr-tienkamp van vorig jaar liet noteren: 4.19.58. Het werd een magistrale race. Van kop af nam de deze maand 21 jaar geworden atleet de leiding, bouwde zijn voorsprong steeds verder uit, en finishte uiteindelijk nog net voor de langzaam aanstormende Malik Diakité in een formidabele 4.16.54. Het leverde Tesselaar bijna ook de eindoverwinning op. Slechts twee punten scheidden hem van de Duitse winnaar Diakité.  

Tesselaars reeks: 10.90 / 7.88 / 14.03 / 1.97 / 48.16 / 14.65 / 38.33 / 4.50 / 50.55 / 4.16.54.

Aardig mannenveld, matige vrouwenvertegenwoordiging in Götzis

Zaterdag 18 en zondag 19 mei is uw redactie, zoals ieder jaar, present bij de Hypomeeting in Götzis. Een blik op de deelnemerslijsten leert dat in dit olympische jaar de route naar Parijs voor nogal wat atleten en atletes jammer genoeg niet via het Oostenrijkse meerkampmekka voert. Zo ontbreken bij de vrouwen de grote namen Anna Hall (na blessures weer op de weg terug), Katarina Johnson-Thompson en Nafi Thiam, die bij het EK in Rome (7t/m12 juni) haar deelname aan Parijs veilig wil stellen met een score van boven de 6480 punten.

Het maakt de weg naar de ereplaatsen in het heerlijke Mösle-stadion vrij voor Anouk Vetter en Emma Oosterwegel. Weliswaar komen beide atletes doorgaans pas later in het seizoen echt in vorm, de concurrentie is op papier niet zeer groot. Mogelijk dat de Duitse Sophie Weissenberg (pr uit 2023: 6438) potten kan breken, of Taliyah Brooks, die eind april bij Multistars haar pr van 6330 punten exact evenaarde. De 29-jarige Amerikaanse maakt deel uit van een omvangrijke Amerikaanse delegatie van wie alleen Annie Kunz (31) en Erica Bougard (30) hoge scores (resp. 6703 uit 2021 en 6725 uit 2018, in Götzis) op hun palmares hebben. Het zal wel iets met de magie van de ‘olympics’ te maken hebben dat zij zich nog één keer willen proberen te profileren.

Het veld bij de mannen is sterker bezet, al ontbreken ook hier nogal wat namen. Maar Damian Warner, Lindon Victor en Simon Ehammer (hij sprong vorige week nog 8.30 ver) zijn weer present. Ayden Owens-Delerme, de lijstaanvoerder van dit seizoen (8732) die hier zijn debuut zou maken, heeft spijtig genoeg toch afgezegd. Wie ook ook ontbreekt – hij trad overigens zelden op in Götzis – is wereldrecordhouder Kevin Mayer, de man die zich nog moet kwalificeren voor de Olympische Spelen in zijn eigen land. Niettemin zal zijn naam, zo verwachten wij, rondzingen in Götzis. In hetzelfde weekend doet hij namelijk, bij de strijd om de nationale meerkamptitel in Oyonnax, een poging om aan de limiet van 8460 punten te voldoen. Normaliter een makkie, maar ja, dat lichaam. Overigens trad Mayer ook al eens in Arona op. Hij is houder van het meetingrecord met 8469 punten, daterend uit 2015.

In totaal staan er 25 atleten op de rol onder wie onze landgenoten Sven Roosen (pr 8157, vorig jaar in Götzis) en zijn vriend Sven Jansons (pr 7734, uit 2021). Eerstgenoemde testte zich bij de Ter Specke Bokaal met de speer en kwam met 63.07 tot een mooi pr. Eén poging met de wedstrijdaanloop was voldoende. Als er meer in zit, dan ‘komt dat er in Götzis wel uit,’ aldus Roosen. Ook Jansons lijkt in vorm. Met kogelstoten kwam hij tot een pr: 14.05. Gaat ook hij komend weekend naar de 8000 punten?

Drie maal - nog veel werk aan de winkel

door Kees Sluys

Drie OS-kwalificaties tijdens de World Relays op Nassau, Bahama’s in de wacht gesleept. Valt dat een beetje tegen? ‘We’ gingen optimistisch voor vijf. Maar op de 4 x 100 en 4 x 400 meter bij de mannen liep het mis. In Willemstad op Curaçao had het A-team nog een mooie 38.30 gelopen, maar dit weekend zat er niet meer in dan een vijfde plaats in de eerste ronde (38.87, met slotloper Churandy Martina) en een diskwalificatie in de tweede ronde. Na een goede wissel van startloper Mo-Ajok op Taymir Burnet leek Hensley Paulina de stok in derde positie over te geven aan Onyema Adigida (pr’s 10.47 en 20.62) maar hij kon hem bij lange na niet bereiken – we laten maar even in het midden of onze slotloper te vroeg of te snel vertrok.

En het is zeer de vraag of Adigida bij een goede wissel als tweede had kunnen eindigen, en zodoende kwalificatie voor Parijs had kunnen bewerkstelligen. Geen vraag is de vaststelling dat het Nederlandse team in principe over een snellere finisher kan beschikken. Zou het met Rafael Bouju (pr’s 10.02 en 20.65) in de gelederen bijvoorbeeld bij het EK in Rome lukken om een snelle tijd neer te zetten, die recht geeft op deelname aan de Olympische Spelen? Bouju is tijdens het indoorseizoen geblesseerd geraakt maar inmiddels op de weg terug. Is hij op tijd klaar? Het EK begint al over vier weken.

Meuwly bezorgd

Teleurstellender was het optreden van de 4 x 400 meter. Na een matig optreden in de eerste ronde (vierde in serie in 3.03.02) volgde een kleurloze herkansing. Vierde in de tweede reeks, in 3.03.24. Een seconde sneller en ze hadden hun doel bereikt. Jammer. Aan de opstelling lag het niet, zou je zeggen. Die bestond twee maal uit hetzelfde kwartet: Eugene Omalla, Terrence Agard, Ramsey Angela en Liemarvin Bonevacia. Een goede nieuweling en drie beproefde krachten. Sommigen misschien iets te beproefd? Maar wie weet ligt ook voor dit team in Rome een laatste kans. En kan eventueel een beroep worden gedaan op goede vervangers, zoals Tony van Diepen, Isaya Boers en Isaya Klein Ikkink. In Hardloopnetwerk.nl liet bondscoach Laurent Meuwly zich tegenover verslaggever Eric Roeske enigszins bezorgd uit. ‘De 4 x 400 mannen moeten vóór eind juni een tijd in de 2.59 lopen, een tijd die ze in de hele geschiedenis pas één keer gelopen hebben. De 4 x 100 mannen hebben weliswaar op Curaçao een uitstekende tijd gelopen maar ik vrees dat dit niet genoeg gaat zijn.’

Tienkampseizoen afgetrapt

door Kees Sluys

Terwijl vanuit Götzis alarmerende berichten doorklinken over elkaar beconcurrerende meerkamptoernooien en oneerlijke rankingmogelijkheden (Multistars en Arona) kwamen er vanuit de VS een paar mooie berichten binnen. Tijdens de Mount Sac Relays (17 en 18 april) wist Puertoricaan Aiden Owens-Delerme de schijnwerpers op zich te richten met een fraai totaal van 8732 punten. De nog maar 23-jarige atleet, vorig jaar geplaagd door blessures, scoorde daarmee 200 punten meer dan de 8532 waarmee hij bij het WK in Eugene 2022 als vierde eindigde. Hij maakte toen vooral grote indruk op de 400 meter (45.07) en 1500 meter (4.13.02). Die afstanden gingen ditmaal beduidend minder (47.23 resp. 4.45.59) – een ‘verlies’ van niet minder dan 323 punten. Niet dat we dit jaar meteen een 9000-score verwachten, maar de concurrentie in Parijs is gewaarschuwd. Zijn reeks was: 10.31 / 7.77 / 16.26 /1.98 / 47.23 / 13.73 / 46.00 / 5.10 / 59.28 / 4.45.59.

Als tweede eindigde het nieuwe, 23-jarige, Amerikaanse talent Heath Baldwin met 8470 punten. Hij scoorde achtereenvolgens: 10.79 / 7. 67 / 15.76 / 2.07 / 48.60 / 13.84 / 36.96 / 4.70 / 71.02 / 4.40.19.

Ook onze in Oregon gestationeerde landgenoot Rafael Raap, 25 inmiddels, was van de partij. Hij liet een reeks zien waarin matige tot zeer zwakke prestaties werden afgewisseld met één prachtige uitschieter: 10.97 / 6.52 / 14.12 / 1.80 / 50.75 / DNF / 51.62 / 4.80 / 56.36 / DNF.  Resulterend in een totaal van 6148 punten. Waarbij aangetekend dat Raap in februari bij indoorwedstrijden pr’s scoorde bij verspringen (7.41) en kogelstoten (15.31). En dat 2.00 meter hoogspringen vóór zijn blessures geen enkel probleem vormde. Gaan die langverwachte 8000 punten er dan dit jaar komen?
Niet alleen Raap kwam ver met de discus, een dag later wierp Leo Neugebauer bij de discuscompetitie 58.70 meter!

Bredere basis 4 x 400 meter

door Kees Sluys

In een nabeschouwing op het WK indoor in Glasgow jl. maart schreven we over de prima bronzen medaille die het Nederlandse 4 x 400 mannenteam bemachtigde. Maar ook dat, vooruitkijkend naar de Olympische Spelen in Parijs, enige voorzichtigheid op zijn plaats is. Immers: ‘Bonevacia kan op een goede dag onder de 45.00 lopen, maar wie gaat hem dit jaar gezelschap houden? Vier mannen met 45.00 in de benen is toch wel een voorwaarde voor eremetaal.’

En die mannen hebben we niet. Op de ranglijst van 2023 zien we bovenaan genoteerd: Leemarvin Bonevacia 44.78, Isayah Boers 45.42, Isaya Klein Ikkkink 45.71, Terrence Agard 45.96, Jonas Phijffers 46.24 en Nick Schmidt 46.50. Daaronder nog oa Ramsey Angela 46.87 en Tony van Diepen 47.42, twee in principe zeer gewaardeerde en sterke lopers die deel uitmaakten van het sensationele zilveren team van Tokio. Van Diepen maakte in Glasgow een sterke indruk, en Angela richt zich niet meer op de 400 horden maar uitsluitend op de 400 meter vlak. Zij zullen zeker nog van waarde zijn. Maar hebben zij een 45.00 in de benen?

En toen was er opeens mooi nieuws! De Telegraaf van 11 april maakte bekend dat de Oegandees-Nederlandse tweelingbroers Eugene en Jamie Omalla (23) dit jaar voor Nederland mogen uitkomen. De eerste klokte bij indoorwedstrijden in februari in de VS een fraaie 45.18, zijn broer 46.81. Beiden zijn per direct inzetbaar en coach Laurent Meuwly verwacht dat Eugene bij de WK estafettes in Nassau (Bahama’s) al ingezet kan worden.

Nog steeds niet te vroeg juichen voor Parijs, maar wie indoor 45.18 loopt moet in de buitenlucht zeker ruim onder de 45.00 kunnen lopen. Dan hebben we er al twee.

Bondscoach Laurent Meuwly reageerde direct op dit stukje. Hij liet weten dat Ramsey Angela in februari in Zuid-Afrika een 400 meter had afgelegd in 45.42. Hoopgevend dus.

Mayer naar Parijs?

door Kees Sluys

Het is natuurlijk voorbarig, maar we doen het toch: even speculeren over Kevin Mayer en zijn plaatsingsmogelijkheden voor de Olympische Spelen in Parijs. Graag hadden we de Franse wereldrecordhouder tienkamp (9126 punten) een wild card – of een andere uitzondering – gegund, maar zo werkt het kwalificatiesysteem nu eenmaal niet. Plaatsing voor de Spelen via de ranking gaat niet meer; hij zal dus echt een keer de limiet van 8460 punten moeten halen.

De poging in San Diego bij de Aztec International, waar hij donderdag jl. in het strijdperk trad in een verder zeer zwak veld, strandde al na drie onderdelen. De 100 meter ging nog behoorlijk in 10.75, bij het verspringen bleef hij zeer onder de maat (7.07), terwijl kogelstoten met 16.10 gewoon goed was. Maar na twee mislukte pogingen op 1.89 bij hoog hield hij het voor gezien.

Geen reden tot paniek, twitterde Mayer terstond, binnenkort zien jullie me op de baan terug.

Maar de volgers zijn er niet gerust op. Die hopen op een optreden in Götzis (18 en 19 mei), maar weten tegelijkertijd dat Mayer meestal veel tijd nodig heeft om te herstellen. En dat tweeëneenhalve maand (de olympische tienkamp staat voor 2 en 3 augustus gepland) daarvoor te kort lijkt.

De Franse tienkampvolger Frédéric Gousset, tevens auteur van het standaardwerk Des hommes complets (2014), is er ook niet gerust op. ‘We weten niet precies wat het fysieke probleem is. Hij geeft de voorkeur aan kleine wedstrijden, dus ik denk niet dat hij in Götzis verschijnt. Hij heeft nog maar een paar maanden tijd en we denken dat het lastig voor hem gaat worden. Het zou echt dramatisch zijn als hij er in Parijs niet bij is.’

De olympische tienkamp zonder thuisfavoriet Mayer. Ja, het is eigenlijk ondenkbaar. Aan de andere kant: de wedstrijd zal boeiend genoeg worden – met een man of 15 die (soms veel) meer dan 8500 punten kunnen scoren.

Glasgow: WK-impressies

door Kees Sluys

Vrijdag

- Jessica Schilder met vijf foutpogingen bij kogelstoten. Niettemin vijfde met 19.37, niet echt slecht natuurlijk. En na afloop toch optimistisch voor de rest van het seizoen (dat natuurlijk wel iets belangrijker is dan Glasgow): ‘Het komt allemaal wel goed.’ Veel zwaarder stelde Jorinde van Klinken teleur: 16.88. Niet eens 17.00 meter! Maar daar hoorden we niemand over.

- Wat een fantastische 800 meter van Sofie Dokter in de vijfkamp, die haar brons opleverde. Vier seconden onder haar pr. Bij dit soort races moeten we altijd denken aan die andere bronzen medaille-opleverende 800 meterraces, van Dafne Schippers (WK 2013) en Emma Oosterwegel (Olympische Spelen Tokio 2021). Het veld was natuurlijk niet sterk bezet, maar toch. En er zit meer in het vat. Bij hoogspringen, haar sterkste onderdeel, liet Dokter (1.76) veel punten liggen.

Zaterdag

-De ochtend begon naar wens. Job Geerds naar halve finale 60 meter horden. Mooi. En hoe voortreffelijk kwam Sven Jansons op de wel sterk bezette zevenkamp uit de startblokken. Na een prima 60 meter kwam hij sensationeel voor de dag bij het verspringen: 7.79 in de eerste poging! Hij kwam op de balk uit, zag dat het goed was, maar hield zich nog even in. Pas toen de cijfers kwamen – blijdschap! Vreugde ook op de tribunes, waar collegameerkamper, vriend en naamgenoot Sven Roosen met rood-wit-blauw aan het zwaaien was. Op de tribunes bespeurden we ook, in de rol van coach, ex-tienkampwereldrecordhouder Roman Sebrle en Bart Bennema.

- Het verspringen bij de mannen was niet van heel hoog niveau. De olympisch en wereldkampioen Tentoglou zegevierde met 8.22 nipt voor het Italiaanse talent Mattia Furlani, eveneens 8.22. Gevraagd naar de plannen van World Athletics qua afzetvak reageerde hij zeer negatief: ‘Waarom hebben ze ons, atleten, niet geraadpleegd? Specifieke vaardigheden zijn niet belangrijk meer. Als het wordt ingevoerd, stop ik.’ De Griek is pas 25 jaar.

-Carl Lewis mengde zich andermaal in het debat en schaarde zich achter de atleten. ‘Ik heb allerlei argumenten gehoord, maar niets uit de mond van de atleten zelf. Die moeten nu opstaan en zich verzetten.’ Even later op X: ‘Verspringen bestaat al sinds het begin, en als de resultaten een beetje beginnen tegen te vallen willen ze het makkelijker maken. ‘This is about Everybody Wins. The culture of now.’

Recht van spreken heeft hij wel. Hoe ontelbaar vaak sprong hij niet 8.50 of meer – en deden meerdere atleten dat in het verleden. De afstand wordt hedentendage nog maar zelden gehaald.   

Zondag

-Bij de horden ging het ‘s ochtend tweemaal niet goed. Nadine Visser kwam hard in aanraking met het eerste obstakel en kon de finale vergeten. Sven Jansons had een zwakke start en kwam niet meer lekker in zijn ritme. Jammer, al betekende zijn totaal van 6076 wel weer een nieuw pr. Door de NOS gevraagd naar het outdoorseizoen bleek hij realistisch. Eigenlijk is hij vooralsnog meer zevenkamper dan tienkamper. Immers: discus en speer moeten nog een stuk beter.

-De hoop dat Menno Vloon, eenmaal bevrijd van kwalificatiedruk, zijn kwaliteiten zou laten zien, bleek ijdel. Na 5.65 lag hij al uit de wedstrijd. Vraag: zal de langverwachte 6.00 meter er ooit nog komen?

-Toch wel opmerkelijk dat de Belgian Tornado’s steeds maar weer indruk blijven maken. Ook zonder Kevin en Jonathan Borlée denderen zij maar voort. Nu met als onbetwiste uitblinker Alexander Doom, de man die ook op de individuele 400 meter de wereldtitel greep – vóór de als altijd te snelle starter Karsten Warholm.   

Nederland deed het met brons natuurlijk ook prima. En het weerzien met Tony van Diepen was veelbelovend. Optimisme voor Parijs viert hoogtij, maar enige voorzichtigheid is op zijn plaats. Bonevacia kan op een goede dag onder de 45.00 lopen, maar wie gaat hem dit jaar gezelschap houden? Vier mannen met 45.00 in de benen is toch wel een voorwaarde voor eremetaal. Met enthousiasme, mentaliteit en saamhorigheidsgevoel kan, mits de basis goed is, veel worden bereikt. Maar er zijn grenzen.

-Onbegrijpelijk zwak was het optreden in de series van Taymir Burnet: boven de 48.00 seconden. Is het niet raadzaam om hem uitsluitend in te zetten op de 4 x 100 meter? Heel interessant om te zien was het optreden van Noah Lyles in de finale van de 4 x 400 meterploeg die zilver haalde. Splittijd als derde loper: 45.68. De gedoodverfde olympisch kampioen op 100 en 200 meter schijnt zijn zinnen te hebben gezet op een plek in de VS 4 x 400 formatie in Parijs. Het zou wat zijn: vier keer goud?

-Optimisme voor Parijs ook bij de 4 x 400 meter vrouwen. Terecht, met sterren als Femke Bol en Lieke Klaver, die individueel goud en zilver opeisten. Toch goed opletten: waar Lieke Klaver in 50.26 opende, kwam de Amerikaanse startloopster Quanera Hayes niet verder dan 52.33. Reken maar dat er bij de Olympische Spelen een heel ander team klaar staat.   

Jazymanie, herinneringen aan Michel Jazy

door Guus Mater

Jazymanie. Wel eens van gehoord? Atletiekaficionado’s van zekere leeftijd herinneren zich Michel Jazy, een uitstekende atleet op de middenafstand. In de jaren zestig was hij in Frankijk net zo populair als de wielrenner Jacques Anquetil, vijfvoudig winnaar van de Tour de France. Zo populair dat van Jazymanie werd gesproken, Michel Jazy is op 1 februari op 87-jarige leeftijd overleden.

Niet dat media in Nederland, België, Duitsland of Engeland van dat feit melding maakten. Toch belangrijk nieuws, want Jazy (geboren op 13 juni 1936) was een bijzonder aansprekende atleet.

De Atletiekwereld noemde hem in 1965 Frankrijks playboy nummer 1. De pikante details die met die kwalificatie worden gesuggereerd, liet het vakblad achterwege. En misschien was die aanduiding wel een tikje overdreven.

Jazy trouwde jong met de Parijse secretaresse Irène Denis en kreeg twee dochters. Bij zijn dood spraken Franse media over de familiewaarden die Jazy hoog hield, dus met het wilde playboy-leven zal het wel hebben meegevallen.

Erg breed had Jazy het niet in zijn jonge jaren. Zijn familie van vaderskant was afkomstig uit Polen; grootvader en vader werkten als mijnwerker in Noord-Frankrijk. Zijn moeder werkte bij een brasserie in Lille en was later serveerster in Parijs. Zijn vader overleed aan silicose (stoflongen) toen Michel twaalf was.

Records aan de lopende band

Zijn naam als atleet sprak me zo aan, dat ik me halverwege de jaren zestig met enige regelmaat meldde bij de ILA inloopboekhandel in de Leidsestraat om Le Miroir de l’Athletisme aan te schaffen. Dat was een prijzig dun tijdschrift op groot formaat, dat uitgebreid verslag deed van de verrichtingen van Jazy, de Franse sprinters en de opkomende polsstokhoogspringers. Ook goed voor mijn Frans, was de gedachte.

De prestaties van Jazy mochten er zijn. Het begin was aarzelend. Bij de Olympische Spelen in Melbourne (1956) bleef hij in de serie steken. Op olympisch niveau kwam hij in Rome (1960) echt binnen met een zilveren medaille op de 1500 meter. Jazy moest 2,8 seconden toegeven op de superieure Australiër Herb Elliott. Op de meest verspreide foto van die race, van boven genomen, is alleen Elliott te zien. Vandaar dat betrekkelijk weinig liefhebbers zich die zilveren plak van Jazy kunnen herinneren.

Zijn palmares is verder indrukwekkend. Negen wereldrecords,   achttien Europese records, twee keer Europees kampioen (in 1962 en 1966). Bij zijn tweede Spelen (Tokio, 1964) vierde op  de 5000 meter.

Topjaar 1965

Het jaar 1965 was Jazy op zijn best. Vier wereldrecords en zes Europese records in één maand. Op 9 juni loopt hij in Rennes de mijl in 3.53,6. Twee weken later slaat hij op de 3000 meter en de 2 mijl twee vliegen in één klap. Om de recordreeks op 30 juni in Helsinki te besluiten met wat de Fransen noemen ‘de 5000  meter van de eeuw’. Winnende tijd van Jazy: 13.27,6. Wedstrijd van de eeuw? Dat was die dag niet overdreven: Jazy versloeg Kip Keino (tweede), Ron Clarke (derde), Jürgen Haase, Billy Mills en Bob Schul. Google ze maar! Ruim een jaar later (12 oktober) nam hij in St. Maur-de-Fossés met een wereldrecord op de irregulaire 2000 meter afscheid van de baanatletiek.

De Jazymanie was snel voorbij. Als twintiger had hij een parttime baan als typograaf bij het sportdagblad  L'Equipe gehad. Na zijn loopbaan ging hij aan de slag in de pr: Perrier, Le Coq Sportif, Adidas. Dat ging hem goed af. Zijn werkzame leven sloot hij af als administrateur/beheerder van het Parc des Princes, de plek waar in de tijd van Anquetil altijd de Tour de France eindigde.

Op 30 juni 1965 In Helsinki met Kip Keino, de 5000 meter van de eeuw (bron: L’Équipe)

Mooi slotakkoord en super begin

door Kees Sluys

Vijf jaar geleden, in het weekend van 15/16 september, werd de atletiekwereld verblijd met twee prachtige wereldrecords. In Berlijn snelde Eliud Kipchoge op zondagmorgen naar een supertijd op de marathon in 2.01.39. Later op de dag verbeterde tienkamper Kevin Mayer in Talence het wereldrecord van Ashton Eaton (9045) tot 9126 punten. Het betekende DE grote revanche op zichzelf, nadat Mayer (die in bloedvorm verkeerde) eerder dat seizoen bij het EK in Berlijn na drie foutsprongen de strijd had verlaten.

In Talence was Mayer afgelopen weekend niet van de partij. Winnaar werd zijn landgenoot, de 24-jarige spierbundel Makenson Gletty, die tot een mooi pr van 8443 punten kwam. Jammer genoeg bleef de olympische limiet (8460) net buiten bereik, ondanks kameraadschappelijk haaswerk van diverse concurrenten. Daaronder niet Rik Taam; hij liet op het laatste moment toch verstek gaan.

Fraai Nederlands succes was er bij de vrouwen. Emma Oosterwegel stoomde met haar traditioneel sterke tweede dag (56.66 met speer!) naar de leiding en triomfeerde met een mooie score van 6495 punten Waarmee ze een ticket voor Parijs verdiende. Wie volgt?

Geen wereldrecord dus bij de afsluiting van het baanseizoen. Wel in Berlijn, bij de aftrap van het nieuwe marathonseizoen. Daar kwam de Ethiopische Tigist Assefa tot een sensationele verbetering van het wereldrecord: 2.11.52! Hoeveel Nederlandse mannen doen haar dit na?

Te vroeg of te snel, en nog zo wat

door Kees Sluys

- Discussietje met paar atletiekkenners nadat ik ook op WhatsApp iets schreef over falende Nederlandse estafetteteams, in casu de wissel van Nadine Visser op Tasa Jiya: ‘Maar ik snap niet dat Jiya niet ziet (of niet wil zien) dat zij te vroeg weg ging.’  

Reactie 1: ‘Check video’s en zie dat ze precies vertrekt als Nadine over tape loopt. Het is iets anders dat ze goed in vorm is en er misschien minder voetjes moeten worden genomen.’

Reactie 2: ‘Ze ging inderdaad op tijd, maar véél te snel.’

Ik: ‘Dus niet goed afgestemd.’

Oftewel: te vroeg of te snel. Allebei fout.

- In het mannenteam ontbrak een vaste kracht van de laatste paar jaar: startloper Joris van Gool. De inmiddels 25-jarige sprinter kon dit seizoen met een beste tijd van 10.39, bij de FBK Games in Hengelo, dan ook niet bepaald imponeren. Maar hij heeft zijn ultieme doel (onder de 10.00 lopen) nog niet opgegeven. Daarvoor verlaat hij Papendal en gaat het verder proberen bij de Britse coach Marvin Rowe, aldus het Algemeen Dagblad.

- Een andere Joris, NOS-commentator Joris van den Berg, adviseerden wij in een eerder bericht om toch vooral eens een bezoek te brengen aan het meerkampmekka in Götzis. Opdat hij extra inspiratie zou kunnen opdoen in zijn loffelijke streven om de meerkamp meer op de kaart te zetten. Maar we waren even vergeten dat hij dit jaar al van de partij was! We hebben hem op het middenterrein actief gezien. Sorry Joris. Graag tot volgend jaar.

- Over meerkamp gesproken. Enigszins verrassende winnaar van het brons werd in Boedapest Lindon Victor, de man uit Grenada. Met zijn 8756 punten overtrof de 30-jarige atleet zijn vorige pr met ruim 200 punten, daterend van september 2022 in Talence. De man die vooral zo voortreffelijk op de werpnummers uit de voeten kan, liet onlangs weten dat er nog meer in het vat zit. En hij schroomde niet om daarbij over olympisch goud te speculeren – in navolging van twee landgenoten: de al meer dan een decennium zeer succesvolle 400 meterloper Kirani James (reeds olympisch kampioen 2012) en speerwerper Anderson Peters, wereldkampioen van 2019 en 2022. Maar, aldus Victor, dan moeten ze in het moederland wel met wat meer steun en enthousiasme over de brug komen.

- We hebben hier nogal eens de lof gezongen over tienkamper Niklas Kaul, maar de permanente doorbraak naar de echte wereldtop is hem nog niet gegeven. Maar ach, hij is nog altijd maar 25 jaar. Onlangs kwam zijn zus Emma (17) bescheiden in het nieuws. In Hannover werd zij Duits kampioene op de zevenkamp U18. Haar totaal van 5946 punten was lang niet slecht. Beste prestaties: 200 meter in 24.59 en speerwerpen (500 gram): 48.02. Gaan we in de gaten houden.

- Het atletiekseizoen is, zo lezen we allerwegen, met de finales van de Diamond League in Eugene afgelopen weekend ten einde gekomen. Met mooie prestaties, zoals de zoveelste overwinning van Femke Bol, de 6.23 van Duplantis, de mooie mijl van Niels Laros en het 5000 meterwereldrecord van Gudaf Tsegay in 14.00.21. Jammer dat ze net niet de 14.00.00 minutenbarriére kon slechten (de eerste Nederlandse man die dit deed was No Opdenoordt: 13.59.4 in 1966).

- In de Volkskrant boog Erik van Lakerveld zich over het bijna voorbije atletiekseizoen. Prima dat hij het opnam voor Noah Lyles die zich eerder met verwondering had afgevraagd waarom men in zijn land de winnaar in de Amerikaanse basketbalcompetitie, de NBA, ‘wereldkampioen’ noemt. ‘Wereldkampioen van de Verenigde Staten’? Nee, dan atletiek met zijn enorme internationale deelname en uitstraling.

Onbegrijpelijk voor de meeste lezers daarentegen was Van Lakervelds toelichting bij diens observatie dat het vooral de Nederlandse vrouwen zijn die hoog scoren. Ter illustratie kwam hij met ‘de wereldranglijst van alle atleten’ op de proppen waaruit dit zou blijken. Femke Bol op plek 3, maar als hoogste man Menno Vloon op de 217e plaats. Verwondering ook hier. Immers, Vloon, die op de grote toernooien nog wel eens faalt, komt verder toch vaak uitstekend voor de dag? Hoe kan die nu zo laag staan? Tja, die ‘wereldranglijst van alle atleten’ is gewoon een bedenksel van World Athletics: we gooien alle lopers, springers, werpers, meerkampers, snelwandelaars etc. bij elkaar en kijken dan wie de hoogste ranking heeft en die is dan de beste atleet/atlete ter wereld. Geen mens die het verder interesseert.

- Ja, het was een mooi atletiekjaar. Maar meerkampfans kijken nog een weekje verder, want op 23 en 24 september is er de laatste grote jaarlijkse Décastarmeeting in Talence. Lindon Victor, winnaar van de vorige editie, is weer van de partij. Ook op de rol staan winnares van vorig jaar Emma Oosterwegel, alsmede Marijke Esselink en Rik Taam.

Vanuit Boedapest, de stad en de tribune (2)

door Piet Mosch

De laatste verwikkelingen van de WK atletiek in de steeds warmer wordende stad. Het begon met de tienkamp, die uiteindelijk zeer spannend verliep. Maar direct al veel teleurstelling op de tribune. Vele Franse fans van Mayer zaten op de tribune bij het verspringen. Zij moesten al snel afscheid nemen van hun idool en liepen wat verloren rond. Wij Nederlanders zijn niet zo eenkennig, we houden van de sport en moge de beste winnen. Gelukkig zijn we dat af en toe zelf. Voor de Fransen is dat lastig, zij hebben niet veel favorieten voor het goud. Zij houden wel van Femke Bol. Na de finale 400m horden stonde drie jonge Fransen voor mij op de banken te juichen. Ik probeerde aan te geven dat ik als Nederlander ook recht had om te juichen. Geen punt, zij draaiden de Franse vlag een kwartslag en lieten me meegenieten van het succes van Femke. Dat viel zelfs de camera regie op en we kwamen duidelijk in beeld.

Wat de tienkamp betreft waren de resultaten van Rik Taam niet wat hij zelf had gewild. Hij wisselde zwakke momenten af met persoonlijke records en eindigde enigszins naamloos. Ik schakel dan altijd naar het Canadese smaldeel van deze prachtige discipline. Warner en Lepage heersten zoals in Götzis. Alleen in dit geval wisselden diverse atleten tijdens de tienkamp veelvuldig van positie op de ranglijst.

Neugebauer , Tilga en Victor bleken ook uitstekend op dreef te zijn.

Ik vloog zondagmiddag terug naar Nederland om ‘s avonds nog de races van de 4x400m op de televisie te zien. Jammer dat ik het tribune moment van de laatste race heb moeten missen, maar thuis werd het wel vaker herhaald. Al met al toch het hoogtepunt van de week.

Terugkijkend naar acht dagen tribune moet ik concluderen dat het een zeer geslaagd evenement was. De sociale interactie op de tribune vond ik inspirerend en ik heb fans uit vele landen gesproken. Ik eindigde zaterdag met een Turkse man die een leerling van hem ondersteunde bij het  polsstokhoogspringen en een Israëliër die voor het eerst bij een dergelijk event was en zijn ogen uitkeek.

Ik zou zeggen tot Tokio september 2025 voor het volgende WK.

De tienkampers voor de 1500 meter              Niels Laros                                               Mike Foppen

Het stadion bij nacht                                        Donau bij nacht                                   Donau bij dag                                    Boven op de berg het heldenplein,                                                                                                                                                                                                 finish van de Marathon

St. Stefanus basiliek                                                                                               3 foto's vanaf de basiliek

Boedapest vanaf de bank (2)

door Kees Sluys

- En weer ging er een estafetteploeg de mist in. Nu kon Nsikak Epko (20) de ervaren tweede loper Taymir Burnet bij lange na niet bereiken. Op de NOS-site konden we vervolgens lezen: ‘De jonge Ekpo kreeg het stokje niet op tijd in de hand van Burnet.’ Beetje alsof de schuld bij de startloper lag.

Na afloop bij de microfoon van Jeroen Stekelenburg snapten de mannen niet wat er gebeurd was. ‘We zullen de videobeelden met de coaches moeten bekijken om te kijken wat er fout ging,’ aldus Burnet. Iets wat ongetwijfeld ook al is gebeurd nadat de ploeg, in dezelfde samenstelling, bij de Diamond League in Londen niet finishte. ‘We moeten hier van leren,’ aldus Ekpo.

Leren? De simpele tv-kijker denkt het wel te weten: Burnet ging, om wat voor reden dan ook, gewoon te vroeg weg. De kijker vraagt zich onwillekeurig af of wondertrainer Laurent Meuwly de zaak wel helemaal goed onder controle heeft.

- En ja, hoor. Niet dat de verwachtingen voor de finale 4 x 100 vrouwen zeer hooggespannen waren, maar ook hier ging het dus mis. Spannend was wel de nieuwe opstelling met Lieke Klaver op 2 (in deze kolommen gepropageerd), en Nadine Visser op 3 (ipv resp. Van Hunenstijn en Samuel). De laatste wissel flopte, en voor de tv-kijker was het duidelijk: Tasa Jiya vertrok veel te snel. Even later bij Jeroen Stekelenburg bekeek het viertal de race. Maar in plaats dat Jiya ‘schuld bekende’ liet ze weten dat deze ploeg een medaille had kunnen halen, en dat die 41.97 van bronzenwinnaar Groot-Brittannië er echt wel had ingezeten voor Nederland. Waarom niet gewoon toegeven: ‘Ja, ik ging te vroeg weg.’

- Het blijft toch bijzonder. Worden Dylan Borlée en Alexander Doom op de VRT geïnterviewd na het teleurstellende optreden op de 4 x 400 meter in de series van de Belgian Tornado’s. De een in het Frans, en meteen erna de ander in het Vlaams. Kunnen die Borléetjes echt geen woord Nederlands?

- Atleten uit landen waarvan je het niet meteen verwacht – altijd mooi. Zo zagen we dinsdag een man uit Aruba in de series van de 800 meter: Justice Dreischor. De eerste ronde, in ruim 53.00 seconden, kon hij nog redelijk bijbenen, maar toen was het wel over. Hij finishte in een tijd van net onder de twee minuten.

- Maar er komen soms ook heel goede atleten uit landen waarvan je het niet verwacht. Bekend voorbeeld natuurlijk speerwerper Neeraj Chopra, die in Tokio 2021 olympisch kampioen werd. Zijn prestaties zorgden voor ongekende geestdrift in de ‘grootste democratie van de wereld’ en inspireerde nieuwe atleten. Want kijk aan: in zijn kielzog kwalificeerden zich bij dit WK twee landgenoten voor de finale: D.P. Manu en Kishore Jena. Alsook een atleet uit Pakistan, Arshad Nadeem genaamd. En toen kwam zondag de finale. Ja ja: 1 Chopra, 2 Nadeem, 5 Jena, 6 Manu.   

- Op de tribunes vrijdag en zaterdag ook de nodige aanmoedigingen voor de tienkampers. Estland was uiteraard weer goed vertegenwoordigd met mooie, grote spandoeken. Franse fans vroegen aandacht voor ‘Kevin Meilleur’. Neugebauer-supporters droegen shirts met ‘Leo, the German’ (zo staat hij bekend in de VS waar hij studeert).

- ‘Wat doe je je zelf aan?’ vroeg Eurosportcommentator Ivo van Haaren zich af toen hij Kevin Mayer bezig zag bij het verspringen. De Franse wereldkampioen en -recordhouder had kort voor aanvang van het toernooi laten doorschemeren dat hij vanwege achillespeesprobleempjes (grrr!) zijn tienkamp misschien niet zou afmaken. Na een behoorlijke 100 meter (10.70) en zwak verspringen (7.25) kapte hij ermee. Uit voorzorg, en in de hoop volgend jaar in zijn eigen Parijs olympisch kampioen te worden. We gunnen het hem. Maar in een jaar kan veel gebeuren.    

- Mayer was de eerste van een stoet gerenommeerde tienkampers die het strijdperk voortijdig zouden verlaten: Niklas Kaul, Ashley Moloney, Zach Ziemek (spreek uit: Zaimek), Kyle Garland, Ayden Owens-Delerme, Cedric Dubler, Marcus Nilsson.

Kaul er op de eerste dag al uit! Zo werd de liefhebber een spectaculair slotakkoord onthouden: niet dat de Duitser aanspraak op de titel zou hebben gemaakt, maar in de herinnering staan gegrift zijn ongelooflijke, atypische inhaalmanoeuvres op de laatste twee onderdelen. Zo werd hij in 2019 in Doha wereldkampioen. En zo ging het bij het EK in München vorig jaar. Daar waar hij bij speerwerpen (76.05) en 1500 meter (4.10.04) ruim 500 punten goedmaakte op de leider, Simon Ehammer. En alsnog het goud opeiste.

- Wie de strijd ook al vroegtijdig verliet (je kon het op je vingers natellen) was de 35-jarige Algerijn Larbi Bourrada. Ooit een uitstekende tienkamper die zijn topjaar beleefde toen hij bij de Olympische Spelen in Rio de Janeiro 2016 tot een prachtige vijfde plaats kwam met 8521 punten. Nadat hij een jaar eerder bij de WK in Peking ook al vijfde was geworden, met 8461 punten.       

Bourrada mocht in Boedapest van de partij zijn om de internationale uitstraling van het evenement wat meer glans  te geven. Dit jaar scoorde hij 7362 punten. Je kunt het hem niet kwalijk nemen, niettemin: wat zocht hij op dit WK? Waarom bedankte hij niet voor de eer? Toch een beetje wrang voor veel betere tienkampers die zich niet ‘gratis’ konden kwalificeren.

- Ondanks al die afvallers kregen we een tienkamp van hoog niveau voorgeschoteld. Leo Neugebauer was op de eerste dag de grote blikvanger die wederom op een 8800 score leek af te stevenen. Na een goede 100 meter (10.69) stuntte hij bij ver (8.00) en kogel (17.04) met geweldige pr’s. Hij ging met 2908 punten duidelijk aan de leiding, voor het zoals gewoonlijk weer betrouwbaar opererende Canadese duo Damian Warner (2812) en Pierce Lepage (2784). Daarachter manifesteerden zich Lindon Victor, Zach Ziemek en Johannes Erm uitstekend. Na hoog (winnaar Sander Skotheim met 2.11) en de 400 meter (winnaar Ayden Owens-Delerme in 46.44) was de tussenstand aldus:

1 Neugebauer 4640 / 2 Lepage 4610 / 3 Warner 4578 / 4 Victor 4476 / 5 Erm 4430.

Het eerste nummer van dag 2, de 110 meter horden, is domein van de Canadezen die zich dan ook aan de kop van het klassement nestelden. Neugebauer kwam in zijn serie zeer moeizaam vooruit en finishte in een zwakke 14.75 op zo’n seconde achterstand. Verrassend soepel, althans voor zijn doen, wist Victor de horden te overmeesteren (‘Zo heb ik hem nog nooit horden zien lopen,’ was het terechte positief bedoelde commentaar van Ivo van Haaren). Met 14.47, en na geweldig discuswerpen (54.97) werkte de man van Grenada zich op naar de derde plaats. Nog steeds achter Warner en Lepage, die nu afstand begon te nemen op zijn illustere landgenoot. Een voorsprong die bij polsstokhoog alleen maar werd uitgebouwd (5.20 vs 4.90). Waar Victor met 4.80 redelijk presteerde, wist Neugebauer na de wonderlijkste capriolen maar liefst 5.10 te overmeesteren en stond nu tweede in het klassement. Gloorde er een medaille? Of waren zijn twee laatste onderdelen niet goed genoeg, zoals de kenners vreesden? Speerwerpen bracht de beslissing. Tegen Victors 68.05 bleek de jonge Duitser met 57.95 niet bestand. Victor stond nu tweede, zeer ruim achter Lepage en pal voor Warner. Maar met diens veel betere 1500 meter (4.27.73) wist deze alsnog het zilver te grijpen. Victor derde. Ook Neugebauer moest op de slotafstand het nodige toegeven; een vijfde plaats was zijn deel. Vóór hem eindigde heel fraai Est Karel Tilga, die met een Kaul-achtig slotstuk (66.42 en 4.20.73) voor de dag kwam.

Eindstand:

1 Pierce Lepage 8909

2 Damian Warner 8804  

3 Lindon Victor 8756  

4 Karel Tilga 8681  

5 Leo Neugebauer 8645

6 Janek Oiglane 8524  

7 Harrison Williams 8500  

8 Marcus Rooth  8491  

9 Johannes Erm 8484  

10 Sander Skotheim 8263

11 Manuel Eitel 8191

12 Daniel Golubovic 8141

13 Rik Taam 8098   

14 Jose Fernando Ferreira Santana 7935

15 Yuma Maruyama 7844

Opmerkelijk: drie Esten bij de beste 9.

- Rik Taam begon zijn tienkamp uitstekend met een 100 meter in 10.64. Iets minder verspringen (7.11) compenseerde hij mooi met een pr kogelstoten van 14.89, waarna zijn lastigste onderdeel, hoogspringen, aan de beurt kwam. Het werd 1.84, één centimeter hoger dan in Ratingen waar hij zijn pr van 8326 vestigde. Het heeft, zo liet coach Ingmar Vos weten, allemaal nog steeds te maken met de kwetsuur in de hiel die hij vorig jaar bij het EK in München opliep en waar Taam zich na dag één moest terugtrekken.

In Boedapest was een nieuw pr het doel, maar dat raakte op dag twee snel uit zicht. Na een fraai 400 meter-pr in 47.12 leek er met zijn eerstedagtotaal van 4178 nog een kleine kans van slagen. Maar hij begon dag 2 slecht met 14.80 op de horden en kwam vervolgens niet meer in zijn ritme. Een matige discusworp van 43.04 meter werd gevolgd door een voor zijn doen zwakke 4.70 bij polsstokhoog. Redelijk speerwerpen (57.96) en een goede 1500 meter in 4.22.70 waren niet voldoende voor een bevredigend totaal. Tja, 8098 punten en een dertiende plaats in de rangschikking. Daarmee kon hij niet tevreden zijn. Tegen Jeroen Stekelenburg: ‘Ik heb gezien wat het niveau is. Ja, het moet gewoon beter.’

- En toen volgde zondagavond als sluitstuk van het WK de 4 x 400 meter van de vrouwen. Met goud voor het viertal Saalberg, Klaver, Peeters en Bol! Toch wel zo’n beetje vergelijkbaar met het onvoorstelbare olympische 4 x 400 meter-zilver uit 2021 van de mannen.

Vanuit Boedapest, de stad en de tribune

door Piet Mosch

Eerst maar de sport van de afgelopen dagen. Het aantal medailles voor Nederland schiet niet echt op. Zoals meestal zijn de voorspellingen heel wat positiever dan de resultaten. Overigens als je de voorspellingen van alle landen optelt kom je waarschijnlijk op twee tot drie keer het aantal gouden medailles uit dan er daadwerkelijk worden uitgedeeld. Zo ook bij Nederland. Maar niet alles is negatief. Natuurlijk, de valpartijen waren een drama, maar zoiets gebeurde ook in Eugene met een stokje. Duidelijk is dat Nederland nog steeds groeit in de breedte. Mooi om te zien dat bv Peeters en Jiya de volgende ronde halen. Het talent van Laros is inmiskenbaar aangetoond. Je zag dat alle inspanning van deze week op de laatste 50 meter in zijn benen schoot. Desondanks een prachtig Nederlands record. Helaas verviel Lieke Klaver ogenschijnlijk in een oude fout. Te snel willen is op de middenafstanden geen goed idee.
We zijn over de helft en er komen steeds meer finales. Bloedstollend was die van de vrouwen polstokhoogspringers gisteravond. Die eindigde in een gelijke stand, waarop de vrouwen Moon en Kennedy het eens werden over twee keer goud. Eindelijk hebben de atleten zelf ook iets te vertellen. Zou dat ook voor Warholm zo zijn geweest of zal het besluit om hem in de race te houden toch weer van de officials zijn gekomen?

Al met al prachtige sport. Maar er is meer dan dat. Ik loop naar elke sessie vanuit het centrum van Pest naar het stadion in zo'n veertig minuten en weer terug. Een prachtig pad langs de Donau en door het park. En niet alleen natuurlijk. Voor de gang naar het stadion wordt gebruik gemaakt van de benenwagen, elektrische step, fiets, boot, tram en trein. Dat gaat niet altijd even soepel. Vooral de eerste drie zitten elkaar nogal eens in de weg, wat nogal wat irritatie teweeg brengt. Ik las dat Parijs de steps in de ban heeft gedaan, ik kan me dat goed voorstellen. Soms staan er twee personen op de step en slalommen ze tussen de wandelaars door. Maar vooral in de avond is het een genot om terug te lopen. De vele banken in het park zijn bezet en sommigen zitten nog te picknicken in het park en de terrassen bij de restaurants zijn druk bezet. Bovendien is het dan ook niet zo warm meer.

Op de tribune gaat het er gezellig aan toe. Je ziet toeschouwers van allerlei landen gegevens uitwisselen en elkaars favorieten steunen. Ik zat naast een groep jonge Finnen. Dat begon soepeltjes totdat de drank bij de jongens toesloeg. Na enige tijd kwam ik met de jonge Ierse dame aan mijn andere zijde overeeen dat het bier in Hongarije veel te goedkoop is. We hadden steeds meer moeite om de stilte voor de start realiseren.
Op naar de laatste dagen. We hebben nog een prachtige tienkamp voor de boeg.

Boedapest vanaf de bank (1)

door Kees Sluys

- Bij snelwandelen denk je niet zo gauw aan donkere atleten uit landen als Kenia of Ethiopië. Maar op het openingsnummer van het WK, de 20 kilometer snelwandelen, liep een Keniaan mee in de voorste gelederen. De 35-jarige Samuel Gathimba eindigde, niet ver achter de winnaar, mooi als negende. Zal ooit een Nederlandse atleet zo ver komen?
- Die vraag kunnen we ook stellen als het kogelslingeren betreft. Denzel Comenentia is al jarenlang onze enige specialist die af en toe mooie resultaten laat zien. Zijn dit jaar gevestigde pr van 78.01 is natuurlijk prima. Maar in de belangrijke wedstrijden komt het er nog steeds maar niet uit. In Boedapest faalde hij tijdens de kwalificatie met 70.16 meter. Onverwachte maar interessante winnaar werd de pas 21-jarige Canadees met héél lang haar, Ethan Katzberg, die met 81.25 de gebruikelijke grote namen achter zich liet.
Zie ook het portret van Jan Lips elders in deze kolommen.
- Iemand die net als Comenentia bij de Echte Grote wedstrijden doorgaans helaas ook niet op zijn sterkst is: polssstokhoogspringer Menno Vloon. Woensdagochtend bleek 5.70 te weinig voor kwalificatie. In een reactie bij de NOS sprak hij over een paar goede sprongen op 5.75, maar het was helaas niet voldoende. En ja, misschien had hij toch een zwaardere stok moeten gebruiken.
- In deze kolommen is een beetje reclame gemaakt voor het zo voorbeeldig compleet uitzenden van het WK door Eurosport. Toch kleven er nadelen aan de zender. Voorbeeld: hoogspringer begint met zijn aanloop en dan pats boem, onaangekondigd, knalt de reclame er in.
- Anouk heeft zeker kansen, zei analist Gregory Sedoc tegen Jeroen Stekelenburg na de 100 meter horden en het hoogspringen bij de zevenkamp. Vreemde uitspraak, want die onderdelen gingen allesbehalve naar wens. Maar oké, uiteindelijk was er toch het mooie brons. Dankzij zeer goed kogelstoten (15.72) en speerwerpen (59.57).
- Andere curieuze uitspraak van Sedoc; op de vraag van Stekelenburg of Raphaël Bouju de 100 meterfinale zou kunnen bereiken. Dat kan hij zeker. Ik weet niet wat zijn pr is ... Na zijn halve finale waarin Bouju in 10.20 als vijfde eindigde speculeerde het duo of Bouju teleurgesteld zou zijn. Sedoc: Ik denk het wel. Hij had de kans om onder de 10.00 te lopen. Hoezo kans? Of is dit gewoon ongelukkig uitgedrukt en ben ik een vervelende scherpslijper?
- Nogal wat landen zetten niet hun beste atleten (m/v) in voor de 400 meter mixed estafette en dat is natuurlijk niet zo gek: het onderdeel is veel minder prestigieus dan de echte 4 x 400 meter voor mannen en voor vrouwen. Bij de mixed estafette trad voor de VS als een van de twee mannelijke atleten Matthew Boling in het strijdperk. De blanke sprinter die afstanden tot en met 400 meter goed beheerst en in 2022 op de 100 meter met 9.98 onder de 10.00 dook. Gezien het reservoir aan sub-45-atleten misschien een vreemde keuze, maar bij de VS-kampioenschappen eindigde hij wel als zesde, in 45.17.
- Na het WK van 2022 in Eugene, waar verslaggever technische nummers en meerkamp Stefan Verheij afscheid nam, heeft Joris van den Berg diens plaats ingenomen. We kennen hem vooral van geestdriftig-bloemrijk commentaar bij shorttrack en wielrennen. Is hij een atletiekman in hart en nieren? Nou, dat misschien niet, maar het lijkt er op dat hij het aan het worden is. Voorafgaand aan de 800 meter van de zevenkamp liet hij zijn gedachten gaan over de te geringe belangstelling die de meerkampers doorgaans ten deel valt. De zevenkamp in Boedapest had veel meer aandacht verdiend. Als het aan hem lag zou daarom een apart WK voor de meerkamp een hele goede optie zijn. Het is vaker geopperd, en we kunnen het alleen maar hartgrondig met hem eens zijn. Misschien dat een bezoek volgend jaar in Götzis hem in zijn mening nog doet sterken?
- Iets meer dan oppervlakkige belangstelling verried ook Van den Bergs observatie tijdens de finale discuswerpen voor de vrouwen dinsdagavond. Jorinde van Klinken ging in haar eerste pogingen niet echt lekker, maar, zo maakte hij de kijkers met een paar voorbeelden lekker, vaak zorgt Van Klinken in haar vijfde worp opeens voor een beslissende wending. Hij kreeg nog gelijk ook. Al bleek de 67.20 net niet genoeg voor een ereplaats. Vierde. Net als vorig jaar bij het WK in Eugene.

Boedapest – door een Canadese bril

door Jan Lips

Wie is Ethan Katzberg?

Als iemand me dat een paar weken geleden gevraagd had zou ik mijn schouders opgehaald hebben: ’Ik weet niet wie dat is.’ Nou ja, later bleek dat ik zijn gezicht wel eens op de tv had gezien bij een internationale kogelslingerwedstrijd. Maar dat was dan ook alles.
Kogelslingeren kwalificatie Boedapest 19 augustus 2023: 1. Ethan Katzberg, CAN 81.18m NR

Wat!?
Nu toch maar even aandacht besteden en de finale bekijken (met één oog op de afsluitende 800m in de zevenkamp en het andere op het kogelslingeren – ja, niet echt dus, zevenkamp heeft altijd voorrang).
Reuzen als meervoudige olympische en WK-medaillewinnaars Nowicki, Fajdek en Halász (de lokale held) zouden zich toch niet de kaas van hun brood laten eten door een praktisch onbekende Canadees?
Toch wel! Met een winnende worp van 81.25m (en nogmaals een Canadees record) eiste Katzberg het goud op met een indrukwekkende serie van vier worpen over 80m, waarvan twee over 81m. Een atleet die drie weken eerder de Canadese kampioenschappen won met een worp van 78.73m. Een atleet die pas 21 jaar is en daarmee de jongste kogelslingeraar die ooit een medaille heeft gewonnen op een wereldkampioenschap.

Wat is zijn verhaal?
Ethan Katzberg begon met atletiek toen hij negen of tien jaar oud was, hij nam deel aan alle onderdelen zoals dat in die leeftijdsgroep gewoon is. Zijn vader Bernie was een atletiekcoach in zijn woonplaats Nanaimo (Vancouver Island, BC), en toen zijn twee jaar oudere zuster met kogelslingeren begon, kreeg hij ook interesse in die tak van de atletiek. Zijn eerste succes kwam in 2017, toen hij als 15-jarige de Canadese U16 titel won met een worp van 61.54m (4kg), een kampioenschapsrecord.
Twee jaar geleden nam Ethan het besluit om naar Kamloops, BC te verhuizen om met Dylan Armstrong te trainen, de veelvoudige (11x) Canadese kampioen in het kogelstoten en medaillewinnaar bij wereldkampioenschappen en Olympische Spelen. Dylan was zelf ook een verdienstelijke kogelslingeraar geweest (71+m). Ethan zegt hierover: ‘Dat was de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb.’
In de laatste twee jaar verbeterde Ethan zich van 69m tot 81m. Afgelopen jaar nam hij deel aan de Commonwealth Games in Birmingham en eiste de zilveren medaille voor zich op met een worp van 76.36m.
Het ziet er naar uit dat Ethan Katzberg een man is met een geweldige toekomst in het kogelslingeren.

Uit het stadion van Boedapest

door Piet Mosch

Als redactielid van baan-atletiek zit ik deze week in het stadion om verslag te doen van wat er zich in het stadion afspeelt. De wedstrijden kun je op afstand volgen, de uitslagen zijn bekend. Maar weinig is zien van onderdelen waarin Nederlanders geen rol spelen en van de sfeer in het stadion, te meer omdat de Nederlandse televisie vindt dat er in de studio belangrijkere zaken aan de orde zijn zoals de gesprekken met de side-kicks Sedoc en Schippers. Daarmee wordt de kijker belangrijke momenten onthouden en ik hoor vaak dat de echte atletiekliefhebbers zich daardoor matig bediend voelen.

Eerst maar eens over Sifan Hassan. Tijdens de tien kilometer voelde ik de spanning in het stadion stijgen. Sifan liep, zoals gewoonlijk, achter in het veld en bleef dat erg lang volhouden. Iedereen keek voornamelijk naar haar. Dat gold natuurlijk voor mij, maar ook voor mijn Duitse buurman, de Ierse vrouwen achter mij en het Amerikaanse echtpaar voor mij. Een zucht van verlichting ging rond toen Sifan ging aanzetten, applaus klonk en men ging er even speciaal voor zitten. Naarmate Sifan sneller ging lopen zwol het geluid van de handen en uit de kelen aan en eenmaal aan kop van de wedstrijd was iedereen dolenthousiast. Tot 30 meter voor de finish. Kreten van ontzetting gingen rond toen Sifan viel en nauwelijks werd er nog gekeken naar de finisch van de drie Ethiopische loopsters. Wij zaten tegenover de finish aan de andere kant van het stadion en toen de herhaling in beeld kwam werd er druk gespeculeerd over wat er was gebeurd en wat er zou moeten gebeuren. Ook kregen we in beeld hoe de winnares zich over Sifan boog en haar troostte met het verlies van, waarschijnlijk, de zilveren medaille. Datzelfde deden de omstanders op de tribune met mij. 

Vervolgens Femke. Fantastisch hoe onze eerste drie lopers de uitgangspositie voor Femke voorbereidden. Nog nooit begon zij als eerste aan de laatse 400 meter. Normaal gesproken zou Femke de wedstrijd simpel uitlopen, maar daar dacht de Amerikaanse anders over. Ze sloop dichterbij en Femke hoorde haar natuurlijk aankomen. Het publiek liet zich overduidelijk horen. Het zou toch niet dat ons Femke zou worden verslagen? Op enkele meters van de finish kwam het fatale moment. Femke viel en wierp het stokje als eerste over de finish alsof ze daarmee ongewild aangaf dat zij de meeste rechten had. Maar in werkelijkheid kon ze ook niet meer als derde het stokje over de finish brengen. Weg medaille dus. Zuur voor Femke, maar ook voor de andere drie. Ze voelt zich normaal gesproken al verantwoordelijk voor het eindresultaat en nu zeker. Vooral voor Bonefacia die zij de gouden medaille zo erg gunde, omdat hij toch wel de aanjager is van de 4x400. Weer deden mijn buren op de tribune hun best om mij te troosten, zelfs het Amerikaanse echtpaar.

Mijn jonge Duitse buurman, zelf triatlon-atleet, was erg onder de indruk van de sociale kant van de atleten. Voor onze neus maakten de winnaressen van het verspringen er een mooi feest van en voor hem was het een openbaring dat de zevenkampsters na afloop als een groep vriendinnen een ronde door het stadion maakten. Dat was hij in de triatlon niet gewend. Dat ging goed totdat Lyles, de Amerikaanse winnaar van de 100 meter, liet zien dat het ook wel eens anders ging. Na het zien van de uitslag begon hij te juichen, liep naar zijn coach voor de Amerikaanse vlag en bouwde zijn eigen feestje. Hij had geen enkel oog meer voor zijn mede-lopers. Op de vragen van de stadion-reporter gaf hij, voor zover ik hem kon verstaan, wel erg vreemde antwoorden. Wij keken elkaar aan en concludeerden dat een 10-seconden-onderdeel klaarblijkelijk tekort is om sociaal te doen.

WK BOEDAPEST

Toch weer brons voor Vetter

door Kees Sluys

Na de schamele 1.71 hoog en dito 5.99 ver (voorafgegaan door twee foutsprongen) leken de medaillekansen voor Anouk Vetter verkeken. De horden waren ook al niet super gegaan (13.42) en de 200 meter evenmin (24.28). Dag 1 sloot ze als zevende af met bijna 200 punten achterstand op Anna Hall en ruim 100 op Katharina Johnson-Thompson. Die zevende plek bleef na het verspringen behouden, maar de achterstand was wel groter geworden. Nu op 1: KJT met 4925 punten, 2: Anna Hall met 4906 en Anouk dus ver achter met 4638. Een kleine 300 punten in de min ten opzichte van beide concurrenten.

Maar toen kwam Vetters sterkste onderdeel. Na het speerwerpen (een fenomenale 59.57) klom ze naar plek 2. Hoewel KJT en Hall voor hun doen prima presteerden (resp. 46.14 en 44.88) was nu de stand: 1. KJT 5710, 2. Vetter 5684, 3. Hall 5667. Prachtig. Maar met de gevreesde slotafstand voor de boeg zou ze die zilveren positie natuurlijk nooit kunnen handhaven laat staan goud halen. Was brons nog wél haalbaar? Achter Vetter stonden op zon 100 punten achterstand geklasseerd Sophie Weissenberg en Chari Hawkins met resp. 5588 en 5577 punten. Gezien de matige prs van de Duitse (2.17.06) en de Amerikaanse (2.15.01) zou het een blamage zijn als Vetter de derde plaats alsnog zou prijsgeven. Dat gebeurde dan ook niet: 2.20.49 bleek voldoende. Maar het scheelde niet eens veel of de beetje onderschatte thuisfavoriet Xénia Krizsán, die na dag 1 slechts 12e stond en 2.08.93 liep, had Vetter alsnog in de kraag gevat: 6501 om 6479 punten.
Emma Oosterwegel, na dag 1 slechts 13e, rukte zoals gewoonlijk weer op. Verspringen (6.19) en speerwerpen (54.88!) brachten haar naar de zesde stek met 5529 punten.
Slechts 59 punten scheidden haar van de vierde plaats. Die leek gezien haar mogelijkheden op de 800 meter reëel, maar zij moest in Krizsán wél haar meerdere erkennen: met 6464 punten eindigde Oosterwegel als vijfde in het klassement. Pal voor Noor Vidts die met een zesde positie en 6450 punten niet helemaal overtuigde maar ook niet echt ontevreden mocht zijn.
Een elfde plaats voor Sofie Dokter op een WK is natuurlijk lang niet slecht, al hadden we iets meer verwacht dan de 6192 punten. Maar bij hoogspringen, haar sterke punt, bleef ze een beetje teleurstellend steken op 1.80.

Niet 100 procent
Al met al was het een nogal grillige zevenkamp. Zo had Jan en alleman (ook deze website) een 7000 puntenscore van Hall in gedachten. Maar de Amerikaanse bleek niet helemaal 100 procent, zeker niet nadat ze bij hoogspringen op 1.86 in haar derde poging een rare uitglijer maakte en vervolgens met een bandage om haar linkerbeen verder de strijd met KJT moest aangaan. Haar pr van 14.54 bij kogelstoten was vervolgens prima, maar de 23.56 op de 200 meter (net als de 23.48 van JKT) viel zwaar tegen.
Uiteindelijk werd het nog wel een zeer spannend gevecht om het goud. Was de superieure 800 meterloopster Hall, geplaagd door haar kwetsuur, in staat om een paar seconden op haar grootste concurrente te winnen? Het spande erom, maar KJT gaf geen krimp en finishte kort na Hall (2.04.09) in een geweldig pr van 2.05.63.
De uitslag;
1 KJT 6740
2 Hall 6720
3 Vetter 6501
4 Kriszsán 6479
5 Oosterwegel 6464

Zeven atletes eindigden boven de 6400 punten, en veertien boven de 6000 punten. Al met al geen superscores dus.

De baan-atletiek.nl WK 2023 Prognose 

Wil je meedoen met de prognose voor Boedapest? We hebben een twintigtal vragen die je moet beantwoorden vóór 19 augustus.

Er zijn mooie prijzen voor de eerste drie winnaars. De auteurs in onze redactie hebben (mede) door hen geschreven boeken beschikbaar gesteld.

De winnaar mag drie boeken uitkiezen, nummer twee twee boeken en nummer drie één boek. Bij ex-aequo uitslag wordt geloot.

De winnaars worden via X (voorheen Twitter) bekend gemaakt en tevens  rechtsstreeks benaderd.

Via onderstaande link kom je bij de vragen.

Veel succes.

https://forms.gle/sE1DuVq9GyLWkM6E6

WK Boedapest op televisie

door Kees Sluys

Het was toch weer even een spannend momentje om te ontdekken hoe het WK atletiek in Boedapest op de diverse televisiezenders gecovered gaat worden. Bladerend in het al vroegtijdig geproduceerde dubbelnummer van de VPRO Gids, lopend van 12 t/m 25 augustus, valt op dat de BBC überhaupt geen aandacht aan dit supertoernooi besteedt. Nergens in de programmagegevens ook maar een letter. Vreemd, heel vreemd, want een béétje ingevoerde liefhebber weet dat de BBC juist heel graag groot uitpakt bij belangrijke atletiekevenementen – onder leiding van usual suspects als presentatrice Gabby Logan, commentator Steve Cram en sidekicks Paula Radcliffe, Michael Johnson, Jessica Ennis-Hill en Denise Lewis.

En ja, natuurlijk trekt de BBC ook nu weer alles uit de kast om er een atletiekfeest van te maken. Internet biedt uitkomst:

Zaterdag 19: BBC 2, 10.00-14.30 / BBC 2, 18.30-22.00

Zondag 20: BBC 2, 9.00-14.30 / BBC 1, 16.00-19.35

Maandag 21: BBC 2, 18.30-20.30 / BBC 1, 20.30-22.00

Dinsdag 22: BBC 2, 18.15-21.00 / BBC 1, 21.00-22.00

Woensdag 23: BBC 2, 9.30-14.00 / BBC 1, 19.00-22.00

Donderdag 24: BBC 2, 18.30-21.00 / BBC 1, 21.00-22.00

Vrijdag 25: BBC 2, 9.45-13.15 / BBC 2, 18.30-20.00 / BBC 1, 20.00-22.00

Zaterdag 26: BBC 2, 6.55-13.00 / BBC 1, 19.00-22.15

Zondag 27: BBC 2, 6.55-9.30 / BBC 1, 19.30-22.00

Net als de BBC doet ook de VRT (al zoekt u in de gids ook hier bijna iedere dag vergeefs naar uitzendtijden) uiteraard weer veel aan het WK. Schakel voor de ochtendsessies naar VRT 1 en switch voor de avondsessies naar Canvas. David Naert en ex-hordeloopster Eline Berings zijn de nieuwe commentatoren.

Wie graag naar Duitsland kijkt wordt in het omroepblad wel op zijn wenken bediend. Zoals altijd verdelen ARD en ZDF de uitzendtijd.  

Voetbal wijkt voor atletiek!

Hoe is het met Nederland gesteld? De gids raadplegend constateren we dat de NOS iedere dag op NPO 3 verslag doet van de avondsessies – van 19.30 tot 22.00 uur.

Eén uitzondering: zondag 20 augustus staat er geen speciale WK-uitzending geprogrammeerd. Maar het toernooi zal ongetwijfeld aandacht krijgen in de lange Studio Sport-middaguitzending op NPO 1; al staat in de gids slechts vermeld dat vanaf 14.55 uur de EK-hockey-interland België-Nederland wordt uitgezonden. Waarna om 19.20 Studio sport Eredivisie gaat beginnen.

Ongeloof. Dus niet om 19.00 uur: dat spijkerharde, heilige zondagavondvoetbaltijdstip!? Wie het tijdschema van het WK erbij pakt, begrijpt hoe de vork in de steel moet zitten. Om 19.10 uur staat immers het laatste, en niet minst spectaculaire, onderdeel van de avondsessie (die al om 16.35 uur begint) op het programma: de 100 meter finale van de mannen. Zo lijkt het er dus waarachtig op dat Koning Voetbal – al is het maar heel eventjes – moet wijken voor atletiek. Bravo!

Dafne sidekick

Ditmaal zal niet alleen Gregory Sedoc als expert aanschuiven, maar heeft men ook Dafne Schippers bereid gevonden om, in samenspraak met presentator Herman van der Zandt, haar kijk op de gang van zaken te geven.

We zijn benieuwd hoe dit gaat uitpakken. Heeft Herman genoeg affiniteit met atletiek (en dus niet alleen met grote vaderlandse namen?). En is Dafne in staat en bereid om eventuele dommigheden zonder pardon recht te zetten en haar eigen expertise, ook qua technische nummers,  duidelijk naar voren te brengen – zonder dit alles te veel op zichzelf te betrekken?

Goede optie

Tenslotte is er voor de Nederlandstalige fans natuurlijk ook nog Eurosport. Qua Boedapest laat men zich van zijn beste kant zien. Alles wordt uitgezonden, dus niet alleen de avondsessies met belangrijke halve finales en finales, maar ook alle ochtendsessies. Zaterdagochtend 19 augustus komen de zevenkampsters meteen al aan de beurt. Met drie Nederlandse deelneemsters: Anouk Vetter, Emma Oosterwegel en Sofie Dokter.

Geen slechte optie trouwens, Eurosport. Want vergis u niet: qua deskundigheid doen commentatoren Ivo van Haaren en Michel Boeting zeker niet onder voor NOS-mannen Léon Haan en Joris van den Berg.   

Klasseringen en totalen in de tienkamp

Kan Rik Taam naar 8500 punten?

door Kees Sluys

Het spande er even om met die ingewikkelde toelatingseisen, maar ja, tienkamper Rik Taam mag naar het WK in Boedapest. Hoe ver kan hij komen? Een paar gedachten over zijn mogelijkheden.  

Het ziet er naar uit dat de tienkamp bij het WK in Boedapest (25 en 26 augustus) een heerlijke, enerverende strijd gaat worden. Kevin Mayer, wereldrecordhouder en wereldkampioen van vorig jaar in Eugene met 8816 punten (wr 9126), gaat zijn titel verdedigen in zwaar concurrerend gezelschap van routiniers als Damian Warner (pr 9018), Pierce Lepage (pr 8701), Niklas Kaul (pr 8691), Zach Ziemek (pr 8676), Harrison Williams (pr 8630), Lindon Victor (pr 8550) en jongeren als Leo Neugebauer (pr 8836), Kyle Garland (pr 8720), Ashley Moloney (pr 8649), Marcus Rooth (pr 8608), Sander Skotheim (pr 8590) en Ayden Owens-Delerme (pr 8532).

Allemaal atleten die, niet zelden meermaals en ver, boven de 8500 punten hebben gescoord. Dat is de norm waarmee het in top-tienkampland pas allemaal echt serieus wordt. De 8000-puntenbarrière doorbreken wordt dan nog steeds als een magisch moment gezien (en is het ook), goed beschouwd mag je pas aan medailles op de echte grote toernooien denken wanneer je minimaal 500 punten meer in je mars hebt. In dit licht bezien kunnen we bijvoorbeeld onze WK-deelnemer Rik Taam met zijn weliswaar mooie, recente in Ratingen behaalde 8326 punten, niet tot de wereldtop rekenen.

Verschillen

Kijken we een jaar of twintig terug. Chiel Warners, met zijn anno 1999 in Götzis gescoorde totaal van 8363 punten nog steeds de Nederlandse nummer drie aller tijden, mocht het predikaat ‘echte wereldtop’ ook niet dragen. Althans volgens Erki Nool, de olympisch kampioen van 2000 met een pr van 8815 punten. Anno 2005 vroeg ik hem of hij dacht dat Warners – de prachtige nummer vijf van Athene 2004 – ooit nog in de medailles bij WK of OS zou geraken. Antwoord, zoals opgetekend in mijn boek Snel, Hoog, Ver – Geschiedenis van de tienkamp: ‘Hij haalt een zeer goed niveau, maar hij zal nooit bij de allerbesten eindigen. Jammer om te moeten zeggen, maar het is gewoon de waarheid. Als ik Tomás (Dvorak) of Roman (Sebrle) of Eduard Hämäläinen met Chiel vergelijk is er echt een verschil; 8700, 8800 punten is heel wat anders dan 8300. En als je naar de tien beste prestaties per atleet kijkt, is het verschil ook groot. Chiel is een prachtige atleet, maar het niveau is zo hoog dat hij de echte top nooit zal bereiken.’

Ja, vijfde in Athene, maar de achterstand in punten op de top 3 was ontegenzeggelijk aanzienlijk. 1 Roman Sebrle 8893, 2 Bryan Clay 8820, 3 Dimitri Karpov 8725, 4 Dean Macey 8414, 5 Warners 8343.

Je hebt klasseringen en je hebt totalen.

Hoeveel beter?

Terug naar Taam. Hoe gaat zijn ontwikkeling verder verlopen? Met zijn 26 jaar lijkt hij zeker niet te oud om nog progressie te maken. En laten we wel wezen: met een beetje redelijk hoogspringen in Ratingen, waar hij niet verder kwam dan 1.83 (!), zou hij al boven de 8400 punten zijn uitgekomen.

Waar kan hij extra punten pakken om naar de exclusieve 8500 punten-categorie te promoveren? De eerste keer dat Taam de 8000 puntengrens bedwong was in 2020 (8031). Vervolgens verbeterde hij zich naar 8107 (2021), via 8246 in 2022 naar de 8326 van dit jaar in Ratingen. Ruwweg gezegd: elk jaar 100 punten er bij.

Hoe lang kan dit nog doorgaan? Anders gezegd: waar zitten de verbeterpunten? De loopnummers zijn al zeer goed met pr’s van: 10.62, 47.18 en 4.20.99. Als ze al beter worden levert het waarschijnlijk niet veel extra op. Misschien dat zijn 110 meter horden (14.45) nog iets sneller kan.

De springnummers dan. Verspringen schommelt al jaren rond de 7.30 (pr 7.33). Met polsstokhoog presteert Taam al drie jaar tussen 5.00 en 5.10 (en 5.15 indoor). Misschien een keer een uitschieter naar 5.20? Hoogspringen laat een grillige curve zien, waarvan de laatste vijf jaar niet één keer 2.00 meter. Nou ja, indoor sprong hij in 2021 nog 2.04 en in 2020, 2021 en 2022 kwam hij met 1.97 steeds nog wel in de buurt. Als dat weer eens kon was er al veel gewonnen.

Werpnummers. Met kogelstoten beweegt Taam zich vrij consequent zo rond de 14.50 (pr 14.70). Discus is zeer grillig. Al zijn er plotseling mooie uitschieters naar 47.00 en 48.00 meter – zoals hij in Ratingen liet zien. Speerwerpen blijft wat moeizaam. Na zijn pr-worp van 58.87 uit 2019 zien we geen vooruitgang meer. Iets over de 60 meter zou welkom zijn.

En ja, als alle puzzelstukken dan een keer helemaal op zijn plaats vallen zou je zeggen: die 8500 punten zijn niet onmogelijk.

Top 10 al uitstekend

Al weer jaren geleden, voorjaar 2015, vroeg ik mij in een stuk in het blad ‘Atletiek Week’ af (een Engelstalige versie van het artikel verscheen eerder op de website Decathlon2000) of Eelco Sintnicolaas zich van zijn toenmalige nationale record van 8506 naar 8650 punten zou kunnen verbeteren.

Dat totaal was de, reële, inschatting die hij en zijn coach Vince de Lange hadden gemaakt om bij de Olympische Spelen van Rio 2016 in de buurt van de medailles te eindigen (Damian Warner won brons met 8666 punten). Eelco moest sterker worden en zich met name bij kogel en discus fors gaan verbeteren, was het plan. Op grond van het nodige gecijfer en bestudering van de tabellen kwam ik tot de conclusie dat dit wel eens een heel lastige, zo niet onmogelijke, klus zou kunnen worden.

Een van Eelco’s collega-tienkampers reageerde en vond mijn stuk ‘negatief’. Zo zou je mijn ‘analyse’ van Rik Taam en diens toekomstperspectieven misschien ook kunnen betitelen. Maar vanzelfsprekend zou ik niets liever willen dan dat mijn lichte reserves gelogenstraft worden. Net zoals ik uiteraard hoopte dat Eelco mijn getheoretiseer in de praktijk zou weerleggen. Dat gebeurde niet. Al was de 8539-score tijdens zijn comeback-meerkamp in Götzis 2017 – ik was er getuige van – natuurlijk een glorieus moment.

Enfin, Boedapest. Temidden van al het bovengenoemde geweld alsook nog een plukje atleten in de 8300/8400- categorie dat daar zijn opwachting maakt, zou een plek bij de eerste 10 voor Rik al een voortreffelijke prestatie zijn. En  gezien de ervaring dat sommige atleten hun kruit in het seizoen nog wel eens te vroeg verschieten lijkt dat niet onmogelijk. Wie garandeert bijvoorbeeld dat de jonge Noorse revelaties Rooth en Skotheim zo kort na hun prachtige dubbeltriomf op het EK U23 wederom met scores rond de 8600 punten voor de dag komen?

Eerder behaalde totalen zijn lang niet altijd bepalend voor actuele klasseringen.  

NK in Breda: veel matig, soms goed

door Kees Sluys 

foto’s: Bjorn Paree/Michel van Eijkelenburg/Kees Sluys

Interview Nadine Broersen door Michel van Eijkelenburg

Het was een door aardig wat volk bezocht driedaags NK op en rond de baan van AV Sprint in Breda, de grootste atletiekvereniging van Nederland en officiële thuishaven van onder anderen Nadine Broersen en Anouk Vetter. Beetje jammer dat je als toeschouwer niet om de hele baan rond kon banjeren; dit vanwege een op het tweede rechte eind geplaatste VIP-tribune. Maar wat zitten we te zeuren. Niet alleen in en rond het clubhuis was het verder een gezellige boel, zeker ook bij het speciale festivalachtige eet-, drink-, en medaille-uitreikinggebeuren pal naast de accommodatie. Prima geregeld. Tussen genodigden, (oud)-atleten, Atletiekuniemensen, familie en ‘gewoon’ publiek liep zondag ook ex-hoofdcoach, en liefhebber pur sang, Charles van Commenée rond. En konden we waarnemen hoe Breda-burgemeester Paul Depla er in vrijetijdskleding uitziet. Is hij soms een burgervader die echt van atletiek houdt?

Aanvaardbaar tot goed

We gaan maar eens niet uitweiden over het geboemel op midden- en lange afstanden, want dat schijnt nu eenmaal een traditie te zijn bij wedstrijden waar de nationale titel op het spel staat. Ook matige optredens en zwak bezette onderdelen (we noemen slechts: kogelstoten mannen, speerwerpen (m/v), hinkstapspringen (m/v), 3000 meter steeple chase (m/v), polsstokhoogspringen (m/v) en de tienkamp) gaan we hier verder niet bespreken. Nou ja, wat de tienkamp betreft: jammer dat Lucas van Klaveren na een prima begin (10.81) bij verspringen de strijd verliet. Jammer ook dat 19-jarig talent Gabriel Emmanuel op het laatst afzegde. Het had een mooi duel kunnen opleveren. Emmanuel liet zich zondag in Breda wel zien en zat er zelf niet zo mee. Hij verwacht, zo liet hij vol bravoure aan Michel van Eijkelenburg weten, volgend jaar te mogen opdraven bij de Olympische Spelen. Maar daar staat wel een limiet van 8460 punten voor, werd hem toch eventjes voorgehouden. Nee, dat komt wel goed, was de boodschap.

Het zou wat zijn!

Op welke onderdelen zagen we wel redelijke tot goede prestaties? Neem het kogelstoten bij de vrouwen: Schilder 19.35, Van Klinken 18.24, Van Daalen 18.11. Zeker aanvaardbaar waren ook de 100 meter van N’ketia Seedo (11.21) en van Rafael Bouju (10.15) alsmede van Taymir Burnet (10.18).

Kunnen we Ramsey Angela’s overwinning op de 400 meter horden in 49.79 nog redelijk noemen? Het wordt nu toch echt eens tijd voor een sub-49-er, zoals zijn rivaal Nick Smidt dit jaar al twee keer heeft laten zien. Sterk was de 200 meter van Tasa Jiya, die de zwak gestarte Femke Bol (in haar serie nog 22.88) ruim achter zich liet en 22.77 tegen 23.05 liet noteren – met 2,2 m/s tegenwind.

Niet slecht was de winnende 12.88 van Nadine Visser op de 100 meter horden. Maar zal ze geen schrik hebben van alle supertijden die internationaal al zijn gelopen? Zeer goed was de overwinning op de 800 meter van 25-jarige Ryan Clarke (hij spreekt gewoon Nederlands) in 1.45.75, voor het supertalent Niels Laros die 1.46.09 klokte. Vraag: krijgt Clarke’s dit jaar ingezette ongelooflijke progressie richting Parijs 2024 een substantieel vervolg? Vorig jaar liep hij nog maar 1.48.46 en onlangs in Monaco 1.45.52.

De 400 meter

Dat de titel op de 400 meter, zonder de sub-50 kanonnen Femke Bol en Lieke Klaver, naar Eveline Saalberg zou gaan was niet verrassend. Haar 52.20 was redelijk. En dat Lisanne de Witte in 52.62 tweede werd was mooi. Niet meteen als derde hadden we Britt de Blauw (53.38) verwacht; veeleer Zoë Sedney, bij het EK-U23 op 14 juli nog goed voor 52.02. Maar in de finale bracht Sedney het na een zwakke start en een te onstuimig begin niet verder dan een vijfde plaats in 53.71.

Hoe moet het nu in Boedapest met de samenstelling van het mogelijk kansrijke estafetteteam (we laten de mixed even buiten beschouwing)? Lisanne de Witte, geïnterviewd door TVNH, verwachtte dat zij als nummer 2 van het NK wel bij de uitverkorenen zou zitten. Verder wat haar betreft: Lieke Klaver, Femke Bol, Cathelijn Peeters, Eveline Saalberg en Zoë Sedney.

De keus is aan bondscoach Laurent Meuwly. Die waarschijnlijk niet heel erg hoeft te puzzelen over de selectie van het mannenteam. De uitslag op de 400 meter was duidelijk: Liemarvin Bonevacia 45.62, Isaya Klein Ikkink 45.86, Isayah Boers 46.12, Terrence Agard 46.27, Netanel Dorothea 46.60, Nick Smidt: 46.62.

Tony van Diepen kwam na een moeizame race in 49.22 als laatste over de streep. Zullen hij en Ramsey Angela, twee hoofdrolspelers in het sensationele zilveren olympische 4 x 400 meter-succes, er in Boedapest nog bij zijn?

                                               Nadine Visser kampioene op de 100 meter horden. Rechts in rood shirt Anouk Vetter  

Londen, Bol en nog zo wat

door Kees Sluys

- In tegenstelling tot de Volkskrant waren ze bij de Telegraaf wel zo verstandig om een verslaggever naar de Diamond League-wedstrijden in Londen af te vaardigen. Zo kon Willem Held met eigen ogen getuige zijn van de waanzinnige 51.45 die Femke Bol bij het door 50.000 toeschouwers (!) bezochte evenement ‘op de mat legde’. In zijn stuk liet Held onze nationale heldin uitgebreid aan het woord komen. Ook besteedde hij aandacht aan het Europese record van Sifan Hassan op de 5000 meter (14.13.42) en aan het verrassende optreden van de vrouwen 4 x 100 meterploeg.

- Het was inderdaad een zeer sterke race van het kwartet Seedo, Van Hunenstijn, Samuel en Jiya, die winnend werd afgesloten in een fraaie 42.38. Vóór een Amerikaans en een Brits kwartet. Mooie tijd ja, maar als het om de WK-medailles gaat moet er toch echt onder de 42.00 worden gelopen. Zit dat er in? Zou het met Lieke Klaver (en met superwissels) heel misschien kunnen?    

- Bij de mannen ging het Nederlandse kwartet de mist in. Winnaar werd Japan (37.80), voor twee Britse teams die respectievelijk 38.00 en 38.14 liepen. Zarnel Hughes, die deel uitmaakte van het eerste team, kwam later in actie op de 200 meter. Dat werd een spektakelstuk. Zelfverzekerde favoriet Noah Lyles won weliswaar in een prachtige 19.47, minstens zo veel indruk maakte de, in de laatste meters vervaarlijk opstomende, Letsile Tebogo met zijn 19.50 (vorig pr: 19.87). En ja, na Linford Christies 100 meterrecord ging nu ook het Britse 200 meterrecord van John Regis (19.91) er aan. Hughes finishte in 19.73.

- Hughes zat daarmee slechts 0,01 af van het legendarische Europese record uit 1979 dat Pietro Mennea in Mexico vestigde. De Italiaan werd destijds getraind door Carlo Vittori, die zo zijn eigen ideeën koesterde over het indelen van een 200 meterrace. Van essentieel belang was om de eerste 100 meter niet maximaal te lopen. Het verschil tussen de eerste en tweede 100 meter moest idealiter 0,75 à 0,95 seconde bedragen.

Hoe waren de tussentijden in Londen?

Lyles: 10.19 + 9.28

Tebogo: 10.23 + 9.27

Hughes: 10.20 + 9.53

Rekent u zelf maar uit.

Mooi atletiekweekend

Een paar observaties

door Kees Sluys

- Het gaat dit jaar bij het WK in Boedapest een spektakel worden op de 400 meter vrouwen. Zal Lieke Klaver daarin weer een rol spelen? De vierde plaats vorig jaar in Eugene (50.33) was natuurlijk al heel fraai en je vraagt je af of het nog beter kan. Ook al liep zij afgelopen weekend in Chorzov naar die prachtige 49.81 (voor het eerst onder de 50.00) achter Poolse Natalia Kacmarek die 49.48 scoorde.  

Kijkend naar de beste seizoentijden zien we Klaver een maand voor het WK in Boedapest staan op plek 8. Pal voor Femke Bol (49.82) die zoals bekend de voorkeur geeft aan de 400 meter horden. Bols grootste concurrente op die afstand, Sydney McLaughlin-Levrone, laat de horden dit keer voor wat ze zijn en concentreert zich juist op de 400 meter vlak. Zij is de grote favoriete. Op 8 juli werd zij in Eugene Amerikaans kampioen met 48.74, maar menigeen verwacht dat zij met snellere tijden voor de dag gaat komen.    

- Toen een half jaar geleden in Utrecht onder grote belangstelling De Canon van de Nederlandse Atletiek (koop dat boek!) werd gepresenteerd, bevond zich ook Kamiel Maase onder de genodigden: de voortreffelijke langeafstandsloper die zowel op de weg (marathon-pr: 2.08.21) als op de baan grote successen behaalde. In zijn superjaar 2002 vestigde hij zowel op de 5000 meter (13.13.06) als op de 10.000 meter (27.26.29) nationale records. Ik vroeg hem of het niet eens tijd werd dat zijn records werden verbeterd. ‘Ja,’ zei hij met een lachje, ‘maar ze staan natuurlijk wel scherp.’

Voor de langste afstand geldt dat nog steeds – geen atleet die ook maar in de buurt komt. Maar op de 5000 meter gloort eindelijk weer wat hoop. Nadat Mike Foppen vorig jaar bij het WK in München zo fraai als vierde eindigde lijken de remmen los. Drie jaar geleden evenaarde hij in Monaco Maases record al exact (hoe is het mogelijk) tot op een honderste van een seconde, maar dat het sneller zou moeten kunnen bewees hij eind januari toen hij in New York indoor 13.11.60 liep. Afgelopen weekend tijdens de Nacht van Heusden, ging er eindelijk een flinke hap vanaf: 13.05.66.

‘Er zijn geen grenzen meer,’ aldus de 26-jarige Foppen, die zich kennelijk bevrijd voelde, maar wel baalde dat hij de olympische limiet van 13.05.00 net niet had gehaald. Moet goedkomen en dan graag ook meteen maar onder de 13.00.00. Want dat is tegenwoordig toch wel de grens om ook op wereldniveau een beetje mee te kunnen doen. Zestien atleten doorbraken dit jaar die grens. Foppen staat anno 20 juli op de seizoenranglijst als 38ste genoteerd.

- Donderdagmiddag 13 juli keek ik via AllAthletics naar dag 1 van het EK atletiek onder 23 jaar in Espoo. Fraaie resultaten wisselden elkaar af met soms zeer matige. Goed gepresteerd werd bijvoorbeeld op de 100 meter (met zilver voor Raphael Bouju (10.17) en goud voor N’ketia Seedo (11.22). Zeer matig daarentegen was bijvoorbeeld het niveau bij kogelstoten vrouwen, dat overigens met een mooie 18.32 werd gewonnen door Alida van Daalen. Maar verder? Meerkampster Anouk Vetter zou met haar beste prestatie (16.25) in dit veld als vierde zijn geëindigd. En er deden atletes mee die de 14.00 metergrens niet wisten te passeren. Wat zoeken zij op zo’n toernooi cq waarom mogen zij überhaupt deelnemen?

- Zéér hoog in Espoo was het niveau van de tienkampers. Althans van de Noorse nummers 1 en 2. Verrassend genoeg greep niet gedoodverfde favoriet Sander Skotheim (21) de titel, maar diens na blessures teruggekeerde landgenoot Marcus Rooth, ook nog maar 22 jaar oud. Met zijn 8561 punten kwam Skotheim – ondanks een furieuze 1500 meter in 4.16.60 – tekort tegen de op alle onderdelen goed presterende Rooth, die vriend en vijand verbaasde met zijn 8608 score. Beide Noren hebben zich in principe gekwalificeerd voor het WK in Boedapest. Maar gaan zij daar zo kort na deze inspanning ook meedoen? De situatie is mogelijk ook van belang in verband met de ranking (en dus: al of niet toelating) van Rik Taam.

- Ver achter dit duo greep Sven Roosen met 8128 het brons. Mooi, maar hij had waarschijnlijk op een hogere score gehoopt. Na Götzis, waar hij zijn pr op 8157 bracht liet hij weten dat hij dit seizoen in Espoo wilde pieken. Hij werkte een vergelijkbare tienkamp af. Waarbij wederom het hoogspringen (1.82) er als enige zeer zwakke onderdeel uitsprong. Op zijn sterkste nummers, 100 en 400 meter, ging het weer voortreffelijk, zij het iets minder dan in Götzis. Lichtpunt: bij speerwerpen kwam Roosen nu wel over de 60.00 meter: 60.38.

Jeff Tesselaar maakte indruk met de nodige pr’s en met name zijn voortreffelijke 1500 meter (4.19.58). Zijn nieuwe pr van 7753 belooft wel wat. Spijtig was dat Sven Jansons op het laatste moment toch moest afzeggen. Hij heeft nog steeds last van adductorproblemen.    

Accountant en topsprinter

door Kees Sluys

Het was geen wereldnieuws, toch had de verbetering dd 24 juni in New York tot 9.83 van het Britse record op de 100 meter iets magisch. Dat record stond immers sinds 1993 met 9.87 nog steeds op naam van niemand minder dan olympisch, wereld- en Europees kampioen Linford Christie – inmiddels 63 jaar oud.  

Nieuwe recordhouder Zharnel Hughes geniet trouwens ook al enige reputatie. De 27-jarige atleet maakte deel uit van medaillewinnende 4 x 100 meterploegen bij EK’s en WK’s en werd al Europees kampioen op de 100 meter (2018) en 200 meter (2022).

Gaat hij hoge ogen gooien bij het WK in Boedapest? De internationale concurrentie is moordend, en eerst maar eens zien of hij er in eigen land echt bovenuit steekt. Oppassen moet hij niet alleen voor Reece Prescod, eveneens 27 jaar oud en dit seizoen goed voor 9.88 met +2.4 meewind (pr 9.93 uit 2022), maar ook voor een interessante nieuweling aan het front.   

Deze Eugene Amo-Dadzie (van Ghanese afkomst) liep pas vier jaar geleden zijn eerste officiële wedstrijd, en verbeterde zich in drie jaar tijd van 10.55 via 10.22 tot 10.05. Waarna hij onlangs op 16 juni in het Oostenrijkse Graz bij +0,1 wind lichte sensatie verwekte met een fraaie 9.93.

Zijn prestatie was ook de website Accountancy Vanmorgen niet ontgaan. Daaruit: ‘Amo-Dadzie (bijna 31) studeerde finance, accounting en management in Nottingham. Hij werkt als registeraccountant (ACA) bij de Berkeley Group, een bouwbedrijf in Londen. Hij deed altijd aan voetbal tot een vriend hem vroeg of hij wel eens aan atletiek had gedacht. Op zijn 26e begon hij serieus te trainen en specialiseerde hij zich in de honderd meter.  In vier jaar tijd scherpte hij zijn persoonlijk record aan van 10.93 tot 9.93. In interviews noemt hij zich “de snelste accountant ter wereld”.’

Het doet een beetje denken aan de carrière van Donovan Bailey, de Canadese olympisch kampioen op de 100 meter van 1996. Ook Bailey begon pas op late leeftijd serieus met atletiek. Hij verdiende aanvankelijk goed geld op de beurs en reed graag in mooie auto’s rond. Nadat de uit Jamaica afkomstige atleet op zijn 24e een 100 meter in 10.42 liep en ontdekt werd door coach Dan Pfaff, realiseerde hij zich dat er misschien veel meer in zat. En inderdaad, in 1995 werd hij wereldkampioen, een jaar later olympisch kampioen in een nieuw wereldrecord van 9.84.    

Hughes, Prescod en Amo-Dadzie: het kan een mooi gevecht worden bij de Britse atletiekkampioenschappen op 8 en 9 juli in Manchester, waar natuurlijk ook gestreden wordt om plaatsing voor het WK in Boedapest.

Notities bij het EK landenteams

door Kees Sluys

- Het blijft natuurlijk een beetje vreemd toernooi, zo’n wedstrijd voor landenteams. Toch zegt een zesde plaats van de 16 deelnemende toplanden in de eindrangschikking wel iets over de kracht van de Nederlandse atletiek.

Nu ja, ‘de’ atletiek. Dat suggereert kwaliteit op alle fronten – en die was in het veel te lege stadion in Chorzow op nogal wat onderdelen ver te zoeken. Hinkstapspringen m/v (traditioneel zwak), speerwerpen m/v (idem), kogelslingeren m/v (idem), hoogspringen m/v, 800 v, 5000 meter m/v – we werden er niet blij van. Ja, het zou beslist beter zijn gegaan als bijvoorbeeld Denzel Comenentia, Sifan Hassan, Britt Weerman en Mike Foppen van de partij waren geweest. En wanneer meerkampster Anouk Vetter het speerwerpen voor haar rekening had kunnen nemen.

Het is een verschijnsel waarmee alle landen in meer of mindere mate mee te kampen hebben. Meest in het oog sprong de misère misschien wel voor Noorwegen, dat uit de 1e divisie degradeerde. Een nederlaag die mét inbreng van Ingebrigtsen en Warholm trouwens niet had kunnen worden afgewend.

- Net als Noorwegen kampte België, dat eveneens degradeerde, met een tekort aan kwaliteit. Jammer voor de zuiderburen dat hordeloopster Anne Zagré op het laatste moment geblesseerd raakte, waarna kogelstootster Jolien Boumkwo haar plaats innam en na haar ‘race’ alsnog 2 punten kon incasseren. De beelden gingen onmiddellijk viraal: ‘Wat een opoffering’, zo klonken de emoties, terwijl gewoon sprake was van collegialiteit: toch nog punten pakken voor je team.

Dat deed bij de Noren tienkamper Sander Skotheim in iets ruimere mate. Hij onderbrak het verspringen (zevende met 7.67) voor deelname aan de 110 meter horden, was startloper van de 4 x 100 estafetteploeg, en kwam de volgende dag ook nog uit bij het hoogspringen, zijn sterkste nummer (pr 2.17, indoor 2.20). Waarop hij à la Douwe Amels gokte met hoogtes overslaan, drie maal faalde op 2.13 en zodoende met slechts 2.00 meter in de laagste regionen eindigde. Niettemin: mooi voorbeeld van een ‘one man track team,’ zoals de betere tienkampers wel eens worden aangeduid.

- De manier waarop Menno Vloon (winnaar met 5.85) in zijn tweede poging over 5.75 kwam wekte alom verbazing en bewondering. Hier en daar op twitter werd geschreven over scissors, maar daarmee wordt toch echt de ouderwetse scháár bij het hoogspringen bedoeld. Nee, hier was sprake van een bijna perfecte straddle ofwel buikrol. Een geweldige oplossing nadat hij nogal horizontaal kwam te zweven maar nog wel een beetje opwaartse snelheid had. Kan deze Vloon-solution geen trend worden?

- Op het afsluitende nummer zondag ging het Nederlandse 4 x 400 mixed team roemloos ten onder. Nadat startloper Isayah Boers de stok aan Zoë Sedney had overgeven, begon deze aan een indrukwekkende inhaalrace, waarvoor ze op de laatste 100 meter de tol moest betalen. Waarna Terrence Agard nog een manmoedige poging deed, maar met 200 meter te gaan naar zijn been greep. Hij strompelde nog wel door om Eveline Saalberg in staat te stellen de race af te maken. Maar een laatste plaats was niet te voorkomen.

- De 4 x 100 meter vrouwen daarentegen verliep met winst en een tijd van 42.61 wel lekker. Indrukwekkend was het eerste rechte eind van Lieke Klaver. Het deed terugdenken aan Dafne Schippers en de vraag is dan ook: kan de 4 x 100 meter zonder Klaver? Antwoord: nee. Zij moet bij het WK in Boedapest zowel op de 4 x 100 als op de 4 x 400 uitkomen. En waarom ook niet? We hebben de combinatie vaker gezien. Denk aan Allyson Felix. Of aan Abby Steiner, die vorig jaar bij het WK in Eugene zo succesvol dubbelde voor de VS.  

Hoogspringende meerkampers

door Kees Sluys

Terwijl het hoogspringen in Nederland eindelijk, eindelijk, eindelijk een béétje aanzien begint te krijgen met de vierde EK-plek (München 2022) en zilver (EK indoor van 2023) van Britt Weerman alsmede de Europese indoortitel (2023) van Douwe Amels, ging er bij onze meerkampers in Ratingen afgelopen weekend opvallend veel mis met het onderdeel.
Zo was daar Emma Oosterwegel (pr 1.80) die niet hoger kwam dan 1.63. In de totaalstand van deze niet zeer sterk bezette zevenkamp eindigde ze nog wel als nummer drie met een weinig aansprekende score van 6209 punten achter Carolin Schäfer en Sofie Weissenberg, die met minder dan 6400 punten ook niet superieur voor de dag kwamen.
En dan de tienkampers. Jeff Tesselaar, het net 20 jaar geworden talent, kwam met 1.86 althans nog in de buurt van zijn pr (1.90). Iets oudere belofte Sven Jansons, die de wedstrijd zo voortreffelijk was begonnen met een winnende 10.65 op de 100 meter en een fraaie 7.53 bij het verspringen, verliet na kogelstoten de strijd. En kon dus, vanwege inductorprobleempjes, niet eens laten zien dat hij 2.00 meter in zijn mars heeft.
En Rik Taam dan? Onze beste man, die dit jaar al 1.90 had gesprongen? Nee, ook hij, die ooit een hoogte van 2.09 overmeesterde, deelde in de malaise en kwam niet verder dan een om wat voor redenen ook wel zeer schamele 1.83.
Buiten dat was Taam in Ratingen voortreffelijk bezig. Na polsstokhoog (5.00 meter) stond hij zelfs bovenaan in de rangschikking. Vóór Niklas Kaul, die zoals gewoonlijk, bij speer en 1500 meter, orde op zaken stelde. De 25-jarige Duitser, wiens eerste dag nog steeds verbetering behoeft, won met een zeker niet imponerend totaal van 8484 punten. Tweede werd Spanjaard Jorge Urena die met 8381 een pr vestigde. Taam bleef met 8326 punten ook ruim boven zijn vorig jaar in Götzis gevestigde beste prestatie van 8246. Heel mooi, maar zon 1.83 blijft dan toch een beetje knagen.

Dit alles en veel meer was te zien via de livestream van de ARD. Alles twee dagen lang voortreffelijk in beeld gebracht.
Heel fijn daarbij waren ook de interview-intermezzos met grootheden van weleer die zich in Ratingen lieten zien. Zoals Guido Kratschmer, de man die in 1980 mogelijk Daley Thompson van het goud had kunnen afhouden bij de Olympische Spelen van Moskou, ware het niet dat Duitsland die Spelen boycotte.
Ook van de partij was Jürgen Hingsen. De Duitser die in de jaren 80 zulke onvergetelijke duels met Thompson uitvocht en die sinds 1984 met 8832 punten het nationale record in bezit had. Een record dat onlangs, 39 jaar na dato en zeer verrassend, in Amerika werd verbeterd door de pas 22-jarige Leo Neugebauer (8836). Hingsen was er blij mee. Gaat Duitsland weer echt een grote rol spelen?

Hingsen uit de boeken

door Kees Sluys

En eindelijk is dan toch het Duitse record van Jürgen Hinsen uit de boeken, de man die in de jaren ’80 kleur gaf aan de tienkamp met zijn, meestal verloren, gevechten tegen Daley Thompson. De man die een paar keer met de Brit van stuivertje wisselde als wereldrecordhouder, staat sinds donderdag 8 juni met zijn 8832 punten als tweede geklasseerd op nationale bestenlijst. Niet Europees kampioen Niklas Kaul zorgde voor deze stunt, maar de bijna 23-jarige in de VS studerende Leo Neugebauer. We hadden het niet verwacht. De donkere atleet die zo imponeert met kogel en discus, kwam vorig jaar bij de NCAA-kampioenschappen in Eugene tot een mooi pr van 8362 punten, waarna hij bij het WK in datzelfde Eugene lichtelijk teleurstelde: tiende met 8182 punten.

Nadat hij zich in maart dit jaar al verbeterde tot 8478 bleef hij nu bij de NCAA-kampioenschappen in Austin 200 punten voor op Kyle Garland, de winnaar van vorig jaar. En trok zijn pr op naar een totaal van 8836. Zijn reeks: 10.61 / 7.68 / 16.27 / 2.04 / 47.08 / 14.10 / 55.06 / 5.21 / 57.45 / 4.48.00. Damian Warner, Kevin Mayer, Pierce Lepage en Niklas Kaul zijn gewaarschuwd.

Ter vergelijking de cijfers van Hingsens wereldrecord uit 1984, gevestigd in Mannheim: 10.70 / 7.76 / 16.42 / 2.07 / 48.05 / 14.07 / 49.36 / 4.90 / 59.86 / 4.19.75.

De tragiek van Jim Hines

 door Kees Sluys

De overwinning van Jim Hines (hij overleed op 3 juni) bij de olympische 100 meter van Mexico 1968 had in meerdere opzichten iets unieks. In de finale, die voor het eerst in acht banen werd afgewerkt, stonden voor het eerst uitsluitend donkere atleten aan de start. Hines finishte in 9.9, voor Jamaicaan Lennox Miller (10.0) en Hines’ eeuwige rivaal Charlie Greene (10.0). Handtijden waren nog officieel, maar dat hij duidelijk de snelste was wezen ook de elektronisch opgenomen tijden uit: resp. 9.95, 10.04 en 10.07.

Eerder dat seizoen had Hines bij de zogeheten ‘Night of Speed’ in Sacramento ook al 9.9 laten klokken evenals Ronnie Ray Smith en Charlie Greene. Die tijden maakten eindelijk een eind aan het wereldrecord van 10.0 dat op dat moment door maar liefst tien man werd gedeeld. Acht jaar eerder was de Duitser Armin Hary, die in 1960 ook olympisch kampioen werd, de eerste geweest. Hij leeft nog steeds, 86 jaar oud.  

Hines heeft niet veel plezier beleefd aan zijn triomf op het koningsnummer. Een paar dagen later werd zijn prestatie geheel overschaduwd door de toestanden rond het beruchte zwarte handschoenprotest van Tommie Smith en John Carlos, de nummers 1 en 3 op de 200 meter. Later zou Hines verklaren dat die protesten hem geld hebben gekost. ‘Vóór de Olympische Spelen kreeg ik van bedrijven te horen dat als ik goud zou winnen op de 100 meter, er de nodige sponsorcontracten voor me klaar zouden liggen. Maar terug in Amerika was het: “Sorry, het gaat niet door.” Ik wist waar dat vandaan kwam. Mij persoonlijk heeft het anderhalf miljoen dollar gekost omdat die contracten niet werden nagekomen. En heel wat zwarte Amerikanen hebben er banen door verloren.’

De aanstichters van de protesten waren niet onder de indruk van zijn jammerklacht.

Esselink en Roosen aan de vooravond van de meerkamp in Götzis en daarna.

Dit weekend streden de topmeerkampers van de wereld tegen elkaar en tegen zichzelf in het Oostenrijkse Götzis. Kort vooraf sprak Michel van Eijkelenburg even met twee Nederlandse deelnemers: Marijke Esselink en Sven Roosen. Na de wedstrijd volgde nog een interview met beide sporters. Beluister deze interviews hieronder.

Mooie startlijsten voor Götzis

door Kees Sluys

De startlijsten voor Götzis tellen 29 mannen en 29 vrouwen.

De mannen

Damian Warner, Pierce Lepage, Ashley Moloney, Lindon Victor, Simon Ehammer en Karel Tilga zijn de namen die naar verwachting om de ereplaatsen gaan strijden. Daarachter bevindt zich nog een contingent van zes atleten met 8300-plus op hun naam. Het zou mooi zijn als onze Sven Roosen zich naar dit niveau zou kunnen optrekken. En waarom ook niet? Mogelijk wordt hij in tegenstelling tot vorig jaar nu wel bevangen door de magie van Götzis.
Opvallend dat er dit jaar maar één tienkamper uit Estland verschijnt en een drietal niet zeer aansprekende Duitsers. Mooi is de entree van twee atleten uit de Bahama’s en een tweetal uit Griekenland. Alle vier hopen ze op een eerste 8000 puntenscore.
Aandacht gaat zeker ook uit naar de net 21 jaar geworden Belg Jente Hauttekeete (pr 7814) en de bijna 21-jarige Noor Sander Skotheim (pr 8298).

Prachtig vrouwenveld 
Hoe enerverend het gevecht bij de mannen ook gaat worden, nog meer zien we uit naar de zevenkampsters. Kan Anouk Vetter, bij afwezigheid van Nafi Thiam, haar overwinning van vorig jaar prolongeren? Zwaar zal ook nu de concurrentie zijn. Met Noor Vidts, mogelijk Katharina Johnson Thompson (huidige vorm onduidelijk), Adriana Sulek, de Poolse met een pr van 6672 punten wier coach onlangs al over de 7000 puntengrens speculeerde, en het razendsnel ontluikende 22-jarige fenomeen uit de VS: Anna Hall. Het zou ons niet verbazen als zij (pr 6755) zich in Götzis al van de concurrentie ontdoet met 7000 plus.
Interessant natuurlijk ook hoe onze andere drie vertegenwoordigsters zich gaan manifesteren. Emma Oosterwegels pr van 6590 punten staat al scherp, maar van Sofie Dokter (6144) en Marijke Esselink (6087) verwachten we eerlijk gezegd forse verbeteringen.

Speerwerpers en meerkampers

door Kees Sluys

Dat sommige atletiekonderdelen maar niet van de grond komen is een probleem dat ze ook in andere landen kennen. Ooit van een (goede) Belgische speerwerper gehoord? Nee dus. Net als hier te lande, waar we al jaren met smart wachten op een nieuwe 80.00 meterwerper, breekt er bij de zuiderburen nooit iemand internationaal door. Maar ziedaar: tijdens de Kip Keino Classic in Nairobi op 13 mei werd de wereld verrast door Timothy Herman. De 32-jarige Belg wiens pr sinds 2019 op 80.48 meter stond, haalde zomaar uit naar 87.35 meter. Hij versloeg wereldkampioen Anderson Peters en verpulverde het nationale record dat sinds 1999 met 83.65 op naam stond van Johan Kloeck.

Baton Rouge was op 11 en 12 mei toneel van de beste seizoentienkamp dit jaar. Kyle Garland leek zelfs op weg naar een verbetering van zijn score van vorig jaar (8720), maar moest bij speerwerpen en op de 1500 meter te veel toegeven. Niettemin mag hij op basis van zijn totaal van 8589 punten met enig optimisme uitkijken naar het WK waar hij mogelijk om het brons kan gaan strijden, bijvoorbeeld in gezelschap van die andere atleet die zoveel moeite heeft met de speer en de slotafstand: Simon Ehammer.
Garlands reeks: 10.57 / 7.87 / 15.65 / 2.10 / 47.89 / 13.66 / 46.76 / 5.00 / 53.43 / 4.54.59.
Ayden Owens-Delerme, de nummer 4 van het WK, was nog niet helemaal fit en werd daarom gespaard voor de tienkamp. In plaats daarvan liep hij een 400 meter horden in 48.26. Aanzienlijk sneller dus dan wat onze beste vertegenwoordigers op deze afstand presteren.

Meerkampnieuws, sprintbeloften en Ralph Boston (RIP)

door Kees Sluys

Desenzano, aan het Gardameer, was afgelopen weekend toneel van het eerste belangrijke meerkamptoernooi dit seizoen: Multistars. Onze twee Nederlandse vertegenwoordigsters, Myke van de Wiel en Sophia Mulder kwamen niet geweldig uit de verf met respectievelijk 5775 en 5519 punten. Winnares werd de Amerikaanse Taliyah Brooks. Ze deed het met 6330 punten goed, maar moet op nummers als kogel en speer nog wel veel toegeven.

Spijtig was dat Thomas van der Plaetsen, die het met zijn 32 jaar en na veel blessureleed weer eens probeerde, na hoogspringen moest opgeven. Hij begon goed; liep 11.20, sprong 7.54 ver, stootte de kogel naar 14.72 meter en sprong 2.04 hoog. Jammer. Zit een zoveelste comeback er nog in?

Een mooie score werd behaald door de winnaar, de in de VS studerende man uit Estland Karel Tilga. Met 8482 punten bleef hij twee punten onzer zijn pr en voldeed daarmee aan de WK- en olympische norm van 8460 punten. Verder kwam alleen Zweed Fredrick Samuelsson met 8070 punten boven de 8000-grens.

Op de nog zeer prille seizoenranglijst staat Tilga tweede achter Amerikaan Harrison Williams (8492) en pal voor de eveneens in de VS gestationeerde Duitse atleet Leo Neugebauer, die een maand geleden in Austin tot 8478 punten kwam. Diens sterke punten: kogel 16.66 en discus 52.65 meter.  

Hall gaat door

Nog een kleine vier weken en Götzis is aan de beurt. Waarna drie weken later in Ratingen met name voor de Duitse mannen en vrouwen veel op het spel staat qua WK-kwalificatie. In het stadje nabij Düsseldorf komt ook Nadine Broersen in actie. Hoe mooi. We zijn benieuwd wat ze na de geboorte van zoon James in haar mars heeft.  

Uit de VS wederom nieuws van Anna Hall, de onlangs 22 jaar geworden meerkampster over wie legende Jackie Joyner de verwachtingsvolle woorden ‘I can’t wait to see her future’ liet optekenen. Wij ook niet.

Bij trainingswedstrijden in Baton Rouge verbeterde Hall zowel op 100 meter horden (13.09) als bij kogelstoten (13.94) haar persoonlijke record. Ook liep ze een 200 meter in 23.60, met de twitter-aantekening ‘rust buster’. Oftewel: nog niet echt serieus. Al met al gewoon een ‘solid training day’.

Maar dat het de goede kant opgaat liet ze twee weken geleden ook al zien: 6.72 ver (bij 2.7 wind) en een 400 meter horden in 54.48.

Nieuwe sprinters

Desenzano is ook geboorteplaats van de Italiaanse olympisch 100 meterkampioen Lamont Marcell Jacobs. Op het affiche voor de Multistars-meerkamp prijkte daarom niet voor niets ook zijn portret. De sprinter heeft zich in het outdoorseizoen nog niet laten zien, maar was voor Mark van Driel in de Volkskrant van zaterdag 29 april wel onderwerp voor een artikel met de nogal paniekerige kop: ‘Sprintduel tussen titanen als redding voor atletiek’.

Aanleiding: een twitterdiscussie tussen Jacobs en de nummer twee van Tokio, Amerikaan Fred Kerley, over de vraag wie nu echt de beste sprinter ter wereld is. Die vraag zou, tegen een forse beloning, moeten worden beslecht in een één-tegen-één duel.    

Mogelijk zou met zo’n probeersel meer belangstelling voor de atletiek worden gewekt. Van Driel haalt in dit verband voormalig 200/400 meterfenomeen Michael Johnson aan, die al langer ijvert voor nieuwe vormen om de populariteit van de sport te vergroten.

Overigens wordt in het stuk niet gerefereerd aan een soortgelijk duel dat anno 1997 in Toronto plaatsvond en waarbij dezelfde Johnson voor een wedstrijd over 150 meter in het strijdperk trad tegen Donovan Bailey, de Canadese olympisch 100 meter kampioen van 1996. Het werd geen succes.    

Maar misschien kan de atletiek nog steeds worden ‘gered’ door nieuw talent. Bij Continental Tour-wedstrijden in Gaborone (Botswana) liep de, al wat oudere, Keniaanse sprinter Ferdinand Omanyala bij 2.3 wind naar een mooie 9.78 op de 100 meter. Minstens zo veelbelovend was het optreden van de 19-jarige Botswanees Letsile Tebogo, de U20-wereldkampioen van vorig jaar, die bij diezelfde wedstrijden 9.91 scoorde en bij lichte tegenwind op de 200 meter tot 19.87 kwam. Ook in de gaten houden: de pas 18-jarige Amerikaan met Surinaamse roots Issam Asinga. In de VS liep hij 9.83 (bij 2.6) en 19.97.

Beamons voorganger

Via twitter sprak beste verspringer aller tijden Carl Lewis zijn medeleven en bewondering uit na het overlijden op 30 april van Ralph Boston. ‘Als kind adoreerde ik hem en hij was van grote invloed op mijn leven. Jumpers, Know his name!!’  

Boston was een uitstekende hordeloper, maar vooral een van de grootste verspringers uit de historie. Kort nadat hij in 1960 het wereldrecord van Jesse Owens (8.13 in 1935) op 8.21 had gebracht werd hij in Rome olympisch kampioen. Vier jaar later in Tokio won hij zilver en weer vier jaar verder in Mexico stond hij met brons op het podium. Op de hoogste tree stond daar Bob Beamon, die met zijn onvoorstelbare 8.90 het wereldrecord (8.35) van Boston en Igor Ter-Ovanesian verpulverde. Baas boven baas.

Bezoek Meerkampmekka in Götzis 2023, een echte aanrader!

door Bert Vreeswijk

Zaterdag 27 en zondag 28 mei vindt in het Oostenrijkse Götzis (Vorarlberg) de 48ste editie plaats van de Hypo Meeting, in het kader van de World Combined Events Tour. Deze wedstrijd waar alles in het teken van de meerkamp staat, speelt zich al sinds 1975 af in het oergezellige Mösle-stadion. De geweldige organisatie met meer dan 1000 vrijwilligers stelt werkelijk alles in het werk om het de atleten/atletes, en het jaarlijks talrijk aanwezige publiek uit de gehele wereld, naar de zin te maken. Het is voor de echte atletiekliefhebber dan ook een aanrader om dit evenement een keer bij te wonen. U krijgt er geen spijt van, gewoon doen!

Limieten Olympische Spelen Parijs

Begin mei zal de redactie van baan-atletiek.nl berichten over de definitieve deelnemerslijsten, maar zoals elk jaar zullen veel van de beste meerkampers/sters uit de gehele wereld acte de présence geven. Een extra reden dat vele wereldtoppers bij deze editie graag aan de start verschijnen is dat er olympische kwalificatielimieten voor Parijs 2024 kunnen worden behaald. Deze limieten zijn gesteld op 8460 punten voor de mannen en 6480 punten voor de vrouwen, ofwel een positie bij de eerste 24 op de World Athletics Rankinglijst.

Team NL mannen

Bij de mannen zal voor Nederland aan de start verschijnen Sven Roosen, die wordt begeleid door oud-tienkamper en bondcoach Ingmar Vos. De tweede man voor Team NL is jonge (19 jaar) Gabriel Emmanuel. Gabriel, die vorig jaar wereldkampioen werd op de tienkamp U20, zal hoogst waarschijnlijk de ‘rookie’ zijn in het sterke deelnemersveld. Hij wordt begeleid door zijn coach Hans Coolen.

Sven Roosen pr: 8056 punten U23, Talinn 2021.                                                                                                                         10,85*7,44*14,75*1,87*47,14*14,33*41,97*4,30*58,95*4,25,38

Gabriel Emmanuel pr: 7860 punten U20, Cali 2022. (juniorenmateriaal), 10,68*7.30*15,09*2.02*49,46*13,83*47,46*3.70*54,89*4,57,72

Team NL vrouwen

Team NL bij de vrouwen zal worden aangevoerd door Anouk Vetter. Zij won in 2022 de 47^e editie van de Hypo Meeting met een fraaie score van 6693 punten. Een Nederlands record, dat ze op het WK in Eugene opschroefde tot 6867 punten. Dan zien we verder Emma Oosterwegel, die haar pr van 6590 punten uit 2021 zal trachten te benaderen dan wel te verbeteren. Verder het 20-jarige talent Sofie Dokter, die van vorig jaar nog werd uitgeroepen tot ‘rookie of the year’ met een prestatie voor het eerst boven de magische 6000 punten. Bondscoach Ronald Vetter krijgt het in Götzis druk want het is zijn taak deze drie atletes te coachen. Marijke Esselink maakt het Nederlandse kwartet compleet. Zij zal in Götzis worden begeleid door Sybout Wijma.

Anouk Vetter pr: 6867 punten, Eugene 2022. 13,30*1,80*16,25*23.73*6,52*58,29*2,20.09

Emma Oosterwegel pr: 6590 punten, Tokio 2021. 13,36*1,80*13,28*24,25*6,29*54,60*2,11,09

Sofie Dokter pr: 6144 punten, Apeldoorn 2022.

14,01*1,82*12,74*24,55*6,29*43,12*2.17,48

Marijke Esselink pr: 6087 punten, Arona 2022. 13,59*1,76*13,72*24,79*5,97*42,59*2.15,59

Tickets reserveren

Voor reserveringen van intree-tickets en om alvast iets van de sfeer te proeven verwijzen wij u naar de site van de Hypo Meeting: meeting-goetzis.at (kinderen tot 11 jaar hebben vrij entree).

Zes atleten naar Götzis

door Kees Sluys

Meerkampfans tellen de weken af naar het eerste hoogtepunt van het jaar, de Hypo Meeting in Götzis. Daar zal, op 27 en 28 mei, olympisch kampioen Damian Warner voor de tiende maal acte de présence geven. De 33-jarige Canadees heeft dit jaar nog niets van zich laten horen, maar gaat bij dit jubileum ongetwijfeld wederom hoge ogen gooien.

Nederlandse inbreng bij de mannen komt van Sven Roosen (21) en Gabriel Emmanuel (19). Eerstgenoemde kwam vorig jaar in Götzis niet helemaal uit de verf, maar liet eerder dit jaar weten dat de trainingen lekker gaan. Heel benieuwd zijn we ook naar de verrichtingen van Emmanuel, de verrassende U20-wereldkampioen van vorig jaar. Is hij sterker geworden op 2e dag-onderdelen speerwerpen, polsstokhoog en 1500 meter?

Rik Taam, die vorig jaar in Götzis met een vijfde plaats en 8246 punten zo uitstekend presteerde, heeft iets meer tijd nodig alvorens in actie te komen. Dat doet hij drie weken later (17 en 18 juni) bij de eveneens hooggekwalificeerde wedstrijd in Ratingen, nabij Düsseldorf.

Maar liefst vier Nederlandse vrouwen treden aan op de zevenkamp. Naast gelouterde atletes als Anouk Vetter en Emma Oosterwegel zijn dat Sofie Dokter (vorig jaar in Götzis ‘Rookie of the year’ – pr 6144) en Marijke Esselink, die in 2022 een pr van 6087 punten vestigde.

Bijna-wereldrecords en ander moois uit Amerika’s atletiekwereld

door Kees Sluys

Een week na het EK indoor-atletiek in Istanbul liet men in de VS tijdens de NCAA indoorkampioenschappen in het op 1600 meter hoogte gelegen Albuquerque ook een aantal prachtige prestaties zien – voorboden van een opwindend outdoorseizoen. Zo liep bij de vrouwen de 21-jarige Julien Alfred uit Saint Lucia geweldige tijden op 60 meter (6.94) en 200 meter (22.01). Ook Jasmine Moore scoorde een dubbel: 7.03 bij verspringen en 15.12 op de hinkstapsprong.

Bij de mannen voegde kersverse Europese indoorkampioen Sondre Guttormsen zich met 6.00 meter bij de exclusieve 6.00 meter elite. Zeer sterk in de breedte was het veld bij de verspringers. Van de zeven 8.00 meterspringers overtroffen in een superspannende competitie maar liefst vier de 8.30-grens: Carey McLeod (8.40), Cameron Crump (8.39), Jeremiah Davis (8.37) en Wayne Pinnock (8.33). Wat een weelde. Uitstekend was ook de winnende tijd op de 200 meter (20.12) van de in deze kolommen al eerder opgevoerde Matthew Boling.

Sterk tot de verbeelding sprak de 4x400 meter van het vrouwenteam van Arkansas, dat zegevierde in 3.21.75. Bijna vier (!) seconden sneller dan het oranjeteam dat in Istanbul zo superieur naar het goud liep. Niet zo vreemd trouwens voor wie bedenkt dat deze ploeg werd aangevoerd door Britton Wilson, de 22-jarige hordeloopster die op de individuele 400 meter al naar een Femke Bol-achtige 49.48 was gesneld. En die in de estafette werd bijgestaan door de nummers 4 (50.54) en 6 (51.22) uit de individuele finale.       

En dan was er een ander bijna-wereldrecord. Slechts 7 punten kwam Kyle Garland te kort om de 6645 van landgenoot Ashton Eaton (2012) uit de boeken te wissen.

De 22-jarige representant van Georgia, die vorig jaar op de tienkamp met 8720 punten al geweldig uithaalde maar bij het WK in Eugene teleurstelde, kwam tot een totaaal van 6639 punten. Behaald met achtereenvolgens: 60m: 6.87 / ver: 7.96 / kogel: 16.45 / hoog: 2.12 / 60h: 7.74 / polsstokhoog: 5.16 / 1000m: 2.41.36.

Het zilver was voor Ayden Owens-Delerme (Arkansas), de revelatie van Eugene die met 6518 punten maar weinig onderdeed. Zijn reeks: 6.77 / 7.82 / 15.27 / 2.03 / 7.73 / 4.96 / 2.33.14.  

EK in Istanbul: successen, decepties en een wereldrecord

door Kees Sluys

Vooraf kon je de vraag stellen of een afvaardiging van 33 atleten/tes niet een beetje aan de ruime kant was. Want ook al heb je aan een limiet voldaan of ben je via de ranking voor het toernooi geplaatst – het wil nog niet per se zeggen dat je dús een behoorlijk figuur kunt slaan. Twee voorbeelden: hadden we Maayke Tjin-A-Lim op de 60 meter horden en Tim Verbaandert op de 3000 meter in staat geacht om een finaleplaats te bereiken? Eerlijk gezegd niet. Alleen maar mooi natuurlijk dat onze scepsis onterecht is gebleken.

Enfin. Een tweede plaats in het medailleklassement, achter Noorwegen, is natuurlijk geweldig. Goud en zilver voor Femke Bol en Lieke Klaver op de 400 meter, goud op de 4x400 meter vrouwen, goud en zilver voor resp. Douwe Amels en Britt Weerman bij het hoogspringen, brons voor de 4x400 mannenploeg en zilver voor Nadine Visser op 60 meter horden. In totaal 7 medailles, het meest van alle landen. Prachtig.

Met stip op 1 staat natuurlijk de sublieme 2.31 meter van Douwe Amels. Ook Ruud Wielart had er van genoten, maar hij bleef wel realistisch. ‘Het gat tussen de nummer een en twee in Nederland is groot, dus het is niet zo dat er nu een sterk groepje Nederlandse hoogspringers ontstaat,’ zo vertelde hij aan de NOS.  

Zwakke optredens

Teleurstellingen bleven de Oranje-équipe ook niet bespaard. Dat Jessica Schilder bij kogelstoten slechts vijfde werd had te maken met een nog niet genezen blessure. Maar neem het optreden van Lisanne de Witte in haar 400 meterserie: geen moment kreeg de kijker het idee dat haar race iets positiefs kon opleveren – geen macht, geen overtuiging.

Een totaal gebrek aan power ook bij Tony van Diepen in zijn 800 meterserie. Maar er waren meer decepties. Joris van Gool die (in tegenstelling tot de voortreffelijke 20-jarige Raphael Bouju, 6.59) de halve finale niet wist te bereiken. En wat te denken van onze polsstokhoogspringers die, bij afwezigheid van Mondo Duplantis, reële medaillekansen mochten worden toegedicht. Niets van dat al. Rutger Koppelaar trok zich op het laatste moment geblesseerd terug, en Menno Vloon (een week geleden nog 5.91) faalde bij de kwalificatie op 5.65 meter.  

Geen finaleplaats ook voor onze 400 metermannen. Vooral Isayah Boers met zijn recente fraaie pr van 45.72 viel, om wat voor reden dan ook, zwaar tegen. Niet alleen werd hij in zijn halve finale vanuit baan 1 kansloos zesde in 47.39; op de estafette ging hij, als startloper, in de tweede ronde opvallend stuk (de inhaalrace van Bonevacia, met het brons als gevolg, was daarentegen spectaculair).    

De buitenlanders

Wat viel verder op? De spectaculaire winst op de 60 meter mannen van 23-jarige Italiaan Samuele Ceccarelli, die met zijn gezicht strak omlaag gericht in 6.48 zegevierde voor landgenoot Jacobs (6.50). Minder gelukkig opereerde de Italiaanse kogelstoter Leonardo Fabbri, die in de finale 6 maal achtereen ongeldig stootte.   

Dan was er uiteraard Jakob Ingebrigtsen met goud op 1500 en 3000 meter, en Karsten Warholm die op de 400 meter na zijn razende opening van 20.84 maar ternauwernood de zeer goede Belg Julien Watrin kon voorblijven. Te voorspellen viel ook de overwinning van superieure Britse Keely Hodgkinson op de 800 meter. Verrassender was het optreden van haar spontane, 1.62 kleine, landgenote Jazmin Sawyers, die in een sterk veld met een prachtsprong van 7.00 meter onder anderen Malaika Mihambo voor bleef.

Wereldrecord
Wie gezien zijn capaciteiten zeker tot de Nederlandse ploeg had moeten behoren was meerkamper Rik Taam. Maar het rare toelatingssysteem voor Istanbul betekende een streep door zijn ambities. Jammer, want de score van 6079 punten van bronzen medaillewinnaar Risto Lillemets lag binnen zijn mogelijkheden. Tijdens het NK vier weken geleden verzamelde Taam 6053 punten.

Europees kampioen werd Kevin Mayer met een behoorlijk totaal van 6348 punten. Voor de 20-jarige Noor Sander Skotheim die met 6318 punten een nationaal record vestigde (en oa 2.19 hoog sprong). Medefavoriet Simon Ehammer gaf op na drie maal ongeldig op zijn supersterke onderdeel verspringen. Hij bleef er vrolijk onder: op naar het outdoorseizoen.

Nederlandse deelname wel bij de vijfkampsters. Onder toeziend oog van Oekraïense wereldrecordhoudster Natalya Dobrinska (5013 punten in 2012, ook in Istanbul) slaagde Nafi Thiam in haar opzet: verbetering van het wereldrecord, tot 5055 punten. Slechts 40 punten voor Poolse Adrianna Sulek, die dus ook boven het wereldrecord eindigde. Sofie Dokter werd mooi vierde, zij het met een minder totaal dan gehoopt: 4499. Marijke Esselink eindigde met 4299 (pr) als tiende.

Meerkampsensatie Anna Hall (dit jaar ook al 5004 punten) reageerde vanuit de Verenigde Staten onmiddellijk met felicitaties en twitterde dat ze niet kan wachten om tijdens het WK in Boedapest tegen Nafi en Adrianna in het strijdperk te treden. Daar waar natuurlijk ook Anouk Vetter en Emma Oosterwegel indruk willen maken.

Schaatsen wint natuurlijk weer van atletiek

door Kees Sluys

Op de dag dat bekendgemaakt werd dat Nederland met maar liefst 33 deelnemers zijn opwachting maakt bij het EK indooratletiek in Istanbul (2/t/m 5 maart) viel ook de kersverse VPRO-Gids in de brievenbus. Die loopt van zaterdag 25 februari t/m vrijdag 3 maart. Ik ging meteen bladeren. Hoe zou de NOS de eerste twee dagen van dit veel succes belovende EK coveren? Maar… o ja, ik had even buiten de waard gerekend. Want datzelfde lange weekend (ook precies van 2 t/m 5 maart) staat er natuurlijk ook nog een ander evenement geprogrammeerd: WK afstanden in Heerenveen!

Ook leuk. Zeker. Op NPO 1 wordt donderdag 2 maart voor onze nationale sport dan ook ruimschoots (van 18.15 tot 22.00 uur) tijd uitgetrokken. In de gidskolommen echter geen woord over het EK atletiek.

Hoe is het op vrijdag 3 maart gesteld? Vanaf 19.00 tot 21.35 uur, onderbroken door het Journaal, kunnen we wederom van het schaatsen genieten. Dat wordt gevolgd door Flikken Maastricht, Op1, Studio sport Eredivisie en het korte laatste Journaal. Waarna dan toch nog, voor de doorbijters, tussen 0.15 en 0.50 uur aandacht wordt besteed aan, zoals in de gids staat vermeld, een ‘liveverslag’ van het EK indoor.

Hoe ondankbaar voor de atletiekmannen van Studio Sport! Want de ‘live’-atletiekliefhebber, hoezeer mogelijk ook verknocht aan het commentaar van Léon Haan c.s., is natuurlijk al veel eerder naar ruimhartige alternatieven uitgeweken.

Bij de zuiderburen, op Canvas kan men donderdag tussen 17.00 en 19.25 uur getuige zijn van het EK, en vrijdag tussen 17.00 en 20.00 uur. De Britten besteden via BBC 2 traditiegetrouw de meeste aandacht aan de mooiste sport: donderdag van 16.30 tot 20.00 uur; vrijdag van 6.45 tot 11.30 en van 16.30 tot 20.00 uur.

Het weekend van 4 en 5 maart belooft volgens de nieuwste  VPRO-Gids (4 t/m 10 maart) ook weinig goeds. Zaterdag 4 maart is het op NPO 1 tussen 13.15 en 17.58 alles schaatsen wat de klok slaat. Niets over atletiek.

Wederom wendt de atletiekliefhebber zich dus tot de buitenlandse zenders. Bij de Belgen op Eén van 16.50 tot 17.50, waarna Canvas het overneemt van 17.50 tot 19.00 uur. Ook nu weer spannen de Britten de kroon. Op BBC 2 tussen 6.45 en 10.30, daarna BBC 1 van 16.00 tot 17.30 en vervolgens BBC 2 tussen 17.30 en 19.40 uur.  

Ook zondag 5 maart staat Studio Sport van 12.10 tot 18.00 uur helemaal in het teken van het WK afstanden. Waarna tussen 18.10 en 18.35 uur een samenvatting volgt van de Formule I - GP van Bahrein. Zou er tussen 18.35 en 19.00 uur in Studio Sport dan misschien een beetje ruimte zijn voor het EK? Of moet de liefhebber werkelijk wachten tot 23.25 uur op een ‘liveverslag’ van het EK indoor, zoals in de gids staat vermeld?
De buitenlanders hebben zich dan al keurig van hun taak gekweten. Canvas is er bij van 17.55 tot 19.05 uur. BBC 2 doet verslag van 7.45 tot 10.00 uur en van 16.30 tot 19.30 uur.

Jack en Bruce

door Kees Sluys

Atletiek is geen grote sport in Nederland en krijgt doorgaans niet zo heel veel publiciteit. Tenzij er een wereldster opstaat. Dan wil opeens Jan en alleman (niet gehinderd door enige kennis en werkelijke belangstelling) zich met zo’n fenomeen bemoeien. Denk aan Dafne Schippers.

Nu dreigt hetzelfde te gebeuren met Femke Bol. Iedereen wil zijn of haar zegje doen en alle talkshows gaan ermee aan de haal. Bij Jinek op RTL 4 mocht daags na Bols wereldrecord Dolf Jansen opdraven om de prestaties van het nieuwe fenomeen te duiden. Waarom niet iemand uit de baanatletiek, kon je je afvragen. Maar Jansen deed het helemaal niet gek. Hij, die toch vooral bekendstaat om zijn voorliefde voor de marathon en wegatletiek, houdt gelukkig ook van baanatletiek.

Eerder die avond in HLF8 op SBS6 onder leiding van Hélène Hendriks was Bol ook onderwerp van gesprek. In het introducerende filmpje werd weliswaar foutief gemeld dat ze in Tokio een vijfde plaats had gehaald (was natuurlijk: brons!) maar goed. Verder mocht (regelmatige gast) Jack van Gelder zich over onze nieuwe atletiekheldin uitspreken.

Jack van Gelder? Maar dat is toch een voetbalman, zal menigeen denken. Nee hoor, in een ver verleden deed hij ook jarenlang voor de radio verslag van atletiek. In zijn bespiegelingen ging het natuurlijk ook over de onttroonde wereldrecordhoudster Jarmila Kratochvílová. En en over die rare, door Oost-Europese atletes overheerste jaren ’80, waarin de ‘preparaten’ niet werden geschuwd. In dat verband noemde hij ook nog Merlene Ottey, wier bovenbenen wel ‘paardenbenen’ leken.

Bruce Jenner met de dochters van Jürgen Hingsen tijdens
het 100 jaar Tienkamp Gala in Marburg, 2012.

Bol gaat maar door (49.26)

door Kees Sluys en Michel van Eijkelenburg

Mannen 400 ook uitstekend

In aanloop naar het NK indoor

door Kees Sluys

- Het mooiste nieuws van het afgelopen weekend kwam natuurlijk uit Metz. Femke Bol, die een week eerder in Boston een beste wereldtijd ooit op 500 meter liep (1.05.63), en in Frankrijk als een van de weinige atletes ooit met 49.96 onder de 50.00 seconden dook. Een uurtje later ging ook het Nederlands record op de 200 meter eraan: 22.87. Lieke Klaver presteerde met 22.97 eveneens lekker, nadat ze ruim een week eerder in Ostrava al 51.00 op de 400 meter had genoteerd.

Een paar dagen later in Liévin (15 februari) liep Bol weer naar de winst, nu in 50.21. Bewaart ze de sensatie van een wereldrecord (nu: 49.59) voor het NK indoor komend weekend in Apeldoorn?

- De mannen deden het in Metz het ook niet slecht. Isayah Boers bleef op de 200 meter met 20.89 maar 0.12 seconde achter het record van Patrick van Balkom. De pas 19-jarige Isayah Klein Ikkink liep 46.70 en Tony van Diepen koerste in Liévin naar de overwinning en een mooie 800 metertijd van 1.46.36. En in Dortmund liet Joris van Gool met 6.60 op de 60 meter zien dat hij er weer aankomt.

Prima uitslagen ook van Mike Foppen. Onlangs verbeterde hij in Boston het Nederlands record op de 5000 tot 13.11.60. In Metz kwam hij (die die vorig jaar zo voortreffelijk vijfde werd op de 5000 meter bij het EK in München) op de 1500 tot een nieuw pr van 3.40.34. Waarbij aangetekend dat zijn pr in de buitenlucht al op 3.35.67 staat.

- Fijne prestaties gelukkig ook op diverse technische onderdelen. In Albuquerque (VS) haalde Jorinde van Klinken bij kogelstoten nogal sensationeel uit. Haar 19.57 betekende een verbetering van het officiële nationale record (19.48) dat op naam staan van Jessica Schilder, wier 19.72 nooit werd erkend.

Torun was het décor waar onze polsstokhoogmatadoren Menno Vloon en Rutger Koppelaar al tot de respectabele hoogte van 5.82 meter kwamen.   

Bijzonder voorspoedig en consistent verloopt de ontwikkeling van Britt Weerman (19). Nauwelijks had ze begin februari het Nederlandse hoogspringrecord op 1.96 gebracht, of ze evenaarde die hoogte al weer bij de wedstrijden in Metz, waar ze slechts in de Oekraïense wereldtopper Jaroslava Mahuchikh haar meerdere moest erkennen. Een Nederlandse wereldatlete in wording bij hoogspringen – hoe lang hebben we daarop niet moeten wachten.

Meerkampbelofte

- Bij de Franse indoorkampioenschappen zevenkamp junioren ging de winst naar de 18-jarige Maxime Moitie-Charnois. Met een totaal van 6015 punten bleef hij zijn concurrenten zeer ver voor en verbeterde het juniorenrecord van Kevin Mayer dat sinds 2011 op 5872 punten stond tot 6015 punten. Zijn reeks: 60 m: 6.99 – ver: 7.24 – kogel: 14.06 – hoog: 2.01 – 60h: 7.68 – polsstokhoog: 4.80 – 1000m: 2.46.74. Die gaan we in de gaten houden.

Ook nog nieuws van het nationale meerkampfront. Een week nadat hij in Apeldoorn met 5721 punten tweede werd bij het NK meerkamp won Sven Jansons bij de Belgische kampioenschappen in Louvain-La-Neuve de zevenkamp. Hij scoorde een pr van 5869 punten. Achtereenvolgens: 60m: 6.97 – ver: 7.15 – kogel:  13.90 –  hoog: 1.93 – 60h: 8.08 – polsstokhoog: 4.70 – 1000m: 2.39.17.

Interview met Sofie Dokter

door Michel van Eijkelenburg

Taam en Dokter heersen bij NK indoor meerkamp

door Michel van Eijkelenburg

In het eerste weekend van februari werden in Apeldoorn de NK’s indoor meerkamp afgewerkt. Niet alleen voor de senioren maar ook voor de junioren U18 en U20. Zo worden voortaan de leeftijdscategorieën aangeduid; de termen A t/m D junioren en pupillen worden losgelaten. Maar dit terzijde.

Mooie 5.15 voor Taam

Bij de mannen is sinds het afscheid van Pieter Braun de nu 26-jarige Rik Taam onbetwist ’s lands beste meerkamper. Hij is een goede loper, werper en springer. Ook nu was hij afgetekend de sterkste over zeven onderdelen; hij produceerde een degelijke reeks tijden en afstanden. Alleen het verspringen was minder: 6,97 meter. Op de tweede dag won Taam alle drie de onderdelen, waarbij hij met de polsstok de indrukwekkende hoogte van 5,15 meter bereikte, een nieuw persoonlijk record. Taam werd twee jaar geleden verdienstelijk 4^e op de EK indoor, en het is te hopen dat hij begin maart in Istanbul opnieuw aan de start staat.

Op gepaste afstand van Taam werd de 21-jarige Sven Jansons tweede, hij stelde ietwat teleur bij het hoogspringen en het polsstokhoogspringen. Zijn naam- en leeftijdgenoot Sven Roosen, die afgelopen jaar in de buitenlucht tiende van Europa werd, draaide een matte meerkamp en pakte het brons. Hij blonk alleen uit met de kogel. Voor Roosen is het indoorseizoen slechts bijzaak. Hij beschouwde deze NK als een leuke onderbreking van de trainingsblokken en een nuttige test richting het zomerseizoen. ‘Bij sommige onderdelen is er nog wat werk aan de winkel!,’ zo luidde het. Roosen komt indoor over het algemeen minder goed uit de verf, doordat zijn sterke onderdelen 400m, 1500m, discus- en speerwerpen in de indoorzevenkamp ontbreken. Als tienkamper pur sang richt hij zich helemaal op het zomerseizoen, met dit jaar een duidelijke focus op de EK U23 medio juli in Finland waar hij een serieuze medaillekandidaat is.

Bij de jongens U20 was er een sterke winnaar in de persoon van Melchior Treffers, die naam moeten we onthouden. Kogelstoten lijkt zijn sterkste troef. Met hoogspringen scoorde hij tamelijk zwak, maar over de hele linie was zijn zevenkamp goed van niveau. 

Progressie Sofie Dokter

In het vrouwentoernooi ontbraken jammer genoeg onze beste meerkampsters Anouk Vetter en Emma Oosterwegel. Nu was de pas 20-jarige Sofie Dokter, die in 2022 al internationaal doorgebroken is, met grote voorsprong de beste met een sterk totaal van 4603 punten. Alle vijf onderdelen waren goed: 60m horden in 8.34, hoog 1.84, kogel 13.18, ver 6.17 en 800m in 2.15.84. Dokter vertoont een sterke progressie in haar prestaties en gaat mogelijk doorstoten naar de wereldtop. Dat zullen we wellicht dit jaar al zien, bij de EK indoor in maart en de WK outdoor in augustus.

Talenten

Als het gaat om veelbelovende (zeer) jeugdige meerkampers heeft de Hilversumse vereniging GAC met Shantell Kwofie en Florian Vriezen twee sterke troeven in huis. De ranke Kwofie was bij de meisjes U20 een klasse apart met goede prestaties op alle onderdelen, en Vriezen domineerde bij de jongens U18 met een uitstekende en evenwichtige zevenkamp. Hopelijk gaan we in de toekomst nog veel moois van beiden zien, want zij zijn jonge talenten die veel beloven voor de toekomst van Nederland meerkampland.

Kortbeeks ambities

door Kees Sluys

Het meest opzienbarende nieuws tijdens de persconferentie op Papendal (ik was er niet bij, maar verlaat me op diverse nieuwsberichten) waar de nieuwe technisch directeur van de Atletiekunie, Vincent Kortbeek, dinsdag 7 februari zijn opwachting maakte, waren niet diens bespiegelingen over ‘grensoverschrijdend gedrag’. Blijkens de Volkskrant heeft de 40-jarige opvolger van Ad Roskam de indruk ‘dat de ernst van de beschuldigingen hem “minder zwaar voorkomt dan het aan de voorkant leek”.’ Hij had op zijn bureau althans “geen stapels dossiers aangetroffen.”      

Nee, opmerkelijk waren vooral de optimistische uitlatingen over hoe hij Nederland als atletieknatie breder op de kaart wil zetten. Niet alleen ziet hij, met Tomasz Lewandowski en Susan Krumins als coaches, extra potentieel op de middellange afstanden, ook sprak hij de verwachting uit dat het met verspringen, hinkstapspringen en speerwerpen als nieuwe speerpunten eveneens de goede kant op kan gaan.

Een lofwaardig streven, want met deze extra aandacht lijkt vrijwel de hele baanatletiek nu serieus te worden genomen – op de steeplechase, kogelslingeren en hoogspringen na. Of rekent de bond zich met het fraaie presteren van de pas 19-jarige Britt Weerman nu al rijk? Zo gek zou dat trouwens niet zijn. Na haar Europese juniorentitel (2021), de fraaie vierde plaats bij het EK in München vorig jaar (1.93) en haar nationale records (outdoor 1.95; indoor 1.96) mag men hoop koesteren op meer. En binnen afzienbare tijd misschien zelfs op een 2.00 metersprong. Terzijde: de eerste vrouw die 2.00 meter overbrugde was de Oost-Duitse Rosemarie Ackermann – anno 1977. Het wereldrecord staat al sinds 1987 met 2.09 op naam van Stefka Kostadinova uit Bulgarije.

Waar zijn de talenten?

Supertalenten op de drie aangekondigde speerpunten zien wij overigens nog niet opdoemen. De recente 6.55 meter en 6.57 meter (beide indoor) van respectievelijk Ilse Steigenga en Pauline Hondema zijn natuurlijk prima, maar hoe ontwikkelen zij zich verder? En wie moet deze taak bij de mannen op zich nemen? Tienkamper Jeff Tesselaar wellicht? Bij de NK meerkamp indoor, begin februari, sprong de pas 19-jarige atleet een mooie 7.70 meter. Maar echt meetellen begint natuurlijk pas bij 8.00 meter of meer. En dan niet één keer zo’n sprong, maar regelmatig.

Waar het verspringen bij de mannen nog op een zeer bescheiden, maar mooie traditie kan bogen (Henk Visser, Emiel Mellaard, Frans Maas) bestaat die bij het hinkstapspringen eigenlijk maar uit één persoon: Wim Peters, de Europese kampioen van 1934. De atleet die enigszins in zijn voetsporen wil treden moet in ieder geval met enige regelmaat de 17.00 metergrens bedwingen. Pas dan begin je in internationaal gezelschap een beetje respect af te dwingen. Wie dient zich aan?

Iets dergelijks geldt voor speerwerpers die zich met de besten willen meten. Ruim over de 80 meter (de vrouwen ruim over de 60 meter) en dat meerdere malen per seizoen – dan kan het misschien echt wat worden en praten we verder.

Intussen wensen wij Kortbeek natuurlijk alle succes in zijn loffelijk streven. Want de ware atletiekliefhebber kijkt inderdaad niet alleen reikhalzend uit naar mooie prestaties bij lopen, maar ook bij springen en werpen.  

Indoorseizoen begonnen

door Kees Sluys

Het indoorseizoen is in volle gang. Ook de meerkampers zijn al actief. Komend weekend (4 en 5 februari) staan in Omnisport Apeldoorn de NK meerkamp senioren en junioren op het programma.   

Op de deelnemerslijst bij de vrouwen prijken onder anderen Sofie Dokter, Marijke Esselink en Myke van de Wiel. De startlijst bij de mannen ziet er iets interessanter uit: Sven Jansons, Léon Mak, Sven Roosen, Yoram Vriezen... en: Rik Taam. Maar zou dat nog wel kloppen?

Onze beste tienkamper was een week eerder nog present bij de aan prestige winnende x-athletics.meeting in het Franse Aubiére, waar Simon Ehammer als winnaar uit de bus kwam. De Zwitser deed dat met een totaal van 6292 punten, waarbij nu eens niet het verspringen (7.85), maar de 7.71 op de 60 meter horden er uitsprong. Grote blikvanger, wereldrecordhouder Kevin Mayer had vantevoren aangekondigd niet de hele tweedaagse af te werken maar liet verdienstelijke dingen zien op de 60 meter (6.89) en kogelstoten (15.69). Verspringen blijft een moeizaam onderdeel. Twee maal ongeldig en een totaal mislukte sprong van 4.35 meter. Twintigjarig zuiderbuurtalent Jente Hauttekeete eindigde met 6059 punten als tweede.

Rik Taam had niet helemaal zijn dag en liet het er na de eerste vier onderdelen maar bij: 7.01; 7.14; 13.80 en 1.85.

De vijfkampsters deden het zonder Nederlandse deelname en überhaupt zonder grote namen. Winnares werd Française Léonie Cambours met 4490 punten.

Kyle Garland

Voor de beste wereldjaarprestatie op de zevenkamp tekende afgelopen weekend Kyle Garland. In Lubbock (Texas) scoorde de 22-jarige Amerikaan, die vorig jaar met 8720 punten op de tienkamp zo sensationeel doorbrak, een mooi totaal van 6415 punten. Na dag één leek het zelfs even of hij het wereldrecord van Ashton Eaton (6645) kon bedreigen. Maar een tijd van 2.51.40 op de afsluitende 1000 meter betekende het definitieve einde van deze korte droom. Eaton liep destijds, in 2012, een formidabele 2.32.77. Bijna 20 seconden sneller, oftewel 204 punten.  

Verder mocht Garlands reeks er beslist zijn: 6.86 / 7.56 / 16.26 / 2.19 / 7.84 / 5.00.

Daley Thompson

En dan is er nieuws over een van de grootste meerkamphelden uit de historie. In het najaar komt Sky met een uur durende documentaire over Daley Thompson, de tienkamplegende die heerste in de jaren ’80. Regie: Alex Thomas.

Op twitter werd onmiddellijk geestdriftig gereageerd. Zoals:

‘Amazing news… The Greatest All around athlete to have ever lived… unbeaten for 9 years and the first person to hold all the titles and world records at the same time…’

Zo’n film zou natuurlijk door de NOS moeten worden aangekocht. Maar op een of andere manier heb ik het vermoeden dat zoiets aan onze Vlaamse buren beter is besteed.    

Klaverblad indoor polsstokgala een groot feest

door Bert Vreeswijk

Zaterdag 21 januari werd al weer voor de 9^e keer het internationaal indoor polsstokgala in Zoetermeer gehouden. Initiatiefnemer van het eerste uur Jaap van der Plaat was dan ook oprecht trots dat atleten uit o.a. Duitsland, België, Engeland, Frankrijk, Zuid-Amerika en Bulgarije waren afgereisd naar Zoetermeer om deel te nemen aan dit unieke evenement, georganiseerd door ARV Ilion. Plaats van handeling was de indoorhal op het Van Tuylpark, waar het talrijk opgekomen publiek de atleten van dichtbij kon bewonderen.

Als eerste ging de talentenwedstrijd van start, waar C-junior Liam Wikerd (Phanos) zijn pr wist aan te scherpen tot een hoogte van 3.52 m. In de wedstrijd U23 slaagden zowel Melchior Treffers (PEC) als Twan van Rijn (AAV’36) er ook in hun pr te overtreffen. Beiden overbrugden een hoogte van  4.62 meter. 

Elite springers                                                                                                    

Bij de elite-vrouwen was het Marijke Wijnmaalen (Phanos) die met een sprong over 4.15 m. te sterk was voor de rest van het veld. De Duitse Clara Renz pakte met 4.05 m. het zilver. Menno Vloon liet in zijn eerste wedstrijd van het jaar zien dat hij op de goede weg is. Met een sprong over 5.60 m. was hij de blikvanger van het gala. Een poging over 5.70 m. mislukte op een haar na. Owen Beuckens (PEC) had een succesvolle dag, want hij wist voor de eerste keer de 5.00 m. grens te passeren. ARV Ilion kan mede dank zij alle vrijwilligers en sponsoren terugkijken op een uiterst geslaagd indoorpolsstokgala, dat volgend jaar zeker zal terugkeren op de indoor atletiekagenda.

Talrijk publiek bij het polsstokgala                          Menno Vloon in actie op 5.60 meter

In Memoriam Herman Timme

door Kees Sluys, foto Erik van Leeuwen

De tienkamp in Rome – waar Kamerbeek als vijfde eindigde – was een legendarisch zware uitputtingsproef, gekenmerkt door donderbuien, uren uitstel en bijgevolg nauwelijks tijd voor een redelijke nachtrust. Het miste zijn uitwerking niet. De Atletiekwereld noteerde: ‘Herman Timme kón niet meer. Op de 1500 meter leek het ons toe, dat de man uit Maastricht wel op z’n knieën verder had willen gaan en eerst toen hij na ruim één kilometer de tredgang goed te pakken had kwam er ietwat meer vaart in. Maar met 5.21.4 bleef Herman toch tientallen seconden bij de anderen ten achter.’

Dat hij echt wel meer in zijn mars had bewees Timme eerder in het seizoen toen hij tijdens het NK met 6992 punten (nieuwe telling 7213) maar zo’n 200 punten achterbleef op Kamerbeek. Zijn reeks toen zag er een stuk beter uit: 11.0/6.96/14.67/1.86/51.1/15.0/41.50/3.40/51.02/4.47.0

Na 1961 hield hij het als tienkamper voor gezien. Wel bleef hij actief op de baan en zou hij met kogel en discus nog jarenlang hoog op de nationale ranglijsten prijken. Beste prestaties: kogel 15.60 (1966); discus 51.71 (1965).

Osendarp

Voor mijn in 2008 gepubliceerde boek over de geschiedenis van de tienkamp (Snel, Hoog, Ver) had ik Kamerbeek wel, maar Timme niet geïnterviewd – al komt hij uiteraard in het boek voor. Ik kende hem dus niet persoonlijk.

Toen vier jaar later Bert Vreeswijk in het Olympisch Stadion zijn boek Tienkamp Totaal ten doop hield, bleek daar ook Timme van de partij. Ik stelde me aan hem voor, excuseerde me voor een omissie in mijn boek (in het aanhangsel had ik bij de Olympische Spelen van Rome verzuimd zijn vijftiende plaats te noemen). Hij deed daar allerminst moeilijk over, ook al omdat hij het boek – tot enige verbazing mijnerzijds – niet kende. Ik beloofde hem een exemplaar toe te sturen. Hij leek me een leuke, vrolijke man. En ik voelde me vereerd te horen dat ik altijd welkom was om in Maastricht langs te komen en nog eens van gedachten te wisselen.

Eerder dan ik kon vermoeden bood zich een gelegenheid aan. In 2013 uitgenodigd om voor deel 2 van de door Ad van Liempt en Jan Luitzen samengestelde reeks Sportlegendes (uitg. Balans) een stuk over Tinus Osendarp te schrijven, stuitte ik tijdens mijn research op een onverwachte connectie met Timme. Herman had nog onder Osendarp getraind! Osendarp, de sprinter die in de jaren dertig furore maakte met twee bronzen medailles op de Olympische Spelen van Berlijn 1936 en die twee jaar later in Parijs bij de EK goud pakte op 100 en 200 meter. Osendarp die tijdens WO II de verkeerde kant koos en na de oorlog tot jarenlange dwangarbeid in de Limburgse mijnen werd veroordeeld.

Eenmaal in Maastricht volgde een uitgebreid, vrolijk en leerzaam onderhoud over Timmes belevenissen met en sprintlessen van Osendarp. Maar ook over zijn leven en atletiekcarrière überhaupt, over de even fanatieke als uitbundige trainings- en wedstrijdjaren met kameraad Kamerbeek, over zijn voorzitterschap van AV Kimbria, over niet altijd even competente KNAU-bestuurderen c.q. bondscoaches, en nog veel meer.

Met zijn bijna 80 jaar maakte hij een levenslustige en energieke indruk. In zijn mooie hoekhuis ten zuiden van Stadspark Maastricht  stonden kennelijk niet voor niets diverse toestellen voor conditietraining opgesteld. Al was ook een goed glas wijn aan hem, en zijn vrouw Andree, besteed.

Mocht ik weer eens in Limburg vertoeven, zo drukten ze mij na afloop op het hart, dan was ik altijd welkom. ‘En neem je vrouw gerust mee.’

Herinneringen

Toen mijn vrouw en ik ons zomer 2016 voor een korte vakantie in Zuid-Limburg ophielden was de tijd gekomen. Op een stralend-zonnige dag werden we met open armen ontvangen in de tuin, waar niet veel later een fijne fles witte wijn werd ontkurkt. Gevieren onderhielden we ons genoeglijk over van alles en nog wat.

Nadien was er via de mail nog af en toe contact. Zo stuurde Herman met enige regelmaat visuele grapjes door die in zijn Limburgse kennissenkring rondgingen. Ook kreeg ik inzage in herinneringen die hij op schrift had gesteld – onder meer over zijn mooie belevenissen met Kamerbeek.

Ik vroeg me af of hij hier nog iets meer mee wilde doen en opperde dat zijn teksten, het liefst na enig redigeerwerk, voor menige atletiekliefhebber interessant zouden kunnen zijn. Voorzichtigjes drong ik een paar maal aan op publicatie (in welke vorm dan ook), maar voorzover ik weet is dat er nooit van gekomen.

Meerkampnieuws

door Kees Sluys

- Vorige maand, december 2022, verscheen de laatste aflevering van Deca Newsletter, het online-informatiebulletin van Frank Zarnowski over de tienkamp in de VS en internationaal. Vanaf 1976 heeft de emeritus-hoogleraar economie aan Mount St. Mary’s University (Emmitsburg, Maryland) onnoemelijk veel vrije tijd gestopt in het publiceren van zijn Newsletter, alsmede het schrijven van diverse boeken en overzichtswerken over de tienkamp. Zijn mooiste publicatie is wat mij betreft Olympic Glory Denied (1996) waarin hij grote tienkampers portretteert die eigenlijk olympisch goud hadden verdiend, maar die om wat voor redenen dan ook in hun streven werden gedwarsboomd.   

Zarnowski maakte ook deel uit van Amerikaanse tienkampdelegaties en was actief als speaker bij meerkampwedstrijden in de VS. Ieder jaar was hij in Götzis te vinden, soms over het terrein struinend, maar meestal actief op de bescheiden perstribune, in de buurt van onze eigen meerkampstatisticus Hans van Kuijen.

Ook zo iemand die zich al decennia vol overgave met de meerkamp bezighoudt. Weliswaar verschijnt diens jaarlijke meerkampbijbel Annual Combined Events sinds een paar jaar niet meer in druk, maar wie 15.00 euro stort op rekening NL79ABNA0523127898 (o.v.v. 2022 Annual Combined Events) krijgt het jaarboek in pdf toegestuurd.

- In deze 192 pagina’s tellende must voor meerkampliefhebbers ook ruime aandacht voor de aanstormende jeugd. Zoals Gabriel Emmanuel, de getalenteerde atleet die afgelopen zomer in Cali (Colombia) met 7860 punten wereldkampioen bij de U20-junioren werd. Inmiddels is bekend geworden dat hij naar de VS verhuist. Daar, aan de Universiteit van Arkansas in Fayetteville, gaat hij onder meer trainen met Ayden Owens-Delerme. De 22-jarige atleet uit Puerto Rico eindigde deze zomer bij het WK in Eugene fraai als vierde met 8532 punten en kwam daarbij met name sensationeel voor de dag op de 400 meter die hij in 45.07 aflegde.

Emmanuel is ook heel wat van plan. Kort na zijn wereldtitel liet de op 12 augustus 2003 geboren Hagenaar (1.92m/85k) in onze rubriek ‘In the spotlight’ weten: ‘Mijn doelen zijn om te blijven winnen, records te verbreken en mezelf aan heel de wereld te laten zien.’

Of dat al bij de Olympische Spelen van Parijs zal gebeuren, met een limiet van 8460 punten, lijkt trouwens wel veel gevraagd. Zoals het überhaupt twijfelachtig is of Nederland in 2024 met een tienkamper vertegenwoordigd zal zijn. Al gaan we er vanuit dat Rik Taam en Sven Roosen de komende anderhalf jaar nog veel moois in petto hebben.

- En dan hebben we nog dat andere, door te veel blessures geplaagde, talent: Rafael Raap. Eind december maakte hij bekend ook naar de VS te verkassen. Om precies te zijn naar de Universiteit van Oregon, in Eugene – daar waar het prachtige WK van 2022 plaatshad.      

Raap is inmiddels 23 jaar en liet op YouTube nog eens weten dat (ja, natuurlijk) deelname aan de Olympische Spelen zijn grote doel is. Hij trad al eens op in Götzis (2021) waar hij voortreffelijk hoog sprong (2.06), maar tijdens polsstokhoog geblesseerd het veld moest ruimen.

Bij zijn Oregon-aankondiging liet Raap weten dat kogelstoten nog veel verbetering behoeft en discuswerpen zijn lievelingsnummer is. In mei 2022 wierp hij in Lisse inderdaad een prachtafstand van 49.47 meter. Nu maar hopen dat de nieuwe trainingsprikkels goed uitpakken en dat hij zijn uit september 2020 daterende pr (7829 punten) snel en ruim boven de 8000 punten brengt.

De canon van de Nederlandse atletiek

door Piet Mosch

Thiam natuurlijk!!

door Kees Sluys

De zevenkamp in München begon voor Nederland met een domper. In de tweede reeks van de 100 meter horden kwam Emma Oosterwegel vlak voor de finishlijn ten val. Ze moest huilend afscheid nemen van het toernooi. Anouk Vetter mocht, na een zwakke start, best blij zijn met 13.37. Nafi Thiam was met 13.34 nauwelijks sneller. Van de andere mogelijke medaillekandidaten kwan het Zwitserse talent Annick Kalin met 13.23 het beste uit de bus, gevolgd door Noor Vidts met 13.29 en de luidkeels toegejuichte Carolin Schafer met 13.39. Maar behoorde de populaire Duitse - door de speaker consequent bij haar koosnaam ‘Carro’ genoemd - echt tot de favorieten? Na het hoogspringen (1.74) zag het er niet naar uit. Toch bleef ze drie centimeter voor op Vetter, die 1.68 en 1.71 nog in de eerste poging had gehaald. Onze landgenote werd op onoverbrugbare achterstand gezet door Thiam die met 1.98 ongenadig uithaalde. Weer leek zilver het hoogst haalbare.
Intussen manifesteerden Vidts (1.83) en Sulek (1.89) zich als zeer serieuze concurrenten. Maar op de twee laatste onderdeel van dag één sloeg Vetter mooi terug. Winst bij kogelstoten (15.68) en op de 200 meter (24.00) brachten haar terug op een derde plaats in de tussenstand. Thiam bleef ondanks iets minder kogelstoten zeer ruim aan de leiding met 4063 punten. Gevolgd door landgenote Vidts (3849) en Vetter (3824). Pal daarachter de regelmatig presterende Sulek (3815) en Kalin (3725).
Met sterke onderdelen verspringen en speer voor de boeg leek Vetter op een zekere medaille af te stevenen.

Maar dag twee zou voor Nederland andermaal een teleurstelling brengen. Nadat Thiam begon met een heel matige 6.08 en twee foutsprongen (na die laatste greep ze in wanhoop naar haar hoofd) bleef ook Vetter onder haar kunnen. Een foutsprong werd gevolgd door een, ver voor de balk afgezete, 6.27, waarna wederom een ’ongeldig’ volgde. Vidts bleef met 6.31 in de running, maar verreweg het best presteerden Sulek met een voortreffelijke 6.55 en Kalin met een formidabele 6.73 in haar tweede poging. Het bracht de Poolse en de Zwitserse naar plaats twee en drie, en deed Vetter naar de vijfde plek zakken.
Speerwerpen moest de zaak weer rechttrekken. Maar toen klonk opeens de mededeling in het stadion dat Vetter ‘nicht weitermachen kann’. Last van haar achillespees, echt lekker speerwerpen zat er niet meer in. Stoppen dus.
Nederland had natuurlijk nog een derde zevenkampster in de strijd maar Sofie Dokter presteerde minder dan gehoopt. Met een matig totaal van 5811 punten en een dertiende plaats kon zij niet tevreden zijn.

Tienkamper Sven Roosen is altijd enthousiast en benieuwd.

door Michel van Eijkelenburg

Een dag nadat Sven Roosen een mooie 10e plaats op de EK tienkamp had behaald was hij nog in het stadion. Door het geluid van de tribunes heen spraken wij met hem. Sven nam de tijd om uitvoerig in te gaan op alle onderdelen van zijn tienkamp en op zijn ambities voor de komende jaren. Beluister dit gesprek hier:

Niklas Kaul doet het

door Kees Sluys

Het was, zoals gewoonlijk, een bescheiden schare fans die zich verzamelde voor de tienkamp-ochtendsessie van dag één. En dat in het enorme, nog steeds bijzondere en imposante Olympiastadion in München. Opvallend in de mooie deelnemerslijst was de naam van kersverse wereldkampioen Kevin Mayer - de man die zich bijvoorkeur slechts op een tienkamp per jaar concentreert. Hij liep een buitengewoon zwakke 100 meter (11.67) en gaf op. Wel bedankte hij netjes het publiek.
Serieus van start ging wel zijn grootste concurrent op papier, Zwitser Simon Ehammer. Met 10.56 en een fantastische 8.31 (hij sprong ook nog 8.27) ging hij wel zeer resoluut aan de leiding. Niklas Kaul, in Eugene nog goed voor een 8400 plusscore die had aangekondigd op dit EK te willen pieken, begon met een voor zijn doen goede 11.16 en een voor zijn doen ook niet eens zo slechte 7.10. Kogelstoten leverde voor de Duitser een redelijke 14.90 op, maar hier bleef Ehammer toch nog aardig in het spoor met 14.21.
Na drie onderdelen had de jonge Zwitser dan ook een reusachtige voorsprong van 398 punten opgebouwd ten opzichte van zijn Duitse concurrent. Of was deze eigenlijk al geen serieuze tegenstander meer?
Voor de niet-ingewijde leek het een duidelijke zaak, helemaal toen Ehammer ook bij hoogspringen (2.08 tegen 2.02) en op de 400 meter (47.40 tegen 47.87) nog eens de nodige extra punten pakte. Na dag één stond Ehammer met een schitterend totaal van 4661 punten bijna 500 punten voor op Kaul die met zijn 4184 inmiddels op de zevende plaats bivakkeerde.
Daartussen manifesteerden de jeugdige Italiaan Dario Dester (4327) en de jonge Noor Sander Skotheim (4324) zich met mooie scores.
Ruim daarachter, maar voor Kaul, stond Rik Taam met een keurige 4193 punten op de zesde plaats. Afgezien van het hoogspringen (1.93) en een matige 13.66 met kogel liep het naar behoren: 100: 10.76, ver: 7.29, 400: 47.61.
Ook Sven Roosen (jammer dat hoogspringen nog moeizaam gaat: 1.84) deed het goed met verder 10.83, 7.14, 14.17 en 47.69. Hij stond na de eerste dag als elfde geklasseerd met 4067 punten. Pal voor hem in de rangschikking stond medaillekandidaat (hij moet het meer van zijn tweede dag hebben) Maicel Uibo, de atleet uit Estland die ook echtgenoot is van 400 meterspecialiste Shaunae Miller-Uibo. Tijdens het kogelstoten sloot zij zich aan bij de kleine Estse coach-delegatie en mocht, na herkenning door het publiek, vele toeschouwers blij maken met een selfie.

Dag twee begon met een onaangename gewaarwording. Nog voor de start van de 110 meter horden zagen wij Rik Taam - op de tribunes!
Hij had na hoogspringen last gekregen van zijn voet maar had de 400 meter nog (zelfs zeer goed) kunnen doorstaan. Maar de volgende ochtend leek verdergaan toch te bezwaarlijk. Roosen mocht nu de Nederlandse eer hoog houden.
Menige koebel weerklonk toen favoriet Ehammer zich naar de startblokken van de 110 meter horden begaf. Ook op dit onderdeel liet hij zijn meesterschap zien: met 13.75 nam hij wederom royaal extra afstand van Kaul. Moest de Duitser uit Mainz nu toch echt vrezen dat zijn sublieme eindschot speerwerpen + 1500 meter ontoereikend zou zijn?
Misschien dat discuswerpen toch nog ietsje perspectief kon bieden. Want hier faalde Ehammer hopeloos met een worp van slechts 34.92. Maar Kaul liet hier kansen liggen. De man die 47, 48 meter in zijn mars heeft kwam tot een beste worp van slechts 41.80 meter.
Achter de onaantastbare Zwitserse leider streden Dester, Skotheim, Duitser Kazmirek, Wiesiolek (Polen), Uibo en die andere Est Janek Oiglane om de ereplaatsen. Met Kaul gevaarlijk loerend ook nog in de coulissen.
Intussen was ook de grote Arthur Abele-show begonnen. De man van Beieren, in 2018 in Berlijn nog Europees kampioen, was hier in München met zijn afscheidstienkamp bezig en kreeg alle gelegenheid om dit met het publiek te vieren. Aanvankelijk was een valse start bij de horden hem op diskwalificatie komen te staan, maar bij nader inzien mocht hij, na discuswerpen, alsnog zijn race lopen. Zodat hij zijn tienkamp kon afmaken.

Sven Roosen, met 38.40 bij discus matig op dreef, bezorgde de fans en zichzelf een aangename verrassing door bij polsstokhoog een fraai pr van 4.80 te springen. Na een zeer rommelig begin op 4.30 en 4.40 ging het naarmate de lat hoger werd gelegd alsmaar soepeler.
Ehammer breidde zijn voorsprong via 5.20 nog verder uit. Achter hem begonnen Uibo (5.30), Skotheim (5.00), Dester en Oiglane voorzichtig aan de andere medailles te denken. Kaul moest ten opzichte van Ehammer opnieuw verlies incasseren maar was blij met zijn 4.90 meter.
De Zwitser ging nog steeds majestueus aan de leiding met 7202 punten. Daarachter op zo’n 400 punten achterstand Dester, Uibo, Oiglane, Kazmirek en op 520 punten Niklas Kaul.

Tienkamper Rik Taam valt uit na 1e dag EK

door Michel van Eijkelenburg

Na een goede eerste dag in München lag Rik Taam op een keurige 6e plaats met uitzicht op een mooi puntentotaal. Maar tot onze schrik zagen we hem de volgende ochtend bij de 110m horden op de tribune zitten in plaats van in de startblokken. We vroegen hem wat er aan de hand was.

Wereldtitel voor wereldrecordhouder Mayer

door Kees Sluys

Benieuwd waren we naar nieuwe namen als de Amerikaan Kyle Garland en de 22-jarige Ayden Owens-Delerme, de in de VS studerende man uit Puerto Rico met zijn fantasievolle haardracht. Deze was met zijn 10.52 niet helemaal tevreden. Garland, ook pas 22, donkere spierbundel met perfecte ‘sixpack’ en dit jaar al goed voor een score van 8720 punten, begon met 10.69.

Het verspringen was niet helemaal topniveau. Acht-meter-man Warner kwam tot ‘slechts’ 7.87 maar bleef de anderen wel voor. Springspecialist Zach Ziemek bleef steken op 7.70, Owens deed het met 7.64 goed en Mayer met 7.54 redelijk. Garland viel met 7.41 lichtjes tegen.

Ook bij het kogelstoten bleef de populaire Garland (pr: 16.65) met 15.24 ruim onder zijn niveau. Warner deed het goed met 14.99, Mayer verspeelde punten met een voor zijn doen matige 14.98, Owens mocht blij zijn met 14.97. Ziemek handhaafde zich met een pr van 15.37 in de kop van het klassement, waar zich ook Warner, diens landgenoot Pierce Lepage (de enige die de draaitechniek beproefde) en Owens bevonden. Winnaar van het derde onderdeel werd Grenada’s Lindon Victor die met 16.29 goede zaken deed. Sterk voor de dag kwam ook Leo Neugebauer met 15.83. De microfonist vond de naam van de in de VS studerende donkere Duitser (22) overigens maar lastig uit te spreken.

Regerend wereldkampioen (Doha 2019) Niklas Kaul, die bij het EK in München wil pieken, verging het nog niet al te best. Met 11.22, 7.09 en 14.52 was uitzicht op een ereplaats al verkeken.

Onderdeel vier, hoogspringen, leverde een mooi duel op tussen Garland en de Noorse belofte, de pas 20-jarige Sander Skotheim die met 2.17 zegevierde. De Amerikaan moest op deze hoogte afhaken. Warner en Mayer mochten met 2.05 tevreden zijn, en Ziemek deed het voor zijn doen redelijk met 2.08.

Owens leverde met 2.02 iets in op de concurrentie, maar wekte sensatie in de laatste serie van de 400 meter, het slotonderdeel van dag één. Met zijn fantastische 45.07 bleef hij slechts een fractie boven de magische 45.00 die voormalig wereldrecordhouder Ashton Eaton (ook in het stadion aanwezig) ooit op de klokken bracht. En, om nog maar eens een vergelijking te maken, hij was daarmee bijna een halve seconde sneller dan specialist Liemarvin Bonevacia in de halve finale van de 400 meter.

Dramatisch pakte de afstand uit voor Warner die na vier onderdelen aan de leiding stond. In de binnenbaan gestart greep hij na 130 meter naar zijn been en viel ter aarde. Hij moest de strijd verlaten.

Zonder de grote favoriet lag de strijd nu weer geheel open. Wie zou er profiteren? Owens ging met grote voorsprong (4606 punten) op kop, gevolgd door Lepage die 46.84 had gelopen en Ziemek, die slechts 49.56 scoorde. Mayer, wiens 49.40 ook niet indrukwekkend was, lag nog verder weg – maar mocht vertrouwen op zijn doorgaans ijzersterke tweede dag.

Fantastische Anouk

door Kees Sluys

De spanning bij de Nederlandse toeschouwers in Hayward Field (Eugene) was maandag 18 juli tegen 19.00 uur bijna niet te harden. Ging Anouk Vetter dan voor het eerst WK-goud halen op de zevenkamp? Kon ze het fenomeen Nafi Thiam op dit moment suprême naar het zilver verwijzen?
In theorie leek het mogelijk. Op de martelende slotafstand, de 800 meter, moest ze niet meer dan anderhalve seconde toegeven op haar Belgische rivale. Gezien beider pr’s zou het mogelijk moeten zijn. Dus: aanklampen, de dood of de gladiolen.
Daar kwam het dertienkoppige veld de baan op. Nog een paar minuten voor de start.

Hayward Field is een prachtig nieuw stadion met zeer comfortabele zitplaatsen die aan stoelen in een chique bioscoop doen denken. Een enorm pluspunt dus. Als we naar de ‘track’ en het ‘field’ kijken vallen ook een paar dingen op. Alle werp- en springinstallaties bevinden zich aan één kant, in de finishbocht. De andere bocht is geheel groen van gras. Merkwaardig is de afgesneden bocht met de steeplechase-waterbak (of zoals men in Vlaanderen wel zegt: de ‘rivier’).
Zonder meer minpunten bij dit WK zijn het ontbreken van programmaboekjes alsook het totale gemis aan koffie-uitschenkpunten - iets dat ook de vrijwilligers hier belachelijk vinden.

De zevenkamp was zondagochtend begonnen. Emma Oosterwegel zat (net als Noor Vidts) niet helemaal lekker in de wedstrijd, maar Anouk Vetter presteerde op dag één zonder meer geweldig. Hoewel ze de een na laatste horde flink toucheerde klokte ze toch een behoorlijke 13.30 op het openingsnummer, de 100 meter horden. Hoogspringen ging allesbehalve soepel maar uiteindelijk stond er toch 1.80 genoteerd. Een hoogte die ze zelden haalt en die tot karakteristieke vreugdesprongetjes leidde. Zeer goed bezig was de grote favoriete Nafi Thiam, die na een voor haar doen prima hordenrace tot een fraaie 1.95 kwam (exact de hoogte van het zeer recente Nederlandse record van Britt Weerman). Opvallend was de bijzonder korte aanloop van Amerikaanse Kendell Williams die helaas totaal niet in de wedstrijd zat. Dit in tegenstelling tot het zeer snel ontluikende nieuwe Amerikaanse talent, de luid bejubelde Anna Hall. Zij moest met haar aparte springstijl pas op 1.89 afhaken en deed met 1.86 goede zaken. Zou zij mogelijk zelfs een bedreiging voor Vetter kunnen vormen? Bij het kogelstoten zette Vetter orde op zaken. Tegenover de 13.67 van Hall kwam Vetter in haar tweede poging tot een formidabele 16.25. Nieuw pr, huppelen van vreugde, en weer flink ingelopen op Thiam die met 15.03 lichtjes teleurstelde.
Resteerde op dag één nog de 200 meter. Thiam, springer/werperstype, deed het voor haar doen uitstekend met 24.39. Maar het was hier dat Vetter met een voortreffelijke 23.73 bijna de leiding in het klassement pakte. Hall bleek op deze afstand superieur met 23.08 en begon nu toch echt aanspraak op een medaille te maken. Zeker ook gezien haar bijzondere capaciteiten op het slotnummer, de 800 meter, waarop zij al eens in de 2.03.00 had gelopen.
Dag twee beloofde superspannend te worden. Thiam leek te sterk, eremetaal voor Vetter was wel zeker, maar werd het zilver of brons.

Een handjevol toeschouwers en coaches verzamelde zich maandagochtend op de tribunes voor de twee verspringbakken. Onder hen atletiekberoemdheid Jackie Joyner-Kersee, die als special guest aanwezig was. Zij hoefde ook nu niet te vrezen voor een
aanval op haar onvoorstelbare wereldrecord van 7291 punten - al leken mooie scores zeker in het verschiet te liggen.
Thiam deed het goed met 6.59. Stukken beter dan Vetter die na een ongeldige poging slechts 6.17 liet noteren. Maar toen, bij haar derde poging, demonstreerde Vetter weer haar uitstekende mentaliteit en broodnodige koelbloedigheid: 6.52! Pr en in het spoor gebleven. Intussen deed Hall het met 6.39 ook prima.
Ook bij het speerwerpen was de lange, slanke Amerikaanse
voor haar doen uitstekend bezig met 45.75. Maar toen even later in groep B de echte matadores begonnen werd het pleit voor haar beslecht. Zilver voor de Amerikaanse werd onmogelijk nadat Vetter in haar tweede poging geweldig uithaalde met een luidkeels toegejuichte winnende worp van 58.29 meter. Thiam bleef ruimschoots achter met 53.01, zodat met de door Vetter zo gevreesde slotafstand voor boeg de tussenstand er aldus uitzag:
Vetter: 6045 punten
Thiam: 6026 punten
Hall: 5741 punten

Anouk mocht dus zo’n anderhalve seconde toegeven om het goud te pakken. Wat ging ze doen? Mee met Thiam? Haar eigen race lopen? Wat werd haar tactiek?
Na het startschot ging Hall er, zoals verwacht, meteen vandoor met achter haar de Poolse Sulek. Thiam bevond zich na 200 meter midden in het veld, Vetter bleef achter en probeerde niet aan te haken. Hield ze bewust iets in om in de tweede ronde alsnog proberen op te stomen? Nee, de achterstand liep alleen maar op. Thiam was gewoon duidelijk beter en liep met 2.13.00 zelfs een onverwacht pr. Zeven seconden na haar kwam Vetter over de streep.
Blij met zilver en een fantastisch nieuw Nederlands record van 6867 punten. Thiam greep de titel met 6947 punten en was gewoon te goed. Hall verbrijzelde haar pr en pakte met een prachtig totaal van 6755 als verwacht het brons. En Emma Oosterwegel? Zij werd zevende met een toch nog mooie score van 6440 punten.
Jammer genoeg werden de medaillewinnaars pas na afloop van het avondprogramma gehuldigd, toen het stadion al bijna was leeggelopen. Ook zoiets dat ze hier in Eugene toch beter hadden kunnen en moeten regelen.

Eelco Sintnicolaas (35) heeft definitief afscheid genomen. Hij deed dat zondag jl bij de Nederlandse atletiekkampioenschappen die op ‘zijn’ thuisbaan van AV’34 in Apeldoorn werden georganiseerd.

Even leek het erop dat Eelco zijn aangekondigde allerlaatste tienkamp toch niet kon afmaken. Na zijn derde poging bij het speerwerpen liep hij trekkebenend richting zijn fans die zich achter de hekken hadden verzameld.

Gelukkig kwam hij een half uur later toch aan de start van het slotonderdeel, de 1500 meter. Terwijl winnaar Sven Roosen in zijn eentje voorop ging in een poging om toch nog over de 8000 punten te komen (hij slaagde: 8020) voltooide Eelco, gesteund door clubgenoot Lauri Hulleman zijn lijdensweg, die tegelijkertijd een (zij het door te weinig publiek) luid bejubelde triomftocht werd. Dat hij met een score van 6936 punten als zevende eindigde was bijzaak. Voor de statistieken:

100: 11.48 / ver: 6.63 / kogel: 13.61 / hoog: 1.75 / 400: 53.58 / 110 h: 14.82 / discus: 41.85 / polshoog: 4.75 / speer: 56.15 / 1500: 5.26.04  

Na diverse toespraken stond er een sportieve Mazda op de baan klaar waarin Sintnicolaas naast de chauffeur mocht plaatsnemen voor een ereronde.

Van de partij bij dit mooie slotakkoord van onze beste tienkamper aller tijden waren ook diverse buitenlandse oud-meerkampers, zoals Hans van Alphen, Sami Itani, Rudy Bourguignon en Andrei Krauchanka, Eelco’s langjarige concurrent uit Wit-Rusland.

NB Meer over Eelco binnenkort in een uitgebreid interview op baan-atletiek.nl

Talenten

door Kees Sluys

Bij de NCAA kampioenschappen op Hayward Field in Eugene, het stadion waar half juli de wereldkampioenschappen atletiek beginnen, maakten diverse jonge talenten indruk.

Zo was er sprinster Abby Steiner (22), die op superieure wijze de 200 meter won in een beste wereldseizoentijd van 21.80. De 100 meter ging in 10.90 en met haar team van Kentucky won ze de 4 x 400 meter in 3.22.55 – ruim een seconde sneller dan het Nederlandse record. Splittijd: 48.92.

Dan was er de 21-jarige Anna Hall die met overmacht de zevenkamptitel greep. Haar score van 6385 punten had aanzienlijk hoger kunnen uitvallen; tussen de onderdelen speerwerpen en 800 meter door liep ze ook nog eventjes naar een tweede plaats op de 400 meter horden in 54.76. Het was dus niet zo vreemd dat Hall ditmaal niet in de buurt van haar razensnelle pr op de afsluitende afstand (2.03.11) kwam. Ook al omdat ze niet meer bedreigd kon worden stelde ze zich tevreden met een zeer matige 2.21.23. Het zal niet lang meer duren voordat Hall, die eerder dit jaar 6458 punten vergaarde, richting 6600-6700 punten gaat.  

Verheugend nieuws ook voor Nederland. Met 8015 punten werd Texas-atleet Lucas van Klaveren (22) in Eugene de twaalfde Nederlandse tienkamper die de 8000 puntengrens overschreed. Van Klaveren moet nog het nodige aan de spring- en werpnummers doen, maar is een geweldige loper (400 meter: 46.77; 1500 meter: 4.24.22). Net als Hall loopt hij ook een prima 400 meter horden. Dit seizoen kwam hij al tot 50.48.

Nafi Thiam, tweevoudig olympisch kampioene op de zevenkamp, is trouwens ook nog maar 27. Het is dus lang niet denkbeeldig dat zij over twee jaar in Parijs haar derde olympische titel verovert. Maar dan moet het fysiek sowieso goed zitten. Wegens rugklachten liet ze Götzis aan zich voorbijgaan, maar zaterdag 11 juni stond ze wel aan de start bij de wedstrijden om de Gouden Spike in Leiden. Naar tevredenheid. Ze liep de 100 meter horden in 13.66 en sprong 6.54 ver. Eerder dit jaar liep ze al 24.37 op de 200 meter. Dus ook qua snelheid (haar mindere punt) lijkt het de goede kant op te gaan.    

Polsstokhoogspringen leer je zo

door Michel van Eijkelenburg

Rafael Raap komt er weer aan

door Michel van Eijkelenburg

Tienkamper Rafael Raap, nog jong en een groot talent, scheurde vorig jaar in Götzis zijn achillespees af. Enkele maanden lang mocht hij alleen maar op bed liggen, verder niets. Daarna moest hij vanaf nul zijn trainingen weer gaan opbouwen. Inmiddels gaat hoogspringen in ieder geval boven verwachting: bij de T-Meeting in Tilburg sprong hij 2,04 meter.

Michel van Eijkelenburg sprak met Rafael over wat het afgelopen jaar met hem heeft gedaan en waar hij nu staat.

Zesde plaats en persoonlijk record van Rik Taam in Götzis

Interview van Michel van Eijkelenburg van baan-atletiek met Rik Taam vlak na de tienkamp in Götzis op 29 mei 2022.

Pieter Braun is er niet bij

door Kees Sluys

Hij was begin van de maand nog zo goed bezig. In het Italiaanse Grossetto tijdens de Multistars-wedstrijden leek Pieter Braun na een paar jaar kwakkelen eindelijk weer op weg naar een hele mooie score. De 100 meter ging voor zijn doen met 11.05 niet slecht, verspringen met 7.41 was goed, zijn overwinning bij het kogelstoten met een prachtig pr van 15.67 was zelfs voortreffelijk. Maar na een sprong van 1.92 hoog nam hij (toch weer pijntjes) voorzichtigheid in acht en stopte. Wat hem niet belette om op de 400 meter nog met een mooie 48.71 voor de dag te komen. Zat er dan toch nog een hele ruime 8000-puntenscore in?

Helaas, na de 110 horden in 14.58 op dag twee, besloot Pieter met de wedstrijd te stoppen. Maar tot vreugde van de meerkampliefhebbers liet hij weten vier weken later in Götzis aan te treden. Vielen zijn blessures dan toch mee, vroeg men zich hoopvol af?

Het mocht niet zo zijn. Onlangs maakte de 29-jarige tienkamper met een pr van 8342 punten (Götzis 2018), die in 2015 de Europese U23-titel behaalde, bekend dat hij stopt.

Kan dit verlies voor de nationale meerkampwereld op korte termijn goedgemaakt worden? In Götzis komen volgend weekend in ieder geval twee atleten aan de start met flinke ambities. Zowel Rik Taam als Sven Roosen zullen zeker de 8200 puntengrens in gedachten hebben.

Veel Duitsers op de startlijst, onder wie een nog steeds kwakkelende wereldkampioen Niklas Kaul en oudgediende Arthur Abele, Europees kampioen van 2018. Zoals altijd zijn ook weer diverse Esten present alsmede olympisch kampioen Damian Warner en zijn landgenoot Pierce Lepage. Speciale aandacht gaat ook uit naar junioren Jente Hauttekeete (België) en de Tsjech Frantisek Doubek.      

Bij de vrouwen voert Katharina Johnson-Thompson de lijst aan, gevolgd door onze eigen favorietes Anouk Vetter en Emma Oosterwegel. In de gaten houden: jong talent als de Finse Saga Vanninen en Nederlandse juniore Sofie Dokter.  

Prachtmeerkampen in de VS

door Kees Sluys

Dat de wereldkampioenschappen atletiek in Eugene hun schaduwen vooruitwerpen werd dit weekend duidelijk bij de VS-meerkampkampioenschappen in Fayetteville. Garrett Scantling zegevierde met een prachttotaal van 8867 punten en zal daarmee olympisch kampioen Damian Warner en wereldrecordhouder Kevin Mayer enige vrees aanjagen. Zwakke punt was de 1500 meter, maar verder verliep alles naar wens. Zijn reeks: 10.68 / 7.68/ 16.12 / 2.04/ 48.38 / 13.59 / 51.04/ 5.15 / 67.16 / 4.46.37.

Minstens zo imponerend was het optreden van de 21-jarige Kyle Garland, die na dag één aan de leiding ging met 4660 punten. Hij presteerde als volgt: 10.63 / 7.86 / 16.44 / 2.16 / 49.04 / 13.71 / 46.16 / 4.85 / 59.36 / 4.43.21. En als we kijken naar bijvoorbeeld de 400 meter en polsstokhoog zit hier nog de nodige ruimte voor verbetering in. Inclusief nummer 3 Zach Ziemek, die met 8573 ook een pr scoorde, heeft Amerika eindelijk weer eens drie ijzers in het vuur bij een groot toernooi.

Bij de vrouwen was het allemaal een stuk minder. Zo verlieten Erica Bougard en Kendell Williams al na een paar zwakke onderdelen de strijd. Winnares werd Anna Hall met een totaal van 6458 punten. Zij maakte vooral indruk op de 800 meter die in een fabuleuze 2.03.11 ging. Vooral kogel (12.51) en speer (38.44) behoeven forse verbetering.

In Ratingen, belangrijk kwalificatiemoment voor de Duitse meerkampers, verliep bijzonder weinig naar wens. Zowel wereldkampioen Niklas Kaul als Kai Kazmirek verlieten al op de eerste dag de strijd. Kaul (in bezit van een wildcard voor het WK) voelde zich na de 100 meter al niet lekker en hield het na hoogspringen voor gezien. Hij is van plan om in Götzis te starten.

Uitstekende winnaar werd de 22-jarige Simon Ehammer, die met 8354 punten het oude Zwitserse record verbeterde. Grootste wapenfeit evenwel zijn fantastische 8.30 bij het verspringen. Een ‘wereldrecord’ binnen de tienkamp. Na afloop kondigde hij aan dat het allemaal nog wel beter kan en dat hij eind van de maand ook zijn opwachting zal maken in Götzis. We kijken al uit naar het ‘verspringduel’ tussen de jeugdige Zwitser en de ervaren rot Warner (pr: 8.28)

Matige scores bij de vrouwen. Winnares Sophie Weissenberg en Carolin Schäfer kwamen met respectievelijk 6273 en 6170 niet boven de 6300 punten uit.

Boling maakt het waar

Sinds Christophe Lemaitre in 2010 als eerste blanke atleet de 100 meter binnen de 10.00 liep (9.98) hebben maar weinig blanke sprinters in zijn voetsporen kunnen treden. Drie jaar geleden ontstond enige opwinding rond de 18-jarige Amerikaanse high schoolleerling Matthew Boling, die 9.98 had gelopen. Zij het met veel te veel rugwind, dus de euforie was nogal voorbarig; eerst maar eens afwachten of de ontwikkeling zou doorzetten. Maar zijn twee sprinttitels dat jaar bij de Amerikaanse onder 20-kampioenschappen beloofden natuurlijk wel wat.

Inmiddels hoeven we er niet gek van op te kijken als Boling (uitkomend voor de University of Georgia) zich daadwerkelijk bij de mondiale sprintelite gaat scharen. Kwam hij vorige week in Gainesville bij de Florida Relays al, met toegestane wind, tot 9.98, dit weekend kwamen er nog een paar beloftevolle verrichtingen bij. Met een tegenwind van 0.9 liep hij tijdens de Georgia Tech Invitational in Atlanta de 200 meter in 19.92. De derde beste tijd in het – nog wel zeer vroege – seizoen, achter landgenoten Fred Kerley (19.80) en Michael Norman (19.83).

De 400 meter ging eerder dit jaar al 45.51 en op de 4 x 400 meter dit weekend werd voor hem, als derde loper, 44.98 geklokt. Zijn indoorseizoen verliep ook al voorspoedig met een 60 meter in 6.56 en 8.25 meter bij verspringen.

Over veelzijdigheid gesproken. Onlangs nog schreven we in dat kader over hordeloper Grant Holloway. Vorige week voegde hij weer een paar mooie resultaten toe. In Gainesville liep hij de 100 meter in 10.21, en maakte onderdeel uit van estafettetams die respectievelijk 38.09 en 2.57.72 scoorden. Die laatste tijd zou bij de Olympische Spelen van Tokio goed zijn geweest voor de vierde plaats.

Richting WK indoor Belgrado

door Kees Sluys

Afgelopen weekend werden, in de aanloop naar het WK indoor in Belgrado (18 t/m 20 maart), niet alleen in Apeldoorn nationale kampioenschappen afgewerkt – ook uit het buitenland is het nodige te melden.

Opvallend was het in groten getale opgekomen publiek zondag 27 februari in Omnisport. Bijna de hele onderste ring zat vol. Mooiste prestaties natuurlijk de 50.30 van Femke Bol (en de 51.20 van Lieke Klaver), alsmede de superieure race van Liemarvin Bonevecia die in 45.48 ook een paar nieuwe estafettekandidaten (Isayah Boers, Taymir Burnet en Nick Schmidt) met ruime voorsprong versloeg.

Burnets interesse in deze afstand lijkt ten koste te gaan van de 4 x 100 meter estafetteploeg, die vooralsnog niet over een adequate vervanger lijkt te beschikken. Of heeft Laurent Meuwly ergens een joker achter de hand?

Prachtig was natuurlijk ook weer het kogelstoten van Jessica Schilder met 19.35, en de 5.91 van Menno Vloon in zijn derde poging. De lat ging nog naar 6.00 meter, maar na één poging gaf Vloon er de brui aan. De begeerde grens, die komt nog wel.

Velbelovend ook een pr van 1.86 bij hoogspringen van meerkamptalent Sofie Dokter, en de 23.57 van collega-meerkampster Myke van de Wiel op de 200 meter. En het ruime pr op de 60 meter horden van Sven Roosen (7.93) mocht er ook zijn.  

Domper aan het eind van de middag: Nadine Visser, die met bandage om linkerbeen, op het eind van de 60 meterhordenfinale last van haar hamstring kreeg en de race als vierde in 8.52 beïndigde.

In Duitsland kwam sprinter Owen Ansah sterk voor de dag met een 200 meter in 20.55. En overschreed Sara Gambetta met de kogel voor het eerst, met 5 centimeter, de 19.00 meter.    

Op twitter dook een mooie fotocombinatie op van Elliott Thompson en, jawel, zijn vader Daley. Maar alleen al uit de eerste twee onderdelen tijdens de Britse heptathlonkampioenschappen (60 meter 7.31 en ver 7.07 meter mag blijken dat de zoon iets minder getalenteerd is.

Zeer goed was wel de zevenkamp van Garret Scantling, die in Spokane (VS) tot 6382 punten kwam. Met achtereenvolgens: 60m 6.86 /ver 7.34 /kogel 16.16 /hoog 2.05 / 60mh 7.75 / polshoog 5.20 en 1000 m 2.43.04. In de VS timmerde ook regerend wereldkampioen op de 100 meter Christan Coleman aan de weg met een mooie 6.45 op de 60 meter. Hij is na zijn dopingschorsing klaar voor Belgrado.  

Ingebrigtsen blijft bezig

Tijdens het jaarlijkse, drukbezochte en zeer goed bezette indoorgala in het Franse Liévin (niet ver van Lille) werden donderdagavond 17 februari weer fraaie prestaties geleverd. Olympisch kampioen Jacob Ingebrigtsen, sinds kort niet meer onder hoede van zijn vader trainend, stal de show en brak het wereldindoorrecord op de 1500 meter: 3.30.60.

Hoe zou het gaan met Lamont Marcell Jacobs, die andere, verrassende, olympisch kampioen? Welnu, hij won de 60 meter in 6.50. Grant Holloway, nummer 2 in Tokio, toonde zich met 7.35 superieur op de 60 meter horden.

Olympisch kampioene hinkstapsprong Yulimar Rojas maakte indruk bij het verspringen. Haar sprong van 6.81 deed vermoeden dat er meer in het vat zit.

Nederlandse deelname was er ook. Menno Vloon presteerde het beste met een derde plaats (5.81) bij het polsstokhoogspringen.

Jonge meerkampster Hanna van Baast gaat goed

door Michel van Eijkelenburg

De net 18-jarige Hanna van Baast van A.V. Attila in Tilburg, in februari 2020 geportretteerd in onze rubriek “In the Spotlight”, lijkt zich goed te ontwikkelen. Haar nieuwste succes is de gouden medaille die ze op 13 februari in Apeldoorn behaalde op de NK indoor meerkamp U20. Hierbij verbeterde ze drie persoonlijke records en versloeg ze in het eindklassement de aanwezige concurrentie met ruim 400 punten verschil. De uitslag is wel geflatteerd te noemen doordat enkele sterke leeftijdgenotes zoals Marleen Baas zich hadden afgemeld.

Maar nog belangrijker dan medailles winnen vindt Hanna het om zichzelf steeds te verbeteren, en dat doet ze. Op uitnodiging van de Atletiekunie heeft ze deze winter trainingen gevolgd op Papendal, onder meer bij talentcoach Ingmar Vos. In Apeldoorn ging ze als een komeet van start door de 60 meter horden afgetekend te winnen. Ook de onderdelen hoog- en verspringen won ze. Haar scores waren uiteindelijk: 60mH in 8.61, hoog 1,66m, kogel 10,45m, ver 5,50m en 800m in 2.33,59.

Hanna is blij met haar overwinning maar ook realistisch: “Het was een rare NK want van de nationale top 5 was ik de enige die zich niet had afgemeld, dat was wel jammer. Mijn hordenrace was perfect. Kogelstoten deed ik voor het eerst met 4kg, ik hoopte op 10 meter en dat is goed gelukt. Bij het verspringen evenaarde ik mijn pr zonder echt goed te springen, dat geeft vertrouwen dat ik deze afstanden nu constant spring. Op de 800 meter liep ik een pr van 5 seconden. Ik liep zelfs een tijdje vooraan het veld en dat overkomt me maar zelden. Ik ben heel blij met mijn eerste Nederlandse meerkamptitel, ook al was het veld misschien niet zo sterk. En ik ben blij dat we weer volle bak mogen meerkampen, ook al zijn 5 onderdelen op een dag wel heel zwaar!”

Met deze Nederlandse indoortitel is Hanna haar U20-jaren goed begonnen, we mogen komende zomer nog veel moois van haar verwachten.

Indoorseizoen losgebarsten

door Kees Sluys

Afgaand op een aantal resultaten van het nu goed losgebarsten indoorseizoen belooft 2022 een heerlijk atletiekjaar worden. Het begon al met het sensationele bericht dat olympisch kampioen kogelstoten Ryan Crouser bij de Millrose Games in New York City met 23.38 een nieuw wereldrecord had gevestigd. Helaas echter, de vreugdekreten bleken voorbarig. Er was iets mis met de positionering van de meetapparatuur; alle resultaten werden achteraf ongeldig verklaard.  

Bij diezelfde wedstrijden maakte (nog steeds regerend wereldkampioen 100 meter) Christian Coleman, na anderhalf jaar schorsing wegens dopinggedoe, in zijn eerste optreden een goede indruk op de 60 meter: 6.49.

Elders in de VS, in Columbia (South Carolina), liep olympisch kampioen 400 meter Steven Gardiner met 31.56 een wereldrecord op de minder courante 300 meter.

En in Albuquerque kwam onze eigen Jorinde van Klinken (21), toch vooral discuswerpster met een fantastisch pr van 70.22, bij het kogelstoten tot een fraaie afstand van 18.88. Nog maar 9 centimeter verwijderd van het Nederlandse record van Corrie de Bruin. Deze prestatie zou bij de Olympische Spelen in Tokio goed zijn geweest voor de achtste plaats.    

Fayetteville (Arkansas) was het toneel van een mooie zevenkampscore (6272) van Ayden Owens, de man uit Puerto Rico. Maar hij werd in het Franse Aubière overtroffen door Zwitsers talent Simon Ehammer die 6285 punten vergaarde. Onder meer via een super-resultaat bij het verspringen: 8.26 meter.

En dan hadden we nog een paar mooie Nederlandse resultaten. Zoals de 5.86 meter van Menno Vloon die in Nevers (Fr.) de winst greep. Waarmee hij zich in één klap kwalificeerde voor het WK indoor in Belgrado, het WK in Eugene en het EK in München. Voor wie het leuk vind, kijk nog eens naar het interview dat baan-atletiek met hem had op https://www.baan-atletiek.nl/artikelen/21-maart-de-vlucht-van-polsstokhoogspringer-menno-vloon.

In Apeldoorn overtuigde Isayah Boers (22) met zijn 46.36 op de 400 meter. Daarmee voldeed hij aan de WK indoorlimiet, net als Taymir Burnet die de 60 meter won in 6.62.

Wetenswaardigheden

door Kees Sluys

- Met Nienke Brinkman heeft Nederland er zo maar ineens een voortreffelijke atlete bij gekregen. Met 2.26.34 eindigde zij in haar eerste officiële marathon in de derde beste tijd ooit door een Nederlandse gelopen – na Lorna Kiplagat (2.23.43) en Hilda Kibet (2.24.37). Een kwartier sneller dan haar eerste, met een vriendengroep georganiseerde, marathon in 2020. Nog een keer een kwartier er af en ze zit al ver onder het wereldrecord van Brigid Kosgei (2.14.04).
Tegenover de NOS verklaarde de 28-jarige, in Zwitserland werkzame atlete, die met haar tijd zowel WK- als EK-limiet brak: ‘Ik wil ontzettend graag naar Eugene in de Verenigde Staten voor de WK, maar of dat ook in combinatie met de EK in München kan, weet ik niet.’
De WK-marathon wordt op 18 juli gelopen, de EK-marathon op 15 augustus. Twee topmarathons binnen een maand? Dat zien we eigenlijk nooit. Maar het zou wat zijn!

- Voor de ware liefhebber. Noteer in de agenda: maandag 20 december. Vijf van de grootste zevenkampsters ooit, te beluisteren in een unieke All-Star Podcast van World Athletics. Vijf olympische kampioenen, in alfabetische volgorde, met hun beste score: Jessica Ennis (6955), Jackie Joyner-Kersee (7291), Carolina Klüft (7032), Nafi Thiam (7013) en Denise Lewis (6831).
Nee, daar kunnen onze nationale heldinnen nog niet aan tippen: youtube.com/c/WorldAthletics   

- Het door Zweedse tienkamper Fredrik Samuelsson aangezwengelde debat over het tot slechts 24 atleten en atletes gereduceerde meerkampveld tijdens de grote internationale toernooien, krijgt mogelijk toch aandacht van de atletiekbobo’s.  
Op de website decathletesofeurope.co.uk wordt nog even geschetst hoe snel die negatieve ontwikkeling is gegaan. Bij de Olympische Spelen van 2008 in Peking nog meer dan 40 deelnemers, acht jaar later in Rio nog 32, en slechts vier jaar verder, in Tokio, nog maar 24. Dit alles in het kader van wat men als een gewenste ‘stroomlijning’ van het al zo volle programma nodig acht.
Niettemin schijnt men bij World Athletics inmiddels open te staan voor discussie, al is de uitkomst ongewis. Christian Taylor, voorzitter van atletenvakbond Athletics Association, liet weten het onderwerp van groot belang te vinden, en hoopt in goede samenwerking tot ‘werkelijke vooruitgang’ op dit punt te komen.     

- Er heerst bij objectieve waarnemers in de meerkampwereld ook de nodige onvrede over het bonuspuntensysteem bij kwalificatie voor de grote toernooien. Een systeem waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen de bonuspuntentoekenning van bijvoorbeeld de winnaar van de Hypomeeting in Götzis (waar altijd vele wereldtoppers acte de présence geven en hoge scores worden behaald) en die van een veel minder sterk bezet bezet toernooi als in het Italiaanse Lana. Om ‘gemakkelijk’ extra punten te vergaren maakten slimme, niet al te sterke, atleten dus – al was het hun goed recht – nogal eens de keus voor toernooien met een mindere status en een zwak deelnemersveld. Een evidente ‘weeffout’ waarop Hans van Kuijen in deze kolommen diverse malen de vinger heeft gelegd.
Inmiddels is ook World Athletics tot het inzicht gekomen dat hier iets niet helemaal klopt. Tot terechte vreugde van de organisatie in Götzis is het evenement nu ‘in die höchstmögliche Veranstalterkategorie aufgenommen’.

Kozakiewicz en zijn ‘bras d’honneur’

door Kees Sluys

Temidden van allerlei andere, meest buitenlandse, films (oa over voetbal, cricket, roeien, boksen, skateboarden, ijshockey, rolstoelrugby, schermen en American football) komt tijdens het Sportfilmfestival Rotterdam (7 t/m 10 december) ook de liefhebber van baanatletiek even aan zijn trekken. Maar de Poolse documentaire Going for Gold van Ksawery Szczepanik is dan ook de moeite waard.

We schrijven 30 juli 1980, Olympische Spelen in Moskou – door oa de Verenigde Staten geboycot. Plaats van handeling is het voornamelijk door Sovjet-Russisch publiek bevolkte Olympisch Stadion.

Aan de orde is de finale van het polsstokhoogspringen, die om 16.30 gepland staat. Het belooft een strijd te worden tussen de Polen Wladyslaw Kozakiewicz (die in mei het wereldrecord op 5.72 had gebracht), diens landgenoot en regerend olympisch kampioen Tadeusz Slusarski alsmede twee matadoren uit de ‘Franse school’. Van hen mocht Thierry Vigneron zich die zomer met 5.75 even wereldrecordhouder noemen; maar twee weken voor de Spelen, op 17 juli, overbrugde Philippe Houvion 5.77 meter. En dan was er nog Konstantin Volkov, de favoriet van het thuispubliek die in juni 5.69 had gesprongen.

Dat Volkov tijdens de finale luidkeels werd toegejuicht door zijn publiek was niet meer dan normaal. Maar dat zijn Poolse concurrenten massaal werden uitgejouwd en uitgefloten was een heel ander, kwalijk, verhaal. Het verleidde triomfator Kozakiewicz, nadat hij het wereldrecord op 5.78 bracht, tot zijn ‘bras d’honneur’.

Volgens Wikipedia: ‘Een obsceen gebaar, dat gemaakt wordt door één arm dusdanig te buigen dat een L-vorm ontstaat en dan met de andere arm de biceps te pakken, om vervolgens de gebogen voorarm dramatisch verticaal te verheffen.’  
Het leidde tot de nodige politieke ophef. Ook daarover gaat Going for Gold.

www.sportfilmfestivalrotterdam.com

Unieke reünie Vrienden van de Atletiek

door Bert Vreeswijk

Zaterdag 30 oktober vond er een unieke reünie plaats in Ouderkerk aan de Amstel, georganiseerd door De Vrienden van de Atletiek in nauwe samenwerking met topatleten uit de jaren 80. Naast de ruim 100 deelnemers die gehoor gaven aan de uitnodigingen van beide organisatoren was ook de volledige redactie van baan-atletiek.nl aanwezig.
Het programma voor deze dag was uniek, omdat diverse topatleten uit de jaren ‘80 aanwezig waren (oa Ellen van Langen en Gerard Nijboer). Na een welkomstwoord van Rien van Haperen namens de Vrienden en Cor Lambrecht namens Topatleten 80 kwamen drie speciaal uitgenodigde gasten in korte interviews aan het woord. Europees indoor-kampioen en zilverenmedaillewinnaar op de olympische 4 x 400 m Tony van Diepen kwam als eerste aan bod (later tegen ons: ‘Volgend jaar in Eugene gaan we echt voor goud. Ik zelf kan zeker nog een halve seconde sneller.’). Daarna de jonge discuswerper Ruben Rolvink, die met zijn dit jaar geleverde prestaties nu tweede staat op de wereldranglijst bij de junioren. En tot slot polsstokspringer Menno Vloon, die met zijn sprong over 5.96 m. de 6.00 meter grens dicht is genaderd (tegen ons: ‘Die 6.00 meter komt er echt.’)

In een gezellige ambiance konden alle aanwezige reünisten en oud-toppers uit de jaren ‘80 volop genieten van het ophalen van oude verhalen onder het genot van een hapje en een drankje. Aan het eind van de middag, na een rijkelijk gevuld buffet, keerden alle aanwezigen met een goed gevoel huiswaarts en konden Rien van Haperen en Cor Lambrecht terugkijken op een geslaagde reunie, die uit de reacties te horen in deze vorm voor herhaling vatbaar is.

Genomineerd!

Sifan Hassan is een van de kandidaten die kans maakt om gekozen te worden tot atlete van het jaar. Sifan won op de Olympische Spelen in Tokio goud op de 5000 en 10.000 meter en ook nog eens brons op de 1500 meter! Drie afstanden met een olympische medaille bekronen was nog nooit eerder door een atlete gepresteerd. Naast Hassan zijn ook de Russische hoogspringster Maria Lasitskene (pr 2.06 m.) en de Poolse kogelslingeraarster Anita Wlodarczyk (wr 82.98 m.) genomineerd. Beide atletes wonnen ook goud in Tokio. Op 16 oktober zal de winnares door de Europese atletiekbond bekend worden gemaakt in het Zwitserse Lausanne.
Femke Bol (21) is genomineerd om gekozen te worden tot talent van het jaar wegen haar bijzondere prestaties op zowel de 400 meter horden als de 400 meter vlak. Zo won Femke in Tokio brons op de 400 meter horden met een nieuw Europees record van 52.03 sec. Achter de Amerikaanse atlete Sydney McLaughlin (22) die er in een nieuw wereldrecord van 51.46 sec. met het goud vandoor ging en haar 31-jarige landgenote en ex-wereldrecordhoudster (51.58) Dalilah Muhammad – olympische kampioene in 2016 te Rio de Janairo – die het zilver veroverde.

Nieuwe vijfmeterspringster en meer moois

door Bert Vreeswijk

Tijdens de finale van de Diamond League te Zürich (8 en 9 september) wist de frěle Russische polsstokspringster Anzhelika Sidorova als vierde vrouw de magische 5.00 meter barrière te overbruggen. De na een lang seizoen niet geheel fitte Sidorova rekende naar eigen zeggen vooraf niet op een bijzondere prestatie in Zürich, maar wist, nadat de lat op 5.01 meter kwam te liggen, deze hoogte tot haar eigen verbazing met een fraai uitgevoerde techniek te overmeesteren.
Daarmee is zij na Jelena Isinbajeva (5.06), Jennifer Suhr (5.02 indoor) en Sandi Morris (5.00) de vierde vrouw die de vijf meter grens (5.01) wist te slechten.
Ook de Nederlandse favorieten presteerden sterk. Femke Bol was na een lang seizoen opnieuw de sterkste op de 400 meter horden (52.80). Ze won alle vijf DL-wedstrijden en eiste daarmee ook de eindoverwinning voor zich op.
Nadine Visser lijkt net iets te laat in supervorm te zijn gekomen. Na de Olympische Spelen scherpte ze in Zürich haar eigen Nederlandse record (12.58), gelopen tijdens de DL in Parijs, aan tot 12.51. Een prachtige prestatie!
In Zürich liet Sifan Hassan de aangekondigde wereldrecordpoging op de 10.000 meter achterwege en koos voor de 1500 meter. Het werd een tweede plaats. In de laatste meters moest ze haar meerdere erkennen in de Keniaanse Faith Kipyegon (3.58.33 om 3.58.55)
Mooie prestaties dit weekend ook van Rutger Koppelaar, die in Recklinghausen een pr van 5.80 sprong. En tijdens het NK onder 20 in Amersfoort was Ruben Rolvink de grote sensatie. Nadat hij eerder deze zomer in Breda al kampioen bij de senioren was geworden met 59.18, kwam de 19-jarige atleet nu met de lichtere discus (1.750 kg) tot een fenomenale 68.76. Waarmee hij het record van Rutger Smith uit 1999 (63.44) vermorzelde. En dat wil wel wat zeggen. Eindelijk een waardige opvolger?

Einduitslag Combined Events Challange 2021

Overig atletieknieuws van 21 en 22 augustus door Bert Vreeswijk

Diamond League in Eugene

In het Amerikaanse Eugene leverde sprintster Elaine Thompson-Herah een geweldige prestatie door het wereldrecord van Florence Griffith-Joyner (10.49) tot op 0,05 te benaderen, met een toelaatbare rugwind van +0,9. De nummers 2 en 3 finishten in dezelfde volgorde als tijdens de Olympische Spelen: respectievelijk Fraser-Pryce in 10.73 en Jackson in 10.76.
Sifan Hassan deed een poging om het wereldrecord op de 5000 meter te verbeteren. Maar, na haar grote inspanningen bij de Olympische Spelen in Tokio was dat misschien te opportunistisch en niet echt verstandig. Ze bleef met haar 14.27,89 ver verwijderd van het wereldrecord. Mijns inziens zou iemand die invloed op haar heeft Sifan in haar drive moeten afremmen en haar moeten behoeden voor roofbouw op haar lichaam.

Belgische nationale records tijdens polsstokgala in Leuven

Tijdens het polsstokgala in Leuven sneuvelden tijdens de gestaag vallende regen de Belgische records zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Regerend recordhouder Ben Broeders, die lange tijd geblesseerd was, kreeg een enorme opsteker door in zijn derde en laatste poging zijn eigen nationale record met 1 cm te verbeteren tot 5,81 meter.
Fanny Smets liftte haar eigen nationale outdoor record met 1 cm naar 4,52 in een van haar laatste wedstrijden. Fanny heeft, na een prachtige sportcarrière, besloten na dit seizoen haar polsstokken voorgoed in het foedraal te stoppen.
Tijdens hetzelfde gala in Leuven kwam Menno Vloon tot 5,71 meter, en bleef Rutger Koppelaar steken op 5,36.

Tallinn U23 samenvatting van Kees Sluys

Een nieuwe 8000-puntenman!

Wat er met zekerheid aan zat te komen is inmiddels werkelijkheid geworden. Gisteren (zondag 11 juli) sloot Sven Roosen de tienkamp bij het EK onder 23 in Tallinn fraai als tweede af met een totaal van 8056 punten. De zilveren medaillewinnaar is nu de elfde Nederlandse atleet die de begeerde grens heeft overschreden.
Roosen kende, op hoogspringen na (1.87), een voortreffelijke eerste dag met: 10.85, 7.44, 14.75 en 47.27. Totaal 4220 punten. Niettemin had het er na dag één alle schijn van dat de Duitser Andreas Bechmann de titel met grote overmacht zou grijpen. Na 10.91, 7.72, 15.81, 2.02 en 47.90 had hij 4447 punten verzameld. Maar Bechmanns tweede dag leverde nogal wat problemen op. Met 15.51 (!) op de horden, 42.51 discus, 4.80 polsstokhoog, 55.02 speer en 4.40.44 leverde hij vele punten in, al kon hij uiteindelijk nog triomferen met een mooie score van 8142 punten. Roosen deed het op de afsluitende dag een stuk beter met achtereenvolgens 14.33, 41.97, 4.30, 58.95 en 4.25.38.
Sven Jansons kon in Estland jammer genoeg iets minder overtuigen, maar diens 7705 en een achtste plaats waren niettenin redelijk – net iets onder zijn dit jaar behaalde pr van 7734 punten. Na zijn goede eerste dag (4137 punten), die nog beter had kunnen uitvallen als hij bij kogelstoten met 12.20 niet opmerkelijk zwak had gescoord, volgde een beslist matige tweede dag. Progressie boekte hij op verspringen (7.50), de 400 meter (48.54) en de 1500 meter (4.31.94).
Het EK onder 23 was überhaupt nogal succesvol voor Nederland. Goud voor Jessica Schilder bij kogel (18.11), Jorinde van Klinken (63.02 discus) en Jasmijn Lau op de 10.000 meter (32.30.49).
Zilver voor Roosen. Brons voor Diane van Es met 15.48.40 op de 5000 meter, en voor Ramsey Angela op de 400 meter horden. Die liep met 49.07 een nieuw pr en liet ook op de 4x400 meter estafette zijn grote vorm zien. Tijdens de series was hij met een splittijd van 44.82 de snelste van allemaal. In de door Nederland gewonnen finale (3.04.83) liep hij weer onder de 45.00, maar zijn inspanning werd tenietgedaan door de diskwalificatie van het Nederlandse team: Djao Lobles was tijdens zijn ronde in aanraking gekomen met een tegenstander.
Zeer spijtig. Met het vierde goud zou Nederland in het medailleklassement op de derde plaats zijn geëindigd. Nu werd de ploeg zesde in totaal.

Hieronder het eindresultaat van de mannen tienkamp, incl resultaten van de 2de dag.

Lekkere bezetting FBK Games

door Kees Sluys

Het atletiekseizoen is nu echt losgekomen. De eerste Diamond League en Continental Tour-wedstrijden, Götzis, en andere meetings zoals Oordegem zijn inmiddels achter de rug. Zondag a.s. 6 juni volgen de de FBK Games in Hengelo. Daarin een beslist zeer interessant deelnemersveld. We pikken er een paar onderdelen uit.
Wat te denken van de 100 meter vrouwen, met Dina Asher-Smith, Dafne Schippers, Ajla Del Ponte, Blessing Okagbare alsook Jamile Samuel, Naomi Sedney en N’Ketia Seedo?
Of de 100 meter horden. Met Puertoricaanse ranglijstaanvoerster Jasmine Camacho-Quinn (12.32), Sharona Bakker, Eefje Boons en Zoë Sedney.
Wat gaat Femke Bol doen in haar eerste 400 meter hordenrace? En Sifan Hassan op de 10.000 meter?
Lieke Klaver en Lisanne de Witte krijgen op de 400 meter stevige concurrentie van Belgisch Cynthia Bolingo, die op 1 juni nog 50.75 liep.
Niet van de partij bij het discuswerpen is de sensatie van het jaar, Jorinde van Klinken, die op 22 mei 70.22 liet optekenen. Wel twee andere atletes die 70.00 meter in hun mars hebben: Sandra Perkovic (Kroatië) en de Cubaanse Denia Caballero.
Bij de mannen eveneens talloze aangtrekkelijke namen. Oudgedienden Churandy Martina, Christophe Lemaitre en Isaac Makwala duelleren op de 200 meter. Met belangstelling kijken we hier ook uit naar het optreden van de 21-jarige Onyema Adigida, die in Oordegem pas nog tot 20.68 kwam, maar grote plannen heeft.
Met de Amerikaanse superstar Fred Kerley (zevende op jaarranglijst met 44.60 én derde op de jaarranglijst 100 meter met 9.91) en onze nationale favorieten Leemarvin Bonevacia en Jochem Dobber belooft de 400 meter ook iets moois op te leveren. Net als de 800 meter, waarbij Tony van Diepen en Djoao Lobles geduchte concurrentie krijgen van de Britten Max Burgin en Elliot Giles.
Koen Smet (110 meter horden) en Ramsey Angela (400 meter horden) mogen al helemaal niet klagen over sterke tegenstand. Jamaicaan Omar McLeod liep ooit al 12.90 en Abderrahman Samba van Quatar 46.98.
Krijgt Douwe Amels de geest in het gezelschap van hoogspringcollega’s als Gianmarco Tamberi, Derek Drouin en de 36-jarige, ooit zo spectaculair begonnen (wereldkampioen 2007) Donald Thomas van de Bahama’s?
Heerlijk ook dat Armand Duplantis zijn gezicht laat zien. Mogelijk inspireert zijn aanwezigheid mannen als Thiago Braz (pr: 6.03), Menno Vloon en Rutger Koppelaar tot grootse daden.

Eelco Sintnicolaas naar Tenerife

 door Michel van Eijkelenburg 

Bekende gezichten 

Langs de baan stond ook Peter Verlooy, voormalig bondscoach en technisch directeur van de Atletiekunie en tegenwoordig naar eigen zeggen weer training gevend.
En heel onopvallend, maar wel herkenbaar, stond er een atletiekgrootheid van vroeger langs de baan. Het was Nelli Cooman, voorheen jarenlang ’s werelds snelste op de 60 meter. Inmiddels is ze 56 jaar oud en bij de T-Meeting aanwezig als waarnemend coach van haar dochter Ronell Rosier, een verdienstelijk sprintster maar nog lang niet zo snel als Nelli vroeger. Hoe is het voor Nelli als voormalig topper om nu haar dochter bezig te zien? ‘Ik heb soms de neiging het van haar over te nemen, haha, maar ze moet het natuurlijk zelf doen. Ik ben geweldig trots op haar, vooral hoe ze de atletiek combineert met haar studie.’

Leon Mak hoopvol

Meerkamper Leon Mak was in Tilburg om twee nummers te doen: 110 meter horden (15,06) en polsstokhoog (4,90). Naderhand vertelde hij over de tegenslagen die hij in het afgelopen jaar ondervonden heeft. ‘In september ben ik aan mijn enkel geopereerd, dat is goed gegaan en de revalidatie ging ook goed. Maar in maart dit jaar heb ik een scheurtje in mijn hamstring opgelopen. Daardoor ben ik nu nog in de opbouw en kwam de meerkamp in Tilburg te vroeg voor me. Ik ben wel fit nu. Vandaag ging het wel goed, ik heb goeie dingen laten zien. Ik moet bepaalde dingen nog verbeteren en daar heb ik zin in.’ Wat zijn je plannen en doelen dit jaar? ‘Ik ga nu samen met Eelco Sintnicolaas naar de tienkamp op Tenerife, 12 en 13 juni. Daar hoop ik meer dan 7734 punten te scoren (de score van Sven Jansons, red.) en me zodoende te kwalificeren voor de EK U23. Het zal op Tenerife lekker weer zijn, en ik ben heel benieuwd wat het me gaat brengen.’

Toch (weinig) buitenlandse fans in Götzis

door Kees Sluys

Versoepelingen in Oostenrijk maken het mogelijk dat er toch ook een, zeer beperkt, aantal buitenlandse toeschouwers bij het meerkampfestijn (29/30 mei) aanwezig mag zijn. Die zullen zich overigens aan de nodige beperkende maatregelen moeten onderwerpen – zoals de hele dag door een mondkapje dragen en meer van dat soort ongemak.
Het voorlopige deelnemersveld ziet er weer veelbelovend uit. Bij de vrouwen ontbreken de twee grootste namen Katharina Johnson-Thompson en Nafi Thiam, die zich pas in Tokio zal laten zien. Maar met Yorgelis Rodriguez (Cuba), Carolin Schäfer (Dld), Laura Ikauniece (Letland) en de VS-atletes Erica Bougard en Kendell Williams (begin april sprong zij bij toegestane wind 7.00 meter ver) is de concurrentie voor onze drie vertegenwoordigsters nog altijd geducht. In het strijdperk treden Nadine Broersen, Emma Oosterwegel en Anouk Vetter, die volgens coach Ronald Vetter ‘misschien wel beter is dan ooit’.
Bij de mannen ontbreken Amerikaanse atleten alsook wereldrecordhouder Kevin Mayer. Niettemin zien we ook hier een zeer aantrekkelijk veld. We noemen Canadezen Damian Warner en Pierce Lepage, Est Maicel Uibo die vergezeld wordt door drie landgenoten, Lindon Victor van Grenada, rising Swiss star Simon Ehammer en natuurlijk Tokio-medaillefavoriet Niklas Kaul. De 23-jarige Duitse wereldkampioen is helemaal genezen van zijn elleboogblessure en wierp onlangs de speer al weer naar ruim 75.00 meter.
Ons mannenkwartet in Götzis: Pieter Braun, Rik Taam, Rafael Raap en Rody de Wolff.       

Diamond League en beterschap

door Kees Sluys

‘We gaan zien hoe dit allemaal zal uitpakken.’ Schreef ik eind 2019 als slotsom naar aanleiding van door IAAF/World Athletics aangekondigde plannen om de Diamond League 2020 een nieuw aanzien te geven. Belangrijk en veel bekritiseerd onderdeel daarvan was het schrappen van diverse onderdelen: 3000 meter steeplechase, hinkstapspringen, discuswerpen, 200 meter en 5000 meter.  
Beoogd doel van deze wijzigingen: een sneller en opwindender programma dat mooi compact in 90 minuten door de nodige televisiestations zou kunnen worden aangekocht en uitgezonden. Menig atleet toonde zich, terecht, geschokt en verenigde zich in de door hinkstapspringer Christian Taylor opgerichte atletenvakbond Athletics Association, die inspraak eiste in handel en wandel van IAAF/World Athletics.    
‘Intussen belooft de IAAF,’ schreef ik ook, ‘dat er eind 2020 duchtig zal worden geëvalueerd hoe succesvol de nieuwe Diamond League-opzet is geweest. En dat dus, al wordt het niet hardop gezegd, de mogelijkheid bestaat om voor het Diamond League-circuit van 2021 alsnog onderdelen te vervangen.’
Ik was er niet echt gerust op, maar kennelijk is in het vreemde coronajaar 2020 toch iets positiefs in gang gezet. In een schrijven m.b.t. de Diamond League 2021 meldde World Athletics dat de verwijderde onderdelen weer op het programma komen te staan. En dat het aangeboden tv-programma niet anderhalf, maar twee uur zal duren.
De atleten op de veld-onderdelen (ver, hinkstapsprong, kogel, discus en speer) zullen zich overigens wel enigszins moeten schikken. Na een kwalificatieronde volgt een finale met de beste drie. ‘Drama en spanning’ verzekerd, aldus World Athletics.

Wim was een bijzondere persoon die voor iedereen aandacht had, een mensenmens. We zullen hem missen, maar vergeten doen we hem nooit. Ik ben dan ook dankbaar dat ik hem in mijn leven heb mogen ontmoeten
Wim, rust in vrede.

Bert Vreeswijk

Mooie strijd verwacht op NK indoor meerkamp

door Kees Sluys

Het was jammer dat onze topmeerkampers Pieter Braun, Nadine Broersen, Anouk Vetter en Emma Oosterwegel het NK meerkamp in september jl. aan zich voorbij lieten gaan. Kleine pijntjes en zo. Doortrainen voor belangrijker toernooien, was het parool. Bij het NK meerkamp indoor (13 en 14 februari) zijn Braun en Broersen gelukkig wel van de partij. Oosterwegel, aanvankelijk ook op de startlijst, heeft zich alsnog afgemeld.

Stuivertje wisselen

Armand Duplantis verbeterde de beste indoor jaarprestatie in het Franse Rouen tijden de Perche Elite Tour tot een hoogte van 6.03m.
Lavilinie kwam een week geleden tot 6.02 m, maar bleef nu steken op 5.93 m

Baas boven baas tussen Lavillenie en Duplantis

Rafer Johnson overleden

door Kees Sluys

Woensdag 2 december overleed Rafer Johnson, een van de grootste tienkampers uit de geschiedenis.
Tijdens de Olympische Spelen van Rome 1960 vocht de 25-jarige zwarte atleet een legendarisch duel uit met zijn, in de VS studerende en van Formosa (nu Taiwan) afkomstige, clubgenoot Yang Chuan-kwang, alias C.K. Yang. Beiden werden op UCLA gecoacht door Elvin ‘Ducky’ Drake, die er vooraf heilig van overtuigd was dat zijn pupillen om het goud en zilver zouden strijden. ‘De vraag is alleen: wie wordt 1 en wie 2?’
Het werd inderdaad een zinderende strijd, in soms barre omstandigheden – zoals een drie kwartier durende wolkbreuk tijdens het hoogspringen dat twee uur moest worden onderbroken.
Na de eerste dag bedroeg het verschil tussen (de veel betere werper) Johnson op de betere springer Yang slechts 55 punten. De rest van het veld, onder wie Eef Kamerbeek die uiteindelijk fraai als vijfde zou eindigen, was al kansloos.
Na een onverwacht zwakke 110 meter horden (15.3) begon Johnson (pr: 13.8) zich ernstig zorgen te maken. Alleen met discus was hij veel beter dan zijn vriend/rivaal, die op zijn beurt een klasse apart was op polsstokhoog. Vier jaar eerder in Melbourne was hij als tweede geëindigd achter Milt Campbell en nu dreigde zijn gouden droom wederom in een zilveren nachtmerrie te eindigen.
Hoogspanning na de eerste twee teleurstellende discusworpen. Maar in de laatste poging greep Johnson de strohalm. Met 48.49 won hij fors op zijn concurrent die slechts 39.83 noteerde.
Zo stond Johnson toch weer ruim aan de leiding. En ook na polsstokhoog, waarbij Johnson zich met 4.10 overtrof (het Nederlandse record van Servee Wijsen stond op 4.00 meter) bleef hij nog aan de leiding. Zij het zeer nipt. Als hij de verwaarloosbare marge van 22 punten bij het speerwerpen niet zou uitbouwen, zou Yang zeker toeslaan op de 1500 meter.  
Maar Yang bleef met een worp van 68.22 voortreffelijk in het spoor. Weliswaar reikte Johnson met 69.76 iets verder, Yang hoefde op de slotafstand slechts 6.5 seconde uit te lopen om olympisch kampioen te worden en zijn vriend in diepe droefenis te storten.
Verslaggever Klaas Peereboom was ter plekke toen na 21.00 uur in het warm-vochtige Rome de ontknoping volgde. Uit zijn beeldende verslag: ‘Met de dreunende stappen van Johnson achter zich, die als gebiologeerd in de vochtige rug van de Formosaan keek, vocht Yang Chuan-kwang zich ronde na ronde vooruit. Toen zij, na 800 meter, badend in het zweet, voorbijkwamen keek Yang Chuan-kwang in trance de ruimte voor zich in. Hij was niet meer in staat een rechte lijn te lopen, hij was wel in staat – de hemel weet hoe – om driehonderd meter voor de finish zijn dodelijk vermoeide lichaam enige meters van de nu en dan wankelende Rafer Johnson weg te sleuren. Verder is hij niet gekomen. Johnson commandeerde zijn door de helse inspanning vergiftigde lichaam toch nog achter de Formosaan aan en wankelde met een verlies van slechts 1,2 seconde over de eindstreep.’
Rafer Johnson was een Amerikaanse held. Bij de opening in Rome droeg hij de vlag van de Amerikaanse équipe. Vierentwintig jaar later, bij de Olympische Spelen in Los Angeles viel ‘Big Rafe’ de eer te beurt om de trappen van het Coliseum te bestijgen en de olympische vlam aan te steken.

Meer over Johnson is te vinden in mijn boek Snel, Hoog, Ver – Geschiedenis van de tienkamp (2008; nog antiquarisch verkrijgbaar) en natuurlijk in zijn autobiografie The Best That I Can Be uit 1998.  

Thomas Van Der Plaetsen valt op

Nagekomen tienkampnieuws

door Kees Sluys
Het seizoen was toch nog niet helemaal gedaan. In Aubagne werd op 20 september de Franse tienkamptitel met 8260 punten veroverd door de tamelijk onbekende, 24-jarige, Axel Hubert. Ruim 400 punten beter dan zijn beste score – van vorig jaar. Hubert toonde zich bij zijn recordtienkamp een matige loper (11.03/50.75/14.31/4.39.62), een behoorlijke springer (7.42/1.98/4.90) en op discus na (41.88) een uitstekende werper (15.82/69.69).
Hij gaat ongetwijfeld nog groeien. En het is leuk dat hij nu de seizoenranglijst aanvoert, voor Simon Ehammer: de Zwitser die niet nalaat te verbazen. Op 12 september liep hij, bij +1.0 wind, een supertijd van 13.48 op de 110 meter horden.
Minder goed nieuws omtrent Niklas Kaul, de 22-jarige Duitse wereldkampioen van 2019 en volgend jaar in Tokio grootste uitdager van wereldrecordhouder Kevin Mayer. Hij kreeg deze zomer last van zijn werparm. En werpen (met name speerwerpen) is nu juist zijn grote kracht. Een kwetsuur aan zijn elleboog noopte hem deze zomer een operatie te ondergaan. Die is kennelijk goed gelukt. ‘Met mij gaat het goed,’ liet hij weten. ‘De operatie is zonder problemen verlopen en vanaf nu werken we aan het herstel en aan de route naar Tokio.’

Tienkamp in 2020

door Kees Sluys

In dit rare coronajaar zijn er tot dusver nog niet veel meerkampen afgewerkt en er zullen er niet heel veel meer bijkomen. Maar de laatste, de olympische kwalificatiepoging van Kevin Mayer midden december op het eiland Réunion, wordt natuurlijk wel interessant. Al heeft de wereldrecordhouder aan een voor zijn doen bescheiden totaal van 8350 punten genoeg.
Die score is dit jaar nog niet gehaald. Aan kop van de ranglijst 2020 prijkt de pas 20-jarige Simon Ehammer met 8231 punten. Eindelijk weer een veelbelovende meerkamper uit het niet zeer rijk bedeelde Zwitserland.  
Ehammer komt niet uit het niets; in het Zweedse Boras greep hij vorig jaar de Europese juniorentitel met 7851 punten en maakte toen vooral veel indruk op 100 meter, verspringen, 400 meter en 110 meter horden.
Een jaar later is hij op die nummers alleen maar sterker geworden. In het Zwitserse Langenthal kwam hij in het weekend van 8 en 9 augustus met een geweldige eerste dag tevoorschijn: 10.50/7.81/13.75/2.01/47.27. En ook de 110 meter horden op dag twee verliep buitengewoon voorspoedig: 13.73. Polshoog was met 4.90 behoorlijk. Waarbij aangetekend dat hij eerder dit seizoen al 5.10 sprong. En op de Europese jaarranglijst verspringen prijkt Ehammer met 8.15 zelfs op de tweede plaats.
Zoals bij al die andere loper-springertypes is er vooral werk aan de winkel op de werpnummers; 13.75 kogel, 36.19 discus en 52.88 speer – daar red je het niet mee in de echte top.
Hoog (zesde) op de jaarranglijst staat Rik Taam, die afgelopen weekend in Emmeloord zo’n fraaie 8031 punten scoorde. Nog boven oudgediende Leonel Suarez met 7990 punten. De 33-jarige Cubaan (nummer drie op de Olympische Spelen van 2008 en 2012) heeft weliswaar flink aan pure snelheid ingeboet, op zijn favoriete onderdelen doet hij het nog best lekker: 2.05 hoog, 72.77 speer en 4.27.68 op de 1500 meter.
In de top-10 ook twee nieuwe namen uit het wonderbaarlijke tienkampland Estland: Risto Lillemets (8133) en Taavi Tsernjavski (8086). Kan Nederland inmiddels bogen op tien 8000-puntenatleten, Estland, met nauwelijks anderhalf miljoen inwoners, heeft er twee keer zoveel.  

2de nieuws van de NK Meerkamp 2de dag

door Kees Sluys

Toekomst voor de Tienkamp

Rik Taam: 8032
Sven Roosen: 8116

De beste springer, Léon Mak, was ook wisselvallig. Twee foutsprongen op 4.70, en vervolgens zeer ruim over de lat. De 4.80 meteen weer in de eerste poging (zie foto). Zou er 5.00 meter worden gesprongen? Nee, dit bleek het eindstation.

Maar er speelde nu een ander groot belang. Taam stond ruim voor Raap op plek 1 met een totaal van 7263 punten. De 8000-puntengrens lag in het verschiet. Wat zou hij moeten lopen?
Een tijd van 4.31.23 zou volstaan. Gezien zijn pr van 4.30.70 moest dat in principe mogelijk zijn. Maar ja, de omstandigheden; het was kil en de regen bleef maar kletteren.

Mannen-onder-20

Bij de mannen-onder-20 had Sven Roosen zich in de loop van de tweede dag steeds verder verwijderd van zijn grote concurrent en vriend Sven Jansons. Op polshoog hield het duo met 4.40 gelijke tred, maar het speerwerpen gaf weer een enorm verschil te zien: 57.44 tegen 46.16 meter.
Ook hier begon zich iets moois af te tekenen. Na polshoog was Roosen (tussen de bedrijven door droeg hij het blauwe trainingsjack van ‘Estonia’) zich er zeer duidelijk van bewust dat hij op het punt stond het juniorenrecord van Pieter Braun (7953) te breken. En dat de 8000-puntengrens voor hem open lag. Met een 1500 meter-pr van 4.29.45 moest dat zelfs een peuleschil zijn.  

Raap (21) kwam met 7829 punten ook beter dan ooit (zij het met een paar matige resultaten) voor de dag en zal ongetwijfeld binnen korte tijd volgen.
De pas 20-jarige Mak deed het goed met 7614 punten en heeft ook nog alle tijd om door te groeien.
En Roosen, die volgend met seniorenmateriaal moet werken, wat gaat hij doen?
Overigens: met zijn 8031 punten is Rik Taam de tiende Nederlandse tienkamper, die de 8000 puntengrens heeft overschreden. Hij stootte Bart Bennema, die in 1998 7995 punten vergaarde, uit de top-10.

Anne van de Wiel opnieuw kampioene zevenkamp

Net als vorig jaar werd de Nederlandse titel bij de vrouwen senioren gewonnen door Anne van de Wiel, zij draaide een degelijke zevenkamp die voldoende was voor het goud. We spraken kort met de sympathieke 23-jarige kampioene, die samen met haar zus Myke (brons) getraind wordt door de oud-tienkamper Ingmar Vos.

Anne, gefeliciteerd met je Nederlandse kampioenstitel. Hoe ging deze zevenkamp voor jouw gevoel, waren er onderdelen die bijzonder goed gingen?

“Ja, de horden en de 200 meter gingen heel goed, allebei een dik pr. Hoog en kogel waren allebei gewoon stabiel, dat is wel prima. Op de tweede dag ver en speer allebei ook prima, de 800 kan wel iets harder. Maar ik heb geen uitschieters naar beneden gehad deze meerkamp, dus alles stabiel en op twee onderdelen echt een dik pr. Zeker heel tevreden. Mijn totaalscore van 5756 punten is ook een nieuw pr.”

Wat is je eerstvolgende doel?

“Ik ga in de winter hard trainen voor het indoorseizoen. Outdoor is belangrijk, maar indoor is een leuke tussenstop.”

Mik je dan op deelname aan de EK indoor?

“Nee, dat eigenlijk niet, ik moet het erg van mijn zevenkamp hebben en niet van mijn vijfkamp. Dus het is niet zo dat ik naar de EK indoor kijk, dat zal te hoog gegrepen zijn.”

Dan de volgende zomer, wat is jouw grote doel?

“6000 punten halen in de zevenkamp, als ik dat haal ben ik echt superblij. En wat dan daaruit voortkomt zie ik dan wel weer, maar die score lijkt me echt supervet.”

Bij de mannen presteerden Taam (14.62), Raap (14.69) en Mak (14.87) naar hun kunnen en viel De Wolff terug naar een zwakke 15.34. Léon Mak greep het discuswerpen aan om via een fraaie 46.53 weer de weg omhoog te vinden. Met nog drie onderdelen te gaan (met polsstokhoog moet hij wederom extra punten kunnen pakken) zit het er dik in dat hij in de top drie terecht zal komen. Stand na zeven onderdelen: 1. Taam 5743, 2.Raap 5615, 3. De Wolff 5561 en 4. Mak 5553. En toen begon het toch te regenen.

Korte berichten van de wedstrijden:

Sven Roosen, die na de eerste dag ruim aan kop staat bij de jongens tot 20 jaar, was heel tevreden over zijn winnende tijd 48.22 op de 400 meter: "Ja, dat is een goede tijd voor mij, net boven mijn pr. Morgen verder!"
Anne van de Wiel staat na de eerste dag riant aan de leiding bij de vrouwen. Zij leek op de 200 meter net onder de 24 seconden te blijven, "maar helaas werd mijn tijd naar boven gecorrigeerd tot 24.00, wel met toegestane rugwind gelukkig".
Wel aanwezig maar dan als toeschouwer zagen we Emma Oosterwegel, vorig jaar in de top-8 geëindigd bij de WK in Doha. Is ze geblesseerd? "Nou, mijn rug is niet helemaal oké, dat is gewoon mijn zwakke punt. Momenteel mag ik niet trainen op springen en werpen. Ik doe alleen looptraining en kracht. Nu een meerkamp doen zou niet verstandig zijn. Anders zou ik hier wel meegedaan hebben ja. Ik moet voorlopig mijn rug rust geven en daarna kan ik voluit de wintertraining ingaan."
Ook langs de baan spraken we even met Pieter Braun, onze toptienkamper. Wat is voor hem de reden waarom hij niet aan deze NK meedoet? "Ik ben wel fit behalve dat ik enkele kleine pijntjes hier en daar heb. Voor mij is het belangrijk om me goed voor te bereiden op de WK indoor in maart en de Olympische Spelen waarvoor ik zo goed als zeker gekwalificeerd ben. Op nationaal niveau is voor mij niet veel te halen en ik wil niet het risico lopen om de pijntjes nu te verergeren."

Verspringformat gekraakt

Talloze verontwaardigde publieksreacties op twitter na het verspringen-met-nieuw-format bij de Diamond League in Stockholm zondag 23 augustus.
Bij de deelnemers zelf eveneens veel onbegrip. Ook de Zuid-Afrikaan Ruswahl Samaai kon zich ondanks zijn overwinning niet vinden in de uitslag. Die gaf na de beslissende minifinale (nog één – beslissende –sprong voor de drie hoogst geklasseerden) dan ook een merkwaardig, alle logica tartend, beeld te zien.
1 Samaai met 8.09 meter

2 Montler met 8.13

Dit werkt natuurlijk niet. Zo jaag je de kijkers weg.
Hoog tijd dus om die nieuwe-dingen-bedenkers bij World Athletics er uit gooien. Zo’n ingreep zou op veel sympathie kunnen rekenen van Greg Rutherford, olympisch kampioen van 2012. Ook hij liet terstond van zich horen: ‘The winner is the longest jumper.’

Bol boekt eerste zege in Diamond League

Atlete Femke Bol blijft deze zomer verrassen. In de Diamond League-meeting in Stockholm was ze de beste op de 400 meter horden, in 54,68 seconden. Het was voor Bol (20) haar eerste zege in dit prestigieuze internationale circuit.

Holdorf won in Tokio 1964
door Kees Sluys

Tienkamp in december

Hij vertelde dat wereldrecordhouder Kevin Mayer een ‘rondje had gebeld’ of een aantal topmeerkampers het zag zitten om ná november (alle wedstrijdresultaten voor die tijd behaald, tellen namelijk niet mee voor kwalificatie O.S.) rond december op een mooie locatie (Canarische eilanden?) een tienkamp te organiseren, als voorbereiding en kwalificatie op Tokio. Eelco gaf aan daar wel voor te voelen, onder voorbehoud van enkele ‘mitsen en maren’: ‘Dat zou zeker kunnen, maar dan moet ik er wel zeker van zijn dat ik er klaar voor ben.’ Op de vraag of hij niet beter af was om zich op Papendal voor te bereiden was Eelco resoluut: ‘Dat zou niet beter voor mij zijn, ik zou het mentaal niet meer op kunnen brengen om er alles voor weg te cijferen. Het was een mooie periode daar, maar die tijd is geweest en ik kijk nu naar de toekomst.’

World 400m champion Naser provisionally suspended by AIU

'Topfit worden? Dat heeft nu helemaal geen nut'

Sporters over weer mogen trainen terwijl de wedstrijdkalender nog blanco is

Onder strikte voorwaarden mogen topsporters snel weer op locaties als Papendal trainen. Maar waarvoor, nu alle doelen maandenlang ontbreken? Een rondvraagje. ,,Ik ga mezelf nu echt niet lopen pushen, dan brand je alleen maar op.''

ARJAN SCHOUTEN

Nadine Broersen 30, meerkamp

,,Toen ik van de versoepeling hoorde, was ik eerst hartstikke positief. Later op de avond besefte ik pas goed wat er nog meer werd verteld. Tot 1 september geen evenementen in Nederland, dus ook geen wedstrijden. Ergens heb ik nog wel de hoop dat de EK in Parijs er eind augustus nog komen, anders wordt het wel heel lastig je nog te motiveren. Dan wordt het wel een heel lange weg. Trainen op Papendal met 1,5 meter afstand, dat zie ik best wel voor me. Maar tot 1 september zeker geen wedstrijden, dat is niet makkelijk. Ik ben en blijf graag positief, ben fit en kan dat fysiek ook blijven. Maar een atleet wil een doel hebben en het liefst op de korte termijn. Ik zou liegen als ik zeg dat ik elke dag opsta met het gevoel van 'yes, we gaan er weer voor!'

,,Volgende week word ik 30 jaar. Zo oud voel ik me nog lang niet. Maar feit is wel dat ik niet nog zes of acht jaar door kan gaan. En dat besef ik ook steeds meer. Mijn gevoel zegt: ik ben nog lang niet klaar. Maar 2018 is doo r een kruisbandblessure al weggevallen en nu wordt er weer een jaar weggesneden. Zo zonde.''

Laura Smulders 26, BMX

,,Onze baan op Papendal was net helemaal vernieuwd, toen ging het slot erop. Ik ben blij als ik daar straks weer twee of drie dagen per week terecht kan. Dat maakt de week toch wat minder saai. Maar de vraag is inderdaad wel: waarvoor ga ik dan trainen? Ik denk dat we pas volgend jaar weer wedstrijden fietsen. Dus het mentale aspect, daar heb ik mijn bedenkingen over. Ik doe straks maar gewoon even waar ik zin in heb.

,,Ik ga mezelf niet topfit maken, dat heeft helemaal geen nut nu. Ik ga mezelf niet lopen pushen, want dan brand je alleen maar op. Het wordt trainen op een laag pitje en andere dingen doen. Mijn huis is nog nooit zo schoon geweest. En ik ben maar een cursus precision nutrition begonnen, over voeding en coaching. Beetje kennis opdoen. Normaal zou ik nu midden in mijn seizoen zitten, maar het is gewoon vet saai, nu. Je kunt een jaar missen door een blessure, nu ligt iedereen er een jaar uit terwijl we heel gezond zijn. Hopelijk blijft het bij dit jaar, dat is nog te behappen. Maar als er daarna nóg niks kan... Dan wordt de wereld wel héél klein.''

Roy Meyer 28, judo

,,Mentaal vind ik deze situatie vooralsnog niet zo lastig. Het is gewoon alsof de tijdlijn opgerekt is. Als ik te weinig tijd heb om me klaar te maken voor een doel, ga zelfs ik zweten tussen m'n billen. Des te langer je de tijd hebt je voor te bereiden op een wedstrijd, des te beter. Zo kijk ik er nu maar naar.

,,Ik ga heel goed om met m'n lichaam. Ik krijg een kale knikker, maar ben verder in de kracht van mijn leven. Hoelang nog? Natuurlijk stel ik mezelf die vraag, ik nader de 30. Maar het antwoord weet je niet. Ouder worden we allemaal, daar heb je geen invloed op.

,,Ik moet maar eens goed gaan kijken wat deze versoepelingen voor mij betekenen. Ik wil geen boetes krijgen. Judoën gaat echt nog niet lukken, als contactsport, dan behoud je de 1,5 meter afstand natuurlijk niet. Tegelijkertijd hoop ik wel dat krachttraining en personal training beter geregeld worden, straks. Ik train niet op Papendal, maar in Rotterdam bij een sportclub. Één op één trainen w as niet mogelijk, maar ik hoop dat ook dit wat versoepeld wordt, met wat mensen om me heen.''

Bart Bennema 42, atletiek (coach van o.a. Dafne Schippers)

,,Een goede vraag is het wel: waar gaan we nu voor trainen? Topsport is een vak, je kunt niet zeggen: we doen een jaartje niks. Als je een jaar niet traint, kom je achter te lopen. Je moét trainen met de lange termijn in gedachten. Er is niks op de kalender, maar je moét. We pakken daarom zaken aan die normaal blijven liggen. Je kan dat naar atleten verkopen als voordeel bij een nadeel, ja. Om het mentaal vol te houden. Maar uiteindelijk blijft het niet leuk en vormt deze situatie een nadeel voor iedereen. Iedereen moet er doorheen. Maar wel met een doel en een plan.

,,Naar een piek werken zit er nu niet in, maar als we straks de baan weer op mogen, kan ik wel wat specifieker werken. Je gaat er maar op die manier in. Dat je technisch beter bent straks, als alles weer mag. Deze situatie vraagt om creativiteit, we zullen allemaal moeten wachten. Niemand die weet wat de toekomst brengt. Maar iedereen begrijpt wel: je kunt niet alles doen wat je wilt, dus je moet je richten op wat je wel kunt doen.''

Van Niekerks 43.03

Elders op deze site, in het stuk ‘Door de pijngrens’, wordt door Bert Vreeswijk uitgelegd waarom de 400 meter (en de 400 meter horden) tot de zwaarste onderdelen in de atletiek horen.
In de laatste uitzending van de Canvas-reeks ‘Wereldrecord’ gaat Maarten Vangramberen ook nog eens diep in op het lastige onderdeel. Lange tijd was Michael Johnsons 43.18 uit 1999 de beste tijd ooit, sinds de Olympische Spelen van Rio de Janeiro 2016 staat het wereldrecord met 43.03 op naam van Zuid-Afrikaan Wayde van Niekerk.
Zoals gebruikelijk steekt de presentator zijn licht op bij de wetenschap. Maar gaat vanzelfsprekend ook langs bij landgenoten/betrokkenen zoals 4x400 meter-coach Jacques Borlée, oud-juniorenwereldkampioen Jonathan Sacoor, voormalig Belgisch recordhouder Cédric Van Branteghem en Hanne Claes, 400 meter hordenloopster en lid van het Belgische estafetteteam.
Canvas, maandag 16 maart, 21.20 uur
Herhaling dinsdag 17 maart, 19.10 uur

Semenya wellicht tegen Schippers

Tweevoudig olympisch kampioene op de 800 meter Caster Semenya wil op de Olympische Spelen van Tokio op de 200 meter starten. De 29-jarige atlete uit Zuid-Afrika mag van de internationale atletiekfederatie World Athletics niet op haar favoriete onderdeel meedoen, omdat ze daarvoor een te hoge testosteronwaarde heeft. Ze weigert die kunstmatig te verlagen door pillen te slikken.
Semenya behoort volgens de mondiale atletiekbond biologisch gezien tot 'de mannelijke atleten met vrouwelijke geslachtskenmerken'. De IAAF wil dat zij medicijnen gaan gebruiken om hun testosteronspiegel omlaag te krijgen. Daarmee zou hun fysieke voordeel ten opzichte van hun vrouwelijke tegenstanders verminderen.
De maatregel geldt niet voor de 200 meter, wel voor afstanden tussen 400 meter en 1609 meter (1 mile). Semenya moet nog wel aan de kwalificatie-eis voldoen voor Tokio, waar ze onder meer een concurrent van Dafne Schippers zou zijn.

98.48 meter

In Nederland kunnen we om een of andere reden nog steeds niet echt goed speerwerpen. Slechts drie atleten bereikten ooit 80.00 meter, of iets verder. Thomas van Ophem is sinds 2017 nationaal recordhouder met 80.70.
Ook bij de zuiderburen is het armoe troef. Duitsland daarentegen kent diverse hedendaagse werpers die 90.00 meter of meer in hun mars hebben.
Maar het wereldrecord is nog altijd onbereikbaar. Dat werd op 25 mei 1996 met 98.48 meter gevestigd door de Tsjech Jan Zelezny. Hij, de grootste speerwerper aller tijden, werd drie maal olympisch kampioen en drie maal wereldkampioen.
Zelezny staat centraal in de aflevering van het programma  ‘Wereldrecord’ op Canvas – maandag 9 maart 21.20 uur.  

NK-goud en EK-limiet voor Finn de Graaf

door Michel van Eijkelenburg

De 16-jarige Tilburgse verspringer Finn de Graaf heeft op 15 februari bij de NK indoor in Apeldoorn succes behaald bij de junioren onder 18 jaar. In zijn zesde en laatste sprong reikte hij tot een winnende afstand van 7,04 meter. Hiermee noteert Finn al zijn zesde nationale kampioenstitel, want in de voorbije jaren was hij vier keer de beste bij het hoogspringen en een keer bij het hinkstapspringen. “Bij verspringen werd ik altijd 4^e,” vertelde hij onlangs nog. Dat is nu wel anders. De sprong van 7,04 meter betekent voor Finn een nieuw pr (was 6,68m) en bovendien kwalificatie voor de EK onder 18 jaar in juli in Rieti (Italië). Zijn planning was eigenlijk om de EK-limiet (7,00 meter) in de komende zomer te springen, maar die heeft hij dus nu al te pakken.
Finn’s reactie na de wedstrijd: “De eerste sprongen gingen erg moeizaam, ik kwam steeds net niet uit op de balk. Bij mijn laatste poging dacht ik: nu MOET het gebeuren. Ik had een supersnelle aanloop en ik vloog naar die 7,04 meter. Dit had ik echt nog niet gedacht. Ik hoopte op een dik pr, maar de 7 meter dacht ik pas in het outdoor seizoen te kunnen bereiken. Dat dit nu al lukt is echt bizar.”

Tijdens de AA Drink NK Indoor Atletiek in Omnisport werden de zes gezichten van het CTS GROUP Talententeam van 2020 gepresenteerd:

1. Alida van Daalen (2002, PAC Rotterdam), kogelstoten & discuswerpen
2. Raphael Bouju (2002, AV Feniks), sprint & estafette
3. Robin van Riel (2000, AV Attila), midden & lange afstand
4. Jorinde van Klinken (2000, Groningen Atletiek), kogelstoten & discuswerpen
5. Rick van Riel (2002, AV Attila), midden & lange afstand
6. Olivier Hendriks (2003, AV ’40), para atleet (klasse: atleten met twee blades)

Armand Duplantis’ 6.18 meter en andere polsstokfeiten

door Bert Vreeswijk

Sergey Bubka had het wereldrecord (indoor) 21 jaar in zijn bezit. Anno 1993 sprong hij in zijn geboorteplaats Donetsk (Oekraïne) over een hoogte van 6.15 meter. Bubka verbeterde 35 x het wereldrecord: 17 maal outdoor tot 6 meter en 14 cm (steeds met 1 centimeter voor de premie die er erop stond!) en indoor 18 keer.
In 2014 sprong de Fransman Renaud Lavillenie, in Bubka’s  woonplaats, 1 cm hoger en bracht het indoor- en absolute wereldrecord op 6.16 meter. Bubka moest met lede ogen toezien dat zijn ogenschijnlijk onaantastbare record toch werd verbeterd. 
We zijn vijf jaar verder en op zaterdag  8 februari springt de twintigjarige (10-11-’99) Zweedse polsstokspringer Armand Duplantis, geboren in Lafayette (VS) – nadat hij het een week eerder al bijna flikte tijdens de indoor Düsseldorf – naar een hoogte van 6.17 meter. Nieuw wereldrecord!!! 
Gezien zijn geslaagde poging in Torun ligt het in de verwachting dat de jeugdige atleet nog grotere hoogtes gaat bedwingen.
En.....................jawel: Opnieuw Wereldrecord polshoog. Armand Duplantis springt zoals al was te verwachten van de man in topvorm binnen een week alweer 1 cm hoger, nu tijdens indoorwedstrijden in Glasgow kwam hij tot  6.18 m. Nadat De Zweed  de 6.00 m had gehaald liet hij de lat op 6.18 m leggen en haalde zonder de lat te toucheren deze nieuwe wereldrecordhoogte  in zijn eerste poging!
Het outdoor record is overigens nog steeds in handen van Bubka met 6.14 meter. Gesprongen in 1994 te Sestrière.
Het verhaal gaat dat de opleggertjes waar de lat op rust op aanbeveling van Bubka, die in de Boarding van de IAAF (World Athletics) zit, reglementair drastisch korter zijn gemaakt (meer kans op falen!)
Er is ook een zogenaamde zes meter-club, een elitegroep van 24 polsstokhoogspringers, die de 6 metergrens hebben weten te bedwingen.

En de vrouwen?

Ook de Russische polsstokhoogspringster Jelena Isenbajeva vestigde menigmaal een wereldrecord en wordt gezien als de beste polsstokspringster ooit. Net als Bubka verbeterde deze atlete het wereldrecord steeds met 1 cm. In totaal 17 keer! Haar eerste wereldrecord bedroeg 4.82 meter en in 2005 passeerde ze in Londen als eerste vrouw de 5.00 meterbarrière.
Daarna zou ze nog vijf keer haar eigen wereldrecord breken om het in 2009 te Zürich op 5.06 meter te brengen.
Het indoorwereldrecord stond tot 2012 ook op naam van Isenbajeva met 5.01 meter. De Amerikaanse Jennifer Suhr verbeterde dit in 2013 tot 5.02 meter. 

Mooie meerkampen NK indoor in Apeldoorn

Door Michel van Eijkelenburg

Bij de NK meerkamp indoor op 8 en 9 februari in Omnisport zagen we dit jaar twee aansprekende winnaars bij de senioren: Pieter Braun en Emma Oosterwegel. Beiden maakten hun favorietenrol probleemloos waar.
In de zevenkamp was Braun zoals altijd zeer degelijk en stabiel in zijn prestaties op alle onderdelen. Op de sprint is hij nooit de snelste, nu ook niet, maar hij won met prima prestaties het verspringen (7,54 meter) en het kogelstoten (15,03 meter). Bij het hoogspringen was Rafael Raap met 2,04 meter de beste zoals we ook mochten verwachten. Bij dit onderdeel vond de tot dan toe uitstekend presterende Rik Taam zijn Waterloo: hij had drie foutsprongen op zijn aanvangshoogte. Taam maakte vervolgens zijn zevenkamp wel af, won de 1000 meter en werd nog gedeeld vijfde.
Vooraf waren velen benieuwd hoe voormalig Europees kampioen en nog steeds nationaal recordhouder Eelco Sintnicolaas het zou doen, na veel blessureleed vorig jaar. Na een matige eerste dag won hij op de tweede dag de hordenrace in 8,10 maar trok hij zich vervolgens wegens een lichte blessure terug voor het polsstokhoogspringen. Of hij ooit nog zal terugkomen op topniveau is eigenlijk niet meer te verwachten.
Braun en Raap sprongen met de polsstok beiden over de respectabele hoogte van 4,93 meter. Raap draaide een prima zevenkamp waarmee hij uiteindelijk tweede werd achter Braun die een uitstekend totaal verzamelde.

Einduitslag: 1. Braun 6072 pnt, 2. Raap 5907 pnt, 3. Leon Mak 5597 pnt.

Goed nieuws voor Nederlandse meerkampliefhebbers: zowel Rafael Raap als de bij dit NK afwezige Rody de Wolff zal eind mei in Götzis debuteren, en wellicht Rik Taam ook. Een mooie kans voor deze jonge tienkampers om internationaal door te breken. Volgens Raap is Götzis “de mooiste meerkampwedstrijd ter wereld, toch?” en daar heeft hij gelijk in.

Bij de vrouwen heerste Emma Oosterwegel, de 21-jarige meerkampster die in 2019 internationaal doorbrak met verrassende klasseringen in Götzis en bij de WK in Doha. Nu kwam ze met een reeks prima prestaties, waaronder een nieuw pr hoog (1,80 meter), tot het uitstekende totaal van 4306 punten. Haar op papier sterkste concurrente Marijke Esselink schakelde zichzelf uit door drie ongeldige pogingen bij het verspringen. Het zilver was nu voor de regelmatige Melissa de Haan, en het brons ging naar Anne van de Wiel die sterke onderdelen (horden en ver) afwisselde met zwakke (hoog en kogel).

Einduitslag: 1. Oosterwegel 4306 pnt, 2. De Haan 4157 pnt, 3. Anne van de Wiel 4154 pnt.

Voor het komende zomerseizoen mogen we, naast de nu afwezige Anouk Vetter en Nadine Broersen, zeker Oosterwegel en wellicht ook Esselink op grote internationale wedstrijden aan de start verwachten.

De Jeugd

Bij de junioren tot 20 jaar werden de titels gewonnen door Sven Jansons en (verrassend) Sophia Mulder. Jansons is een uitstekende meerkamper die weinig of geen zwakke punten heeft en over enkele jaren rijp kan zijn voor internationaal niveau. Mulder scoorde exact evenveel punten als Amy Hasselton en kreeg het goud omdat ze drie onderdelen gewonnen had.
De junioren onder de 18 jaar tenslotte kregen de verwachte kampioenen: Yoram Vriezen en Marleen Baas.

Jackie Joyner-Kersee onaantastbaar

12.69 op de 100 meter horden.
1.86 hoogspringen.
15.80 kogelstoten.
22.56 op de 200 meter.
7.27 verspringen.
45.66 speerwerpen.
2.08.51 op de 800 meter.
Het ‘one woman track team’ Jackie Joyner-Kersee verzamelde in
1988 tijdens de Olympische Spelen in Seoel met deze verrichtingen
7291 punten op de zevenkamp. Het meest onaantastbare
wereldrecord in de atletiek. Al had het eigenlijk nog wel iets beter
gekund: die 45.66 speer was nu niet bepaald een uitschieter voor
iemand met een pr van 50.12 meter.
Joyners zevenkamp van Seoel staat centraal in de tweede aflevering
van het door Maarten van Gramberen gepresenteerde programma
Wereldrecord op Canvas, maandag 10 februari (21.20 uur; herhaling
dinsdag 11 februari 19.10 uur). Ook Nafi Thiam – België’s olympische
hoop voor Tokio – komt aan het woord.

Bob Beamon onttroond

Atletiek in Tokio staat garant voor grootse prestaties. Bij de Olympische Spelen in augustus zullen we het ongetwijfeld weer meemaken – al weten we nog niet wie, wat en hoe.
In 1964 was het de Amerikaanse sprinter Bob Hayes die de wereld versteld deed staan met zijn superieure 100 meter-overwinning in 10.0 en, nog overtuigender, met zijn verbluffende aandeel in de 4 x 100 meter estafette die de VS toch nog de zege bracht.
Decennia later, tijdens het WK in 1991, was men getuige van het meest zinderende verspringduel aller tijden, tussen Carl Lewis en Mike Powell. Een tweestrijd waarin het onaantastbaar geachte record uit 1968 van Bob Beamon (8.90) diverse malen werd benaderd en uiteindelijk, in de vijfde poging, door Powell op 8.95 werd gebracht.
Het staat nog steeds.
Maandag 3 februari op Canvas is in de reeks ‘Het wereldrecord’ een uitgebreide analyse van die recordprong te zien.     

Weet waar je aan begint!

Topsprinter nu snel voor de rechter

Tienkamp-zaken

door Kees Sluys

Het duurt nog een half jaar, maar Niklas Kaul, de jeugdige wereldkampioen op de tienkamp (8691 punten), komt in ieder geval naar Götzis. Zijn ouders, die z’n trainers zijn, hebben laten weten dat dit seizoen extra aandacht zal worden geschonken aan de 100 meter en het verspringen – immers niet de sterkste onderdelen van Kaul. Pr’s van 11.17 en 7.29 moeten natuurlijk beter.
Ter bemoediging. Wereldrecordhouder Kevin Mayer (9126 punten) heeft er ook jaren over gedaan om de 11.00 secondegrens te slechten. Dat gebeurde pas in 2016 toen hij in Götzis 10.92 liep. Sindsdien ging het gestaag beter. Bij het WK in Doha liep hij zelfs 10.50.
Intussen stuurde regerend (en aftredend) olympisch kampioen Ashton Eaton een tweet door van de kersverse 23-jarige Jamaicaanse wereldkampioen verspringen (8.69) Tajay Gayle. Die meldde dat zijn trainster hem, vanwege zijn technische begaafdheid, graag eens op de tienkamp zou zien uitkomen.
Altijd lekker als een specialist zich eens aan de tienkamp waagt.
Maar is het optimisme terecht? Met pr’s van 10.42 op de 200 meter en 2.00 meter hoog lijkt een goede eerste dag er wel in te zitten. Dan blijkt dat Gayle in 2015 als junior al eens een tienkamp heeft voltooid, waarbij hij 5987 punten verzamelde. Op de 400 meter (51.73), polsstokhoog (3.30) en 1500 meter (5.11.90) kwam hij toen niet echt lekker uit de verf. Horden ging nog enigszins (14.98), maar zijn werponderdelen waren zonder meer dramatisch. Kogel 9.78, discus 28.79 en speer 27.80.
Vooralsnog lijkt een verbetering van het uit 2007 daterende nationale record van Maurice Smith (8644 punten) er niet in te zitten. Al kan er in vier jaar natuurlijk veel zijn gebeurd.

van Bert Vreeswijk:

Diamond League: atleten slaan terug – maar hoe?

door Kees Sluys
Na bekendmaking van de onzalige plannen met betrekking tot de Diamond League kwam onmiddellijk Christian Taylor in het geweer. De veelvuldig bekroonde Amerikaanse hinkstapspringer startte een actie op twitter die onmiddellijk veel bijval kreeg van, al dan niet gedupeerde, atleten. Met de oprichting van zijn atletenvakbond The Athletics Association hoopt hij meer invloed te verwerven bij de besluitvorming van de IAAF.
In de Volkskrant van vandaag (21 november) laat hij weten: ‘Het gaat mij erom dat atleten inzicht krijgen in de besluiten. Dat het doorzichtiger wordt voor ons. We willen niet strijden tegen de IAAF, maar beter samenwerken.’ Taylor, zo schrijft de krant, ‘bruist ook van de ideeën om atletiek aantrekkelijker voor het publiek te maken.’ 
Klinkt leuk, wie kan daar tegen zijn?, zou je zeggen. Maar de ouderwetse atletiekliefhebber geraakt terstond in staat van alarm.
Wat wil Taylor dan?
Onderdelen moeten niet verdwijnen, maar juist gemoderniseerd worden. ‘Op de FBK Games in Hengelo werd er gesprint tegen een zonne-auto. Dat was zó cool. Er werd ook gelopen tegen een licht dat op de baan scheen waarbij je zag hoe ver de loper van een record af zat. Daar moet de sport heen.’
De argwaan van de ouderwetse atletiekliefhebber was dus terecht. En de sympathie voor de actie van Taylor verdwijnt als bij toverslag.
Het ‘beschermen van onze sport’ is zijn uiteindelijke doel. Helaas. Zou Taylor niet beseffen dat de atletiek op deze
manier juist veel méér aan de commercie wordt uitgeleverd dan de IAAF onder leiding van Sebastian Coe nu wenst?

Het intrigerende verhaal van Claudia Reuvers

De Grasse contra Owens

uit de VPRO-Gids

Komende zaterdag, 12 oktober tussen 22.45 en 23.35 uur, zendt Arte een interessante documentaire uit: Der wahre Champion – Siegen mit Hightech. In deze Duits-Canadese coproduktie wijst ‘sportingenieur’ Steve Haaks nog eens op het grote belang van materiaal en technologie in de moderne topsport. Hij doet dat door (ex)-sporters en olympisch kampioenen uit diverse disciplines als het ware met gelijke wapens te laten strijden tegen illustere voorgangers.
Ook een paar grote representanten uit de atletiek komen aan bod. Zo neemt de Duitse speerwerpster Christina Obergföll (nieuwe speer: 70.20) het op tegen de Britse grootheid (brons en zilver op de Spelen van 1984 en 1988) Fatima Whitbread, die met de oude speer tot 77.44 meter kwam.
Andre De Grasse (brons op de 100 meter in Rio, onlangs in Doha brons op 100 en zilver op 200 meter - pr: 9.91) krijgt icoon Jesse Owens als concurrent tegenover zich, die bij de Spelen van Berlijn 10.3 liep.
Wie zou écht de beste zijn?